Προεκλογική περίοδος και κάποιοι τρίβουν τα χέρια τους
Εκτός από το ότι βρισκόμαστε ήδη στις 4 του Νοέμβρη σε μια εορταστική περίοδο κι όσο κι αν δεν βοηθάει ο καιρός, σκεφτόμαστε Χριστούγεννα, δέντρα, στολισμούς, δώρα κλπ, η περίοδος που θα εμφανιστούν τα άλλου είδους «στολίδια», έρχεται ουσιαστικά με την έλευση του 2019. Τότε η χώρα θα μπει κι επίσημα στην προεκλογική περίοδο και μάλιστα όχι για μια, ούτε καν για δύο αλλά για τρεις μαζεμένες εκλογικές αναμετρήσεις εντός του επόμενου έτους. Μπροστά σε αυτή τη εκλογική πανδαισία ολοένα και περισσότερο ακούω τον τελευταίο καιρό την αισιόδοξη πρόβλεψη, «οι δουλειές θα ανοίξουν».
Θα ήταν ψιλοφυσιολογικό, να το ακούω αυτό από φίλους τυπογράφους (φυλλάδια κι έντυπο υλικό γαρ), φίλους που δραστηριοποιούνται στον τομέα των κατασκευών (προεκλογικά κέντρα-περίπτερα κλπ), φίλους που ασχολούνται με διαφημιστικά είδη (σημαιούλες, αναπτήρες, έξυπνα δωράκια για εύπιστους ανθρώπους κ.α.) Αντί αυτών την φράση, «οι δουλειές θα ανοίξουν», την έχω ακούσει κυρίως από δημοσιογράφους!
«Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή», λέει ο σοφός(;) λαός αλλά μερικές δουλειές πιστεύω είναι ντροπή και καλό είναι να το καταθέσω στην αρχή σχετικά του κειμένου. Αν είστε ή θέλετε να είστε παρατηρητικοί, δώστε λίγο σημασία στα «νέα δημοσιογραφικά μέσα», που θα συστηθούν προσεχώς. Σε εφημερίδες που θα έρθουν να προστεθούν σε κάποιες, που ήδη απορούμε πως στέκονται στην πιάτσα, σε ραδιόφωνα που φυτοζωούν πιστολιάζοντας μισθούς μηνών στο προσωπικό τους, σε νέα portal – sites, που θα δημιουργηθούν για να φέρουν νέο αέρα στη διαδικτυακή δημοσιογραφία ή δημοσιοφλυαρία αν προτιμάτε. Θα γίνει πολύς λόγος για την πολυφωνία και τον πλουραλισμό, έννοιες που τόσο συχνά παραποιούνται, όπως η δημοκρατία από την οχλοκρατία.
«Θα ανοίξουν οι δουλειές» και στα κομματικά γραφεία, που αίφνης θα πρέπει να στελεχωθούν από επαγγελματίες της δημοσιογραφίας κι από experts των social media, μια που το παιχνίδι εκεί θα παιχτεί, στον αλγόριθμο που πρέπει να βάλουμε να δουλέψει υπέρ μας. Τα google ads, τις καμπάνιες του facebook, που πρέπει να παίζουν στα δάχτυλα τα στελέχη των κομματικών υπογείων. Φυσικά η στόχευση δεν έχει να κάνει με την θετική προβολή των «δικών μας» αλλά και με τη λάσπη που πρέπει να εκτοξευθεί απέναντι στο σωστό χρόνο και με το σωστό τρόπο.
Εννοείται ότι το ρόλο της θα παίξει και η τηλεόραση σε μια περίοδο μάλιστα που ανοίγουν τηλεοπτικά μαγαζιά, ξαναστήνονται ενημερωτικές εκπομπές, πιάνουν μικρόφωνα και κάμερες επαγγελματίες, που έλειπαν τα τελευταία χρόνια αλλά επέστρεψαν την κατάλληλη στιγμή. Θα παρελαύνουν τα επικοινωνιακά βαριά χαρτιά των κομμάτων, που τα τελευταία χρόνια είναι δυστυχώς περισσότερο στρατευμένοι δημοσιογράφοι παρά υποψήφιοι και υποψήφιες φέροντες και φέρουσες το χρίσμα. Στρατευμένοι δημοσιογράφοι που λερώνουν τη δημοσιογραφία αλλά καμιά Ένωση δεν ασχολείται μαζί τους, το Πειθαρχικό της θα συνεδριάσει, αν η Τσαπανίδου διαφημίσει καλλυντικά ή ο Σρόιτερ κουφώματα, λες κι από αυτά ευτελίζεται ο δημοσιογραφικός λόγος. Οι 5-10 δημοσιογραφικές φάτσες, που με το που κάνεις zapping βροντοφωνάζουν από τα μούτρα την αποστολή τους, είναι ελεύθερος δημοσιογραφικός λόγος υποτίθεται.
