ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Οι φυλές που συναντά κανείς στα γυμναστήρια (pics)

Gazzetta team 20 Οκτωβρίου 2016 - 10:18

Ως εναλλακτική επιλογή αντί της καφετέριας, του νυχτερινού κέντρου, του στριπ-κλαμπ, της πασαρέλας (ή και του ΚΑΠΗ), τα γυμναστήρια προσφέρονται για κάθε είδους επίδειξη. Αλλά και για την ικανοποίηση κάθε προσδοκίας όσων γυμνάζονται, ουσιαστικά ή για το θεαθήναι.

Οταν η Αντζελα Δημητρίου δείχνει στη Σταματίνα Τσιμτσιλή πώς γίνεται σωστά το βαθύ κάθισμα, το ζήτημα της γυμναστικής αυτομάτως καταλαμβάνει δυναμικά την επικαιρότητα. Διαμιάς ο κόσμος του πλεϊμπάκ ντιριντάχτα συγχωνεύεται με ένα σύμπαν όπου η σωματική άσκηση, το ψυχαναγκαστικό σαφάρι κατά του λίπους, η αποτοξίνωση του οργανισμού, η διατροφή με πολύσπορες μπάρες στις γευστικές αποχρώσεις του κόντρα πλακέ, η ενυδάτωση με μυστήρια ενεργειακά καταπότια σε επικίνδυνα χρώματα κ.λπ. αποτελούν ύψιστες αξίες. Και δεν έχει καμία σημασία εάν η άσκηση «σκουότ» επιδεικνύεται αμέσως μετά την ανάκρουση ενός λαϊκού σουξέ και το πάνελ προσομοιώνει συνθήκες νυχτερινού κέντρου. Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι το τηλεοπτικό κοινό παίρνει το μήνυμα: η Λαίδη Αντζελα γυμνάζεται και ως αυθεντική λαίδη δεν εκτελεί απλώς, αλλά διδάσκει κιόλας το σωστό σκουότ, την άσκηση που σκουοτ-ώνει τη μυϊκή χαλάρωση, την πλαδαρότητα, την κυτταρίτιδα και εν γένει εξολοθρεύει τη χαμηλή αυτοεκτίμηση κάθε παραμελημένου κορμιού.

Βλέποντας τα σκουότ της Αντζελας, ο τηλεθεατής οφείλει να τη φανταστεί αίφνης μπροστά σε ένα διαφορετικό φόντο: όχι πια πάνω στην πίστα, αλλά στην αίθουσα ενός γυμναστηρίου να ανοιγοκλείνει τα καλλίγραμμα πόδια της εναλλάξ, μία στο όργανο για τους προσαγωγούς, μία στο διπλανό για τους απαγωγούς, μετρώντας σετάκια των 15 ή 20 επαναλήψεων. Ομοίως, μία στους κοιλιακούς, μία στους ραχιαίους κ.λπ. Αλλωστε, ακόμη και μια λαίδη δεν μπορεί παρά να ανήκει και αυτή σε κάποια από τις φυλές που εγκαταβιούν σε αυτούς τους ιδιαίτερους βιότοπους της σωματικής δοκιμασίας, τα γυμναστήρια. Και πραγματικά, η Λαίδη Αντζελα είναι μια διαπρεπής celebrity, δεν είναι όμως η μόνη που φροντίζει τη φυσική της κατάσταση.

