Οι “ρατσιστές” του Ωραιοκάστρου και της Αλεξάνδρειας Ημαθίας, οι “ανθρωπιστές” του Πανοράματος και της Εκάλης
Ουδέν μονιμότερον του προσωρινού λέει ο σοφός λαός και πάντα αυτές οι παρωχημένες παροιμίες γίνονται επίκαιρες οι άτιμες. Οι μεγάλοι πληθυσμοί προσφύγων και μεταναστών έμειναν, όπως ήταν εδώ που τα λέμε αναπόφευκτο, στη χώρα και πρέπει να συνηθίσουμε όλοι σε αυτό. Δεν σκοπεύει καμιά Ευρωπαϊκή Ένωση να επιβάλλει δίκαιη και βιώσιμη λύση γι αυτούς τους ανθρώπους, δεν προσφέρεται κανένας σύμμαχος να σηκώσει ισόποσα με την ελληνική κοινωνία το οικονομικό και κοινωνικό βάρος. Οι ίδιοι οι πρόσφυγες και μετανάστες δεν φταίνε κατ' εμέ σε τίποτα. Τις φασιστικές κορώνες “περί ριψάσπιδων εν μέσω εμφυλίου” τις αφήνω στην κρίση σας. Μπροστά στον πόλεμο, τον εθνικό διχασμό, την ανέχεια και την πείνα, δεν μπορώ να πω ότι θα έπιανα το όπλο κι όχι τα παιδιά μου, για να αρχίσω να τρέχω να τα σώσω και να σωθώ. Κρίνετέ με εσείς ως ριψάσπιδα, εγώ τρέχω.
Οι άνθρωποι αυτοί τώρα όμως είναι εδώ. Τα παιδιά τους χρειάζονται τροφή, χρειάζονται κατάλυμα, χρειάζονται γιατρούς και χρειάζονται και σχολεία. Ό,τι χρειάζονται και τα δικά μου τα παιδιά δηλαδή, ό,τι χρειάζονται και τα δικά σας. Ας είμαστε όμως ανερυθρίαστα ειλικρινείς. Αν μάθαινα ότι αύριο κοντά στη γειτονιά μου στήνεται ένας χώρος υποδοχής προσφύγων η πρώτη μου αντίδραση θα ήταν ένα “ωχ”. Ένα “ωχ” γιατί δημιουργείται μια άγνωστη νέα συνθήκη στην καθημερινότητά μου, μια συνθήκη που αν κρίνω από τα προγενέστερα, θα κληθώ μόνος να αντιμετωπίσω, με τη διακριτική έως ανύπαρκτη παρουσία του ελληνικού κράτους και μπόλικες αμφιβόλου προέλευσης ΜΚΟ επίσης στη γειτονιά μου. Κάποιοι θα προσπαθήσουν να με πείσουν ότι οι άνθρωποι αυτοί είναι προσωρινά στη γειτονιά μου, “φιλοξενούμενοι”, αλλά εγώ ξέρω καλά, ότι όταν φιλοξενώ κάποιον, υπάρχει ένα χρονικός ορίζοντας παραμονής του και μετά αυτός ο κάποιος θα φύγει. Αυτοί οι κάποιοι δε θα φύγουν, γιατί δεν τους επιτρέπεται η έξοδος από τη χώρα μου κι επειδή δεν είναι περιοδεύων θίασος να πηγαίνουν από τη μια πόλη στην άλλη, μάλλον θα μείνουν καιρό στη γειτονιά μου. Μετά θα πρέπει να μοιραστώ μαζί τους τα νοσοκομεία μου, τα σχολεία μου και θα πω κι άλλο “ωχ”, γιατί αυτά ήδη εμένα εξυπηρετούσαν με δυσκολία, πως θα γίνει με όλες αυτές τις ψυχές... Ακόμα και το γήπεδο που πήγαινα κι έπαιζα ένα μπάσκετ κάθε εβδομάδα, μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν ξενώνας κι εγώ θα αναστενάξω ένα “ε ρε κρίμα, πάει το μπασκετάκι”, γιατί ένα χόμπι είχα κι εγώ ο καημένος. Αυτά τα πρώτα ενστικτώδη “ωχ” και οι αντανακλαστικές φοβίες μου με κάνουν ρατσιστή, με καθιστούν ξενοφοβικό; Μα εγώ έχω καταντήσει ελληνοφοβικός μ' αυτά που γίνονται, ξενοφοβικός περιμένατε να μην είμαι;
Στο Ωραιόκαστρο και στην Αλεξάνδρεια Ημαθίας οι σύλλογοι γονέων και κηδεμόνων αποφάσισαν να μη δεχτούν προσφυγόπουλα στα σχολεία των παιδιών τους. Ποιανού είναι τα σχολεία; Δεν είναι δημόσια κτίρια; Δεν είναι του κράτους; Γιατί αφήνει το κράτος να σέρνεται αυτό το ύπουλο debate μέσα στην κοινωνία; Γιατί δεν αποφασίζει ρητά και κατηγορηματικά, όπως αποφασίζει να ψωνίζω τα είδη διατροφής των παιδιών μου με 24% ΦΠΑ; Όπως αποφασίζει να ακριβύνει το πετρέλαιο θέρμανσης με αποτέλεσμα να ξεπαγιάζουν χιλιάδες οικογένειες κάθε χειμώνα; Εδώ γιατί μετατοπίζεται η ευθύνη σε συλλόγους γονέων και κηδεμόνων; Και ποιος είμαι εγώ ή εσύ ή οι δημοσιογράφοι που θα κρίνουμε τους γονείς Ωραιοκάστρου και Αλεξάνδρειας; Υποκλίνομαι στο σύλλογο γονέων και κηδεμόνων των Συκεών Θεσσαλονίκης που είπαν “φέρτε τα προσφυγόπουλα στο δικό μας το σχολείο”. Ανέλαβαν ευθύνη, έπραξαν. Εγώ κι εσύ τα βλέπουμε από μακριά, κατακρίνουμε και κατά βάθος λέμε “ευτυχώς στο Πανόραμα δεν έχουμε πρόσφυγες”, “η Εκάλη και η Κηφισιά δεν έχουν τέτοια προβλήματα”, “ντροπή στους ρατσιστές”. Ωραίοι ανθρωπιστές δεν είμαστε από μακριά; Υποδείγματα πολιτών και ανθρώπων!
