Gazzetta να περάσει, είχα γενέθλια
Χθές ήταν ημέρα γενεθλίων. Δικών μου, αδιάφορων για τον πολύ κόσμο, όπως είναι φυσιολογικό, ευκαιρία για ευχές, για τηλεφωνήματα και πολύ πολύ social media. Πρώτα απ’ όλα ξυπνάς και το facebook σε έχει «θυμηθεί», πριν θυμηθείς εσύ ότι γεννήθηκες σαν σήμερα. Εντάξει δεν έπαθα και τίποτα για να γκρινιάξω, ίσα ίσα ευχάριστο ήταν να μιλήσω με ανθρώπους που δε συμβαίνει πολύ συχνά. Μια τέτοια μέρα οπωσδήποτε προσφέρεται για ανασκόπηση. Τι μου συνέβη από τα 42 στα 43; Τι μου συνέβη μέσα στο 2017;
Πήγα ένα δυο ωραία ταξίδια στο εξωτερικό. Πάντα με μαγεύει αυτό. Δεν έχει να κάνει με πολυτέλεια, έχει να κάνει με την εμπειρία. Εικόνες, νέα μέρη, γεύσεις (τρως Χρηστάκη τρως), μαγαζιά, γλώσσες, φωτογραφίες, σουβενίρ, μουσικές. Το καλοκαίρι γνώρισα την πανέμορφη Κύθνο, την απλή, την αγαπημένη, ούτε φανταζόμουν ότι θα μ’ αρέσει τόσο. Θα ξαναπάω μάλλον μέσα στο ’18. Λένε ότι η ζωή είναι πολύ μικρή, για να επισκέπτεσαι τα ίδια μέρη. Ανταπαντώ, η ζωή είναι πολύ μικρή, για να μην πηγαίνεις με την πρώτη ευκαιρία εκεί που αγαπάς. Να σαν τη Χαλκίδα μου ένα πράγμα. Τους φίλους μου, την παρέα μου, με τη ζεστασιά τους, τα γέλια μας, τα τραπέζια μας. Εκεί στις περσινές γιορτές, εκεί στο TEDx μας, εκεί το καλοκαίρι, στο ραδιόφωνο κάθε Σαββατοκύριακο πλέον, στον δικό μας @home891.gr
Μετακόμισε και το κορίτσι μου επιτέλους κοντά μου, τα παιδάκια μας είναι καλά, το Αντζελινάκι μου παραμεγάλωσε, Πανελλαδικές φέτος. Πλησιάζει η μέρα που θα στίβω χυμό πριν τις εξετάσεις και θα ρωτάω το αιώνιο κλισέ,"ήταν βατά τα θέματα;" Εγώ ρε φίλε μέχρι προχτές είχα ματωμένα γόνατα από πεσίματα με το ποδήλατο, πως βρέθηκα με 17χρονη κόρη; Κάθε χρόνο οι ίδιες απορίες.
Στα επαγγελματικά όλα καλά. Πολύ καλά! Ανέλπιστα πολλά καλά μαζεμένα μέσα στο ’17. Μεγάλο δώρο να συνεχίζεις να είσαι περήφανος για τη δουλειά σου, να αισθάνεσαι αξιοπρεπής στο χώρο εργασίας σου, να μη σέρνεις τα πόδια σου πηγαίνοντας, να μην κουράζεσαι, γύρω σου να υπάρχουν χαμόγελα, θετικοί άνθρωποι. Στη δική μου περίπτωση, από το ’17 και στο ΙΕΚ ΔΕΛΤΑ, πολλοί νέοι άνθρωποι, ζωογόνοι, ωραία σχέδια, τεχνολογία, γνώση, διάβασμα, νέες δραστηριότητες. Ξανά τηλεόραση, μέσα στα σπίτι των ανθρώπων, χωρίς την κατινιά, χωρίς το μίσος και την ίντριγκα, με την ακεραιότητα του Αντώνη, «αν έχουμε λόγο, βγαίνουμε».
Τένις όχι πολύ δυστυχώς. Λίγος χρόνος ελεύθερος πρέπει να τακτοποιηθεί καλύτερα, το τένις το χρειάζεται το σώμα μου, το χρειάζεται περισσότερο το μυαλό μου. Είδα όμως από κοντά τον Θεό. Τον Ρότζερ. Όταν απολαμβάνεις την εμπειρία στο ανώτατο επίπεδο, είναι μια ξεχωριστή στιγμή, μια ωραία χρονιά. Το ’18 να επαναληφθεί παρακαλώ.
