Όταν γεννήθηκε ο δισέγγονος του Ζορμπά, Παύλος Σιδηρόπουλος (vid)

“…σου γράφω πάλι από ανάγκη, η ώρα πέντε το πρωί,

το μόνο πράγμα που `χει μείνει όρθιο στον κόσμο, είσαι εσύ

Να μ’ αγαπάς, όσο μπορείς να μ’ αγαπάς…”

Στίχοι, που όλοι μας έχουμε κατά καιρούς σιγοψιθυρίσει και έχουμε αισθανθεί να μας αγγίζουν, καθώς υπογραμμίζουν την αληθινή αγάπη που επιβιώνει διαχρονικά παρ’όλα τα “αγκάθια” που συναντάμε στο δρόμο μας.Στίχοι τραγουδισμένοι από έναν ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της ελληνικής ροκ μουσικής σκηνής, τον Παύλο Σιδηρόπουλο, που ήρθε σαν σήμερα στη ζωή, το έτος 1948, στην Αθήνα. Η μακρόχρονη πορεία του στα μουσικά δρώμενα της χώρας μας, ως ερμηνευτής και τραγουδοποιός, ξεκίνησε το 1970 από τη Θεσσαλονίκη, όπου μαζί με τον Παντελή Δεληγιαννίδη δημιούργησαν το συγκρότημα-ντουέτο “Δάμων και Φιντίας”. Αργότερα, το επιτυχημένο αυτό ντουέτο ενσωματώνεται με τα “Μπουρμπούλια”-που μέχρι εκείνη τη στιγμή έπαιζαν με τον Διονύση Σαββόπουλο-και κυκλοφορούν το δίσκο “Ο Ντάμης, ο ληστής”, που κατόπιν λογοκρισίας μετονομάστηκε σε “Ο Ντάμης, ο σκληρός”.

Με αυτό το σχήμα ο Παύλος Σιδηρόπουλος πραγματοποίησε τις πρώτες του απόπειρες να “παντρέψει” το ροκ με την ελληνική μουσική μέχρι και το 1974, οπότε και διαλύθηκε το συγκρότημα για να ακολουθήσει ξανά τον Διονύση Σαββόπουλο. Το επόμενο βήμα του έλαβε χώρα μέσα από τη συνεργασία του με το συνθέτη, Γιάννη Μαρκόπουλο, ως τραγουδιστής στα έργα του “Οροπέδιο”, “Θεσσαλικός κύκλος”, “Τολμηρή επικοινωνία” και “Ηλεκτρικός Θησέας”. Το 1976 μαζί με τους αδερφούς Σπυρόπουλους δημιούργησαν το συγκρότημα “Σπυριδούλα” και κυκλοφόρησαν από κοινού το δίσκο με την ονομασία “Φλού”, ενώ το 1979 συνεχίζει την πορεία του φτιάχνοντας το σχήμα “Εταιρία Καλλιτεχνών” μαζί με τους μουσικούς Παπαντίνα, Νέστορα και Τζιμόπουλο με αγγλικό στίχο. Η συγκεκριμένη περίοδος συμπίπτει με την παρθενική του εμφάνιση στον κινηματογράφο, πρωταγωνιστώντας στην ταινία του Αντρέα Θωμόπουλου, “Ο Ασυμβίβαστος”, όπου και ερμηνεύει τα τραγούδια του soundtrack.

Στη συνέχεια της καριέρας του στο μουσικό πεντάγραμμο, συνεργάζεται επίσης με τους “Απροσάρμοστους” φτάνοντας στο έτος 1982, που τα τραγούδια τους “Η” και“Αντεργκράουντ με στράς” λογοκρίνονται για “προτροπή στη χρήση ναρκωτικών”, όπως επίσης και το τραγούδι “Ύστατη στιγμή” για “προσβολή της δημοσίας αιδούς”, ενώ κάποια χρόνια αργότερα, πραγματοποιεί μια συγκλονιστική εμφάνιση στο Ηρώδειο, στα πλαίσια της συναυλίας του Γιάννη Μαρκόπουλου, “Τολμηρή επικοινωνία”.

Όποιο βήμα κι αν πραγματοποιούσε ο Παύλος Σιδηρόπουλος, ήταν συνυφασμένο με την επιτυχία και τα τραγούδια του αγαπήθηκαν ευρέως από το ελληνικό κοινό, που δεν έχανε την ευκαιρία να εκφράζει έμπρακτα την επιδοκιμασία και το θαυμασμό προς το πρόσωπό του, ακολουθώντας τον σε κάθε στάδιο της μουσικής σταδιοδρομίας του. Εκείνο όμως που, όπως φάνηκε εκ των υστέρων, σήμανε την αρχή του τέλους για τον τόσο χαρισματικό αυτό καλλιτέχνη, ήταν η σταδιακή παράλυση του αριστερού του χεριού, το καλοκαίρι του 1990. Η συγκεκριμένη ιστορία σε συνδυασμό με το θάνατο της μητέρας του λίγους μήνες πριν, τον έκαναν ψυχολογικό ράκος. Σε όλες τις επόμενες καλλιτεχνικές του δραστηριότητες άρχισε να εμφανίζεται με το χέρι δεμένο δείχνοντας έντονα σημάδια κατάπτωσης μέχρι που το Δεκέμβριο του ίδιου έτους και συγκεκριμένα το απόγευμα της 6ης Δεκεμβρίου, αφήνει την τελευταία του πνοή, στο σπίτι του, από υπερβολική δόση ηρωίνης.

Η καρδιά του τον πρόδωσε.Σταμάτησε να χτυπά και μαζί της σίγησε η φωνή που μας κρατούσε παρέα σε συναυλίες, ραδιόφωνο και βράδια αξημέρωτα στη βεράντα του σπιτιού, όπου με τους στίχους του ταξιδεύαμε και ονειρευόμασταν την αληθινή αγάπη.

“Να μ’αγαπάς, όσο μπορείς να μ’αγαπάς…”

Πηγή: provocateur.gr