Τα κορίτσια μας και τα μάτια μας
100% Επιστροφή* χρημάτων Ίντερ - Έμπολι! (21+, *Ισχύουν Όροι και Προϋποθέσεις)
Πάει αρκετός καιρός που περπατώντας προς το γραφείο, άρχισα να διαβάζω συνθήματα κατά της πατριαρχίας. Ένιωσα άβολα ως πατέρας. Συνθήματα για την ελευθερία των γυναικών στις επιλογές τους, στα ρούχα τους, στα μαλλιά τους, στο σώμα τους, στα μέρη που συχνάζουν, στο τι ώρα θα βγουν και θα επιστρέψουν, σε ό,τι δηλαδή νιώθουν ελεύθεροι οι άντρες να κάνουν. Αναρωτιόμουν ποια η σκοπιμότητα, ποια η ανάγκη των συνθημάτων για συσπείρωση των κοριτσιών στις μέρες μας κι ετοιμαζόμουν μάλιστα να γράψω κι ένα άρθρο με τις απορίες μου για όλο αυτό το νεο-φεμινιστικό κίνημα, που υποπτευόμουν ότι εξυπηρετούσε και συγκεκριμένες πολιτικές σκοπιμότητες.
Κι όμως το σωτήριον έτος 2019 το βιβλίο συμβάντων της ελληνικής αστυνομίας είναι γεμάτο από βίαιες πράξεις κατά νέων και όχι μόνο γυναικών, γεμάτο από περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας, παιδικής κακοποίησης, bullying, web εκβιασμών και εγκλημάτων. Και φυσικά για κάθε συμβάν που καταγράφηκε, σκεφτείτε πόσα άλλα άγνωστα υπάρχουν. Απορώ αν υπάρχει πραγματική αύξηση στην εγκληματικότητα κατά των γυναικών ή αν υπάρχει αύξηση στην προβολή της μέσω των ΜΜΕ αλλά κι αυτό από μόνο του με αποπροσανατολίζει. Η μόνη απορία πρέπει να είναι τι δεν κάναμε και τι μπορούμε να κάνουμε εμείς οι γονείς, οι εκπαιδευτικοί, οι άνθρωποι που έχουν δημόσιο λόγο και αυτοί που έχουν δημόσια θέση σε τοπικό, αυτοδιοικητικό επίπεδο, πριν φτάσουμε στους κοινοβουλευτικούς μας και στους νομοθέτες.
Προφανώς είμαι περισσότερο ευαίσθητος στο θέμα ως μπαμπάς κοριτσιών (και γιου) κι αυτό είναι το βασικό μου κίνητρο για αυτό εδώ το κείμενο. Όλα ξεκινούν από το σπίτι και δυστυχώς τα πρώτα και ίσως τα μεγαλύτερα εγκλήματα ξεκινούν από κει, πολλές φορές μάλιστα καταλήγουν να διαπράττονται εκεί.
Οι κόρες μας είναι ίσες με τα αγόρια μας. Έχουν ίσα δικαιώματα, αξίζουν ίσες ευκαιρίες. Δεν χρειάζονται προίκα ένα σπίτι, χρειάζονται συζήτηση και ώθηση να βρουν την κλίση τους, να ακολουθήσουν το όνειρό τους. Δεν είναι επένδυση η εξωτερική τους εμφάνιση, δεν είναι επαγγελματικός προσανατολισμός ο γάμος. Δεν υπάρχουν σπουδές κι επαγγέλματα που δεν μπορούν να κάνουν κι αν υπάρχουν, ας τις αφήσουμε να τα απορρίψουν μόνες τους. Δεν υπάρχουν μουσικές που είναι περίεργο να ακούν, δεν υπάρχουν ντυσίματα που τις κάνουν φρικιά. Δεν είναι περισσότερο ανθυγιεινό το να παχύνουν σε σχέση με τα αγόρια μας, ούτε περισσότερο δακτυλοδεικτούμενη μια νέα κοπέλα αν εμφανιστεί υπέρβαρη στην παραλία σε σχέση με την μπυροκοιλιά και τα σωσίβια ενός νεαρού άνδρα. Γαμώτο, δεν πρέπει να είναι αλλά είναι.
Ειδικά στο θέμα του βάρους και της εξωτερικής εμφάνισης τα κορίτσια μας δέχονται τέτοια συντονισμένη επίθεση από ΜΜΕ, βιομηχανία του θεάματος, βιομηχανία της μόδας, social media, digital περιβάλλον, που δεν είναι μετά να απορούμε για όλες τις ψυχικές διαταραχές που καλπάζουν, τη νευρική ανορεξία, την κατάθλιψη, τις απόπειρες αυτοκτονίας κλπ. Επίσης μου είναι αδιανόητη η απόφαση ενός συντάκτη και η έγκριση του αρχισυντάκτη του, ώστε να μπει στο προφίλ μιας ηθοποιού, ενός μοντέλου, μιας κοπέλας που έχει ανεβάσει μια «προκλητική» φωτογραφία και να της κοτσάρουν τίτλους όπως, «Μας έδωσε τα μάτια στο χέρι η πίσω κίνηση της τάδε...» ή «Γνωρίστε την φοιτήτρια με το καλύτερο στήθος στην Ελλάδα» ή «Απολαύστε όλες τις γυμνές σκηνές σε σήριαλ της δείνα...» κι αυτό να το πασάρουν μεταξύ άλλων ειδήσεων αθλητικών, πολιτικών και κοινωνικών ως «δημοσιογραφία» για τα clicks και το πλήθος των καυλωμένων σχολίων.
