Οι Βάσεις για την υπόλοιπη ζωή σου

Χρήστος Κιούσης Χρήστος Κιούσης
Οι Βάσεις για την υπόλοιπη ζωή σου
Ο μοναδικός αδιάβλητος θεσμός στον τόπο μας, οι Πανελλαδικές εξετάσεις ολοκληρώθηκαν με όλα τα θετικά, αρνητικά, ψυχοφθόρα ή ελπιδοφόρα συναισθήματα, που αυτές συνεπάγονται. Είτε για τους επιτυχόντες, είτε για τους αποτυχόντες τώρα ξεκινά κάτι πολύ μεγάλο. Η υπόλοιπη ζωή τους.

Σας το είχα γράψει και στις περσινές Πανελλαδικές εξετάσεις, ότι κάθε χρόνο τέτοια εποχή ένα μικρό σφίξιμο το νιώθω. Όχι τόσο περιμένοντας τις Βάσεις, αλλά πριν την ανακοίνωση της βαθμολογίας, μια που από τότε ήξερα, ότι το όνειρο του Ιστορικού – Αρχαιολογικού είχε χαθεί. Τα παιδιά που είχαν μια οριακή βαθμολογία περίμεναν την παλίρροια ή την άμπωτη των κατώτατων βάσεων εισαγωγής στα ΑΕΙ και ΤΕΙ κι αυτό εμπεριέχει πάντοτε λίγο στατιστικό τζόγο.

Άντε όμως και βγήκαν οι Βάσεις εισαγωγής, είναι αυτές οι βάσεις για να στηρίξεις την ανώτερη ή ανώτατη μόρφωσή σου και μετά την επαγγελματική σου σταδιοδρομία ; Οικογενειακά συμβούλια, ανάλυση σε πενηνταράκια του οικογενειακού προϋπολογισμού, όλο θα υπάρχει και κάποιος θείος, κάποια θεία να εκφέρει μια γνώμη, πάντα με τελικό γνώμονα “να τακτοποιηθεί το παιδί”. Πως τακτοποιείται όμως το παιδί, αν πρώτα δεν κάνεις μαζί του μια ειλικρινή συζήτηση; Ειλικρινή πρώτα από τη μεριά του ενήλικα, ειλικρινή όμως και από το παιδί.

Μπορώ προφανώς να μιλήσω από τη μεριά του γονιού στα 43 μου σχεδόν χρόνια και με τρία παιδιά από 14 έως 17. Ξέρω-ξέρω, θα πείτε “τόσο μεγάλα παιδιά, τόσο νέος”; Ευτυχώς ναι θα απαντήσω, ευτυχώς γιατί δε χρειάζεται, να σκάψω πολύ βαθιά μέσα μου, για να συνομιλήσω με τον 18χρονο εαυτό μου. Στα δικά μου παιδιά θα μιλήσω και θα ξαναμιλήσω για την αξία της όμορφης καθημερινότητας και κατά τη διάρκεια των σπουδών, της επαγγελματικής κατάρτισης και κατά τη διάρκεια όλης της ενήλικης ζωής τους. Είναι ωραία τα διαλείμματα, ωραίες οι αποδράσεις από το “κάθε μέρα”, πολύ ωραίο να σχεδιάζεις κάτι μακροπρόθεσμο, που θα το περιμένεις και θα το στοχεύεις με αυτό το απλανές χαμόγελο μπροστά στο desktop σου, αλλά πιστέψτε με είναι αξεπέραστο, να ξυπνάς κάθε μέρα και να πηγαίνεις με καλή διάθεση, χωρίς να σέρνεις τα βήματά σου, για να σπουδάσεις ή να εργαστείς σε ένα ευχάριστο περιβάλλον. Αυτό είναι για μένα το ιδεατό, για άλλους η μακρινή ουτοπία.

Θέλω να πιστεύω, ότι έχουμε ως κοινωνία προσγειωθεί στην πραγματικότητα και δε ζούμε ακόμα στο γκρίζο συννεφάκι του “πάρε εσύ ένα χαρτί, να κοιτάξω με κάνα γνωστό να σε βολέψω στο δημόσιο”. Όσοι γονείς ζουν ακόμα εκεί, λυπάμαι για τους ίδιους, λυπάμαι όμως περισσότερο για τα παιδιά τους. “Πέρασες στο Πανεπιστήμιο έστω και σε σχολή που δε σ' αρέσει και δε θα πας; Θες να σπουδάσεις κάτι άλλο ; Μα το πτυχίο μετράει”. Το πτυχίο πίσω του κρύβει χρόνο. Κρύβει πολλά από τα ωραιότερα χρόνια της ζωής μας. Κρύβει πολλά “κάθε μέρα”, πολλούς ανθρώπους, πολλή ενέργεια, που επενδύθηκε, αν ο νέος άνθρωπος κάνει αυτό που του αρέσει ή που ξοδεύτηκε, αν επιδόθηκε απλά στο κυνήγι των τυπικών προσόντων.

