Η πολιορκία της Ευρώπης από την ακροδεξιά
Το καλό με τον Μπαρμπαρούση της Χρυσής Αυγής είναι ότι η Πολιτεία αντέδρασε άμεσα. Τέτοιες προκλήσεις δεν πρέπει να αφήνονται αναπάντητες, κάθε πράξη αμφισβήτησης της Δημοκρατικής νομιμότητας πρέπει να αντιμετωπίζεται με αυστηρότητα. Ας μην γελιόμαστε όμως. Δεν είναι αυτοί και δεν είναι τα τανκς που απειλούν την Δημοκρατία. Είναι τόσο ακραίοι ναζί που είναι καταδικασμένοι στο περιθώριο. Η Δημοκρατία στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη απειλείται από μέσα.
Όταν κέρδισε τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ, ο φόβος ήταν ότι θα βγάλει την χώρα από το ευρώ. Ανάλογη ανησυχία είχε προκαλέσει η άνοδος της Λεπέν και βέβαια πρόσφατα ο σχηματισμός κυβέρνησης από τα 5 Αστέρια και την Λίγκα στην Ιταλία. Σιγά σιγά ωστόσο καταλαβαίνουμε ότι ο κίνδυνος είναι άλλος: ο στόχος των ακροδεξιών λαϊκιστών δεν είναι να διαλύσουν την Ευρώπη αλλά να την κατακτήσουν και να την κάνουν κατ εικόνα και καθ ομοίωση. Δίπλα στην Αμερική του Τραμπ, στην Ρωσία του Πούτιν και στην Κίνα του Ξι, θέλουν μια Ευρώπη αυταρχική, ξενοφοβική, με περιορισμένες ελευθερίες, εξαρτώμενα Μέσα Ενημέρωσης, ελεγχόμενη δικαιοσύνη και θεσμούς στα μέτρα της Εκτελεστικής Εξουσίας.
Ο πολιορκητικός κριός, έχει γίνει πια φανερό, είναι το προσφυγικό. Μια χώρα χωρίς ουσιαστικό πρόβλημα, όπως η Ουγγαρία, περνάει δρακόντειους νόμους επισείοντας ανύπαρκτους κινδύνους, για να δικαιολογήσει τον αυταρχισμό. Ονομάζει το σχετικό νομοσχέδιο «αντί-Σώρος», βάζοντας την απαραίτητη δόση συνωμοσιολογίας. Κι αυτό από έναν πρωθυπουργό που ήταν υπότροφος του Σώρος, ξεκίνησε ως φιλελεύθερος και κάνει καριέρα ως ακροδεξιός. Είπαμε η δημοκρατία απειλείται από μέσα και από αδίστακτους οπορτουνιστές.
Στην Ιταλία ο Σαλβίνι προτείνει απογραφή των Ρομά, μια πρόταση που έχει βέβαια ανατριχιαστικές αναλογίες με τους ρατσιστικούς νόμους του Γ. Ράιχ. Και βέβαια δεν έχει κανέναν πρόβλημα να αφήνει στην τύχη τους να θαλασσοδέρνονται εκατοντάδες πρόσφυγες που διασώζουν οι εθελοντές. Ποδοπατούνται στοιχειώδης ανθρώπινες αξίες συνυφασμένες με τον Ευρωπαϊκό πολιτισμό και δεν κουνιέται φύλλο. Όσο για την Γερμανία, παρά το ότι έχει ελάχιστη ανεργία, τεράστιο δημογραφικό πρόβλημα και μια βιομηχανία που οφείλει την ανάπτυξή της και στους ξένους εργάτες, ο κυβερνητικός συνασπισμός κλονίζεται για το προσφυγικό.
Οι εξελίξεις στην Γερμανία φυσικά έχουν εξαιρετικό ενδιαφέρον γιατί αυτή την στιγμή η Μέρκελ, περισσότερο από κάθε άλλο Ευρωπαίο ηγέτη, αποτελεί το ανάχωμα στον λαϊκισμό. Είναι ίσως η μόνη που μπορεί να υπερασπιστεί αποτελεσματικά, μαζί φυσικά με τον Μακρόν, τις παραδοσιακές αξίες της Ευρώπης για δημοκρατία και συνεργασία. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι βρέθηκε στο στόχαστρο του Τραμπ.
Έχει επίσης ενδιαφέρον να συνειδητοποιήσουμε ότι η διολίσθηση προς τον αυταρχισμό δεν θα γίνει με κάποιο δραματικό γεγονός. Θα είναι ακριβώς αυτό, διολίσθηση. Για τους περισσότερους Ευρωπαίους για παράδειγμα, το αν είναι υπουργός ο Σαλβίνι ή όχι, δεν συνεπάγεται αλλαγές στην καθημερινότητά τους. Σιγά σιγά ωστόσο διαμορφώνεται ένα πλαίσιο ανελευθερίας μέσα στο οποίο η διαφορετική άποψη βρίσκεται υπό διωγμό. Και αυτό μπορεί να πάρει πάρα πολλές διαστάσεις, δεν χρειάζονται καν οι δολοφονίες που παρακολουθούμε στη Ρωσία. Θα είναι ο δημοσιογράφος που δεν θα βρίσκει δουλειά επειδή όλα τα μέσα θα εξαρτώνται από την κυβέρνηση, ο ακτιβιστής που θα προπηλακίζεται από αγανακτισμένους, ο επιχειρηματίας που θα μπει στο στόχαστρο της εφορίας.
Δεν είμαστε ακόμα εκεί, τουλάχιστον όχι όλοι. Και οι κοινωνίες έχουν μηχανισμούς αντίδρασης. Είδαμε για παράδειγμα στις ΗΠΑ πώς ο πρόεδρος Τραμπ αναγκάστηκε να πάρει πίσω το τρομακτικό μέτρο του χωρισμού των παιδιών από τους γονείς τους, ύστερα από την σχεδόν καθολική κατακραυγή. Όπως έλεγε όμως ο επικεφαλής μιας υπηρεσίας προσφύγων του ΟΗΕ, έχει σημασία να αντιδρούμε, να μην αφήνουμε αναπάντητες τις προσπάθειες των δημαγωγών να δημιουργούν κλίμα φόβου και μισαλλοδοξίας. Αρχίζοντας από τους πρόσφυγες που δεν είναι θύτες, όπως θέλουν ορισμένοι να τους παρουσιάσουν, αλλά θύματα στις δικές τους πατρίδες. Δεν έρχονται για να διαπράξουν εγκλήματα αλλά για να σωθούν.
Μέσα σε αυτό το κλίμα πάντως οι ηγέτες της Ευρώπης θα αναζητήσουν μια κοινή λύση στην διάσκεψη κορυφής μεθαύριο. Για την ώρα συζητάνε την αναβίωση στρατοπέδων συγκέντρωσης. Η απαισιοδοξία περισσεύει.
ΥΓ. Η Ελλάδα είναι σίγουρα μια ξεχωριστή περίπτωση. Οι κ. Τσίπρας και Καμένος εξέφρασαν το αντισυστημικό, λαϊκιστικό ρεύμα και έπαιξαν με τους θεσμούς. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ωστόσο έχει πάψει από καιρό να αμφισβητεί τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό και έχει γίνει απολύτως συστημικός. Παρά το διχαστικό κλίμα, παρά τις επιθέσεις στα μέσα ενημέρωσης και την δικαιοσύνη, αυτή την στιγμή, αν δεν έχουμε εκπλήξεις, η προοπτική είναι μιας μάλλον ομαλής εναλλαγής στην κυβέρνηση.
Πηγή: reader.gr
