Pride, αντί-pride κι άλλες Σαλονικιώτικες ιστορίες για αγρίους
Κατάρ - Αργεντινή με αξεπέραστο Live Στοίχημα και 220+ ειδικά! (21+)
Κουβεντιάζοντας με έναν φίλο barman πρόπερσι τέτοια εποχή θυμάμαι αναρωτήθηκα φωναχτά, «δεν καταλαβαίνω την ανάγκη ύπαρξης του pride στις μέρες μας κι επίσης δεν καταλαβαίνω την αισθητική του και τις υπερβολές, αν θέλεις μάλιστα να διατυπώσεις τόσο σοβαρά αιτήματα όπως της ισότητας , του δικαιώματος στη διαφορετικότητα, της πάλης εναντίον κάθε διάκρισης και πολλά ακόμα σπουδαία ζητήματα. Γιατί αυτά να έχουν ένα περιτύλιγμα που αμέσως αφαιρεί από την ουσία και προσθέτει στην εικόνα που πολλές φορές είναι και στα όρια της καρικατούρας.»
"Κοίτα Χρήστο", ξεκίνησε την απάντηση ο σοφός barman. «Τα περί εικόνας, αισθητικής, ελκυστικού ή αποκρουστικού θεάματος είναι στα γούστα του καθενός μας. Κι εγώ αν και gay δεν αισθάνομαι ότι με εκπροσωπούν οι υπερβολικές επιλογές προβολής αλλά πίσω από την εικόνα υπάρχει ένα περιεχόμενο πολύ βαθύ και ουσιαστικό. Εσύ Χρήστο κι ο κάθε Χρήστος αμφισβητείτε την ανάγκη της ίδιας της ύπαρξης του pride αλλά βρίσκεστε στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας.» «Δηλαδή;», απάντησα με μια σχετική έκπληξη. «Είσαι λευκός, άντρας και straight. Ξέρεις αμέσως-αμέσως από πόσα πράγματα, πόσες διακρίσεις δεν κινδυνεύεις στην καθημερινότητα, στη δουλειά σου ακόμα κι έξω στο δρόμο; Και στο κάτω κάτω το pride είναι 2-3 μέρες, δεν μπορείς απλά να ανεχτείς το δικαίωμά μας στην έκφραση;»
Ανεκτικότητα φίλοι μου, η μαγική λέξη. Όχι μόνο πέριξ του pride, πέριξ της ζωής μας όλης. Κάνεις απλά πίσω και δίνεις χώρο. Ο χώρος δεν είναι δικός σου, είναι δημόσιος, τον έχουν ανάγκη και οι άλλοι. Δεν στον κλέβουν γιατί δε σου ανήκει, δε σου άνηκε ποτέ, μια παρεξήγηση στο θολωμένο σου μυαλό ήταν. Τις πολύχρωμες σημαίες δεν τι κουνάει κανείς στα μούτρα σου για να σε προκαλέσει, τις κουνάνε για να πάρουν ένα κουράγιο, για να διαδηλώσουν το δικαίωμά τους να ζουν χωρίς να κρύβονται, χωρίς να καταπιέζονται γενιές και γενιές δυστυχισμένων ανθρώπων που θα έπρεπε να είναι απόλυτα ευτυχισμένοι ή τουλάχιστον να μην εξαρτάται η ευτυχία τους από τις σεξουαλικές τους επιλογές.
Στην Θεσσαλονίκη μας λοιπόν αποφάσισαν κάποιοι φέτος να διοργανώσουν και το Straight Pride. Λες και κάθε μέρα κρύβονται, κρίνονται και κατακρίνονται οι straight άνδρες και γυναίκες και χρειάζονται χώρο και χρόνο ελεύθερης έκφρασης. Την εκδήλωση μάλιστα την οργάνωσαν(;) οι Ενωμένοι Μακεδόνες που κάλεσαν και σε συγκέντρωση. Και κάπου εκεί βγήκαν οι αντιεξουσιαστές (;) με τα λοστάρια και τα καδρόνια και το straight pride αναβλήθηκε, ματαιώθηκε, θα σας γελάσω πραγματικά. Βία απέναντι στη βία για να μην υπάρξει βία εναντίον αυτών που καθημερινά υφίστανται κάποια μορφή βίας. Φανταστικούλικα!
Ιστορική φάρσα θα μπορούσα να χαρακτηρίσω την «καθαρότητα» που διεκδικούν κάποιοι για την Θεσσαλονίκη την πόλη που χτίστηκε πάνω στη διαφορετικότητα, στις μειονότητες, στη συνύπαρξη και στον αλληλοσεβασμό. Παραχάραξη του ίδιου του χαρακτήρα της πόλης το να έχουν εγκατασταθεί στην κεντρικότερη πλατεία της τα πρωτοπαλίκαρα του Σώρρα και να λερώνουν την ελληνική σημαία υπό ακατάληπτες ασυναρτησίες αλλά προς Θεού, μη μας «λερώσει» το pride!
To Pride έγινε λοιπόν με επιτυχία. Του χρόνου θα γίνει το Europride, διοργάνωση χωρίς προηγούμενο για τη χώρα μας, που διεκδικούσαν πολλές προηγμένες κεντρο-ευρωπαικές πόλεις αλλά κέρδισε (μυστηριωδώς για μένα) η Θεσσαλονίκη.
Όπως είπαν και κάποιοι εκ των διοργανωτών το Pride θα σταματήσει να διοργανώνεται όταν δε θα υπάρχει ανάγκη να διοργανώνεται, όταν ο σεβασμός θα είναι καθημερινός κανόνας κι όχι η εξαίρεση των 4 ημερών. Ναι είναι και business για κάποιους αλλά αυτό είναι άλλο κεφάλαιο, δευτερεύον και αναπόφευκτο.
Μια μικρή παράκληση μόνο. Επειδή φέτος αφιερώθηκε το pride στη μνήμη του Ζακ Κωστόπουλου και στην ανάγκη για απονομή δικαιοσύνης, να μην ξεχνάμε ότι οι πρώτοι που έσπευσαν να αμαυρώσουν την προσωπικότητά του και να του αποδώσουν έκνομες πράξεις, δεν ήταν ομοφοβικοί υπερπατριώτες αλλά επαγγελματίες ακτιβιστές των pride που δε θα έπρεπε να είναι και τόσο proud για την καριέρα που έχουν οικοδομήσει πάνω στο ότι είναι gay.