Όσο θυμό προκαλούν οι Βορειοευρωπαίοι που εκμεταλλευόμενοι τη γεωγραφική τους θέση λένε “Νότιοι και ειδικά Έλληνες δικό σας πρόβλημα είναι, εμείς δεν τους θέλουμε”, τόσο θυμό προκαλούμε οι αμέτοχοι των Βορείων και Νοτίων προαστίων, που αφήνουμε το Ωραιόκαστρο, την Αλεξάνδρεια Ημαθίας, την Ειδομένη, τα Βασιλικά Θέρμης, την Πλατεία Βικτωρίας να βρουν την άκρη μόνοι τους. Υπάρχει ένα πλήθος προσφυγόπουλων, που χρειάζεται μεταξύ άλλων και σχολική στέγη. Πρέπει να φιλοξενηθούν, όχι σε ένα μέρος, μία γειτονιά, αλλά να υπάρχει διασπορά τους σε πολλές περιοχές, για να μη δημιουργηθούν προβλήματα. Ας δωθεί σε πολλές τοπικές κοινωνίες η ευκαιρία, να δείξουν πόσο φιλάνθρωπες και ευαίσθητες είναι. Υπάρχει και πλήθος ιδιωτικών σχολείων με ευμάρεια και κερδοφορία. Εκεί που στέλνουν τα παιδιά τους επιχειρηματίες, δημοσιογράφοι, γιατροί, δικαστικοί, βουλευτές,υπουργοί και πρωθυπουργοί. Ας ζητήσουν και εκεί οι ευαίσθητοι ανθρωπιστές γονείς να φιλοξενηθούν όχι πολλά, 20 προσφυγόπουλα σε κάθε σχολείο. Ξέρετε τι βοήθεια θα είναι για το δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα μια τέτοια πρωτοβουλία;
Όταν τελειώνουν οι ενστικτώδεις αντιδράσεις και τα αυθόρμητα “ωχ” έρχεται η σκέψη, η συνείδηση της πραγματικότητας. Οι άνθρωποι αυτοί είναι εδώ εξαιτίας του μεγάλου πλεονεκτήματος αυτής της χώρας. Της γεωγραφικής της θέσης. Δεν μπορούμε να διαχειριστούμε τις χιλιάδες αυτών των ανθρώπων, επειδή αιφνιδιαστήκαμε κι επειδή δεν έχουμε τον έλεγχο της χώρας μας. Πριν από τους πρόσφυγες αυτούς, υπήρχαν τα παιδιά των Ρομά, τα παιδιά των Αλβανών. Πιο παλιά υπήρχαν τα παιδιά των Κωνσταντινουπολιτών και των Μικρασιατών. Η ελληνική κοινωνία πάντα κλειστά και ξενοφοβικά τα αντιμετώπισε αυτά τα παιδιά. Σκεφτείτε τα όλα αυτά γιατί πρέπει να βρούμε λύσεις. Πριν πιάσουμε το πληκτρολόγιο και κατηγορήσουμε, πρέπει να σκεφτούμε, τι είμαστε εμείς διατεθειμένοι να προσφέρουμε. Πρέπει να πιέσουμε και την ελληνική πολιτεία για ρεαλιστικά μέτρα. Όχι ένα ξερό “διώξτε τους να πάνε αλλού”. Ας απομονώσουμε ακραία στοιχεία δημάρχους και “επιφανείς” γονείς και ας συμπαρασταθούμε στους υπόλοιπους. Μην αφήσουμε όπως στο ποδόσφαιρο το γήπεδο στην μειοψηφούσα αλητεία. Αν βαφτίζουμε συνολικά κατοίκους ολόκληρων περιοχών ρατσιστές και φασίστες, υπάρχουν τέτοια πολιτικά μορφώματα έτοιμα να τους υιοθετήσουν και στις επόμενες εκλογές να δούμε μεγάλες τραγωδίες. Είναι δυνατόν να υπάρχει τέτοιο τεράστιο ζήτημα και ο υπουργός Φίλης να τσακώνεται με τους παπάδες; Με συγχωρείτε για τις σκόρπιες κι ασύντακτες σκέψεις, αλλά νομίζω ότι έτσι σκόρπια και ασύντακτα αντιμετωπίζουμε το θέμα συνολικά. Χωρίς σκέψη και χωρίς συναισθήματα. Μόνο με φόβο.
