Η αιχμαλωσία της Νέας Δημοκρατίας

Ηθελημένα ή αθέλητα ο κ. Τσίπρας είχε μια σημαντική στρατηγική επιτυχία τις τελευταίες εβδομάδες: κατάφερε να σπρώξει τη Νέα Δημοκρατία προς τα δεξιά και να την ταυτίσει σε μεγάλο βαθμό με το παρελθόν. Κι αυτό σε συνθήκες πόλωσης όπου ο ίδιος διεκδικεί να εμφανίζεται ως το νέο, άφθαρτο και προοδευτικό. Ο κ. Μητσοτάκης το γνωρίζει πολύ καλά κι είναι το τελευταίο που θα ήθελε. Δεν είχε όμως πολλές επιλογές.

Καθοριστικό σε αυτή την εξέλιξη υπήρξε το συλλαλητήριο. Η Νέα Δημοκρατία σύρθηκε στην αποδοχή του, γεγονός που επέτρεψε στην δεξιά της πτέρυγα να βγει πανηγυρικά μπροστά. Πού να το φανταζόμασταν, έλεγαν χαρακτηριστικά, ότι θα έβγαινε ο Αντώνης Σαμαράς στην πλατεία Συντάγματος και ο κόσμος θα τον επευφημούσε φωνάζοντας το όνομά του. Ακολούθησαν βουλευτές του κλίματος του στα κανάλια υιοθετώντας όλη την ακροδεξιά φρασεολογία περί «εθνομηδενισμού».

Αμέσως μετά το συλλαλητήριο ήρθε η υπόθεση Novartis όπου η ΝΔ βρέθηκε να υπερασπίζεται όλο το κυβερνητικό της παρελθόν. Δεν θα μπορούσε να κάνει διαφορετικά, ιδίως μετά τις εξόφθαλμες κυβερνητικές παρεμβάσεις στην διαδικασία αλλά και τον τρόπο που διατυπώθηκαν οι κατηγορίες, από ανώνυμους μάρτυρες χωρίς συγκεκριμένα στοιχεία, με εικασίες αλλά και εναντίον προσώπων που δύσκολα μπορούμε να φανταστούμε ότι έχουν σχέση με το σκάνδαλο. Από την άλλη πλευρά ωστόσο, η ταύτιση με την περίοδο Καραμανλή, όταν η φαρμακευτική δαπάνη εκτροχιάστηκε, κι όταν είχαν καταγγελθεί πολύ συγκεκριμένα σκάνδαλα όπως η αγορά 11 εκατομμυρίων εμβολίων, μόνο καλό δεν της κάνει.

Προφανώς η πολιτική αυτή του ΣΥΡΙΖΑ έχει κόστος και γι’ αυτόν. Στο Μακεδονικό είναι βέβαιο ότι η προσέγγιση με τα Σκόπια ενοχλεί και μια μερίδα των οπαδών του. Η αψυχολόγητη αναφορά του κ. Τσίπρα σε «ετερόκλητο όχλο» δείχνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει υποτιμήσει αυτό το κόστος. Στην υπόθεση της Novartis εξ άλλου, οι βαρύτατες σκιές που έχουν δημιουργηθεί για κατασκευασμένες καταθέσεις, σπρώχνουν μια μερίδα των πολιτών στη Νέα Δημοκρατία ακόμα και αν διαφωνούν με την πολιτική της. Γιατί βέβαια όταν μπαίνει ζήτημα Δημοκρατίας τα υπόλοιπα μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Έχει σημασία ωστόσο να κατανοήσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα έχει στρατηγική δεύτερου κόμματος. Με την τρίτη αξιολόγηση, με τα μέτρα για τις απεργίες και τους πλειστηριασμούς, ήταν δύσκολο να επενδύσει στην διάκριση αριστερά δεξιά. Ήταν λοιπόν βέβαιο ότι θα προσπαθούσε να μεταθέσει την αντιπαράθεση αλλού. Προστέθηκε και το συλλαλητήριο κι έτσι βρεθήκαμε ξανά σε ένα ακραία διχαστικό πολιτικό κλίμα.

Για όποιον μπορεί να αποστασιοποιηθεί λίγο από την κομματική αντιπαράθεση, είναι πράγματι εντυπωσιακό πώς έχουμε καταφέρει σε μια περίοδο επικίνδυνης έντασης με την Τουρκία να έχουμε πολωθεί γύρω από το μη θέμα περί σύνθετης ονομασίας ή όχι. Όπως είναι επίσης εντυπωσιακό το πώς μετά από οχτώ χρόνια κρίσης, όχι μόνο δεν έχουμε καταφέρει να συνεννοηθούμε στα βασικά αλλά εξακολουθούμε να αντιμετωπίζουμε την πολιτική στα πλαίσια της λογικής ο θάνατος σου η ζωή μου. Στην πραγματικότητα αυτό που χρειαζόμαστε είναι έναν πολιτικό φορέα και μια πολιτική ηγεσία που να είναι σε θέση να κάνουν την υπέρβαση. Δυστυχώς κανείς δεν φαίνεται πλέον να ενδιαφέρεται ή να μπορεί να το επιτύχει.

Πηγή: reader.gr