Η συνήθεια της δυστυχίας!

Το συνηθίσαμε.

Δυστυχώς το συνηθίσαμε.

Ολο αυτο το μαύρο και προσβλητικό που ζούμε ,το συνηθίσαμε.

Και όπως όλοι γνωρίζουμε άμα κάτι το συνηθίσεις μετά δύσκολα επανέρχεσαι.

Πριν απο χρόνια είχα ρωτήσει έναν εξαιρετικό δημοσιογράφο και πολεμικό ανταποκριτή -τον Νικόλα Βαφειάδη- πώς γίνεται να μην φοβάται τους βομβαρδισμούς.

-Συνηθίζεις...μου είπε με χαμόγελο.

-Συνηθίζεις το ιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιινγκ που κάνει η βόμβα και δεν ξέρεις αν θα σκάσει στο κεφάλι σου ή όχι;

-Ακριβώς.

-Και κοιμάσαι ήσυχα;

-Σαν πουλάκι.

Δεν με έπεισε...το 'βρισκα υπερβολικό.

Το καταλαβε και συνέχισε:

-Για να καταλάβεις, αν περάσει καιρός και δεν πάω σε εμπόλεμη ζώνη για ρεπορτάζ...μου λείπει.

-Σου λείπει να σου πετάνε βόμβες;

-Ναι... χαχαχαχαχα... γι' αυτο άλλωστε κάτοικοι πόλεων που τους βομβαρδίζουν συχνά... βλέπε π.χ. στο Ιράκ δεν λυγίζουν...επειδή απλούστατα έχουν συνηθίσει. Τα πάντα συνηθίζονται Μάνο!

Χμ... τελικά -αφού το ξανασκέφτηκα- κατέληξα ότι είχε δίκιο,

Κάποτε έμενα στον Αλιμο...στην ευθεία με τον διάδρομο προσγείωσης-απογείωσης των αεροπλάνων του παλιού αεροδρομίου στην Αθήνα. Δεν μπορείτε να φαντασθείτε τί θόρυβο έκαναν...έτριζαν τα ντουβάρια.

Ειδικά τις καλοκαιρινές νύχτες που η αερο-κυκλοφορία ήταν λόγω τουριστικής περιόδου ήταν αυξημένη.

Μετά από λίγες εβδομάδες ούτε που τ' άκουγα. Οχι μόνο εγώ αλλά και οι γείτονες.

Οσοι ερχόντουσαν σπίτι μου πάθαιναν σοκ.

Εγώ απλώς τα είχα συνηθίσει... και γέλαγα μαζί τους.

Νόμιζα ότι υπερβάλουν κι ότι εγω είμαι νορμάλ.

Ας πάμε σε ένα απλούστερο παράδειγμα:

Οι περισσότεροι εδώ αγαπάμε το ποδόσφαιρο...αγαπάμε τις ομάδες μας... και όμως συνηθίσαμε να βλέπουμε αυτο το χάλι που βλέπουμε.

Ε, έτσι ακριβώς συνηθίσαμε τους πολιτικούς να μας κοροϊδεύουν μεσ τα μούτρα μας.

Την τρόϊκα να μας κυβερνά απροκάληπτα.

Τις απολύσεις.

Τις πετσοκόμμενες συντάξεις.

Τα παιδιά να κρυώνουν στα σχολεία.

Την Υγεία να είναι βαρειά άρρωστη.

Το βιασμο των ονείρων μας.

Τη μετανάστευση των παιδιών μας.

Τους ανθρώπους που ψάχνουν στα σκουπίδια.

Τις αυτοκτονίες.

Τους πουλημένους τηλε-μασκαράδες.

Την κατάθλιψη.

Την ακινησία σους καναπέδες.

Τη δυστυχία.

(Αν έχω ξεχάσει μερικά δεν έχετε παρά να τα προσθέσετε!)

Δυστυχώς δεν συνηθίσαμε τον φόβο... γιατι αυτό θα μας έκανε ατρόμητους.

Συνηθίσαμε να είμαστε φοβισμένοι...