Ιστορίες του παλιού κινηματογράφου vol. 88 (pics & vids)

Σινέ Νοσταλγία Σινέ Νοσταλγία
Ιστορίες του παλιού κινηματογράφου vol. 88 (pics & vids)
Το Σινέ «Νοσταλγία» ήρθε στο Gazzetta Plus με σκοπό να σας ξεναγεί κάθε εβδομάδα στις πιο αγαπημένες στιγμές του ελληνικού κινηματογράφου! To ταξίδι στις πιο αγαπημένες ελληνικές ταινίες, που έχουν «ντύσει» όλες μας τις αναμνήσεις συνεχίζεται..

ME THN EΥΓΕΝΙΚΗ ΧΟΡΗΓΙΑ ΤΗΣ Bergmann Kord

Η αρχή του μύθου της «εθνικής σταρ», ο Μιμίκος, η Μαίρη... και η Ελένη Βλάχου...

Δεν υπάρχει Έλληνας, έστω και στην ηλικία των 15-20 χρόνων, που να μην γνωρίζει την Αλίκη Βουγιουκλάκη και να μην έχει δει έστω μια ταινία της. Σίγουρα αποτελεί την πλέον δημοφιλή ελληνίδα πρωταγωνίστρια του κινηματογράφου, η οποία έχει αφήσει ευρύ και ποικίλο καλλιτεχνικό έργο. Από όποια πλευρά κι αν το δει κανείς, η προσφορά της στην τέχνη ήταν μεγάλη κι αυτό το παραδέχονται ακόμα και όσοι δεν εκτιμούσαν το ερμηνευτικό της ταλέντο. Η Αλίκη Βουγιουκλάκη έμεινε στην ιστορία της ελληνικής υποκριτικής με τον χαρακτηρισμό «εθνική σταρ». Έναν χαρακτηρισμό που ελάχιστοι γνωρίζουν από ποια ταινία της προέκυψε και ακόμα λιγότεροι ποιος ήταν ο άνθρωπος που της τον απέδωσε. Ο άνθρωπος αυτός ήταν η Ελένη Βλάχου, ιδιοκτήτρια της εφημερίδας Καθημερινή, η οποία της έδωσε αυτόν τον χαρακτηρισμό μετά την εξαιρετική ερμηνεία της Βουγιουκλάκη στην μυθική ταινία «Ο Μιμίκος και η Μαίρη», η οποία γυρίστηκε το 1958 και στηρίζονταν στην αληθινή ιστορία δύο νέων ανθρώπων που αγαπήθηκαν παράφορα και απασχόλησαν την αθηναϊκή κοινωνία προς το τέλος του 19ου αιώνα. Αν και νεαρή, η Βουγιουκλάκη είχε «πάρει πάνω της τον ρόλο» με έναν μοναδικό τρόπο για την μικρή της εμπειρία μέχρι εκείνη την εποχή, συνεπικουρούμενη βέβαια από έναν εξαιρετικό νέο πρωταγωνιστή της εποχής, τον Ανδρέα Μπάρκουλη, με τον οποίο είχαν αναπτύξει μια ενδιαφέρουσα χημεία και αποτελούσαν ένα πολύ αγαπημένο καλλιτεχνικό δίδυμο, τουλάχιστον πριν η Βουγιουκλάκη περάσει στην εποχή «Δημήτρης Παπαμιχαήλ». Το κοινό επιβράβευσε την ερμηνεία και των δύο ηθοποιών στην ταινία, δίνοντας στην τελευταία την 2η θέση από πλευράς εισπράξεων των 51 ταινιών της σεζόν 1958-1959, με 130.209 εισιτήρια.

