Ναι στους πλειστηριασμούς, αλλά με μέτρο και προστασία

Ακούγεται σκληρό, ακούγεται ανάλγητο, αλλά είναι η αλήθεια. Οι πλειστηριασμοί είναι αναγκαίοι. Όχι όλοι, όχι χωρίς μέτρο, όχι χωρίς προστασία. Αλλά είναι αναγκαίοι. Αλλιώς ούτε οι τράπεζες, ούτε η οικονομία έχουν ελπίδα να ορθοποδήσουν. Ο λόγος είναι ξεκάθαρος: από τη στιγμή που υπάρχουν «τζαμπατζήδες», οι οποίοι και προστατεύονται, νομοτελειακά δημιουργούνται στο σύστημα δύο μέτρα και δύο σταθμά. Από τη στιγμή που κάποιος –επιχειρηματίας ή ιδιώτης- έχει τη δυνατότητα να επιλέξει να μην πληρώσει (ή να μη ρυθμίσει) το δάνειό του, τότε ξεκάθαρα η οικονομία δεν μπορεί να λειτουργήσει.

Ας πάρουμε το παράδειγμα μιας επιχείρησης: αν ο ιδιοκτήτης της επιλέγει να μην πληρώνει το δάνειο για το κατάστημά του, αμέσως αποκτά πλεονέκτημα αντί των ανταγωνιστών του που πληρώνουν κανονικά. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί π.χ. να μειώσει τις τιμές των προϊόντων του, να «κλέψει» πελατεία από τον ανταγωνισμό και ταυτόχρονα να διατηρεί τα περιθώρια κέρδους του. Αυτό είναι προφανής στρέβλωση, η οποία όμως δεν τιμωρείται. Έτσι, ο «μπαταχτσής» επιχειρηματίας βλάπτει συνολικά την αγορά, οδηγώντας τους ανταγωνιστές του στη χρεοκοπία. Προστατεύοντάς τον λοιπόν, γίνεται διπλό κακό: και στην τράπεζα, που δεν παίρνει τα χρήματα αλλά και στις υπόλοιπες επιχειρήσεις, οι οποίες έχουν έναν ανταγωνιστή που δεν τηρεί τους κανόνες αλλά ούτε και τιμωρείται γι’ αυτό.

Αντίστοιχη είναι η εικόνα και στους ιδιώτες. Αν κάποιος έχει πάρει με δάνειο ένα σπίτι 200 ή 300 τετραγωνικών μέτρων και δεν πληρώνει (ούτε ρυθμίζει) τις δόσεις του, προκαλεί στρέβλωση στην αγορά. Γιατί για παράδειγμα, μπορεί να μην πληρώνει αλλά να νοικιάζει το ακίνητό του, βγάζοντας χρήματα εις βάρος της τράπεζας. Αντίστοιχα, όσο μεγάλα σπίτια δεν βγαίνουν στον πλειστηριασμό, δεν αναπροσαρμόζονται οι τιμές τους, με αποτέλεσμα να υπάρχει στρεβλή εικόνα στην κτηματαγορά. Και βέβαια, όσο οι τράπεζες μένουν με τα επισφαλή δάνεια, τόσο δεν μπορούν να ανακυκλώσουν το χρήματα, δίνοντας νέα δάνεια ώστε να κινηθεί η αγορά. Αντίστοιχα, καθώς οι συνεπείς δανειολήπτες βλέπουν ότι οι «στρατηγικοί κακοπληρωτές» πίνουν… στην υγειά των κορόιδων, τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες να σταματήσουν και αυτοί να πληρώνουν, νιώθοντας ότι είναι οι χαμένοι της ιστορίας.

Όσο για τις τράπεζες, είναι πλέον ξεκάθαρο ότι αν δεν ξεκαθαρίσουν τις επισφάλειες, δεν υπάρχει περίπτωση να ξαναγίνουν… τράπεζες μέσα στα επόμενα χρόνια. Το ένα σημαντικό κεφάλαιο που έχουν μπροστά τους είναι τα μεγάλα επιχειρηματικά δάνεια, τα οποία –σε μεγάλο βαθμό από δική τους υπαιτιότητα- κινούνται με ρυθμούς χελώνας. Υπάρχουν όμως και πολλές περιπτώσεις δανείων με προσημειωμένα ακίνητα μεγάλης αξίας τα οποία έχουν κολλήσει για χρόνια. Και στην περίπτωση αυτή, το ζητούμενο είναι τα χρήματα που θα εισρεύσουν στην τράπεζα να ξαναπέσουν στην αγορά, λειτουργώντας πολλαπλασιαστικά. Άρα κάθε ευρώ που μένει «κολλημένο» λόγω πλειστηριασμών είναι ευρώ που στερείται η αγορά.

Προφανώς τα παραπάνω δεν αφορούν την πρώτη κατοικία, καθώς δεν είναι στο συμφέρον κανενός να βγουν στο δρόμο οικογένειες. Ούτε οι τράπεζες, ούτε η πολιτεία ούτε κανένας δεν θέλει την αναταραχή που θα φέρει αυτή η εξέλιξη.

Υπάρχουν όμως πολλοί που χρησιμοποιούν την ανάγκη προστασίας συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων ως άλλοθι για να προστατεύσουν άλλα, σαφώς μεγαλύτερα συμφέροντα, τα οποία βρίσκονται στο απυρόβλητο τα τελευταία χρόνια.

Σε τελική ανάλυση, οι πλειστηριασμοί είναι μια σκληρή θεραπεία απέναντι σε μια εξίσου σκληρή ασθένεια. Αν όμως θέλεις ο ασθενής κάποια στιγμή να γίνει καλά, πρέπει να την υποστείς, όσο επίπονη και αν είναι.

Πηγή: reader.gr