Κέρκυρα, η Κόμισσα των σκουπιδιών
Πλησιάζοντας με το καράβι από την Ηγουμενίτσα, περνώντας δίπλα από το κάστρο, βλέπεις τα παραλιακά αρχοντικά, τους βρετανικούς στρατώνες στα αριστερά σου, το σπίτι του Καποδίστρια απέναντί σου και τίποτα δεν προδικάζει το θέαμα έξω από την πόλη, την υπέρτατη δυσφήμιση για το υπέροχο αυτό νησί.
Νέο παιχνίδι στα φρουτάκια! Το «Rise of Olympus» προσγειώθηκε στην Sportingbet.gr!
Την Κέρκυρα την αγάπησα από την πρώτη ματιά λίγα χρόνια πριν, με μάγεψε η αρχοντιά της, η αβίαστη αίσθηση πως βρίσκομαι στο εξωτερικό, σε έναν πιο προσεγμένο αισθητικά τόπο, με λότζες, με καντούνια, με σπίτια που αποπνέουν πολιτισμό και τέχνη, με φιλαρμονικές να σε συναντούν έτσι στα ξαφνικά, εκεί που κάθησες απλά να πιείς έναν καφέ.
Έχω επισκεφτεί το νησί όλες τις εποχές του χρόνου, με τη σύντροφό μου, οικογενειακά, με φιλική παρέα, με καύσωνα, με καταρρακτώδη βροχή και η αίσθησή μου πάντα ήταν, ότι άνετα θα ζούσα μόνιμα στην Κέρκυρα και πολύ ευχαρίστως μάλιστα.
Ήταν από τις πιο ωραίες ειδήσεις στη ζωή μου, όταν η μεγάλη μου κόρη μας ανακοίνωσε, ότι θέλει να σπουδάσει στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο, αρχικά στο Μουσικών Σπουδών, τελικά όμως επέλεξε το Μεταφραστικό. Φαντάστηκα τη ζωή της σε ένα τέτοιο υπέροχο μέρος με σαφείς επιρροές μόνο από τη Δύση και τη μουσική κουλτούρα διάχυτη παντού.
Πρώτη φορά την περασμένη άνοιξη διάβασα σε ρεπορτάζ κυριακάτικης εφημερίδας για το πρόβλημα των σκουπιδιών. Σκέφτηκα πόσο για μια ακόμα φορά η απρονοησία της τοπικής ηγεσίας αιφνιδίασε και υποβάθμισε τη ζωή των κατοίκων, αλλά παράλληλα σκέφτηκα πως λόγω τουριστικής περιόδου και του όγκου επισκεπτών που υποδέχεται το νησί, το σκουπιδοπρόβλημα θα λυθεί έστω και με τον δύσκολο τρόπο, τον ακριβό.
Πήγαμε στην Κέρκυρα στο δεύτερο 15ήμερο του Αυγούστου προς αναζήτηση σπιτιού, μια που η προσπάθεια της κόρης μου επιβραβεύτηκε με την εισαγωγή της στο Μεταφραστικό Τμήμα του Ιόνιου Πανεπιστημίου και συνδυάσαμε τη διαμονή μας εκεί με ολιγοήμερες διακοπές. Τα σκουπίδια εκεί, βουνά διάσπαρτα στο οδικό δίκτυο του νησιού και σπαζοκεφαλιά για την πόλη της Κέρκυρας που βούλιαζε από επισκέπτες.
Δεν ξέρω αν ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος θα γίνει για το νερό, όμως τα σκουπίδια του δυτικού πολιτισμού σίγουρα θα γίνουν, αν δεν είναι ήδη, η επικερδέστερη μπίζνα του πλανήτη. Όταν το πετρέλαιο στερέψει, τα σκουπίδια θα είναι πάντα εκεί, να απειλούν να μας πνίξουν όπως την Κέρκυρα το περασμένο καλοκαίρι.
Αναρωτιέμαι αν ντρέπονται οι αιρετοί άρχοντες του νησιού, αν έχουν ακόμα μούτρα να κατεβαίνουν στο Λιστόν για καφεδάκι και περίπατο, αν κρύβονται πίσω από αρμοδιότητες και αναρμοδιότητες, αν κοιμούνται καλά τα βράδια, αν το νησί βρωμάει και γι αυτούς. Πρέπει να καταβάλεις τρανή προσπάθεια, για να αμαυρώσεις με τόση επιτυχία την πανέμορφη όψη της Κέρκυρας, να βάλεις σε κίνδυνο την δημόσια υγεία των κατοίκων, λες και ζήλεψες το Δελχί. Βουλευτές, Δήμαρχοι, Αντιδήμαρχοι, Τοπικοί Άρχοντες θα πρέπει να είστε περήφανοι για το case study, “Πως να ασχημύνεις με επιτυχία τον όμορφο τόπο σου”.