Ο γάμος, η μονομαχία και το θλιβερό τέλος

Η ιστορία του τραγικού ζευγαριού που συντάραξε την ελληνική κοινωνία στα τέλη του 19ου αιώνα διαδραματίστηκε στην Αθήνα του 1893. Βασιλιάς ήταν τότε ο Γεώργιος και ο διάδοχος Κωνσταντίνος, του έχει χαρίσει ήδη ένα εγγόνι που πήρε το όνομα του. Ο μικρός πρίγκηπας, που ήταν δεύτερος στη διαδοχή, τις πρωϊνές ώρες πήγαινε βόλτα στον Βασιλικό (τότε) Κήπο, συνοδευόμενος από δύο γκουβερνάντες, η μία εκ των οποίων ήταν η 22χρονη Μαίρη Βέμπερ, που καταγόταν από τη Γερμανία και ήταν ανύπανδρη. Ο Πέτρος Πανδόπουλος (Δημήτρης Καλλιβωκάς) έχει έρθει από τη Γερμανία για να παντρευτεί την Μαίρη Βέμπερ (Αλίκη Βουγιουκλάκη), την οποία δεν γνωρίζει. Τον γάμο αυτό έχει επιβάλλει ο πατέρας της Βέμπερ, τον οποίο υποδύεται ο Λυκούργος Καλλέργης. Η Μαίρη είναι πανέμορφη, αλλά όχι ο τύπος της γυναίκας που ο Πέτρος θα μπορούσε να ερωτευθεί. Την ημέρα του αρραβώνα, ο φίλος του Πέτρου ανθυπίατρος Μιχάλης Μιμίκος (Ανδρέας Μπάρκουλης), θα ερωτευθεί την Μαίρη και τις επόμενες μέρες η τελευταία θα ανταποκριθεί στον έρωτά του. Παρά το γεγονός ότι η Μαίρη είναι αρραβωνιαστικιά του καλύτερου φίλου του και παρά το ότι τον πολιορκεί διαρκώς η Μις Μπράουν, ο Μιμίκος θέλει να προχωρήσουν την παράνομη σχέση τους. Ο Πέτρος ως αρραβωνιαστικός της, πληγωμένος θα καλέσει αρχικά σε μονομαχία τον νεαρό αξιωματικό, μα τελικά θα την ματαιώσει ο ίδιος, αφού θα αποδεσμεύσει την Μαίρη, καταλαβαίνοντας ότι ένας γάμος με τη βία δεν έχει καμία τύχη και κανένα νόημα. Ο πατέρας της Μαίρης όμως δεν θέλει τον ανθυπίατρο για γαμπρό του και εκείνοι θα αποφασίσουν να κλεφτούν. Την ημέρα όμως της φυγής τους εκείνος θα κληθεί εσπευσμένα στο Ναύπλιο για να αντιμετωπίσει μια επιδημία. Κι ενώ θα την ενημερώσει με γράμμα του για την έκτακτη φυγή του, το γράμμα δεν θα φτάσει ποτέ στο προορισμό του κι εκείνη νομίζοντας ότι την εγκατέλειψε, θα αυτοκτονήσει. Όταν επιστρέφει αργότερα ο Μιμίκος από το Ναύπλιο και καταλαβαίνει τι έχει συμβεί, μην μπορώντας να αντέξει την αλήθεια, αλλά και να ζήσει χωρίς την αγαπημένη του, αυτοκτονεί με το υπηρεσιακό του περίστροφο πάνω από το νεκρικό κρεβάτι της αγαπημένης του.

Οι δυσκολίες της Ακρόπολης

Στην ταινία συμμετείχαν ακόμα οι Θεανώ Ιωαννίδου, Αλέκα Παΐζη, Γιάννης Δαλιανίδης, Αλέκα Στρατηγού, Νικήτας Πλατής, Στέλλα Στρατηγού και ο Θανάσης Βέγγος, σε μια ιδιαίτερη εμφάνιση, που λειτούργησε πολύ θετικά στο όλο αποτέλεσμα, δίνοντας μια εύθυμη νότα σε μια ιστορία ούτως ή άλλως πικρή. Το σενάριο είχε γράψει ο Γιάννης Δαλιανίδης (ο οποίος εμφανίζεται και στην ταινία, ξεκινώντας με τη σειρά του, όπως ο Αλέκος Σακελλάριος, την συνήθειά του να εμφανίζεται ως κομπάρσος στις ταινίες που σκηνοθετεί ο ίδιος), ενώ η σκηνοθεσία ήταν του Γρηγόρη Γρηγορίου. Η ταινία αντιμετώπισε πολλά προβλήματα κατά την παραγωγή της, τα οποία δεν ήταν οικονομικά, αλλά τεχνικά. Κι αυτό διότι πολλά γυρίσματα έπρεπε να γίνουν στους χώρους της Ακρόπολης και γύρω από αυτή, όπου απαγορευόνταν η λήψη με την κάμερα. «Ο Μιμίκος και η Μαίρη» είναι μια εξαιρετικά ατμοσφαιρική ταινία, που αποτυπώνει με απολύτως ρεαλιστικό τρόπο την εικόνα της Αθήνας του 1900, με τα στενά σοκάκια, τις όμορφες αυλές, τις μαγευτικές ευωδιές των γιασεμιών, τις καλοντυμένες Αθηναίες, αλλά και τον ξεχασμένο ρομαντισμό μιας εποχής μάλλον αφελούς, αλλά αναμφίβολα γοητευτικής.

