Οι υποθέσεις bullying που συγκλόνισαν την Ελλάδα

Gazzetta team
Οι υποθέσεις bullying που συγκλόνισαν την Ελλάδα
Η αυτοκτονία του 15χρονου μαθητή από την Αργυρούπολη ήρθε να υπενθυμίσει στην ελληνική κοινωνία ότι το bullying είναι ένα πρόβλημα που δεν πρέπει να κρύβουμε κάτω από το χάλι. Μία ελληνική κοινωνία που όντως ευαισθητοποιείται όταν το θέμα είναι «ζεστό», αλλά πολύ γρήγορα ξεχνά και «περιμένει» το επόμενο κρούσμα.

Το πιο ανησυχητικό, ακόμα και σήμερα εν έτει 2018, είναι ότι το bullying -στην όποια μορφή- του παραμένει θέμα ταμπού για πολλούς. Τι κι αν τα τελευταία 15 χρόνια στην Ελλάδα έχουν συμβεί τρία περιστατικά που η αποκάλυψη τους συγκλόνισε. Πόσα παιδιά ακόμα πρέπει να «χαθούν», ώστε να καθίσουμε απέναντι στον καθρέφτη μας και να απαντήσουμε σε ερωτήματα όπως: Τι συμβαίνει στα σχολεία και στην κοινωνία γενικότερα; Τι ισχύει με τον ρατσισμό, ειδικά στις ευαίσθητες παιδικές ηλικίες; Πόσο κοντά στα παιδιά τους είναι οι γονείς για να καταλάβουν ότι κάτι συμβαίνει; Ο ιδιωτικής ερευνητής, Γιώργος Τσούκαλης, έχοντας ασχοληθεί εκτενώς με δύο υποθέσεις (του Άλεξ Μεχισβίλι και του Βαγγέλη Γιακουμάκη) που συγκλόνισαν τη χώρα και για μήνες απασχολούσαν τα ΜΜΕ, δηλώνει στο Reader.gr ότι «είναι θέμα Παιδείας».

«Νομίζω ότι θα πρέπει να υπάρχει συνεχής ενημέρωση γύρω από το bullying. Κάθε φορά που έρχεται στη δημοσιότητα ένα περιστατικό, όλοι πέφτουμε πάνω. Όμως, πολύ γρήγορα, ξεχνάμε», σχολιάζει ακόμη ο κ. Τσούκαλης και συνεχίζει: «Δεν θέλω να αναφερθώ στα περιστατικά που ερεύνησα, θέλω να σταθώ στο γεγονός ότι παιδιά, γονείς, σύλλογοι γονέων και εκπαιδευτικοί πρέπει να ενημερώνονται συνεχώς γύρω από το θέμα. Οι εκπαιδευτικοί είναι προτιμότερο να μαθαίνουν πέντε αράδες γράμματα λιγότερα στις ευαίσθητες παιδικές ηλικίες και να δίνουν μεγαλύτερο βάρος στη διαπαιδαγώγηση. Πρέπει να αφουγκράζονται τα προβλήματα των παιδιών, ακόμη και να συμπληρώνουν τα κενά που πολλές φορές μπορεί να έχουν οι γονείς. Τέλος, θα ήθελα μέσα από το Reader.gr να επαναφέρω την πρόταση μου η Γαλακτομική Σχολή Ιωαννίνων να πάρει το όνομα του Βαγγέλη Γιακουμάκη, ως ελάχιστο φόρο τιμής σε αυτό το παιδί».

Άλεξ Μεχισβίλι:

Φεβρουάριος 2006. Το σκοτάδι απλώνεται σιγά - σιγά πάνω από την Ελιά Βέροιας. Ένας 11χρονος μαθητής από τη Γεωργία, ο Άλεξ Μεχισβίλι, παίζει για τελευταία φορά μπάσκετ με τους συμμαθητές του στο κλειστό γυμναστήριο της περιοχής. Στη συνέχεια ξεκινάει για το πρακτορείο ΠΡΟΠΟ του πατριού του, όμως δεν θα φτάσει ποτέ. Τον τελευταίο καιρό το ξανθό παιδάκι χαμογέλαγε όλο και λιγότερο. Δεν μπορούσε να κρύψει τον προβληματισμό του από την απόρριψη που βίωνε από κάποιους συμμαθητές του. Πολλές φορές τα πράγματα ξέφευγαν από το φραστικό επεισόδιο και έφταναν μέχρι και τον ξυλοδαρμό του μικρού. Δεν μπορούσαν να του συγχωρέσουν ότι ο Άλεξ, ένας αλλοδαπός στην κλειστή τοπική κοινωνία, διέπρεπε ως μαθητής, χωρίς οι ίδιοι να μπορούν να πλησιάσουν τις επιδόσεις του.