Από τη στιγμή πάντως που ξεκινήσετε την οποιαδήποτε σπουδή, αφοσιωθείτε. Βγείτε από τη λογική του Λυκείου, ελάτε σε επαφή με τη γνώση και την κατάρτιση, που θα σας οδηγήσει στην ουτοπία, στο πρωινό ξύπνημα χωρίς τη σιδερένια μπάλα στα πόδια σας. Αν αυτόν τον “ελεύθερο βηματισμό” τον καταστήσαμε ουτοπία, φταίμε εμείς οι γονείς σας, που μας βλέπετε επί χρόνια με στραβωμένα μούτρα να ονομάζουμε την εργασία και την απασχόληση, δουλειά. Για εμάς έφταιγαν οι δικοί μας γονείς και πάει λέγοντας. Εσείς σπάστε αυτή την άρρωστη αλυσίδα. Πρώτα απ' όλα βρείτε μια απασχόληση, θα δείτε πολλά πράγματα διαφορετικά. Ξέρω το κλίμα δεν είναι υπέρ σας. Μπορεί και η μάνα στο σπίτι να λέει “τί, σερβιτόρος θα πας να γίνεις;” Αν είχαμε στο ύψος που θα έπρεπε στη συνείδησή μας τις λέξεις “εξυπηρετώ”, “φροντίζω”, “τακτοποιώ”, θα ζούσαμε ήδη σε μια πολύ καλύτερη χώρα. Μεγαλώσαμε πολλές γενιές με τον φόβο “μη γίνουμε τα γκαρσόνια της Ευρώπης” και τελικά συνέβη με τους χειρότερους όμως για μας όρους. Σαν να οδηγείς μηχανή να βλέπεις τη λακούβα, να λες δε θα πέσω μέσα και τελικά αυτό ακριβώς να συμβαίνει.

Το αν θα χαμογελάς συχνά ή σπάνια, δε θα στο ορίσουν οι Βάσεις 2017, θα είναι η συνέπεια των βάσεων μέσα στο μυαλό σου, μέσα στην ψυχή σου. Αν χρειαστεί να κολυμπήσεις κόντρα στο ρεύμα, κάντο τώρα, που είσαι νέος κι έχεις αντοχές, αν το αφήσεις για αργότερα, δε θα γίνει ποτέ. Κανένα βιβλίο που θα επιλέξεις να διαβάσεις, κανένα ταξίδι που θα πας, καμιά μουσική που θα ακούσεις, δεν είναι χαμένος χρόνος. Αν σε πούνε ψώνιο, όταν ασχολείσαι μ' αυτό που αγαπάς, να ψηλώσεις δυο πόντους. Αυτοί μπορεί να το λένε για κακό, αλλά είναι έπαινος. Αν κάπου δε νιώθεις χαρούμενος, ευτυχισμένος, φύγε νωρίς, οτιδήποτε άλλο είναι χαμένος χρόνος από τη μια και μοναδική ζωή σου.

Πολλές φορές εμείς οι “μεγάλοι” ζητάμε από τους “μικρούς” παράλογα πράγματα. Ζητάμε την ωριμότητα στα δεκαοκτώ, ζητάμε την οξυδέρκεια στα δεκαοκτώ, την ευθυκρισία στα δεκαοκτώ. Ζητάμε με λίγα λόγια από έναν δεκαοκτάχρονο να σκέφτεται σαν σαρανταπεντάρης, λες και είναι θετικό αυτό! Ζητάμε από έναν δεκαοκτάχρονο, να σκέφτεται σαν σαρανταπεντάρης, που δεν υπήρξε ποτέ! Πόσο πιο εύκολο, πιο ειλικρινές να σκεφτούμε εμείς για λίγο σαν τον δεκαοκτάχρονο που κάποτε ήμασταν.

Χρήστος Κιούσης
Χρήστος Κιούσης

Ο Χρήστος Κιούσης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, αλλά ζει κι εργάζεται στην Θεσσαλονίκη από το 1997. Σπούδασε Κινηματογράφο και Τηλεόραση στη Σχολή Σταυράκου και digital marketing. Mιλάει Αγγλικά κάθε μέρα, Γερμανικά όποτε τα θυμηθεί και Ιταλικά στις διακοπές κυρίως αν χρειαστεί να παραγγείλει φαγητό στην Ιταλία. Εργάζεται σε τηλεοπτικές παραγωγές από το 1994. Συμπαρουσιάζει τη σατιρική εκπομπή «Ράδιο Αρβύλα» στον ΑΝΤ1 και το "Βινύλιο" στο ίδιο κανάλι.

Είναι φίλαθλος από μικρός και πατέρας τριών υπέροχων παιδιών. Έχει παίξει μπάσκετ ως νέος με επιεικώς μέτριες επιδόσεις και τένις ως μεσήλικας με ακόμα πιο φτωχά αποτελέσματα. Του αρέσουν το γράψιμο, οι συνεντεύξεις, το ραδιόφωνο, η παραγωγή τηλεοπτικού περιεχομένου και τα ταξίδια κι ελπίζει μια μέρα, να μπορέσει να τα συνδυάσει όλα επαγγελματικά.