11 Σεπτεμβρίου. Η πρώτη φορά που συνειδητοποιήσαμε ότι μπορεί να πεθάνουμε

Πρώτη χρονιά φοιτητής. Μεσημέρι και όπως καθε πρωτοετής φοιτητής που σέβεται τον εαυτό του, ότι είχα ξυπνήσει και έπαιζα Κόλιν ΜακΡέι στο PlayStation. Λίγες είναι οι φορές στη ζωή σου που μπορείς να θυμηθείς ακριβώς τι έκανες όταν έμαθες κάτι. Συνήθως το συνδέεις με αθλητικά γεγονότα. Τι έτρωγα οταν πήραμε το Euro, που ήμουν όταν σηκώσαμε το πρωτο Ευρωμπάσκετ.

Τι άκουγα στο ραδιόφωνο όταν μου είπε ότι με αγαπάει.

Χτυπάει το τηλέφωνο και βλέπω το όνομα της μητέρας μου. Πρώτη σκέψη: "ραντάρ έχει αυτή η γυναίκα ρε πούστη μου;". Το σηκώνω με την δικαιολογία έτοιμη στο στόμα. "Έλα μαμά, σχολή είμαι θα σε πάρω μετά".

"Βάλε Mega. Βάλε Mega τώρα!". Και μου το κλείνει.

Έβαλα.

Και τότε ήταν η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα ότι μπορεί στα καλά καθούμενα να πεθάνουμε.

Δεν το συνειδητοποίησα μόνο εγώ, αλλά όλος ο δυτικός, "πολιτισμένος κόσμος".

Ήταν η πρώτη φορά που καταλάβαμε ότι σε ένα ταξίδι μας στην καλύτερη πόλη του κόσμου, μπορεί να σκοτωθούμε. Ότι οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν μόνο στον πόλεμο του κόλπου, ή στην Γιουγκοσλαβία. Ότι δεν είναι απαρατήρητο να βρίσκεται η χώρα σου σε πόλεμο για να πεθάνεις, άλλα μπορεί να σε βρει το "κακό" και στα καλά καθούμενα.

Είναι όπως με τους χιλιάδες θανάτους των προσφύγων και των μεταναστών. Όσους και να ακούς από την τηλεόραση, όσους και να διαβάζεις από τις εφημερίδες, όσους και να βλεπεις στα sites, δεν τους "καταλαβαίνεις".

Και είναι λογικό.

Μπορεί να λυπάσαι, να μαυρίζει η ψυχή σου και να χαλάει η μέρα σου οταν διαβάζεις ότι 100 άνθρωποι πνίγηκαν οταν αναποδογύρισε μια βάρκα στη Μεσόγειο (ελπίζω να το αισθάνεσαι αυτό δηλαδή), αλλά δεν το καταλαβαίνεις.

Δεν το καταλαβαίνεις γιατί δεν φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε μια τέτοια θέση. Σε μια σάπια βάρκα και να διασχίζεις τεράστια κύματα για να σωθείς.

Να είσαι όμως πχ ταξίδι του μέλιτος στην Νέα Υόρκη μπορείς να το φανταστείς. Και το γεγονός από το πουθενά να σκάσει ενα Boeing στο κτίριο, το είδες οτι μπορεί να συμβεί.

Και χέστηκες πάνω σου.

Βέβαια τα χρόνια που πέρασαν έδειξαν ότι αυτό ήταν μόνο η αρχή του τρόμου για τον "πολιτισμένο κόσμο". Συνέβησαν Μπατακλάν, επίθεσεις στα μέτρο του κόσμου, βομβιστές αυτοκτονίας και τόσα άλλα που εδραίωσαν μέσα μας την απειλή του ξαφνικού θανάτου.

Τίποτα δεν μας φαίνεται ακραίο, τίποτα δεν μας φαίνεται αδύνατο. Κανένας τραγικός, μαζικός θάνατος δεν μας φαίνεται αδύνατος πια.

Ο κόσμος πηγαίνει σκατά και το ξέρουμε. Μπορούμε να το συνειδητοποιήσουμε.

Η ζωή μας πλέον έχει αλλάξει.

Και ξεκίνησε να αλλάζει ένα μεσημέρι πριν από 15 χρόνια που παίζαμε Κόλιν ΜακΡέι.