Ο Παναθηναϊκός μου χάλια. Στο μπάσκετ μόνο μένει το λάβαρο ψηλά. Στα υπόλοιπα μαύρη μαυρίλα πλάκωσε. Οκ είμαι λιγότερο οπαδός από παλιά, αλλά αγοράκι παραμένω, μας πονάει η Πανάθα. Λες το ’18 να γίνει κάνα θαύμα; Η φάση σηκώνει περισυλλογή, ανασκούμπωμα και υπομονή. Την περηφάνεια δεν μας την παίρνει κανείς, την χάνουμε μόνο με δική μας ευθύνη. Τα κάστρα πάντα πέφτουν από μέσα.
Διάβασα και ωραία βιβλία. Λιγότερα σε αριθμό απ’ ό,τι θα ήθελα, περισσότερα απ’ όσα παλιότερα. Πόσο θαυμάζω τους συγγραφείς. Αυτοί και οι μουσικοί παίρνουν τη μερίδα του λέοντος της ζήλιας μου. Δημιουργούν κάτι κι ούτε φαντάζονται νομίζω την επίδραση στις ζωές μας. Μένουν καρφωμένοι στο μυαλό, αθάνατοι. Κοιτάς ένα τοπίο, μια εικόνα, έναν άνθρωπο κι επανέρχεσαι σε λέξεις άθελά σου. Μπράβο τους.
Άκουσα τραγουδάρες μέσα στο ’17. Άλλες καινούργιες, άλλες που δεν είχα ακούσει. Μου στέλνουν αγαπημένα τους οι ακροατές στο ραδιόφωνο. Μεγάλη επικοινωνία, κι ας μην έχουμε μιλήσει ποτέ, αν έχουμε μοιραστεί ένα ωραίο τραγούδι, είναι σαν να μιλήσαμε ώρες.
Το ’18 μην ξεχάσω να τσεκάρω πιο συχνά την υγεία μου, να φροντίζω τον εαυτό μου. Λίγο φοβάμαι μεγαλώνοντας. Έφυγαν άνθρωποι νεότατοι το ’17. Δεν έχω στωική αντιμετώπιση στο θέμα αυτό. Έχω εκατό πράγματα να κάνω, έχω τα παιδιά μου, έχω το κορίτσι μου, τις βόλτες μας, τους φίλους μας, έχω δουλειές πολλές. Δεν είμαστε για βλακείες τώρα… Αλήθεια όταν φεύγουν οι άνθρωποι, τα όνειρά τους που πάνε; Αντίο Ελένη…
Μη σας ρίξω τώρα. Ας γυρίσουμε στα ευχάριστα. Έχω και τη γωνίτσα μου εδώ, στο gazzetta. Είναι πολύ σημαντική για μένα. Μπορεί και να επηρεάσω έναν νέο άνθρωπο να σκεφτεί πιο ήρεμα, λιγότερο νεοελληνικά. Μπορεί να πω ένα μπράβο στον απέναντι, στον όποιο απέναντι και να μην φαίνεται εξωγήινο. Μπορώ να εκδηλώσω τον θαυμασμό μου στον Γκάλη, στον Σπανούλη, στον Αντετοκούμπο, στον Τσιτσιπά, στην Σάκκαρη, στην Στεφανίδη, στον Πετρούνια και να μην κρύβει ιδιοτέλεια, έτσι από καρδιάς. Ανταλλάσσω και μηνύματα με τους ομόσταβλους, με συναδέλφους, με τον Βασίλη με τα τρία γιώτα. Λειτουργώ σε ένα επαγγελματικό περιβάλλον, που ανέκαθεν μου άρεσε. Πόσοι μπορούν να το πουν αυτό άραγε; Έχω τόσα «προβλήματα», αλλά τελικά έχω απλά πολλά θέματα να επιλύσω. Καλό ’18.
Υ.Γ. Το μπλιν μπλιν στα social συνεχίζεται, έρχονται συνέχεια ευχές. Τελικά μπορείς να γράφεις κι άλλα πράγματα εκτός από «Ψόφα» και «Καρκίνο» στο facebook. Μπορείς να γράψεις και «χρόνια πολλά», «να βρεθούμε», «να σε χαίρεται το κορίτσι σου». Τελικά Zuckerberg έκανες δουλίτσα…
