Αρθρογραφία – σχολιασμός – ελεύθερη έκφραση, μια τεράστια παρεξήγηση

Χρήστος Κιούσης Χρήστος Κιούσης
Αρθρογραφία – σχολιασμός – ελεύθερη έκφραση, μια τεράστια παρεξήγηση
«Gazzetta να περάσει δε βρίζω, gazzetta σεβάσου τον κόπο που έκανα να βρίσω ή να ειρωνευτώ ή να κατηγορήσω ή να γράψω παπαριές ανώνυμα κι άμα δεν το δω δημοσιευμένο νιώθω ότι μου στερούνται τα περί ελευθέρου λόγου δικαιώματά μου». Ο Χρήστος Κιούσης σχολιάζει τους σχολιαστές.

Να σας εξομολογηθώ ότι το τελευταίο μου άρθρο είχε τα περισσότερα «κοκκινισμένα σχόλια», δηλαδή σχόλια που κόπηκαν από τον διαχειριστή σχολίων. Να σας επαναλάβω ότι τα σχόλια στα άρθρα μου δεν τα διαχειρίζομαι εγώ, αλλά κάποιος – κάποιοι που προφανώς έχουν συγκεκριμένες γραμμές για αυτή τη δουλειά. Πρώτα απ’ όλα υπάρχουν σχόλια, που θα έπρεπε να ντρέπονται αυτοί που τα έγραψαν, τόσο υβριστικά και τόσο προσβλητικά που ειλικρινά πολλές φορές απορώ, που τολμούν να συμπληρώσουν από κάτω τη φράση «gazzetta να περάσει». Τι να περάσει ρε άνθρωπε και γιατί να περάσει;

Στο gazzetta γράφει μια πλειάδα επαγγελματιών που στόχο έχουν να καλύψουν κάθε αθλητικό και όχι μόνο γεγονός της επικαιρότητας, όλοι με την υπογραφή τους και σε ελάχιστες εξαιρέσεις με ένα ψευδώνυμο που σχεδόν όλο το τακτικό κοινό του gazzetta ξέρει ποιος γράφει χρησιμοποιώντας το. Ειδικά πάντως τα άρθρα άποψης και γνώμης είναι όλα ενυπόγραφα με την αφεντομουτσουνάρα μας, να προηγείται του κειμένου. Γράφουμε, επιχειρηματολογούμε, κρίνουμε, διατυπώνουμε θέσεις και ερωτήματα γνωρίζοντας πως δεν γίνεται να είμαστε αρεστοί σε όλους, σύμφωνοι με όλους και φυσικά ούτε καν σύμφωνοι μεταξύ μας οι «ομόσταβλοι» του site. Αυτό είναι για μένα η πολυφωνία και η δημοκρατία. Η δημοκρατία εδράζεται στις υπογραφές κάθε ενός λειτουργού όλων των εξουσιών, προφανώς και του Τύπου. Αλίμονό μας αν τα νομοσχέδια είναι ανυπόγραφα (και αδιάβαστα), αν οι δικαστικές αποφάσεις είναι ορφανές, αν οι στολές δεν φέρουν διακριτικά και ονόματα. Αλίμονό μας αν η πολιτική αρθρογραφία περιοριστεί μόνο στα παραπολιτικά με ψευδώνυμα, η αθλητική αρθρογραφία σε παρα-αθλητικό οπαδικό σχόλιο.

Έπειτα έρχεται ο αναγνώστης. Η προσωπική ευθύνη του αναγνώστη και ξέρετε πόσο μ’ αρέσει η προσωπική ευθύνη σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας. Από το γάμο μέχρι την ψήφο κι από την εκπαίδευση μέχρι την οδική συμπεριφορά, το πώς φερόμαστε, το τι επιλέγουμε, είμαστε εμείς, ο χαρακτήρας μας.

Πρόσφατα σε ένα μάθημα περί Ηλεκτρονικής Δημοσιογραφίας ρώτησα τους σπουδαστές Δημοσιογραφίας και Αθλητικής Δημοσιογραφίας του ΙΕΚ ΔΕΛΤΑ Θεσσαλονίκης, ποια είναι τα ηλεκτρονικά μέσα που διαβάζουν συχνότερα και ποιες υπογραφές έχουν ξεχωρίσει μέσα σε αυτά. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι σπουδαστές δεν είχαν ξεχωρίσει κάποιες συγκεκριμένες υπογραφές κι αυτό αν το καλοσκεφτούμε δεν είναι πολύ τιμητικό για τη δημοσιογραφία. Οι συγκεκριμένοι σπουδαστές, που κατά τη γνώμη μου έχουν ένα πολύ καλό επίπεδο δημοσιογραφικής αντίληψης πια στο δεύτερο έτος των σπουδών τους, δεν αποτελούν εξαίρεση αλλά τον κανόνα των νέων ανθρώπων, που θα έπρεπε όμως να έχουν μεγαλύτερες απαιτήσεις από τα Μέσα αλλά και από τον εαυτό τους. Αυτοί δηλαδή πρώτοι θα έπρεπε να «σημαδεύουν» συγκεκριμένες υπογραφές και να απορρίπτουν άλλες. Οπωσδήποτε όμως να στέκονται με ιδιαίτερο σκεπτικισμό απέναντι στο άγνωστο, στο ανυπόγραφο, στο ανώνυμο. Σίγουρα να μην εναποθέτουν την ενημέρωση και τη γνώση τους στον αλγόριθμο του Facebook.

