Adele, η σταρ που γύρισε την πλάτη στο ίντερνετ

Ακόµη και αν διανύουν περίοδο καλλιτεχνικής «αγρανάπαυσης», θα φροντίσουν -µε µια ανάρτηση στο Facebook, ένα tweet ή µια φωτογραφία στο Instagram- να υπενθυµίσουν στον κόσµο ότι υπάρχουν, φοβούµενοι ίσως πως, αν σταµατήσουν να τροφοδοτούν τους φαν τους µε κουτσοµπολιά ή ανθυποειδησάρια που τους αφορούν, θα τους καταπιεί η µαύρη τρύπα της λήθης. Η Adele, από την άλλη, τα γράφει όλα αυτά -συµπεριλαµβανοµένων των κανόνων µιντιακής στρατηγικής και επικοινωνίας της ψηφιακής εποχής- στα παλιά της τα παπούτσια. Και αυτό, εκτός από τη δική της αλήθεια, είναι µάλλον και ένα από τα (πολλά) µυστικά της επιτυχίας της.

Η συνέντευξη που παραχώρησε στο περιοδικό i-d τον περασµένο µήνα ήταν η πρώτη σε έντυπο µέσο ύστερα από τρία χρόνια, όσα ακριβώς πέρασαν και από την κυκλοφορία του «Skyfall», του θεµατικού τραγουδιού από την οµώνυµη ταινία του James Bond. Με εξαίρεση αυτό -και τη live ερµηνεία της που πλαισίωσε τα βραβεία Grammy τον Φεβρουάριο του 2013- είχε να ακουστεί δική της φρέσκια δουλειά στα ραδιόφωνα από τον Νοέµβριο του ’11, οπότε και έκανε το ντεµπούτο του στα playlist το τελευταίο σινγκλ από το προηγούµενο άλµπουµ της. Οσο για την πιο πρόσφατη συναυλία της, έχουν συµπληρωθεί 4 και κάτι χρόνια από τότε. Στο µεταξύ, έγινε µητέρα, πήρε την απόσταση που χρειαζόταν από τα πράγµατα, επιβεβαίωσε ότι το παιχνίδι της φήµης και της δόξας προτιµά να το παίζει µε τους δικούς της όρους. Και όταν ήρθε το πλήρωµα του χρόνου, δηλαδή η ώρα της κυκλοφορίας του νέου της άλµπουµ µε τίτλο «25», για το οποίο οι φήµες οργίαζαν επί µήνες, επέλεξε -την εποχή του Ιντερνετ και του downloading- ένα συµβατικό µέσο -την τηλεόραση- κι έναν ριάλιτι µουσικό διαγωνισµό -το «X Factor»- για να δώσει, πέντε ηµέρες πριν από την επίσηµη κυκλοφορία του καινούργιου της σινγκλ, µια πρόγευση του βιντεοκλίπ, διάρκειας 30 δευτερολέπτων.

«Είναι λες και το Ιντερνετ δεν υπάρχει στον δικό της κόσµο», γράφει στον Guardian ο Εϊµον Φορντ. «∆ραστηριοποιείται στα παραδοσιακά ΜΜΕ, αλλά ό,τι κάνει εκεί µεγεθύνεται στη συνέχεια στα ψηφιακά µέσα και τα κοινωνικά δίκτυα». Στο ίδιο µήκος κύµατος κινήθηκε επίσης η πολυσυζητηµένη απόφασή της να µη συµπεριλάβει στην πλατφόρµα του Spotify την τρίτη δισκογραφική της δουλειά. Μέσα στην πρώτη κιόλας εβδοµάδα κυκλοφορίας του, το «25» ξεπέρασε το ρεκόρ πωλήσεων (2,4 εκατοµµύρια), που από το 2000 κρατούσαν οι ’N Sync, προσγειώνοντάς µας στις ένδοξες ηµέρες της δεκαετίας του ’90, όταν ο κόσµος αγόραζε ακόµη CD και η µουσική βιοµηχανία θέσπιζε το λεγόµενο Αδαµάντινο Βραβείο για πωλήσεις άλµπουµ µεγαλύτερες των 10 εκατοµµυρίων αντιτύπων. Ενα βραβείο που, παρεµπιπτόντως, η Adele, δεδοµένης της απουσίας του «25» από τις υπηρεσίες streaming, θα µπορούσε κάλλιστα να διεκδικήσει: έτσι κι αλλιώς, και στα δύο προηγούµενα άλµπουµ της έκανε αναλογικά πολύ περισσότερες φυσικές από ψηφιακές πωλήσεις συγκριτικά µε άλλους συναδέλφους της.

O τρόπος της ξενίζει κάποιους. ∆εν είναι λίγοι αυτοί που αδυνατούν να καταλάβουν πώς γίνεται, τη στιγµή που το όνοµά σου κυριολεκτικά σπάει τα ταµεία, να επιλέγεις να κάνεις ένα µεγάλο διάλειµµα προκειµένου να απολαύσεις ή -ακόµη πιο απλά- να προσαρµοστείς στη µητρότητα. Τον καιρό της απουσίας της από τα µουσικά πράγµατα, που συνδέεται χρονικά µε τη γέννηση του γιου της τον Οκτώβριο του 2012 και τους (αρκετούς) µήνες που ακολούθησαν, υπήρξε δυσεύρετη, εξαφανισµένη. Ο Φιλ Κόλινς και ο Μποµπ Γκέλντοφ γκρίνιαξαν µάλιστα δηµόσια για το γεγονός ότι... δεν σήκωνε το τηλέφωνο για να µιλήσει για µπίζνες. Είναι µια επιλογή που υπερασπίζεται µέχρι τέλους µε τον ίδιο τρόπο ίσως που προτιµά τα παραδοσιακά µέσα έναντι του Ιντερνετ για να προωθήσει τη δουλειά της. «Πρέπει να δίνεις στους ανθρώπους την ευκαιρία να σε πεθυµήσουν», απαντά µε µια old school αυθεντικότητα, που µοιάζει παράταιρη µε το µέγεθος της επιτυχίας της.