Η αγάπη του «πάντα»

Την ίδια στιγμή αναδεικνύει συναισθήματα που χρόνο με το χρόνο ο άνθρωπος αρχίζει να αγνοεί ότι υπάρχουν, ακόμα και να τα λοιδωρεί. Όπως την αληθινή και βαθιά αγάπη, που δεν αφήνει τον έναν να ζήσει χωρίς τον άλλον, την αγάπη του «πάντα», την αγάπη που δεν σβύνει στην πρώτη δυσκολία για να πάει «παρακάτω», την αγάπη που μένει ανεξήτιλη, την αγάπη που τείνουν οι νέες γενιές να ξεχνούν, ως αποτέλεσμα μιας σύγχρονης ζωής που αποθεώνει τον ρηχό και ανούσιο καταναλωτισμό, τα επιφανειακά συναισθήματα και συνθλίβει τον έρωτα του «πάντα». Την αγάπη που είναι φτιαγμένη να ζει μέχρι το τέλος και δεν διαλύεται αμέσως, με την πρώτη ευκολία, επειδή δύο άνθρωποι δεν θέλουν να παραδεχθούν ότι δεν είναι φτιαγμένοι να αγαπούν αληθινά, βαθιά, χωρίς υστεροβουλίες και εγωισμούς. Κι αυτή ακριβώς την αδυναμία τους την βαπτίζουν «ανεξαρτησία» και «δύναμη χαρακτήρα», που τους κάνει – νομίζουν – υπερήφανους, ώστε να αναζητήσουν...το επόμενο «λιμάνι» τους. Το οποίο επίσης θα εγκαταλείψουν στην πρώτη ευκαιρία, αφού τελικά το πρόβλημα δεν είναι ο «άλλος», αλλά οι ίδιοι και η αδυναμία τους να συναισθανθούν το αληθινό νόημα της αγάπης και του έρωτα. Βλέποντας κανείς αυτή την ταινία, ιδιαίτερα εστιάζοντας στην τελευταία σκηνή του δράματος, δεν μπορεί να μην προβληματιστεί για όλα τα παραπάνω. Και ίσως αυτό να είναι και το μεγάλο κέρδος του θεατή σήμερα. Στο όλο αποτέλεσμα συνδράμει και η εξαιρετική μουσική του Τάκη Μωράκη, όπως και τα τραγούδια που ακούγονται στην ταινία, που αφορούν κυρίως μπαλάντες και καντάδες. Η παραγωγή της ταινίας ήταν της Ρωμήλος Φιλμ και σήμερα τα δικαιώματά της ανήκουν στην εταιρεία Καραγιάννης-Καρατζόπουλος.

«Καρδιαίς, αν σμίξουνε στη γη σαν τις καρδιαίς μας πάλι. Να μη χωρίσουν ποτέ η μία από την άλλη»

Η ταινία βοήθησε τα μέγιστα στο να μην ξεχαστεί η ιστορία του Μιμίκου και της Μαίρης, αντίθετα δε, την έκανε διαχρονικά γνωστή στο πανελλήνιο, μέχρι σήμερα. Έστω κι αν η ελληνική τηλεόραση έχει να την προβάλει πάρα πολλά χρόνια. Για την ιστορία, ο Μιμίκος τάφηκε την ίδια ημέρα με την Μαίρη, αλλά στον οικογενειακό τάφο της δικής του οικογένειας. Ωστόσο, δύο μέρες αργότερα, οι φίλοι του ξέθαψαν το φέρετρό του και το έθαψαν δίπλα στο φέρετρο της Μαίρης, μη θέλοντας να χωρίσουν το αγαπημένο ζευγάρι, ούτε μετά τον θάνατό του. Πάνω στο σωρό από τα λουλούδια που τώρα κάλυπτε και τα δύο μνήματα απόθεσαν το εξής σημείωμα: «Ωρκίσθημεν να σας ενώσωμεν οι φίλοι σου και ιδού». Οι τάφοι αυτοί υπάρχουν μέχρι σήμερα και έχουν από πάνω τους μια μαρμάρινη πλάκα που τοποθέτησαν οι φίλοι του ζευγαριού, γράφοντας: «Καρδιαίς, αν σμίξουνε στη γη σαν τις καρδιαίς μας πάλι. Να μη χωρίσουν ποτέ η μία από την άλλη». Υπογράφεται: «Οι εν ουρανώ ερασταί Μαίρη και Μιχαήλ» με ημερομηνία «Μηνί φεβρουαρίω φθίνοντι εν 1893 έτει»....

Περιμένουμε σχόλια, απόψεις και παρατηρήσεις στο mail μας.

Σινέ Νοσταλγία
Σινέ Νοσταλγία