Η πορνογραφία είναι πιο πολλή και πιο προσιτή από ποτέ και στα social βρίσκεις πλήθος πορνογραφικού ή στα όρια της πορνογραφίας υλικού. Άλλο το πως έχεις πρόσβαση και το πως καταναλώνεις για ... προσωπική χρήση κι άλλο το πως το μετατρέπεις σε mainstream εικόνα και το εντάσσεις στο digital μέσο κάνοντάς το πρότυπο και τάση προς μίμηση κι αντιγραφή. Το έχω ξαναγράψει και ξαναπεί, καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή, για μερικές δουλειές όμως κάποιοι θα έπρεπε να ντρέπονται.
Στα σχολεία μας γίνεται ελάχιστη έως καθόλου δουλειά κι αυτή όταν γίνεται, οφείλεται περισσότερο σε φωτισμένους δασκάλους και δασκάλες παρά σε συντονισμένο εκπαιδευτικό πρόγραμμα. Στην ελληνική οικογένεια φοβάμαι, ότι εξακολουθούν δυστυχώς να υπάρχουν οι οπισθοδρομικές λογικές π.χ. «άργησε το αγόρι μας να γυρίσει, κάπου θα γαμάει ο μάγκας – άργησε το κορίτσι, που είναι η πουτάνα». Στο εργασιακό περιβάλλον κάθε γυναικεία ανέλιξη συνοδεύεται από ειρωνικά ή σεξιστικά σχόλια σχετικά με το κρεβάτι της και το «αφεντικό», πριν καν οποιοσδήποτε κάνει τον κόπο να ρίξει μια ματιά στο βιογραφικό της. Νομίζετε ότι δε συμβαίνουν πια αυτά; Νομίζετε...
Στο πλούσιο αστυνομικό δελτίο πρόσφατα καταγράφηκαν δολοφονίες γυναικών από συζύγους τέως ή νυν, διαδικτυακοί εκφοβισμοί, παιδοφιλίες και πιο πρόσφατα η αυτοκτονία του 14χρονου κοριτσιού υπό το βάρος των απειλών ενός άνδρα σχεδόν στην ηλικία μου. Την απειλούσε με φωτογραφικό υλικό που της είχε αποσπάσει και φοβάμαι διάολε, ότι το περιέφερε και καυχιόταν σε ομοίους του. Φοβάμαι ότι υπήρχαν άνθρωποι που τον ανέχονταν και τον βάφτιζαν και μάγκα. Σκέφτομαι μόνο τους γονείς της τις τελευταίες μέρες και φοβάμαι, ότι μέσα στον πόνο τους θα κατηγορηθούν κιόλας για αμέλεια. Σε μια εποχή που είναι πολύ εύκολο να χαρακτηριστείς αμελής, αφού δεν ξέρεις τι να περιμένεις κι από που σου έρχεται. Έγραψα πολλές φορές το ρήμα φοβάμαι γιατί αυτό κάνω, φοβάμαι.
Κάθε φορά που πάμε να ψηφίσουμε σε τοπικό, εθνικό ή ευρωπαϊκό επίπεδο ανάθεμα αν κοιτάμε οτιδήποτε άλλο από τους φορολογικούς συντελεστές, τις περικοπές ή τις αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις. Αδιάφορα μας είναι θέματα, όπως οι ίσες ευκαιρίες, η κοινωνική πολιτική, το περιεχόμενο του εκπαιδευτικού μας συστήματος, αντί του αριθμού των εισακτέων στα πανεπιστήμια. Ακόμα και οι νόμοι περί ποσοστώσεων των γυναικών που πρέπει να εκλεγούν, είναι ενδεικτικοί της γενικότερης περί γυναικείου φύλου άποψης. Αντιμετωπίζουμε τη γυναίκα ως κάτι διαφορετικό κι αυτό είναι η αρχή του ρατσισμού. Αν σε αυτό το κείμενο αναφέρομαι μόνο στα κορίτσια, αυτό οφείλεται στην τραγική επικαιρότητα και στη στοχοποίησή τους, όχι στη διάκρισή τους.
Τον Μάη του ΄68 σε έναν τοίχο στο Παρίσι κάποιος έγραψε το σύνθημα, «εκτός από τον ιμπεριαλισμό υπάρχει και η μοναξιά». Εκτός από τα «μεγάλα», τα «σπουδαία», υπάρχουν τα καθημερινά, τα εντός μας. Το ΄19 στην Ελλάδα ίσως το σύνθημα πήγαινε κάπως έτσι, «εκτός από τους φόρους, υπάρχουν και τα κορίτσια μας». Δεν χρειάζεται να είστε γονείς κοριτσιών, για να σας αγγίζει αλλά αν είστε, αλλίμονο αν δε σας αγγίζει.
