Περί drugs.. No.2

Τα να γράψει κανείς τη γνώμη του π.χ. για τον Παναθηναϊκό… δεν πειράζει… γνώμη-φωτοβολίδα είναι.

Το να γράψει κανείς όμως τη γνώμη του για τα ναρκωτικά σε ένα site που το διαβάζουν καθημερινά συνεχώς και συνεπώς μερικά εκατομμύρια μάτια δεν μπορεί να’ναι φωτοβολίδα… γιατί διαφορετικά δεν είμαι δημοσιογράφος, αλλά πλασιέ ιδεών να περνά η ώρα.

Γράφω κάθε χρόνο για την επέτειο που’χω με το έμφραγμα που πέρασα, γιατι κάποτε συνάντησα τον εξαιρετικό γιατρό κ. Χριστόδουλο Στεφανάδη -που ‘χε διαβάσει το σχετικό μου άρθρο- και μου’πε:

-Εχετε υποχρέωση κ. Αντώναρε να ενημερωνετε τους αναγνώστες σας. Είναι μια υποχρέωση προς αυτούς.

Όταν λοιπόν γράφω το post για τα ναρκωτικά και το inbox γεμίζει από κραυγές (μνμ) νεαρών ανθρώπων που περνούν το λούκι και δεν το «ζωγραφίζουν» καθόλου στο προφίλ τους… τότε έχω υποχρέωση προς αυτούς να επιστρέψω.

Για να κάνω τη γνώμη έρευνα.

Ή τουλάχιστον να το προσπαθήσω.

Διάβασα στο προηγουμενο άρθρο εξαιρετικές αναλύσεις και γνώμες παλιών μου φίλων εδώ στο gazzetta.

Εχετε δίκιο.

Ή δεν έχετε δίκιο.

Όμως συγγνώμη (δεν το λέω φυσικά προσβλητικά) δεν είναι αυτό το ζητούμενο.

Τα ναρκωτικά υπάρχουν και είναι εδώ.

Ειμαι 57 χρονών, έχω κάνει 3 γάμους, έχω γεννηθεί και μεγαλώσει στην πλατεία Κύπρου της Καλλιθέας, έχω πάθει έμφραγμα, έχω συζησει με μια κοκάκια, με διώξανε στη Γ’ Γυμνασίου με τις κλωτσιές από τη Γερμανική Σχολή με διαγωγή befriedigend που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει «Προσοχή Δαγκώνει!», έχω παιδιόθεν κολλητό φίλο που δεν τον θυμάμαι ποτέ νηφάλιο… διάολε κάτι ξέρω κι εγώ…

Δεν με νοιάζει αν πρέπει να αποποινικοποιηθεί το χασίσι ή όχι… αν τα πρασινα φύλλα της κόκας αν τα μασάς ή τα κάνεις σούπα…

Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής δεν έχω ιδέα μέχρι που θα φτάσουν τα ναρκωτικά. Αν όλοι π.χ. κάναμε χρήση ναρικωτικών δεν θα υπήρχε το πρόβλημα… Αν κάποιος νομίζει ότι τα ζόμπι στην Ομόνοια είναι το πρόβλημα… τότε είναι σαν να λέει τη γνώμη του για μια ταινία επειδή είδε το τρέϊλερ της ταινίας.

Είπαμε: το κορμί σου δίκο σου είναι, ο,τι το θες το κάνεις.

Όμως μερικά παλικάρια μου έγραψαν: «Ωραίο άρθρο.»

Δεν το στέλνεις μηνυμα όταν δεν μου χεις στείλει μνμ ποτέ.

Είναι κώδικας για όποιον δεν καταλαβαίνει.

Δεν γράφεις «ωραίο άρθρο» αμα το δυνατότερο που πίνεις είναι ο νες καφέ. Ε;

Είναι σαν κάποιος να φωνάζει βοήθεια στο διπλανό δωμάτιο του ξενοδοχείου και συ να πείθεις τον εαυτό σου, ότι δεν το φωνάζει για να τ’ ακούσεις;

Τότε γιατι το φωνάζει;

Σιγα μην κάνει και casting… ή για εντύπωση.

Τα παιδιά των ναρκωτικών που είναι σε άσχημα λούκια δεν είναι ιδιαιτέρως κοινωνικά άτομα… και συχνά είναι απίστευτα σκληροί… πέτρινοι… αλλά επίσης συχνά συναισθηματικά ανοικτοί και ακόμα πιο συνήθως φοβισμένοι.

Τότε φωνάζουν για βοήθεια. Ή (για να’μαι πιο ακριβής) το μουρμουράνε… και αμέσως μετα βέβαια το ξεχνούν… αλλά έχει σημασία που το’χουν μουρμουρήσει έστω και μία.

Τα παιδιά των ναρκωτικών δεν κάνουν όνειρα… τη γαμημένη την ελπίδα ζητούν… κι όταν φωνάζεις βοήθεια και κανείς δεν ακούει, τότε η ελπίδα κλονίζεται επικίνδυνα… και τότε ο δρόμος επιστροφής αυτών των παιδιών γίνεται γκρεμός.

Δεν με νοιάζει (σ΄αυτή τη φάση) το αστυνομικό μέρος της υπόθεσης.

Οσο θυμάμαι τον εαυτό μου το αναλύουμε το θέμα.

Σε μια εποχή απίστευτης κρίσης… που η μελαγχολία και η ανασφάλεια κάνουν πάρτι … πού φαντάζεστε ότι θα έκαναν στροφή οι (νέοι) άνθρωποι… οι απελπισμένοι (νέοι) άνθρωποι…οι θυμωμένοι (νέοι) άνθρωποι… τα παιδιά…

Στις βιολογικές ντομάτες;

Μην τρελλαθούμε εντελώς.

Δεν θέλω να το λύσουμε το θέμα… γιατι απλούστατα αποκλείεται να το λύσουμε. Θέλω να συμφωνήσουμε επί του θέματος.

Θα συνεχίσουμε σαν κοινωνία να προσποιούμεθα ότι δεν τρέχει τίποτα με τα ναρκωτικά… ή θα τα κοιτάξουμε κατάματα;

Δεν έχω καμμιά ιδιαιτερη προτίμηση , αλλά θαθελα να ξέρω γιατι εχω δυο μικρά παιδιά να μεγαλώσω.

Και -ευτυχώς γι αυτά- δεν είμαι καθόλου της γνώμης ότι όλα τα κακά (θα) συμβαίνουν πάντα στα παιδιά του γείτονα.