Κι ερχόμαστε στο θέμα «σχόλιο». Εσείς μπορείτε ελεύθερα να σχολιάζετε κάτω από κάθε κείμενο, που εμείς αναρτούμε. Ελεύθερα και ψευδώνυμα μάλιστα, κάτι με το οποίο προσωπικά διαφωνώ απολύτως, αλλά προφανώς είναι μια νομοτελειακή συνέπεια της ολοκληρωτικής εγκατάστασης των social media στην ψηφιακή μας ζωή. Άρα όπως η βροχή, η ζέστη, η παγκοσμιοποίηση έτσι κι αυτό δεν έχει σημασία αν μ’ αρέσει ή όχι, απλά συμβαίνει. Μας μένει λοιπόν μόνο το περιεχόμενο. Εκεί γράφονται τέρατα κυριολεκτικά με κάτι τραγικές υποσημειώσεις του τύπου «gazzeta να περάσει» , «gazzetta σεβάσου τον κόπο μου» και κάτι άλλα γραφικά κι επικίνδυνα. Μέσα στο σώμα του σχολίου κάποιοι βρίζουν, κατηγορούν για χρηματισμό, για ύποπτες σχέσεις, για εμπόριο ναρκωτικών, περηφανεύονται για ξυλοδαρμούς, για σύσταση συμμορίας, για χουλιγκανισμό, λοιδορούν αθλητές, προπονητές, παράγοντες και άλλα πολλά όμορφα, που υπογράφονται με το nickname KingMitsaras ή PrinceTakis, οι οποίοι στραβώνουν τα μάλα, αν δε δουν το πόνημά τους δημοσιευμένο. Ώπα ρε μεγάλε. Επειδή διαβάζεις και συμπεριφέρεσαι έτσι σε κάτι παρακμιακές τοποθεσίες του τύπου www.katiakousakatimoueipan.gr νομίζεις, ότι είμαστε υποχρεωμένοι να σου παρέχουμε τέτοιο βήμα;

Δεν γράφω εξ ονόματος καμιάς ιδιοκτησίας και καμιάς διεύθυνσης, αλλά να είμαστε στοιχειωδώς σοβαροί. Υπάρχουν τόσα μέρη να βγάζετε το διαδικτυακό σας μίσος, υπάρχουν κυρίως τα προσωπικά σας social media να εκθέσετε και να εκτεθείτε, χωρίς να σας «κόβει» κανείς τα δημοσιολογούντα φτερά, εδώ ήρθατε να ασκηθείτε επί του πλουραλισμού και μάλιστα ανυπόγραφα; Για να μην αναφερθώ στην τεράστια παρεξήγηση διαδικτύου και τηλεόρασης στο τι είναι δημοκρατία και τι είναι λογοκρισία. Πάντως το να εμφανίζεις με την πρώτη ευκαιρία και να δίνεις χώρο στον κάθε φασίστα μισάνθρωπο, γιατί υποψιάζεσαι, ότι θα σου φέρει νούμερα στη δηλητηριασμένη Ελλάδα του 2018, το λες πιο εύκολα media-κη μαστροπεία παρά δημοκρατία.

Όσοι θεωρείτε ότι κακώς διεγράφη ένα σχόλιό σας, ξανασκεφτείτε το κι όσοι είστε βέβαιοι, ότι διεγράφη λανθασμένα, ε δώστε λίγο χώρο για λάθος σε ανθρώπους, που διαχειρίζονται χιλιάδες επί χιλιάδων kilobytes σχολιασμού. Να είστε βέβαιοι, ότι οι περισσότεροι από μας διαβάζουμε όλα μα όλα τα σχόλια, δημοσιευμένα και μη. Είναι καλό και κακό. Καλό, γιατί σχηματίζουμε συνολική εικόνα του «εκεί έξω» και κακό, γιατί το «εκεί έξω» συχνά μας απογοητεύει, ειδικά όσους είμαστε και γονείς.

Χρήστος Κιούσης
Χρήστος Κιούσης

Ο Χρήστος Κιούσης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, αλλά ζει κι εργάζεται στην Θεσσαλονίκη από το 1997. Σπούδασε Κινηματογράφο και Τηλεόραση στη Σχολή Σταυράκου και digital marketing. Mιλάει Αγγλικά κάθε μέρα, Γερμανικά όποτε τα θυμηθεί και Ιταλικά στις διακοπές κυρίως αν χρειαστεί να παραγγείλει φαγητό στην Ιταλία. Εργάζεται σε τηλεοπτικές παραγωγές από το 1994. Συμπαρουσιάζει τη σατιρική εκπομπή «Ράδιο Αρβύλα» στον ΑΝΤ1 και το "Βινύλιο" στο ίδιο κανάλι.

Είναι φίλαθλος από μικρός και πατέρας τριών υπέροχων παιδιών. Έχει παίξει μπάσκετ ως νέος με επιεικώς μέτριες επιδόσεις και τένις ως μεσήλικας με ακόμα πιο φτωχά αποτελέσματα. Του αρέσουν το γράψιμο, οι συνεντεύξεις, το ραδιόφωνο, η παραγωγή τηλεοπτικού περιεχομένου και τα ταξίδια κι ελπίζει μια μέρα, να μπορέσει να τα συνδυάσει όλα επαγγελματικά.