«Δεν υπάρχει αντικειμενική δημοσιογραφία» έλεγε ο Άρης Χατζηστεφάνου σε παλιότερη συνέντευξη του στο Gazzetta Weekend Journal και πραγματικά έτσι είναι. Από το να είσαι υποκειμενικός επειδή έχεις προσωπική πολιτική τοποθέτηση, μέχρι να εκτελείς συμβόλαια όμως, έχει τεράστια απόσταση. Ρεπορτάζ, διασταύρωση, εγκυρότητα, off the record, εντιμότητα, είναι βάσεις της δημοσιογραφίας, που δεν αντικαθίστανται από τίποτα στην εποχή των New Media, οι νέοι τρόποι δημοσιογραφίας πρέπει να λειτουργήσουν με αυτούς τους όρους αλλιώς δε μιλάμε για δημοσιογραφία, πρόκειται για κάτι άλλο, δουλειά μεν, βρώμικη δε.
Η πρόσφατη έρευνα εταιρίας δημοσκοπήσεων απεφάνθη, πως οι Έλληνες εμπιστεύονται ελάχιστα τον Τύπο και τους λειτουργούς του, αλλά θα μου επιτρέψετε να μην θεωρώ το στατιστικό αποτέλεσμα ενδεικτικό καμιάς αναγνωστικής ωριμότητας. Αν η σχέση σου με τον Τύπο είναι η λαθρανάγνωση στο περίπτερο και στο ψιλικατζίδικο ή η αποκλειστικά ιντερνετική ενημέρωση και μάλιστα όχι επιλέγοντας εσύ το site αλλά αφήνοντάς το στο newsfeed του αλγόριθμου, sorry αλλά δε σου αξίζει καμιά σοβαρότερη δημοσιογραφία. Αν ξεπεράσεις την πρώτη σελίδα που ανήκει στον εκδότη, στις μέσα σελίδες υπάρχουν πολύ σοβαροί δημοσιογράφοι που επιμένουν στο ρεπορτάζ, στη συνέντευξη, στην ιστορική αναδρομή, στο ξεκοκάλισμα του θέματος, οι οποίοι είναι λιγότεροι από παλιά και μάντεψε, θα εξαφανιστούν προσεχώς υπό την μπότα των νέων ηθών κι εθίμων της «δημοσιογραφίας». Καλές οι απαντήσεις «δεν τους εμπιστεύομαι, όλοι ίδιοι είναι, τα παίρνουν» αλλά η δημοσιογραφία όπως και η δημοκρατία απευθύνονται σε ενεργούς πολίτες κι όχι σε παθητικούς χρήστες. Εξάλλου τα έχουμε ξαναπεί, η δημοκρατία είναι απαιτητικό σπορ, χρειάζεται συχνή εκγύμναση, όχι όποτε σου λένε οι κομματάρχες.
Τους σπουδαστές κι αποφοίτους δημοσιογραφίας με τους οποίους κατατρίβομαι τελευταία, τους προτρέπω να μπουν σε αυτή τη Νέα Δημοσιογραφία. Θα τους προέτρεπα επίσης να στελεχώσουν και τις θέσεις των επαγγελματιών της επικοινωνίας, που αναζητούν οι πολιτικοί. Τρέφω βλέπετε δυο ευσεβείς πόθους. Ή ότι τα νέα παιδιά θα αλλάξουν εκ χαρακτήρα το άρρωστο σύστημα, που η γενιά μου και οι παλιότεροι «έγκριτοι» ιδρύσαμε και υπηρετήσαμε ή ότι θα φύγουν τρέχοντας αηδιασμένοι και θα πάνε με αυτή την αηδία στις κάλπες να ψηφίσουν. Όποιο από τα δύο, κέρδος θα είναι.
