Ιστορίες του παλιού κινηματογράφου vol. 85 (pics & vids)
ME THN EΥΓΕΝΙΚΗ ΧΟΡΗΓΙΑ ΤΗΣ Bergmann Kord
Χωρούν άραγε σε μια ομάδα δύο super stars; Μπορούν να συνυπάρξουν αρμονικά, χωρίς ο ένας να «καπελώνει» τον άλλο; Και αν ναι, υπό ποιες προϋποθέσεις μπορεί αυτό να συμβεί; Οι απαντήσεις δεν είναι εύκολες, ούτε εντελώς ξεκάθαρες και κατηγορηματικές. Κι αυτό διότι οι παράμετροι μιας τέτοιας διαδικασίας είναι πολλές, σύνθετες και δυσδιάκριτες. Σε κάθε περίπτωση ωστόσο, κάτι τέτοιο ναι, μπορεί να συμβεί. Ομάδα βέβαια δεν είναι μόνο ένας ποδοσφαιρικός σύλλογος, αλλά και ένα καστ ανθρώπων που συνδράμουν στη δημιουργία μιας ταινίας. Κι εδώ ερχόμαστε σε ένα παράδειγμα δύο ανθρώπων που δίνουν μια ξεκάθαρη απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα, κάτι που είναι πολύ σπάνιο. Οι άνθρωποι αυτοί είναι ο Νίκος Φώσκολος και ο Γιάννης Δαλιανίδης. Δύο κορυφαίοι σκηνοθέτες και σεναριογράφοι, που ο καθένας έγραψε τη δική του ιστορία στον ελληνικό κινηματογράφο και στην τηλεόραση. Δύο άνθρωποι εντελώς διαφορετικοί, αλλά με ένα πολύ σημαντικό κοινό στοιχείο, την αγάπη τους για το σινεμά. Κάπου εδώ υπεισέρχεται και ο ρόλος του Φιλοποίμην Φίνου, ο οποίος λειτούργησε ως ο συνδετικός κρίκος αυτού του φερόμενου ως τόσο διαφορετικού παζλ προσωπικοτήτων. Άνθρωπος που αγαπούσε τις καινοτομίες και δεν δίσταζε να πάρει ρίσκο για κάτι που ο ίδιος εκτιμούσε ως εν δυνάμει σωστό, αποφάσισε το 1966 να προτείνει στους δυο τους να συνεργαστούν, στο πλαίσιο μιας ακόμα σπουδαίας ελληνικής ταινίας που ήθελε να χρηματοδοτήσει. Η ταινία αυτή είχε τον τίτλο «Δάκρυα για την Ηλέκτρα» και ο στόχος της ήταν να πραγματευθεί τον μύθο των Ατρειδών στην Ελλάδα του 1960, κάτω από ένα πιο σύγχρονο περιβάλλον, μέσα από την κοινωνική ελληνική πραγματικότητα της δεκαετίας εκείνης.
Το ρίσκο του Δαλιανίδη
Κι αν για τον Φώσκολο, το να γράψει ένα δραματικό σενάριο αποτελούσε μια τεχνική που «ήταν στο αίμα του», για τον Δαλιανίδη το ρίσκο ήταν μεγαλύτερο, αφού έπρεπε να σκηνοθετήσει το σενάριο αυτό, υπό το πρίσμα του Φώσκολου, έστω κι αν θεωρητικά είχε τη δυνατότητα να προσθέσει και τη δική του πινελιά. Σε κάθε περίπτωση όμως, η συνεργασία με τον Φώσκολο φάνταζε στα μάτια του Δαλιανίδη ως μια πολύ μεγάλη πρόκληση, την οποία απεδέχθη τελικά, όπως έκανε άλλωστε και ο Φώσκολος. Το αποτέλεσμα δικαίωσε τον Φίνο, όπως άλλωστε τόσες και τόσες φορές στην επαγγελματική του πορεία. Στο έμπειρο μάτι του σινεφίλ, εκείνο που ξεχωρίζει μεταξύ άλλων είναι η ικανότητα του Δαλιανίδη να χειρίζεται μαεστρικά και χωρίς ίχνος αμηχανίας τις σεναριακές ακρότητες του Φώσκολου, διαχρονικό χαρακτηριστικό του τελευταίου. Η ταινία «Δάκρυα για την Ηλέκτρα» γυρίστηκε 4 χρόνια μετά την «Ηλέκτρα» του Μιχάλη Κακογιάννη και έκανε μια πολύ καλή πορεία ακόμα και στις διεθνείς αγορές, αφού βραβεύθηκε και στο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ των Καννών του 1966. Το φιλόδοξο και ριψοκίνδυνο εγχείρημα του Φίνου είχε για μια ακόμα φορά επιτύχει, ενώ το αποτέλεσμα ικανοποίησε τόσο πολύ και τους τρεις άνδρες, που συμφώνησαν να συνεργαστούν δύο ακόμα φορές στη συνέχεια. Έτσι, η συνεργασία τους άφησε παρακαταθήκη στην Τέχνη άλλες δύο σπουδαίες ταινίες, «Το παρελθόν μιας γυναίκας», το 1968 και την ταινία «Όταν η πόλις πεθαίνει», το 1969.
