Μην κυβερνήσουν πολιτικές «μούμιες» τις ζωές των παιδιών μας

Gazzetta team
Μην κυβερνήσουν πολιτικές «μούμιες» τις ζωές των παιδιών μας
Η πιο όμορφη, τρυφερή, γλυκιά και αισιόδοξη εικόνα που είδα το φετινό καλοκαίρι ήταν και η πιο απλή.

Η πιο συνηθισμένη. Πριν από λίγη ώρα -και θέλησα να αποτυπώσω αμέσως, όσο μπορώ, με λέξεις- ένιωσα αισιόδοξος.

Έψαχνα πολλές ημέρες απεγνωσμένα ένα σημάδι ελπίδας. Και η ελπίδα ήταν -είναι και θα είναι- δίπλα μας. Απλώς, ίσως πρέπει εκείνη τη μαγική στιγμή, η ψυχή μας να είναι ορθάνοιχτη για να αφήσει να μπει αυτό το Φως. Αυτή η Πνοή.

Η εικόνα ήταν δύο παιδάκια, ένα αγοράκι κι ένα κοριτσάκι, που έκαναν τα πρώτα τους βήματα στη ζωή. Έρχονταν από διαφορετικές κατευθύνσεις, αλλά και τα δύο με το ίδιο μετέωρο βάδισμα «πέφτει δεν πέφτει τώρα». Δύο πλασματάκια που προσπαθούσαν να τρέξουν στην αμμουδιά, με τους γονείς να τα ακολουθούν σε απόσταση αναπνοής.

Η Μαριάμ και ο Δημητράκης, αυτά ήταν τα ονόματα των δύο μικρών αγγέλων, που πέρασαν από μπροστά μου και χωρίς να το ξέρουν με «τράβηξαν» για λίγο από τη δύσκολη πραγματικότητα. Αυτά τα δύο πιτσιρικάκια με «προσκάλεσαν» ξανά, αλλά με εισιτήριο ταχείας επιστροφής στον κόσμο της αθωότητας και της ευτυχίας, που κάποτε -όπως όλοι- είχα περάσει κι εγώ.

Διαβάστε όλο το άρθρο στο aixmi.gr