Επικέφτηκα στην αρχή του φθινοπώρου ένα υπέροχο σπίτι λίγο έξω από την πόλη και βρέθηκα να συζητάω με ένα ζευγάρι σημαντικών ανθρώπων, που έχουν επιλέξει εδώ και πολλές δεκαετίες την Κέρκυρα ως μόνιμο τόπο κατοικίας, αν και θα μπορούσαν να ζουν οπουδήποτε στον κόσμο. Προσπάθησαν να μου εξηγήσουν τη δική τους οπτική στην ανθρωπογεωγραφία των τοπικών αρχόντων. “Ο ένας ξέραμε ότι δεν ήταν και το πιο ηθικό στοιχείο αλλά φαινόταν να έχει ένα σχέδιο για το πρόβλημα, ο άλλος ήταν κατά γενική ομολογία ένας έντιμος άνθρωπος, άβουλος όμως και χωρίς πλάνο αντιμετώπισης του εφιάλτη των σκουπιδιών που ερχόταν”.
Το παραπάνω δίλημμα είναι σχεδόν ολόκληρη η νεοελληνική ιστορία σε μια πρόταση. Η λογική “το μη χείρον βέλτιστο” έχει ταλανίσει πάνω από μισό αιώνα τη χώρα και μοιάζει να συνεχίζει εις το διηνεκές. Ούτε το δικό μου κεφάλι μπορούσε να γεννήσει απάντηση, απελπιζόμουν μόνο στη θέα των σκουπιδοβουνών. Και το δικό μου κεφάλι όπως και των προαναφερθέντων συνομιλητών μου έχει νομοτελειακά γεράσει δυστυχώς.
Στην επιστροφή από την Ηγουμενίτσα προς την Θεσσαλονίκη μαζί με την φοιτήτρια πλέον κόρη μου κλείσαμε τη μουσική και συζητούσαμε ακατάπαυστα επί τρεις ώρες. Για την φοιτητική της ζωή, για την οικονομική διαχείριση στην οποία πρέπει να εκπαιδευτεί, για τις αποφάσεις που θα παίρνει από δω και πέρα μόνη της. Στην πορεία της κουβέντας επανήλθαμε σε εκείνη τη συζήτηση με τους παλιούς Κερκυραίους. “ Τι να διαλέξει κάποιος αγάπη μου; Τον ανέντιμο ικανό ή τον έντιμο ανίκανο; Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα”. “Τι λες ρε μπαμπά, δεν υπάρχει τέτοιο δίλημμα.” εξανέστη η μικρή. “Όταν και οι δυο δεν αξίζουν την ψήφο σου, πρέπει να αναζητάς έναν τρίτο ικανότερο των δυο ή να παίρνεις πρωτοβουλίες, να βγαίνεις εσύ μπροστά.”
Το μυαλό μιας δεκαοχτάχρονης που μόλις ξεκινάει την ενήλικη κι ανεξάρτητη ζωή της ευτυχώς δεν είναι γερασμένο, δεν κολλάει μπροστά σε “αδιέξοδα” διλήμματα, δεν αποθαρρύνεται από τη δική μου απαισιοδοξία. Για την ακρίβεια “φυσάει” λίγο αισιοδοξία μέσα στο γερασμένο μου κεφάλι, όταν οι δυο δρόμοι είναι αδιέξοδοι, οφείλεις να αναζητήσεις έναν τρίτο. Τα “σκουπίδια” δεν θα τα καθαρίσει κάποιος άλλος ως δια μαγείας, είναι και δική μας δουλειά να φροντίσουμε για αυτό. Ακούτε ωρέ Κερκυραίοι;
Υ.Γ. 'Αντζι μου περίμενα να βρεθείς εσύ εκεί κι εγώ εδώ, για να σου γράψω συγχαρητήρια και πόσο σε σέβομαι, για όσα έχεις καταφέρει. Δεν αισθάνομαι περήφανος για σένα, επειδή μπήκες στο Πανεπιστήμιο, αισθάνομαι περήφανος για τις μουσικές που ακούς, τις συζητήσεις που κάνουμε, τον ποιοτικό χρόνο που περνάμε μαζί. Μείνε όπως είσαι, σ' αγαπώ.