Η Ζωή Λάσκαρη στις καλύτερες στιγμές της
Σε μια ταινία βέβαια το αποτέλεσμα είναι ομαδικό και δεν στηρίζεται σε έναν ή δύο ανθρώπους. Το ίδιο συνέβη και στην περίπτωση της ταινίας «Δάκρυα για την Ηλέκτρα», η οποία διέθετε ένα καστ σπουδαίων ηθοποιών, με επικεφαλής την εκθαμβωτική Ζωή Λάσκαρη, η οποία με τις αισθησιακές της εμφανίσεις, ανέβασε κατακόρυφα το ενδιαφέρον για την ταινία, όχι μόνο των ανδρών, αλλά και των γυναικών! Οι εμφανίσεις της θεωρήθηκαν – και ήταν – ιδιαίτερα τολμηρές για τα ήθη της εποχής, ωστόσο δεν «ενόχλησαν» σεναριακά, δεδομένου ότι ήταν απόλυτα εναρμονισμένες με το ρόλο της Ηλέκτρας, ενώ και η ερμηνευτική εφυία της Λάσκαρη, δεν άφησε περιθώρια για ακραίες κριτικές. Για να αποδειχθεί για μια ακόμα φορά ότι η δύναμη και η συνοχή του σεναρίου είναι ο καταλυτικός παράγοντας για την αποδοχή ή όχι κάθε ευρήματος που μπορεί να θεωρηθεί «μη συμβατό» σε μια ταινία. Δίπλα στη Λάσκαρη, άξιοι «συμπαραστάτες» της, ο Αλέκος Αλεξανδράκης, ο Μάνος Κατράκης (η ήρεμη δύναμη της ταινίας) και η Μαίρη Χρονοπούλου, σε μια από τις σημαντικότερες ερμηνείες της καριέρας της. Μάλιστα, η συγκλονιστική ερμηνεία της τελευταίας στην ταινία αυτή, έδωσε την αφορμή στην Τζένη Καρέζη να πει στην Χρονοπούλου το εξής: «Κακώς δέχθηκες να υποδυθείς την μάνα της Λάσκαρη και μάλιστα με τόσο μεγάλη επιτυχία, αφού από εδώ και πέρα θα σου δίνουν μόνο ρόλους μάνας»! Κάτι βέβαια που δεν συνέβει, αφού η πολυσύνθετη προσωπικότητα της Χρονοπούλου δεν ήταν δυνατόν να περιοριστεί σε καλούπια και στερεότυπα.
Η υπόθεση
Ας δούμε όμως την υπόθεση της ταινίας, όπως την περιγράφει η Ταινιοθήκη της Ελλάδας: «Μια νεαρή και όμορφη κοπέλα, η Ηλέκτρα (Ζωή Λάσκαρη), τρακάρει με το αυτοκίνητό της την ημέρα του γάμου της μητέρας της Λίνας (Μαίρη Χρονοπούλου), τραυματίζεται σοβαρά και χειρουργείται. Για την ακρίβεια, πέφτει με το αυτοκίνητό της πάνω στο «νυφικό» αυτοκίνητο που μεταφέρει την μητέρα της και τον πατριό της απο την εκκλησία, όπου έχουν μόλις παντρευτεί. Κατά την ανάρρωσή της αναθυμάται το παρελθόν, από τη στιγμή που ο επιχειρηματίας πατέρας της (Μάνος Κατράκης) προσέλαβε ως οδηγό τον Γιώργο (Αλέκος Αλεξανδράκης), έναν πρώην ραλίστα, αδίστακτο και αποτυχημένο άνθρωπο του καλού κόσμου, με εμφάνιση γόη. Αυτός, θέλοντας να βάλει στο χέρι την περιουσία τους, έμπλεξε στα δίχτυα του τη μητέρα της και την έκανε ερωμένη του, οδηγώντας τον πατέρα της στο θάνατο. Όταν αναρρώνει και βγαίνει από το νοσοκομείο, η Ηλέκτρα σκέφτεται μόνο την εκδίκηση. Απομακρύνεται από τον Χάρη (Λάκης Κομνηνός, σε μια από τις πρώτες εμφανίσεις του στη Finos Film), τον αγαπημένο της, ξελογιάζει τον Γιώργο και οδηγεί τη μητέρα της στην απόπειρα αυτοκτονίας. Η Λίνα, όμως, όταν μαθαίνει ότι ο Γιώργος έχει χαλάσει τα φρένα του αυτοκινήτου της κόρης της, θυσιάζει τη ζωή της για να σώσει την Ηλέκτρα, που επιστρέφει στον Χάρη».
11η θέση στις 117 ταινίες της σεζόν
Η ταινία προβλήθηκε στις αίθουσες Αθηνών - Πειραιώς - προαστίων και έκοψε 328.277 εισιτήρια. Ήρθε στην 11η θέση ανάμεσα στις 117 ταινίες της σεζόν εκείνης. Έκανε πρεμιέρα στις 7 Νοεμβρίου του 1966. Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες ήταν ακόμα οι ερμηνείες των Δημήτρη Μπισλάνη, Λίζας Κουντούρη και Ειρήνης Κουμαριανού, που επίσης συμμετείχαν στο καστ των ηθοποιών. Η υποβλητική μουσική της ταινίας ήταν του Μίμη Πλέσσα, η σκηνογραφία του Μάρκου Ζέρβα, η φωτογραφία του Παύλου Φιλίππου και το μοντάζ του Πέτρου Λύκα.
Περιμένουμε σχόλια, απόψεις και παρατηρήσεις στο mail μας.
