Το στυλιστικό δόγμα του Φουρεϊρα-ισμού (pics)

Οι Φλίντστοουνς -αμφότεροι ο Φρεντ και η Βίλμα-, η Αριελ η Μικρή Γοργόνα, η Μέδουσα, οι ανθισμένες κερασιές της Ιαπω­νίας, η Ούμα Θέρμαν στο «Pulp Fiction», ο Βραζιλιάνος αμυντικός Νταβίντ Λουίζ, η Αρτα και τα Γιάννενα, η Λάρισα κι ο Βόλος, η Πάτρα και ο Πύργος, τα βάθη της Αλοννήσου μα και τα ανοιχτά της Θάσου, η Κιμ Καρντάσιαν, η Κέιτι Πέρι, η Ρίτα Ορα, η Catwoman και η Wonderwoman, μια ιδέα του μακαρίτη του Μάικλ Τζάκσον μα και της εν ζωή αδελφής του Τζάνετ, οι Γίγαντες του Κατς, η Πόλα Αμπντούλ, ο Ρόμποκοπ, το colour-blocking, τα τσιτάχ της υποσαχάριας Αφρικής, τα σενάρια του Γιώργου Λάνθιμου και του Ευθύμη Φιλίππου, το δόγμα του ο,τινανισμού, η ράτσα του αφγανικού λαγωνικού, το βαθύ σκίσιμο βορειοανατολικά των γλουτών, τα γυμνασιακά χρόνια στην Καλλιθέα, όλα τα παραπάνω κι ακόμη περισσότερα έχουν παίξει τον δικό τους μείζονος ή ελάσσονος σημασίας ρόλο στη διαμόρφωση του στυλιστικού ψηφιδωτού που λανσάρει με τόλμη, αυτοπεποίθηση και ήσυχη την προχώ συνείδησή της η Ελένη Φουρέιρα.

Η ποπ τραγουδίστρια μοιάζει ώρες-ώρες τόσο πιο μπροστά από την εποχή της ώστε ο κίνδυνος η γκαρνταρόμπα της ή ακόμη και η ίδια να ζητηθούν ως μετα-μεταμοντέρνα έργα τέχνης σε κάποιο μουσείο σύγχρονης τέχνης όχι απλώς ελλοχεύει, αλλά φαντάζει πιο υπαρκτός από ποτέ. Προθήκη στο ΕΜΣΤ στο Φιξ; Γιατί όχι; Κρύος ιδρώτας λούζει και μόνο στη σκέψη τους θαμώνες των κέντρων νυχτερινής διασκέδασης που ορκίζονται στον γόρδιο δεσμό που φέρει ως κόμη επί της κεφαλής της και πίνουν δωδεκάρι ουίσκι (φιάλη ανά τέσσερα άτομα) στο όνομα των τορνευτών κάτω άκρων της, επιχειρώντας ίσως αναλογίες με τη μακρυκάνα Τζούλια Ρόμπερτς, τότε που εκείνη έλιωνε τις σόλες της στα πεζοδρόμια του Μπέβερλι Χιλς περιμένοντας τη Lotus του Ρίτσαρντ Γκιρ στη θρυλική πλέον ταινία «Pretty Woman».



Γράψτε λάθος. Θα ήταν άδικο και άτοπο να περιορίσει κανείς την Ελένη Φουρέιρα αποδίδοντάς της τον στείρο και ρηχό επαγγελματικό προσδιορισμό της ποπ τραγουδίστριας. Ας βγάλουμε επιτέλους τις παρωπίδες και ας κοιτάξουμε την αλήθεια στα υγρά αμυγδαλωτά της μάτια - ή έστω στις animal print ολόσωμες φόρμες, εκείνες που τους λείπει το ένα μπατζάκι, ίσως ως ένδειξη εναρμόνισης με το νέο πνεύμα του λιτού βίου. Στην πραγματικότητα μιλάμε για μια performance artist, μεγέθους Μαρίνα Αμπράμοβιτς - και βγάλε. Ως άλλη θεραπαινίδα του νεοφεμινισμού που πιστεύει και υπερασπίζεται την αυτοδιάθεση του κορμιού της (και άρα όσων -συνήθως ελαχίστων- το καλύπτουν), η Ελένη Φουρέιρα είναι ο άνθρωπος που κατάφερε να αναγάγει μια επίσκεψη στα μπουζούκια σε περιήγηση σε ένα εξωπραγματικό, ίσως απόκοσμο σύμπαν, όπου οι συμβολισμοί και η σημειολογία μπορούν να εξολοθρεύσουν και τις τελευταίες υπόνοιες κοινής αισθητικής/λογικής/γνώμης που έχουν απομείνει σε τούτο τον ταλανισμένο λαό. Οχι, η Ελένη Φουρέιρα δεν κάνει πίστα, κάνει τέχνη, παράγει πρωτοπορία, τρέφει αφειδώς τη μάζα με στυλιστική αμβροσία και υφολογικό νέκταρ, εκλαϊκεύει την υψηλή καλλιτεχνία και τη σερβίρει υποδόρια, εκπαιδεύοντας και προετοιμάζοντας το -παγκόσμιο- κοινό για τη συνάντησή του με την εξωγήινη ζωή που, σύμφωνα με τους ειδήμονες, κοντοζυγώνει. Μα κυρίως γεννά -τουλάχιστον προσώρας- τη μείζονα, βασανιστική σχεδόν απορία: η εξτραβαγκάντζα έκανε τη Φουρέιρα ή η Φουρέιρα την εξτραβαγκάντζα;







Πηγή: protothema.gr