Τελικά τα μακαρόνια δεν παχαίνουν…

Ο γραπτός λόγος πολύ δύσκολα καταφέρνει να περιγράψει την έννοια της Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς. Μέσα λοιπόν από αυτό το πενθήμερο πρόγραμμα, γεμάτο από αληθινές δράσεις, καταφέραμε να αγγίξουμε όλα εκείνα που στα χαρτιά φαίνονται περισσότερο δύσβατα και περίπλοκα, όμως δεν είναι παρά η ζωή μας, όπως καθρεφτίζεται στην άγραφη καθημερινότητα.

Για παράδειγμα στα δικά μας μέρη ακριβώς τέτοια εποχή έκαναν (και εξακολουθούν) τσίπουρο, καζάνιζαν, και αυτό ήταν η ευκαιρία για μια μικρή γιορτή. Τακτικά φούρνιζαν ψωμιά και όταν έβγαζαν το πρώτο, ολόζεστο, καρβέλι, λίγο άτσαλα έκοβαν με το χέρι μια γωνιά, έπειτα τη βουτούσαν στο λάδι και έκαναν τη πιο παράξενη μπουκιά, με το όνομα «καϊκι-λάδι», την έδιναν στα πιο μικρά παιδιά, και τα καμάρωναν! Απλές, καθημερινές ή γιορτινές πράξεις, που όμως σήμερα μοιάζουν να χάνονται μέσα στις προβολές τις παγκοσμιοποίησης, κυρίως εξαιτίας του αδυσώπητου χρόνου, αυτές είναι οι αύλες πολιτιστικές κληρονομιές μας.
Ακριβώς τέτοιες δράσεις συναντήσαμε στη Σικελία, όπως τα φρούτα από αμυγδαλόπαστα (fruta di martorana), το τρόπο κατασκευής των κιούρτων ψαρέματος (nassa), της περίφημες ποικιλίες Σιτσιλιάνικων σταφυλιών (Μπαρμπαρόσα, Γκρίλο, Καταράτο) που έχουν πάρει φόρα και σήμερα ξαναφυτεύονται. Αλλά και το καθημερινό τραπέζι τους, που είναι φορτωμένο από τα προϊόντα της γης και της θάλασσα τους. Ντομάτα, ελιές, πιπεριές, σαρδέλες, μέλι και πάνω από όλα η πάστα, τα ζυμαρικά, που ταιριάζουν με όλα και όλους κι αν πείτε ότι παχαίνουν θα σας διαψεύσει ολόκληρη η Ιταλία.

Διαβάστε όλο το άρθρο στο aixmi.gr