Η δική τους ADELE

Χρήστος Καρυώτης, υπεύθυνος ρεπερτορίου στη Feelgood Records
«Η αλήθεια της την έκανε αυτό που είναι σήµερα»

Ηταν 2007 όταν βρέθηκα καλεσµένος από την XL (τη δισκογραφική εταιρεία µε την οποία µόλις είχε υπογράψει συµβόλαιο) στο Λονδίνο για µια παρουσίαση των επερχόµενων κυκλοφοριών της. Εκπροσωπώντας την ελληνική δισκογραφική Sony Music, είχα την τύχη να είµαι ανάµεσα σε αυτούς που στάθηκαν µάρτυρες του φαινοµένου Adele, εν τη γενέσει του. Βγήκε στη σκηνή µε την κιθάρα της και µε τις πρώτες νότες µείναµε άφωνοι από τη γεµάτη και ζεστή φωνή της. Θύµιζε Ετα Τζέιµς, Ελα Φιτζέραλντ και Ντάστι Σπρίνγκφιλντ µαζί, και ήταν µόλις 18 χρόνων! Ροζ µάγουλα, σώµα τροφαντό και απόλυτη σοβαρότητα στην παρουσία, που κάποιες στιγµές διακοπτόταν από ένα αθώο νεανικό χαµόγελο, σαν δραπέτης από ένα µέγεθος πολύ µεγαλύτερό της. Τραγούδησε 3-4 τραγούδια και µετά τίποτα δεν ακουγόταν το ίδιο αληθινό όσο αυτή. Η αλήθεια της -πέρα από τη µαγική φωνή και την εξαιρετική τραγουδοποιία- την έκανε αυτό που είναι σήµερα, τη σπουδαιότερη και πλέον αναγνωρισµένη φωνή. Λίγους µήνες µετά εκείνο το απόγευµα στο Σόχο, κυκλοφόρησε το πρώτο album της, «19», και τίποτα πια δεν θα ήταν το ίδιο, τόσο για εµάς όσο και για εκείνη.

Aνδριάνα Μπάµπαλη, τραγουδίστρια
«Μάλλον είναι too good to be promoted!»

Το µόνο που θα µπορούσα να ζηλέψω από την Adele είναι το τεράστιο ταλέντο της. Και ως τέτοιου βεληνεκούς ταλέντο, αλλά και ως Βρετανίδα καλλιτέχνις που απευθύνεται σε παγκόσµια κλίµακα, έχει και το promotion που της αναλογεί. Αλλά που αναλογεί και στις πωλήσεις της. Η κοπέλα αυτή έχει µια φωνή πρωτοκλασάτη, soul αλλά και πολύ ζεστή, σαν να σου µιλάει στο αυτί πολλές φορές. Το παρουσιαστικό της επίσης, πολύ κόντρα στα πρότυπα, προσιτό και όχι ανταγωνιστικό για τις γυναίκες, τροφαντό αλλά και πολύ σέξι κατά τη γνώµη µου. ∆εν χρειάστηκε να τραβήξει τίποτε στα άκρα, µια και από άκρα έχουµε µπουχτίσει πια. Ωραία τραγούδια, κλασικές ενορχηστρώσεις και µια φωνή που χτυπάει καρδιά. ∆εν έχω αναλύσει τον τρόπο που προµοτάρεται, γιατί µάλλον δεν µου πέρασε καν από το µυαλό. Είναι µάλλον too good to be too promoted. Το καλό νικάει πάντα στο τέλος, δηλαδή...

Νατάσσα Μποφίλιου, τραγουδίστρια
«Εκλεισε το µάτι στο κατεστηµένο των σταρ»

Adele. Tο κορίτσι µου. Τη λατρεύω πραγµατικά από την πρώτη στιγµή που την άκουσα. Η ειλικρίνειά της, ο αυθορµητισµός, η καταγωγή της, κάνουν τη µουσική της βαθιά συγκινητική χωρίς τίποτα που να δείχνει περιττό. Χωρίς καµιά προσπάθεια να αλλάξει και να προσαρµοστεί στα στερεότυπα συµπεριφοράς, εµφάνισης, καλλιτεχνικότητας, µόνο µε την αλήθεια και το πηγαίο ταλέντο της, έκλεισε το µάτι στο κατεστηµένο των σταρ - και τους έκλεισε το στόµα. Κατά τη γνώµη µου, το star quality σε όλα τα επίπεδα της Adele είναι απλώς και µόνο το ίδιο της το χάρισµα, το φως της. Αληθινή 100%. Με τις τραγουδάρες και τη φωνάρα της, δεν εντάχθηκε σε κάποιο σύστηµα, αλλά έφτιαξε το δικό της. Και είναι τόσο δυνατό, που δεν εξηγείται, κατά τη γνώµη µου, µε άλλο τρόπο παρά µόνο µε την απλή διαπίστωση πως η ουσία, παιδιά, κάνει πάντα τη διαφορά. Σε όλα.