Δίπλα της, στον ίδιο χώρο, μπορεί κάλλιστα να ιδρώνει ένας «σφίχτης», ένα «τούμπανο» με σιλικόνη ακόμη και στα ούλα, ένας τρέντι τριαντάρης με ιερατική γενειάδα και κοιλιακούς για να τρίβεις κρητικό κεφαλοτύρι, μια ηλικιωμένη κυρία που είδε μυς και μπήκε, μια MILF (Μother Ι’d Like to F@ck για τους ανενημέρωτους), μια GILF (όπως το προηγούμενο, αλλά για την ανώτερη ηλικιακή κατηγορία των γιαγιάδων ή Grannies), κάποια τσουπωτούλα-ευτραφούλα που πίστεψε ότι ήρθε η Δευτέρα (Παρουσία) και επιτέλους αξιοποίησε τη συνδρομή της μετά από πολυετείς αναβολές, ένας πέφτουλας ή ζωντανό απολίθωμα των καθ’ έξιν «καμακιών» της Πλάκας, ένας γεροπόρνος, πολλοί που δεν ξέρουν γιατί και πώς κατέληξαν να ιδρωκοπούν για κάτι ανούσιο και αφύσικο όπως το να σηκώνεις ή να σπρώχνεις βάρη. Και, οπωσδήποτε, δίπλα στην εκάστοτε διασημότητα που τσαλαβουτά στο fitness της με τον μέγιστο δυνατό ντόρο σίγουρα θα υπάρχει κάποιος αγαλματένιος personal trainer που μοστράρει μούσκουλο μπας και προσελκύσει πελατεία προς εκγύμναση υπό τις εντολές του, πελατεία την οποία επιδιώκει να μαγνητίσει με το συγκλονιστικό του παρουσιαστικό.

Ενα άλλο στριπ-κλαμπ

Τα γυμναστήρια είναι από μόνα τους μικροκοινωνίες όπου συναθροίζεται κάθε καρυδιάς καρύδι, ενώ υπάρχει μια διαρκής αλληλεπίδραση ανάμεσα στις συνομοταξίες των ασκουμένων και στις υπηρεσίες που παρέχει το εκάστοτε κέντρο ή ακόμη και στον συνολικό του χαρακτήρα. Μάλιστα ισχύει ότι, εάν τα γυμναστήρια ήταν χρήσιμα στο κοινό μόνο για τη γυμναστική, θα έμοιαζαν με μοναστήρια. Η άσκηση θα ήταν για ασκητές της καθημερινότητας, οι άντρες ούτε θα ξυρίζονταν από τον λαιμό ως τις παρωνυχίδες των ποδιών τους, ούτε θα κοιτούσαν τριγύρω στα αποδυτήρια συγκρίνοντας νοερά τον αναπαραγωγικό τους σωλήνα με αυτόν των υπολοίπων. Παρεμπιπτόντως, στα γυμναστήρια, εκών-άκων, είτε με το γαριδάκι είτε με τον λοστό, ό,τι και εάν εξέχει ανάμεσα στα πόδια του, συμφιλιώνεται κανείς με το ξεβράκωμα - το δικό του και των άλλων. Για ορισμένους αυτό είναι ό,τι πιο κοντινό στο τσάι και συμπάθεια μεταξύ ομοφύλων. Αλλοι απλώς ικανοποιούνται εκθειάζοντας τη λυτρωτική τελετουργία της σάουνας. Προφανώς, άντρες και γυναίκες βιώνουν παρόμοιες γυμναστηριακές εμπειρίες.

Αντί λοιπόν να τα αντιμετωπίζει σαν μονές ή, έστω, χώρους βασανισμού, στην πράξη η πελατεία τους χρησιμοποιεί τα γυμναστήρια ως τόπους επίδειξης και γνωριμιών, ή ακόμη και σαν ήπια στριπτιζάδικα για έχοντες ισχυρή φαντασία. Γιατί τι άλλο κάνουν δύο ώριμες κυρίες, σχεδόν αξημέρωτα, που κοπανιούνται σε διπλανά στατικά ποδήλατα σαν να έχουν καταληφθεί από δίδυμους δαίμονες της Κόλασης; Για την απάντηση δεν φτάνει η λέξη «spinning». Ομαδικό μάθημα στατικής ποδηλασίας κάνουν πολλοί γυμναστές, σχεδόν σε κάθε γυμναστήριο. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, όμως, όταν στο ποδήλατο του εκπαιδευτή κάθεται κάποιος που άνετα θα έδειχνε τα προσόντα του σε ένα στριπ-κλαμπ, με τα κολλητά ποδηλατικά του ρούχα και την ακατάβλητη αντοχή στο πεταλάρισμα -και οτιδήποτε άλλο-, αυτός και μόνο αυτός συγκεντρώνει τον γυναικείο πληθυσμό σαν να ήταν αλειμμένος πατόκορφα με μέλι.

