• ME THN EΥΓΕΝΙΚΗ ΧΟΡΗΓΙΑ ΤΗΣ Bergmann Kord

ME THN EΥΓΕΝΙΚΗ ΧΟΡΗΓΙΑ ΤΗΣ Bergmann Kord

1957: Αλίκη και Φιξ «να τις πιεις στο ποτήρι»

Ακόμα και σήμερα παραμένει μια από τις πιο δημοφιλείς ρετρό διαφημίσεις. Αυτή της μπίρας Φιξ που την διαφημίζει εν έτει 1957 η Αλίκη Βουγιουκλάκη. Ήταν η πρώτη διαφήμιση της αγαπημένης ελληνίδας ηθοποιού, η οποία εκείνη την εποχή έκανε τα πρώτα της βήματα στον κινηματογράφο και αποτελούσε μια όμορφη και δροσερή παρουσία που η Φιξ ήθελε να συνδέσει με την μπίρα της. Η διαφήμιση αυτή ήταν τόσο δημοφιλής εκείνη την εποχή που μπήκε ακόμα και σε επιτοίχια ημερολόγια του 1957, για τον μήνα Απρίλιο. Το μήνυμα της διαφήμισης ήταν «να την πιεις στο ποτήρι», με σαφέστατο υπονοούμενο όχι μόνο για την μπίρα Φιξ, αλλά και για την ίδια την Αλίκη. «Χαρά, υγεία, ομορφιά. Η πιο υγιεινή απόλαυσις» συνέχιζε το μήνυμα της διαφήμισης. Στη συνέχεια η καριέρα της Αλίκης απογειώθηκε και η συμμετοχή της σε έντυπες διαφημίσεις ήταν πιο έντονη. Για την ιστορία, η Βουγιουκλάκη γύρισε 3 μόνο τηλεοπτικές διαφημίσεις, για τον καφέ φίλτρου Filcafe Continental, για την οδική βοήθεια Express Service ( «Τι ψηφίζει η Αλίκη;» έλεγε το σποτ - και απαντούσε «εγώ ψηφίζω 154» ) και για τα κλιματιστικά Samsung, που ήταν και η τελευταία της διαφήμιση, το 1995.

1966: «Δεν είναι Coca-Cola, δεν είναι Pepsi Cola, αλλά είναι…Tam Tam»

Η Φιξ όμως δεν έμεινε στις μπίρες, αλλά διεύρυνε σύντομα την γκάμα των προϊόντων της με ένα αναψυκτικό που δεν ήταν Coca-Cola, δεν ήταν Pepsi Cola, αλλά ήταν…Tam Tam! Ήταν το αναψυκτικό της νεολαίας και έγινε πολύ σύντομα μέρος της καθημερινότητάς της, που όταν το έπινες αισθανόσουν αυτό που λέμε σήμερα… «in». Το μήνυμα της διαφήμισης ήταν «Ζήτω τα νειάτα, ζήτω το Tam Tam!». Σύντομα το Tam Tam έγινε συνώνυμο των καλοκαιρινών διακοπών, της ξεγνοιασιάς, της θάλασσας, της μουσικής και του σινεμά. Μάλιστα είχε έντονη παρουσία στους κινηματογράφους, αφού στο διάλειμμα του έργου εμφανίζονταν η διαφήμιση που έλεγε «Διάλειμμα για να πιείτε Tam Tam». Το Tam Tam όμως ήταν πρωτοπόρο προϊόν και σε θέματα marketing, αφού ήταν το πρώτο αναψυκτικό που προέτρεπε τους καταναλωτές να κρατούν τα καπάκια του μπουκαλιού του, ώστε να συμμετάσχουν σε διαγωνισμούς και να κερδίσουν ταξίδια στο Λονδίνο, σκάφη, εξωλέμβιες μηχανές, ακόμη και αυτοκίνητα NSU, με τον καινοτόμο κινητήρα Wankel. Kαι κάπως έτσι έγινε ένα προϊόν που σημάδεψε την δεκαετία του 1960, ωστόσο μερικά χρόνια αργότερα η δυναμική είσοδος της Coca Cola στην ελληνική αγορά δεν άφησε περιθώρια επιβίωσης του Tam Tam, το οποίο πέρασε στην ιστορία. Η πρώτη διαφήμιση του Tam Tam εμφανίστηκε το 1966.

