Από «έναν εργαζόμενο ανά οικογένεια» στον συνταξιούχο που ζει την οικογένεια
Η επικείμενη αλλαγή στο ασφαλιστικό σύστημα της χώρας δεν είναι απλώς νούμερα, δείκτες, χρήματα: είναι ένας καθρέφτης για το πώς αντιμετωπίζουμε έννοιες, όπως η εργασία, η ασφάλεια, η κοινωνική αλληλεγγύη, η διαγενεακή δικαιοσύνη, η συλλογική μας στάση απέναντι σε όσους εργάστηκαν σκληρά και δεν μπορούν πια. Αυτά σε... φιλοσοφικό επίπεδο.
Γιατί σε πραγματιστικό επίπεδο, σε μια πρακτικά πτωχευμένη από χρόνια χώρα, η σύνταξη του παππού είναι πολλές φορές το μοναδικό εισόδημα μιας οικογένειας. Ερευνες δείχνουν ότι ένα στα δύο νοικοκυριά ζει με τη λεγόμενη «σύνταξη του παππού».
Φυτοζωώντας με αποκούμπι τη σύνταξη
Πώς είναι να ζεις με τη σύνταξη του παππού ή της γιαγιάς; «Δεν ζεις, φυτοζωείς», απαντά ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Συνταξιούχων του ΙΚΑ, Δήμος Κουμπούρης.
«Σύμφωνα με τα στοιχεία της ομοσπονδίας μας, το 70% των συνταξιούχων ζει με συντάξεις 550-600 ευρώ. Τα τελευταία χρόνια, εξαιτίας της εκρηκτικής ανεργίας, ειδικά των νέων, όλο και περισσότερες οικογένειες βασίζονται, για να επιβιώσουν, στην ήδη πετσοκομμένη σύνταξη του παππού και της γιαγιάς.
»Ομως δεν είναι σωστό να λέμε ότι τα νοικοκυριά μπορούν να ζήσουν με αυτές τις συντάξεις πείνας. Αν οι συντάξεις περικοπούν ακόμα περισσότερο, η εξέλιξη είναι προβλέψιμη: μαζική φτωχοποίηση και εξαθλίωση των ήδη εξασθενημένων οικονομικά στρωμάτων και ραγδαία υποβάθμιση της ζωής των λαϊκών οικογενειών».
Το να κοπούν κι άλλο οι συντάξεις δεν αφορά μόνο τον έναν στους τρεις συνταξιούχο συμπολίτη μας. Αφορά την ελληνική κοινωνία στο σύνολό της, αφού -σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα στοιχεία- το ποσοστό των νοικοκυριών, για τα οποία η κύρια πηγή εισοδήματος είναι η «σύνταξη του παππού», έχει αυξηθεί τα δύο τελευταία χρόνια και φτάνει το 52%.
- 91η κατατάσσεται διεθνώς (σε σύνολο 96 χωρών που καταγράφονται από διεθνείς οργανισμούς) η Ελλάδα, όσον αφορά την ικανοποίηση των ηλικιωμένων για μετακίνηση (53%), ασφάλεια (48%), πολιτικές και κοινωνικές ελευθερίες (39%), σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Δείκτη του Παρατηρητηρίου Γήρανσης
- 12,4% των Ελλήνων συνταξιούχων ζούσε κάτω από το όριο της φτώχειας το 2014, υπολογίζεται στην ίδια έρευνα
- 40,8% του συνολικού πληθυσμού θα αποτελούν οι πολίτες άνω των 60 στην Ελλάδα του 2050
- 10 δισ. ευρώ η μείωση της συνταξιοδοτικής δαπάνης το ίδιο διάστημα
- 1 στα 2 νοικοκυριά ζει με τη «σύνταξη του παππού»
- 45% η μείωση των συντάξεων τα τελευταία έξι χρόνια
Η σύγκρουση γενεών με τη ματιά ειδικών
Ο Σάββας Ρομπόλης, ομότιμος καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου, υποστηρίζει ότι αυτή η σύγκρουση θα εκδηλωθεί το 2038. «Θα είναι η πρώτη φορά στην Ελλάδα, όπου οι άνθρωποι που θα βγαίνουν τότε στη σύνταξη, θα έχουν παροχές μικρότερες από τις εισφορές που θα έχουν καταβάλει. Ακόμα κι αν εικάσουμε ότι μέχρι τότε η οικονομία θα έχει βελτιωθεί, θα πρέπει να βελτιωθεί και το επίπεδο των συντάξεων, ώστε να εξασφαλίζεται η ανταποδοτικότητα».
«Αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα υπάρχουν 350.000 οικογένειες χωρίς κανένα εργαζόμενο μέλος, 500.000 οικογένειες έχουν μόνον έναν εργαζόμενο κι από το 1.350.000 των ανέργων μόνο οι 105.000 παίρνουν επίδομα ανεργίας, ενώ ένα στα δύο νοικοκυριά έχει βασικό εισόδημα τη σύνταξη. Αλλά και η αγορά θα έχει πρόβλημα. Αυτή τη στιγμή η αγορά κινείται με 5 δισ. ευρώ τον μήνα: τα 2,4 από μισθούς του ιδιωτικού τομέα, τα 800 εκατομμύρια από μισθούς του δημόσιου τομέα και τα 2,5 από συντάξεις. Αν λάβετε υπόψη ότι το 90% της σύνταξης πηγαίνει στην κατανάλωση, καταλαβαίνετε ποιες θα είναι οι επιπτώσεις», μας λέει ο Σ. Ρομπόλης.
Πηγή efsyn.gr
Αυτοί μας συντηρούν
Αδικο, διαχρονικά λεηλατημένο από κυβερνήσεις και ασύδοτους εργοδότες και χρεοκοπημένο οριστικά μετά το PSI και τις συνθήκες πρωτοφανούς ανεργίας, το πολυδιασπασμένο συνταξιοδοτικό σύστημα πρέπει να αλλάξει.
Για να επιβιώσουν με αξιοπρέπεια και οι σημερινές, αλλά και οι επόμενες γενιές, μιας κοινωνίας που γερνάει επικίνδυνα.
Υπάρχει όμως γενική δικαιολογημένη δυσφορία, πολλή καχυποψία, αλλά και υπερβολική κακεντρέχεια για τις αλλαγές και τα αποτελέσματα της σχεδιαζόμενης αλλαγής του Συστήματος Κοινωνικών Ασφαλίσεων, που μαθηματικά θα επηρεάσουν, πολύ ή λιγότερο, το ύψος των «μεγαλύτερων» συντάξεων.
Οπως και για τις προϋποθέσεις ασφάλισης (αν θα είναι κοινές για όλους και πόσες θα είναι οι εισφορές εργαζομένων και εργοδοτών), τα όρια ηλικίας και κυρίως τις παροχές κάθε είδους (φάρμακα, γιατροί, νοσοκομεία, επικουρικές και κύριες συντάξεις, επιδόματα ανεργίας κ.λπ.). Βγαίνει όμως η εξίσωση: ανεργία + μισθοί των νέων στα 500 ευρώ + χαμηλές εργοδοτικές εισφορές = συντάξεις 1.500 ευρώ και για τους επόμενους συνταξιούχους;
Το κρίσιμο που προκύπτει από την έρευνά μας, ωστόσο, είναι ότι ουσιαστικά οι μισοί συνταξιούχοι (επί του συνόλου των 2,7 εκατομμυρίων), γονείς και παππούδες μας, υποστηρίζουν οικονομικά, παρέχοντας στέγη, τροφή και χαρτζιλίκι από τις συντάξεις τους, ολόκληρες τις οικογένειές τους.
Χωρίς αυτούς και την «αθάνατη ελληνική οικογένεια» δεν θα μπορούσαν να αντέξουν τα φτωχότερα ελληνικά νοικοκυριά με τέτοια ανεργία (26%), τόση υπερχρέωση σε τράπεζες («κόκκινα» δάνεια, συνολικά 105 δισ. ευρώ) και στο Δημόσιο (Εφορία και ασφαλιστικά Ταμεία, περίπου 120 δισ. ευρώ).
Επομένως αν δεν πειστούν οι φτωχότερες οικογένειες (το 35% της κοινωνίας) ότι η επικείμενη αλλαγή στο χρεοκοπημένο (μην το ξεχνάμε) ασφαλιστικό σύστημα θα μπορέσει να φέρει άμεσα και δίκαια αποτελέσματα, καθώς και ότι παράλληλα όντως αρχίζουν να δημιουργούνται όλο και περισσότερες δουλειές, με καλά μεροκάματα και αξιοπρέπεια για τα παιδιά τους, η ασφαλιστική μεταρρύθμιση δεν θα περάσει.
Και ο φαύλος κύκλος της «εσωτερικής υποτίμησης» (δηλαδή της ταξικής λιτότητας) και των διογκούμενων δημοσιονομικών και ιδιωτικών ελλειμμάτων, θα συνεχιστεί έως την ουσιαστική κατάργηση των εγγυημένων από το Δημόσιο συντάξεων και της δημόσιας υγειονομικής ασφάλισης για όλους.
Πηγή efsyn.gr