Το οφθαλμόλουτρο

Εάν κάποιος ήθελε απλώς να γυμναστεί, θα πήγαινε σε ένα από τα λιγοστά πια «σιδεράδικα», δηλαδή τα παλιά καλά στέκια των «βαριτζήδων», όπου τα ποντίκια φουσκώνουν με άρσεις και κάμψεις στον πάγκο, μπόλικη ντόπα και μουγκρητά ή ενίοτε και κραυγές ένεκα της υπερπροσπάθειας. Οι άντρες και οι γυναίκες που προτιμούν τα σκληροπυρηνικά γυμναστήρια, εάν δεν ανήκουν στον ευγενή κλάδο των μπράβων, είναι σαφώς στοχοπροσηλωμένοι στο body building - από την απλή μορφή της μυϊκής ανάπτυξης έως την εξωφρενική υπερδιόγκωση του τύπου «δεν κλείνω» (χέρια, πόδια κ.λπ.). Ο άγραφος κανόνας της gym society ορίζει ότι οι «σφίχτερμαν» μπορεί να βρεθούν σε πιο light γυμναστήρια, αλλά οι πιο light ασκούμενοι δεν έχουν κανέναν λόγο να δοκιμάσουν την εμπειρία του «σιδεράδικου».

Κι αυτό διότι η γυμναστική, ακόμη και εάν κάποιος ασχολείται με αυτήν μεθοδικά και με αφοσίωση, στα σύγχρονα γυμναστήρια είναι απλώς το πρόσχημα. Το οφθαλμόλουτρο, υπό την ενεργητική ή την παθητική έννοια, είναι η λειτουργία που προεξάρχει. Το ότι υπάρχει μια ολόκληρη συνομοταξία προπονούμενων η οποία χρησιμοποιεί κυρίως το κινητό σαν όργανο γυμναστικής σίγουρα δεν είναι τυχαία. Τα social media προσφέρονται για αναρτήσεις που, όπως λέει το πολυχρησιμοποιμένο κλισέ, «ρίχνουν το Instagram», με ευειδείς κυρίες όπως η Κατερίνα Καινούργιου, η Ειρήνη Παπαδοπούλου, η Αθηνά Οικονομάκου μεταξύ πολλών άλλων, οι οποίες χρησιμοποιούν τα αιθέρια κάλλη τους για να προβάλλουν την ευλογία της άσκησης. Γι’ αυτή τη «φυλή οι ασκήσεις μοιάζει να απαιτούν τόσο κόπο όσο και το να ποζάρουν καταλλήλως για μία σέξι selfie.

Στον αντίποδα, ωστόσο, βρίσκονται οι τύποι που βρίσκονται στο γυμναστήριο με μόνο εφόδιο -ή και κίνητρο- το να κάνουν ό,τι κάνουν όλοι, αλλά με χιούμορ και αυτοσαρκασμό. Συνήθως είναι αιωνίως νεοφώτιστοι, καθώς ξεκινούν με αποφασιστικότητα κάποια Δευτέρα, εκβιάζουν την κατανόηση και τη φροντίδα των γυμναστών, αλλά έως την Παρασκευή έχουν εξαντληθεί σωματικά και νοητικά. Στο κάτω-κάτω, πόσες φορές μπορείς να κάνεις πλάκα με τα πατσοκοίλια που έχεις μαζέψει επί τόσα χρόνια καθιστικού βίου και το πόσο βαριέσαι τον διάδρομο, που υποτίθεται ότι σε κάνει να νιώθεις «χαμστεράκι» κ.λπ.; Θα έλεγε κανείς ότι προσωπικότητες όπως ο Δημήτρης Ουγγαρέζος και η Μαρία Μπεκατώρου έχουν γεννηθεί γι’ αυτό τον ρόλο - ανεξάρτητα από το εάν τον ασκούν στην πραγματικότητα.

