Αντιμετωπίζοντας τον κάθε κύριο Κατσίκη
Έχοντας νωπές τις μνήμες από τα διάφορα «μαργαριτάρια» που ακούστηκαν στη Βουλή κατά την πρόσφατη συζήτηση για το σύμφωνο συμβίωσης, αναμφίβολα τα μέλη της LGBTQ+ κοινότητας και οι σύμμαχοι τους ήταν προετοιμασμένα για άλλον ένα γύρο αντιεπιστημονικών, οπισθοδρομικών και στην καλύτερη περίπτωση απλά πουριτανικών αγορεύσεων από το βήμα του Ελληνικού κοινοβουλίου.
Και όμως ο κ. Κώστας Κατσίκης βουλευτής των ΑΝΕΛ, του κόμματος που συγκυβερνά με τον «αριστερό» ΣΥΡΙΖΑ τη χώρα κατάφερε να μας εκπλήξει λέγοντας τα παρακάτω: «Οι θιασώτες της ομοφυλοφιλίας λένε ότι η αγάπη δεν έχει σύνορα. Φυσικά και δεν έχει σύνορα. Το ζήτημα όμως είναι το που κατευθύνεται. Η αγάπη στο χρήμα που οδηγεί σε απληστία είναι αμαρτία. Η αγάπη ενός πατέρα προς την κόρη που είναι διαφορετική της πατρικής είναι έγκλημα. Η αγάπη στην παιδοφιλία είναι έγκλημα, γιατί να είναι διαφορετικό η αγάπη στην ομοφυλοφιλία;»
Ο καθένας, ο οποίος μη έχοντας συνειδητοποιήσει τον χρόνο και την εποχή που βρίσκεται δεν έχει αποτινάξει λογικές του παρελθόντος, μπορεί να διαφωνεί με το ζήτημα της υιοθεσίας παιδιών από ομοφυλόφιλα ζευγάρια.
Η αντιστοίχιση όμως της ομοφυλοφιλίας με την παιδοφιλία ως παρόμοια «εγκλήματα» και μάλιστα εν έτη 2018 είναι μια κατηγορία μίσους από μόνη της. Δείχνει όχι απλά φόβο και μη αποδοχή του διαφορετικού αλλά ενδεχομένως και μίσος για αυτό. Και το διαφορετικό δεν αφορά αναγκαστικά τις σεξουαλικές προτιμήσεις, αλλά ενδεχομένως και την εθνότητα ή την θρησκεία κάποιου. Αντιστοιχίσεις όπως αυτές που έκανε ο κ. Κατσίκης ανήκουν σε βουλευτές της Χρυσής Αυγής και όχι στον κυβερνητικό εταίρο του ΣΥΡΙΖΑ που δεν δέχεται με τίποτα τον χαρακτηρισμό «ακροδεξιός».
Σίγουρα ο κ. Κατσίκης δεν είναι μόνος. Μια σημαντική μερίδα του κόσμου ενστερνίζεται τις απόψεις του. Άλλοι μπορεί να προβάλλουν άλλα, πιο μετριοπαθή επιχειρήματα. Ένα από αυτά είναι το να μεγαλώνει ένα παιδί με δύο μπαμπάδες ή δύο μαμάδες δεν είναι «φυσιολογικό». Ένα άλλο είναι ότι η κοινωνία «δεν είναι έτοιμη» και ότι τα συγκεκριμένα παιδιά θα αντιμετωπίσουν μεγαλώνοντας την χλεύη των υπόλοιπων παιδιών.
Και τα δύο αυτά επιχειρήματα μπορούν να καταρριφθούν μόνο στην πράξη.
Το «φυσιολογικό» - αν το δεχθούμε ως έννοια- σταματά στη βιολογία, σύλληψη – κύηση- γέννηση. Από κει και πέρα είναι αδιανόητο το πώς μπορεί να θεωρηθεί «φυσιολογικό» ένα παιδί το οποίο δεν μπορούν να φροντίσουν οι γονείς του να μεγαλώνει στο δρόμο ή σε ιδρύματα και όχι σε μια οικογένεια που θα του προσφέρει φροντίδα, ασφάλεια και υγεία. Ακόμη και αν αυτή η οικογένεια έχει δύο μπαμπάδες ή δύο μαμάδες. Η πολιτεία πρέπει να φροντίζει ότι τα παιδιά θα μεγαλώνουν σε ένα ασφαλές και σωστό περιβάλλον και αυτό δεν έχει καμία σχέση με το φύλο των γονιών.
Με το να επιτραπεί η υιοθεσία και από ομόφυλα ζευγάρια θα σπάσει και την δεύτερη αντίληψη για την «ετοιμότητα» της κοινωνίας. Δεν θα ξυπνήσουμε μια ημέρα και ξαφνικά θα είμαστε δεχτικοί ως κοινωνία στην ομοφυλοφιλία και στην διαφορετική σεξουαλική προτίμηση. Αυτό θα γίνει σταδιακά και θα είναι αποτέλεσμα των διαρκών αγώνων της LGBTQ+ κοινότητας και των συμμάχων της αλλά και νομοθετημάτων που θα ανοίγουν τον δρόμο για αυτές τις αλλαγές.
Ας μην ξεχνάμε. Όχι πολύ παλιά, όταν ο Κώστας Κατσίκης ήταν 5 χρόνων, η Βρετανία μόλις που έβαζε τέλος σε μια εποχή φυλακίσεων, εξοστρακισμών, δημοσίων διαπομπεύσεων και χημικών ευνουχισμών ομοφυλόφιλων αλλάζοντας τον νόμο. Τότε ζητήματα όπως ο γάμος -ή έστω η συμβίωση- ατόμων του ίδιου φύλου δεν εμφανίζονταν καν στον δημόσιο διάλογο. Σήμερα είναι πραγματικότητα σε μεγάλο μέρος της Ευρώπης. Και αν πρέπει να κρατήσουμε κάτι απ’ αυτή την ιστορία θα επιλέξουμε το θετικό: Όσο και αν δεν το θέλουνε κάποια οπισθοδρομικά μυαλά όπως ο βουλευτής των ΑΝΕΛ η κοινωνία προχωρά μπροστά. Μπορεί να το κάνει με βασανιστικά αργά και τις περισσότερες φορές επώδυνα βήματα, αλλά προχωρά.
Πηγή: reader.gr
