Στο αγαπημένο παγκάκι σκέφτηκα, «γιατί να μη ζούμε πάνω από μία ζωές»;

Πιστεύω ότι είναι το σήμα κατατεθέν αυτής της χιλιοταλαιπωρημένης χώρας από την αδιαφορία των πολιτικών.

Αν τα παγκάκια είχαν φωνή και μπορούσαν να τραγουδήσουν τις ιστορίες των ανθρώπων που έχουν ακούσει, θα γινόταν ένα θαυμάσιο cd.

Αν τα παγκάκια είχαν χέρια και μπορούσαν να γράψουν για τα όσα έχουν αισθανθεί, θα γινόταν ένα μαγευτικό βιβλίο.

Αν τα παγκάκια είχαν μάτια και μπορούσαν να αποτυπώσουν με μία κάμερα όσα αντίκρισαν, θα γινόταν μια ανυπέρβλητη κινηματογραφική ταινία.

Αν τα παγκάκια είχαν ψυχή (που μεταξύ μας μάλλον έχουν), θα σμίλευαν μια υπέροχη ποιητική συλλογή.

Αν τα παγκάκια ήταν ο Θεός, θα δημιουργούσαν για μόνο μία νύχτα στο σκοτεινό σεντόνι του ουρανού, μια παράσταση με φεγγάρια, αστέρια, μετεωρίτες, κεραυνούς και ουράνια τόξα.

Διαβάστε όλο το άρθρο στο aixmi.gr