Από τον συρφετό όλων όσοι εγγράφονται σε ένα γυμναστήριο και ακολουθούν όποιο συρμό μόδας περνά από μπροστά τους (από το power plate στο spinning, από το Abs & Legs στο cross-fit, το functional κ.λπ.) εξαιρούνται οι επαγγελματίες γυμναστές ή αθλητές: η Ελένη Πετρουλάκη έχει αγιάσει πλέον στην ελληνική ποπ κουλτούρα ως η εθνική μας γυμνάστρια, μολονότι τα σκήπτρα της έχουν διεκδικήσει κατά καιρούς πολλές, με πιο πρόσφατη την εντυπωσιακή Χριστίνα Πάζιου. Σε ό,τι αφορά τους άντρες, άτομα όπως ο Δημήτρης Βλάχος ή ο Κώστας Φραγκολιάς θεωρούνται αθλητές, οπότε εξαιρούνται οποιασδήποτε αναφοράς, εφόσον το γυμναστήριο είναι το φυσικό τους περιβάλλον. Μια άλλη ενδιαφέρουσα, αν και παράξενη γυμναστηριακή υποσυνομοταξία, είναι τα «θηρία» της σόουμπιζ: Ο «Αγάπη μόνο» Τάσος Ποτσέπης, ο Αλέξανδρος Πετρίδης ή ο Σωκράτης Πετίδης («κράζεις-θαυμάζεις») εκπροσωπούν επάξια τους οπαδούς του body building, όλους εκείνους που ο καθρέφτης του γυμναστηρίου είναι ο πιο στενός και πιο πιστός τους φίλος.

Βεβαίως, φανατικός της γυμναστικής είναι και ο πρώην πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου ή τα εκάστοτε μέλη των «θεσμών». Καθώς όμως αυτοί τρέχουν κυρίως για να μας τρέχουν, υπάγονται σε μια γυμναστηριακή φυλή ελάχιστα δημοφιλή. Δημοφιλείς θα είναι πάντα οι τύποι που κάνουν τη μόδα να προσαρμόζεται πάνω τους και όχι το αντίθετο, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον πιο trendy από τους trendy, τον Δημήτρη Αλεξάνδρου. Σε κάθε γυμναστήριο υπάρχουν δικά του αντίτυπα, όπως ακριβώς υπάρχουν εν αφθονία «τουμπανιζέ» εκδοχές του σφιχτού -που πιο σφιχτό δεν γίνεται- γυναικείου μυϊκού συστήματος, στο αξεπέραστο πρότυπο της Αγγελικής Ηλιάδη. Κατά κανόνα τα «τούμπανα» ξεχωρίζουν μέσα στο ευρύτερο σύνολο των MILF, δηλαδή κάθε «μανούλας» που παρκάρει κάπου τα κουτσούβελά της και τρέχει με τα flashy και fancy κορμάκια, τα αυτοκόλλητα κολάν κ.λπ. στο πλησιέστερο -πλην επώνυμο- γυμναστήριο.

Οι φαντασιώσεις αυτής της φυλής είναι, par excellence, η Ντορέττα Παπαδημητρίου και η Σταματίνα Τσιμτσιλή. Αν και τελικά από τους τόσους επώνυμους που ξαφνικά πετούν τη σκούφια τους για μαραθώνιους, δίαθλα, τρίαθλα, νυχτερινούς αγώνες τρεξίματος και γενικώς διοργανώσεις του τύπου «τρεχάτε ποδαράκια μου για να μας δείξει το Instagram», την παράσταση στο γυμναστήριο θα την κλέβει πάντα μια ανυποψίαστη και μάλλον αδιάφορη για το τι τρέχει στην gym society: η Ελένη Μενεγάκη, η αρχέτυπη περιστασιακή παρουσία στο γυμναστήριο.