Τα ίχνη του Άλεξ χάνονται ξαφνικά το απόγευμα της 3ης Φεβρουαρίου. Οι έρευνες και οι ανακρίσεις δεν αποδίδουν, με τις Αρχές –σχεδόν δύο μήνες μετά- να καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι παιδιά επιτέθηκαν και σκότωσαν τον 11χρονο Γεωργιανό. Η έρευνα θα δείξει ότι δράστες είναι πέντε σχεδόν συνομήλικοί του (δύο Ελληνόπουλα αδέλφια, ένας Αλβανός, ένας Βορειοηπειρώτης και ένας Ρουμάνος, ηλικίας από 11 έως 13 χρόνων), οι οποίοι σκότωσαν τον Άλεξ και εξαφάνισαν το πτώμα του. Η υπόθεση έκλεισε τυπικά, τρία χρόνια μετά την εξαφάνιση του Άλεξ, με τους ανήλικους και τους γονείς τους να καταδικάζονται, όπως επίσης και τον παππού των δύο Ελληνόπουλων για ψευδορκία και υπόθαλψη εγκληματία.

Η Ελλάδα για πρώτη φορά μιλά για κάτι που όλοι γνωρίζουν, αλλά κανείς δεν ξέρει να το... ονομάσει. Ο 11χρονος Άλεξ είναι η πιο γνωστή καταγεγραμμένη περίπτωση bullying στη χώρα μας, που δεν έμεινε εκεί αλλά έφτασε μέχρι τη δολοφονία. Ακόμη και σήμερα κανείς δεν έχει ομολογήσει που βρίσκεται η σωρός του παιδιού, Η υπόθεση αυτή είναι «μαύρη» κηλίδα και για το δημοσιογραφικό σινάφι -κυρίως το τηλεοπτικό που έδινε... ρέστα στον βωμό της τηλεθέασης-, καθώς την ώρα που η Αστυνομία έψαχνε τον κάποιοι έλεγαν «πως κέρδισε το Λόττο και τον σκότωσαν για να του πάρουν τα λεφτά!» και κάποιοι άλλοι μιλούσαν για «συμβόλαιο ανήλικων δολοφόνων με ενέδρα θανάτου!».

Βαγγέλης Γιακουμάκης:

Εννιά χρόνια αργότερα, τον Φεβρουάριο του 2015, η ελληνική κοινωνία παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα τις έρευνες για τον εντοπισμό του Βαγγέλη Γιακουμάκη. Ο λόγος για τον 20χρονο Κρητικό σπουδαστή της Γαλακτομικής Σχολής Ιωαννίνων. Επί σαράντα ημέρες οι Αρχές πραγματοποιούσαν έρευνες μέσα και έξω απ’ τη Σχολή σε κάθε πιθανό και απίθανο σημείο. Τελικά, η σορός του Βαγγέλη Γιακουμάκη βρίσκεται σε προχωρημένη σήψη την Κυριακή 15 Μαρτίου, περίπου 800 μέτρα μακριά από το κτίριο. Ξεκινάει άμεσα ένας νέος κύκλος ερευνών, γύρω από τον θάνατο του 20χρονου αγοριού. Ένας θάνατος που ακόμη και σήμερα παραμένει νεφελώδης, λόγω των εφιαλτικών στιγμών που -όπως αποκαλύφθηκε στη συνέχεια- ζούσε στη Γαλακτομική Σχολή ο Βαγγέλης Γιακουμάκης, από άλλους Κρητικούς συμφοιτητές του.

