Ένα καλό άλλοθι...
Δεν θεωρώ ότι συνέβη κάτι σπουδαίο, κάτι μεγάλο επειδή στον Μπομπ Ντίλαν απονεμήθηκε το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Θέλω να πω δεν έγινε μεγαλύτερος στα μάτια μου απ' όσο ήταν.
Ο ίδιος ίσως και να έχει ενθουσιαστεί με την βράβευση, διότι πάντα έλεγε ότι πρώτα είναι ποιητής και ζει σαν ποιητής και μετά οτιδήποτε άλλο και αυτή η βράβευση επιβραβεύει τους στίχους του.
Ας είναι, που λένε. Αλλωστε, ένα βραβείο ποτέ δεν έβλαψε κανέναν. Ισα ίσα που με αυτή την αφορμή ήρθε ξανά στην επικαιρότητα ο Μπομπ.
Εγώ πάντως την ώρα της βράβευσης θα τον φανταζόμουν να επαναλαμβάνει την περίφημη φράση του... “Μόνο και μόνο επειδή σας αρέσει αυτό που κάνω δεν σημαίνει ότι σας οφείλω και κάτι...”
Οι δημοσιογράφοι όταν άκουσαν το όνομά του ως τον φετινό νικητή του Βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας σηκώθηκαν όρθιοι και χειροκρότησαν αυθόρμητα γεμάτοι με ενθουσιασμό και πεποίθηση ότι αυτή ήταν η σωστή επιλογή. Ενα ωραίο άλλοθι...
Οσοι έμαθαν ότι πήρε το βραβείο στην συντριπτική πλειοψηφία τους επίσης ενθουσιάστηκαν, χειροκρότησαν, επικρότησαν, ή μιας και μιλάμε για την σημερινή εποχή σήκωσαν ένα post ή τιτίβισαν ένα τραγούδι του. Κι αυτό ωραίο είναι. Γέμισε ο τοίχος σου από μελωδίες και στίχους του Μπομπ. Αλλο ένα υπέροχο άλλοθι...
Διότι αυτό είναι ο Μπομπ Ντίλαν για τους περισσότερους από εμάς σήμερα. Οχι για όλους, αλλά για την συντριπτική πλειοψηφία. Ενα ωραίο άλλοθι, της ζωής που δεν ζήσαμε, των υποσχέσεων που δώσαμε τις νύχτες των καταλήψεων, ή τις νύχτες των beach parties στην παραλία και δεν τις τηρήσαμε. Ακόμη και για το κορίτσι που πάντα γουστάραμε και εν τέλει δεν ρίξαμε γιατί δεν του τραγουδήσαμε κάτι από τον Ντίλαν...
Τότε, την εποχή που το αίμα μας έβραζε, τότε που το όνειρο για τον τρόπο ζωής μας και τον κόσμο που θα τον αλλάζαμε ήταν σχεδόν δεδομένα. Τότε που η δική του φράση “θα σε αφήσω να μπεις στα όνειρά μου, αν με αφήσεις να μπω στα δικά σου” ήταν το γκράφιτι του μυαλού μας.
Σήμερα πολλά χρόνια μετά, ο Μπομπ Ντίλαν είναι ακόμη εκεί για να παίζει και να τραγουδά περίπου με τον ίδιο τρόπο και τον ίδιο στίχο. Μόνο που εμείς πλέον τον ακούμε, για να έχουμε ένα καλό άλλοθι, μιας και το γκράφιτι στο μυαλό μας έχει γίνει πλέον ταπετσαρία...
Μία ή και περισσότερες γενιές που μεγαλώσαμε με Ντίλαν και παραδώσαμε στις επόμενες το “πίνω τον πάτο μου για να ξεχνάω τον δικό σου...”. Και ας πάει στο διάολο το καλλιτεχνικό μέρος της υπόθεσης, με το άλλο, αυτό του περιεχομένου του στίχου του, το οποίο τόσο παθιασμένα τραγουδήσαμε από τα 14-15 ως τα 20 χρόνια μας; Με αυτό τι έγινε; Με τον κόσμο που θα αλλάζαμε, που έστω θα τον κάναμε καλύτερο ή λίγο καλύτερο;
Κάποιος εκεί στα Νόμπελ πρέπει να αναζήτησε το ίδιο άλλοθι, με όλους εμάς που χαρήκαμε, χαμογελάσαμε ή έστω είπαμε “να και μία σωστή επιλογή από την επιτροπή” και το βρήκε εν τέλει, βραβεύοντας τον Μπομπ Ντίλαν με το Νόμπελ Λογοτεχνίας.
Οπως όμως σοφά έχει πει και ο ίδιος κι' ας μην τους το είπε στα μούτρα τώρα “Οι άνθρωποι σπάνια κάνουν αυτό που πιστεύουν. Συνήθως κάνουν αυτό που τους βολεύει και μετά έρπουν...”.
Νομίζω φτάνει, ας κλείσω εδώ. Εφτιαξα κι' εγώ ένα καλό άλλοθι...
