H φάση είναι: «Άντε και καλό χειμώνα»

Στέλλα Παπαδοπούλου
H φάση είναι: «Άντε και καλό χειμώνα»
Κεφάλια μέσα, επιστροφή στο γραφείο με μουσική υπόκρουση την ευχή που ακούγεται σαν κατάρα: «Καλό χειμώνα!». Γιατί βρε παιδιά;

Απλά δεν μπορώ να καταλάβω αυτή τη λατρεμένη συνήθεια που αρχίζει αμέσως μετά τον Δεκαπενταύγουστο και που με κάνει ν' αναρωτιέμαι γιατί πρέπει να υπάρχει τόση βιασύνη σε όλα και παντού.

Nα βιαστούμε να προλάβουμε το βαγόνι, ενώ σε 3' έρχεται ο επόμενος συρμός. Να βιαστούμε να στολίσουμε για τα Χριστούγεννα λες και θα μας κρατήσουν μούτρα τα λαμπάκια. Και κάπου εδώ έρχεται το: Να βιαστούμε να πούμε «Καλό Χειμώνα», ενώ ξέρουμε ότι θα φοράμε κοντομάνικο μέχρι τις αρχές του Νοέμβρη.

Μάλλον, με αγχώνει περισσότερο απ' όσο με εκνευρίζει αυτή η ευχή-“κατάρα”.

Αν παραλείψουμε το γεγονός ότι σνομπάρετε το Φθινόπωρο η μία λογική εξήγηση είναι ότι με αυτό τον τρόπο τοποθετείται στο μυαλό σας τις καλοκαιρινές αναμνήσεις που θα σας συνοδεύουν μέχρι τα βαθιά γεράματα ( γραφική ).

Από την άλλη μήπως ήρθε η στιγμή να πατήσουμε λίγο φρένο για να πάρουμε μία Α-ΝΑ-ΣΑ;

Ξυπνάμε νωρίς. Τρώμε την κίνηση μέχρι τη δουλειά. Βγάζουμε ένα τόνο εργασίας. Σχολάμε. Επαναλαμβάνουμε πάνω-κάτω το ίδιο πρόγραμμα κάθε μέρα μέχρι να έρθει η λατρεμένη Παρασκευή που θα ανεβάσουμε 500 instastories με το gif: Friyay.

Φταίνε οι ρυθμοί της πόλης; Η ρουτίνα που έχει εισβάλει στις φλέβες μας και μας έχει στοιχειώσει; Μήπως ήρθε να αφήσουμε την καθημερινότητα να προσαρμοστεί πάνω μας κι όχι εμείς σε αυτή;

Πόσο κακό είναι να ζούμε το τώρα κι ας μην καταγράψουμε με ένα smartphone κάτι που δεν θα γευτούμε ξανά. Ας το ζήσουμε καρέ-καρέ...