Η είδηση από τη μια σκόρπισε θλίψη στους οικείους του, από την άλλη όμως έφερε ξανά στο φως το ζήτημα του bullying. Καθώςε πέρναγαν οι μέρες και άνοιγαν τα στόματα, αποκαλύπτονταν όλο και περισσότερο λεπτομέρειες από τα καψόνια που του έκανε η ομάδα των συμφοιτητών του. Του έκλειναν το ζεστό νερό, τον έβαζαν σε ντουλάπια, του πετούσαν κέρματα, τον ξύριζαν παρά τη θέλησή του κ.ά., είναι μερικά μόνο απ’ τα όσα μάθαμε. Το τι ακριβώς συνέβη και το παιδί βρέθηκε νεκρό δεν θα το μάθουμε ποτέ, ενώ χαρακτηριστικό του τι συνέβη είναι ότι μέσα σε τρία χρόνια η υπόθεση άλλαξε τέσσερις ανακριτές. Η εκδοχή του ιατροδικαστή είναι αυτή της αυτοχειρίας και οφείλουμε να τη σεβαστούμε. Όμως τα ερωτήματα για το ακριβώς συνέβη πίσω από τις πύλες του κτιρίου στα Ιωάννινα, παραμένουν αναπάντητα.

Εδώ πρέπει να σταθούμε και σε κάτι άλλο. Οι γονείς του Βαγγέλη Γιακουμάκη, με καταγωγή από ένα ορεινό χωριό της Κρήτης, δεν «κυνήγησαν» όσο έπρεπε την αλήθεια για το ακριβώς συνέβη στο παιδί τους. Γιατί; Λόγω μίας άλλης μορφής bullying που βίωσαν οι ίδιοι, αυτή της κατακραυγής από την τοπική κοινωνία. Στα μέρη τους βλέπετε, δεν συγχωρείται το να είναι λίγο πιο ευαίσθητο, λίγο πιο άτολμο, λίγο πιο μαλθακό ένα αγορί!

Λίνα Κοεμτζή:

Νοέμβριος του 2016 και η 22χρονη φοιτήτρια του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης προχωρά στο απονενοημένο διάβημα, πηδώντας από τον 9ο όροφο των φοιτητικών εστιών του Ιδρύματος, επί της οδού Λέοντος Σοφού, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Ο προϊστάμενος της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Θεσσαλονίκης, Λάμπρος Τσόγκας, ζητά την πλήρη διερεύνηση της υπόθεσης, καθώς κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει τι έχει πάει λάθος και ένα νέο, όμορφο και με φιλοδοξίες κορίτσι, -αθλήτρια του kickboxing με διακρίσεις μεταξύ άλλων- αποφασίζει να δώσει τέλος στη ζωή του. Η άκρη του νήματος βρίσκεται σύντομα και είναι το διαδικτυακό bullying - εκβιασμός με αποκαλυπτικές φωτογραφίες και ροζ βίντεο.

Ο δικηγόρος της οικογένειας παραδίδει στις Αρχές έναν φάκελο 500 σελίδων, με τα στοιχεία να δείχνουν ότι η Λίνα εκβιαζόταν από ένα άτομο που της συστήθηκε ως φωτογράφος και ήθελε να την προωθήσει ως μοντέλο. Σύμφωνα με τις πληροφορίες της οικογένειας ο άνθρωπος αυτός δεν ήταν φωτογράφος, αλλά φοιτητής στα Χανιά. Μάλιστα, είχε πείσει την 22χρονη ότι μπορεί να την κάνει μοντέλο, αλλά έπρεπε να την τραβήξει φωτογραφίες που κάποιες απ’ αυτές ήταν γυμνές και κάποιες ημίγυμνες. Ωστόσο, τις φωτογραφίες αυτές τις ανάρτησε χωρίς την άδειά της στο προσωπικό ιστολόγιο της Λίνα Κοεμτζή, με αποτέλεσμα να τις οικειοποιηθούν επιτήδειοι και στη συνέχεια να την εκβιάζουν. Σύμφωνα με μαρτυρίες που έχει η οικογένεια η 22χρονη φοιτήτρια εκβιαζόταν πάνω από επτά άτομα τα οποία της έλεγαν «στείλε μας κι άλλο υλικό αλλιώς θα δημοσιεύσουμε κι άλλες φωτογραφίες σου».

Ένα χρόνο αργότερα, μία φίλη της αδικοχαμένης 22χρονης θα δώσει νέα στοιχεία για τα άτομα που την εκβίαζαν, προσθέτοντας ότι είχαν στα χέρια τους βίντεο ερωτικού περιεχομένου με την νεαρή κοπέλα. Ίσως διαφορετικής μορφής -σε σχέση με τις άλλες δύο περιπτώσεις- εκφοβισμός αυτής της Λίνας, ενδεικτικός όμως για τις παγίδες που μπορεί να πέσει ένα νέο παιδί.

Πηγή: reader.gr