1966: Ρετσίνα «Πλάκα» από την Φιξ

Ιστορίες της Φιξ, συνέχεια: Μετά την επιτυχία του Tam Tam, η Φιξ είδε επιχειρηματική ευκαιρία και σε ένα προϊόν που ήταν παραδοσιακό ελληνικό και χύμα, στην ρετσίνα. Ήταν η εποχή που η ρετσίνα Μεσογείων ήταν στις δόξες της και βρίσκονταν σε κάθε ταβερνάκι και μπακάλικο, χύμα, δροσερή και γευστική. Οι Έλληνες δεν είχαν μάθει να απολαμβάνουν την ρετσίνα τους σε εμφιαλωμένο μπουκάλι, ωστόσο η Φιξ προσπάθησε να τους το «περάσει» με την Ρετσίνα «Πλάκα», που κυκλοφορούσε και αρετσίνωτη. Η ετικέτα της Ρετσίνας «Πλάκα» είχε πλακιώτικες αναφορές, με εικόνες από παραδοσιακό ταβερνάκι, ενώ το ραδιοφωνικό σποτ είχε πλακιώτικες καντάδες! Ήταν εμφανής η προσπάθεια να παρουσιαστεί ως ένα παραδοσικό ελληνικό προϊόν, που οι Έλληνες δεν έπρεπε να το…φοβούνται επειδή ήταν εμφιαλωμένο! Η καμπάνια της Φιξ για την Ρετσίνα «Πλάκα» εστίαζε πέρα από την ποιότητα και στην χαμηλή τιμή της, η οποία ήταν ίδια με της χύμα ρετσίνας. Και επειδή καταλάβαινε ότι κάτι τέτοιο ίσως προβλημάτιζε τους καταναλωτές, αλλά με την αρνητική έννοια, ανέφερε ως κεντρικό μήνυμα στην διαφήμιση την φράση «Μην σας τρομάζει η χαμηλή της τιμή»! Παρά την επένδυση όμως, η ρετσίνα «Πλάκα» δεν μακροημέρευσε…

1967: «Τρυφερό, νόστιμο, λαχταριστό αρνάκι Νέας Ζηλανδίας»

Τυποποιημένο κατεψυγμένο αρνάκι; Όσο κι αν φαίνεται σήμερα περίεργο, προς το τέλος της δεκαετίας του 1960, η μόδα της εποχής «πρόσταζε» τυποποιημένο αρνάκι Νέας Ζηλανδίας! Η Ένωση Κρεατοπαραγωγών Νέας Ζηλανδίας ανοίγει γραφεία και στην Ελλάδα και αρχίζει τις εισαγωγές αρνιών, τα οποία έρχονταν σε φθηνότερες τιμές από ότι τα ντόπια αρνιά. Και σε συνδυασμό με την έντονη διαφημιστική τους καμπάνια, η Ένωση καταφέρνει να φέρει το αρνάκι Νέας Ζηλανδίας στο τραπέζι των Ελλήνων και μάλιστα όχι μόνο στον κυριακάτικο τραπέζι, αλλά και τις καθημερινές, αφού ήταν φθηνότερο. Έτσι, η σφραγίδα «New Zealand Lamb» έγινε βασικό ζητούμενο των καταναλωτών όταν πήγαιναν σε επιλεγμένα κρεοπωλεία. «Τρυφερό, νόστιμο, λαχταριστό» έλεγε η διαφήμιση της διαφημιστικής εταιρείας ΑΔΕΛ, ενώ η λέξη «λουκούμι» για το κρέας καθιερώθηκε από το αρνάκι αυτό. Η «μόδα» αυτή κράτησε μερικά χρόνια, ωστόσο το θετικό της όλης ιστορίας είναι το γεγονός ότι έβαλε το κρέας περισσότερο στα ελληνικά σπίτια, το έκανε πιο καθημερινό και αυτό σε βάθος χρόνου ήταν μεγάλο κέρδος για την κατανάλωση κρέατος στην χώρα μας, σε συνάρτηση βέβαια με την άνοδο του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων.

1969: «Τελικά, δεν παχαίνουν τα ζυμαρικά»!

Tελικά παχαίνουν τα ζυμαρικά ή όχι; Το 1969 η κοινοπραξία των διαφημιστικών εταιρειών Κ&Κ Κατζουράκης, Carabott-ΑΔΕΛ ξεκινούν καμπάνια για να ενημερώσουν τους καταναλωτές ότι τα ζυμαρικά δεν παχαίνουν. Είναι η εποχή που οι Έλληνες αρχίζουν να προσέχουν την διατροφή τους και η διαφήμιση αναλαμβάνει και εκπαιδευτικό χαρακτήρα. Τι έλεγε η καμπάνια; «Δεν παχαίνουν τα ζυμαρικά! Ένα μπιφτέκι έχει 250 θερμίδες, μια μακαρονάδα 200!». Πολλοί βέβαια έβλεπαν την διαφήμιση αυτή ειρωνικά και έλεγαν «τι θα πουν οι διαφημιστές, την αλήθεια;». Ωστόσο η άλλη πλευρά είχε και επιχειρήματα που δεν μπορούσες να αγνοήσεις: «Οι Ιταλοί τρώνε 4πλάσιες ποσότητες ζυμαρικών, ωστόσο είναι κομψότατοι! Λοιπόν; Το μυστικό είναι στην συνταγή! Ακολουθήστε τη σωστή συνταγή και απολαύστε σήμερα μακαρονάδα… με αντσούγια… με τόνο… με γαρίδες… με μαϊντανό… βάλτε και λίγο σκορδάκι ψιλοκομμένο και… καλή σας όρεξη»! Και κάπως έτσι η μακαρονάδα αποενοχοποιήθηκε και συνεχίζει μέχρι σήμερα να αποτελεί ένα αγαπημένο φαγητό και των Ελλήνων. Ήταν η πρώτη και μοναδική μέχρι σήμερα «οικουμενική» διαφήμιση για τα ζυμαρικά, που δεν επικοινωνούσε καμία συγκεκριμένη μάρκα, αλλά είχε καθαρά εκπαιδευτικό χαρακτήρα.