Ρωσία-Ουκρανία: Μεταξύ υπευθυνότητας, τακτικισμών και πραγματικότητας

Gazzetta team
Ρωσία-Ουκρανία: Μεταξύ υπευθυνότητας, τακτικισμών και πραγματικότητας
Πολλοί θεωρούν ότι η Ρωσία είναι η μεγάλη χαμένη στην Ουκρανία. Αυτό, όπως και η ενότητα της τελευταίας, θα κριθούν στο χρόνο.

Το κρισιμότερο αυτή τη στιγμή είναι τι θα επακολουθήσει στην Κριμαία, στον απόηχο των τελευταίων εξελίξεων. Η Ρωσία τα τελευταία δύο 24ωρα έχει κλιμακώσει την πίεση προς όλες τις κατευθύνσεις. Ειδικότερα προς τη μεταβατική κυβέρνηση, την οποία δεν έχει ακόμη αναγνωρίσει, στέλνει ένα μήνυμα να μην την υποτιμήσει. Εκμεταλλευόμενη δε το εμφανές κενό εξουσίας στη χώρα, προβαίνει σε επίδειξη δύναμης, καταδεικνύοντας, παράλληλα, την ετοιμότητά της να υπερασπιστεί το ρωσόφωνο και ρωσικό στοιχείο. Μέχρι τώρα οι ενέργειες της είναι υπολογισμένου ρίσκου, καθότι γνωρίζει ότι οι ουκρανικές αρχές δεν είναι σε θέση, ούτε προθυμοποιούνται να απαντήσουν με στρατιωτικά μέσα, με τη Δύση να διστάζει –επί του παρόντος- για κάτι παραπάνω από δημόσιες προτροπές.

Η Μόσχα, κάνοντας χρήση της συμφωνίας του 1997, που επικαιροποιήθηκε το 2010 και η οποία προβλέπει την εγκατάσταση μέχρι και 25 χιλ. στρατιωτών, 388 πλοίων και 181 αεροσκαφών, ναι μεν δεν ξεφεύγει από τη νομιμότητα, ωστόσο, ο χρόνος που επέλεξε να αναπτύξει τις δυνάμεις της δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί ύποπτος. Εκτιμώ, πάντως, ότι εν συνεχεία θα μετρήσει καλά τις επόμενες κινήσεις της, φροντίζοντας να τις βασίζει είτε στη συμφωνία του 2010 (υπενθυμίζοντας ποιος είναι ο de facto κυρίαρχος στην Κριμαία), είτε σε εκκλήσεις του ρωσικού στοιχείου (στο πλαίσιο της υπεράσπισης των πολιτών της), είτε σε –δήθεν- επιθετικές ενέργειες από πλευράς Κιέβου (που θα την υποχρεώνουν να τις αποτρέπει με κάθε μέσο), είτε στην απώλεια ελέγχου, του νόμου και της τάξης, που σε συνάρτηση με την έντονη δράση ακραίων, νεοναζιστικών στοιχείων ενδέχεται να επιχειρηθεί η αποσταθεροποίηση περιοχών που βρίσκονται υπό ρωσικό έλεγχο ή στις οποίες είναι ισχυρό το ρωσόφωνο στοιχείο, είτε ακόμη και με βάση τον Γιαννουκόβιτς, τον οποίο, παρότι «άδειασε» μεγαλοπρεπώς το προηγούμενο διάστημα, φέρεται έτοιμη να τον χρησιμοποιήσει για να δικαιολογήσει δικές της σκοπιμότητες.

Μία επιμονή του Κρεμλίνου στη συμφωνία Γιαννουκόβιτς, αντιπολίτευσης, τριών ευρωπαίων ΥΠΕΞ, άρνηση αναγνώρισης της νέας κατάστασης και νομιμοποίησης του μέχρι πρότινος Ουκρανού προέδρου θα επιφέρει ακόμη μεγαλύτερη σύγχυση και δύσκολα θα επιλυθεί.

Διαβάστε όλο το άρθρο στο aixmi.gr