Οι φτωχοδιάβολοι της Δυτικής Αττικής

Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς γιατί τα σκουπίδια της Αττικής εδώ και δεκαετίες καταλήγουν στη Δ. Αττική, γιατί όλοι οι οικισμοί των Ρομά βρίσκονται επίσης εκεί, γιατί όλοι οι Ελληνοπόντιοι (μαζί με καθαρόαιμους Ρώσους) που κατέφτασαν στη χώρα μετά το 1990 εγκαταστάθηκαν εκεί, οικονομικοί μετανάστες από την Ασία, γιατί η πλειονότητα των αυθαίρετων κτιρίων είναι εκεί, τεράστιος αριθμός μικρών (μιαρών) βιοτεχνιών, εργοστασίων και δραστηριοτήτων; Γιατί όλα εκεί;

Στο Μενίδι, το Ζεφύρι, τα Ανω Λιόσια, τον Ασπρόπυργο. Τέσσερις πόλεις η μία μετά την άλλη κατά μήκος της Αττικής Οδού, που κάποιοι τις ξέρουν μόνο από τις ταμπέλες.

Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς γιατί σε αυτές τις περιοχές έχει στοιβαχτεί ένας τόσο ανομοιόμορφος πληθυσμός από άποψη ιδιοσυγκρασίας, κουλτούρας, συμπεριφοράς;

Μια περιοχή όπου ζουν και εργάζονται φτωχά λαϊκά στρώματα και εργατική τάξη και έχει τη δική της κοινωνική διαστρωμάτωση.

Οπως μου είχε πει ένας καθηγητής νυχτερινού Λυκείου του Μενιδίου, «εδώ θα βρεις το λούμπεν προλεταριάτο της Αττικής. Είναι η κοινωνική "σαβούρα" που τη χρειάζεται η αστική τάξη για τις δουλειές της, αλλά δεν θέλει να έχει καμία επαφή μαζί της».

Εδώ και πάνω από 20 χρόνια όμως αυτό έγινε σε αυτές τις περιοχές, πετάχτηκαν εκεί οι φτωχοδιάβολοι της Αττικής.

Μακριά από τον αστικό ιστό των υπόλοιπων «νοικοκυραίων», εκεί μόνοι τους να συγκατοικήσουν, να εργαστούν μαζί και κυρίως να μοιραστούν τη φτώχεια τους.

Το πρόσφατο περιστατικό στο Μενίδι δεν ήταν το πρώτο και, ας μη γελιόμαστε, στο παρελθόν έχουν γίνει δεκάδες παρόμοια και θα ξαναγίνουν με μαθηματική ακρίβεια.

Εχω περπατήσει στην κυριολεξία σπιθαμή προς σπιθαμή όλες τις γειτονιές αυτών των περιοχών για ρεπορτάζ, έχω ζήσει σ' αυτές τις περιοχές.

Ξέρω κι εγώ όπως ξέρουν και όλοι τι συμβαίνει, αλλά κανείς δεν θέλει να ασχοληθεί. Γιατί αυτό συμφέρει και εξυπηρετεί.

Σκεφτείτε μόνο την εικόνα μιας φτωχογειτονιάς με απλές, λαϊκές κατοικίες που κάπου σε ένα σημείο θα δει κάποιος σαν φυτεμένη μια έπαυλη με συναγερμούς, φύλακες εταιρείας security έξω από αυτή, μοντέλα να μπαίνουν και να βγαίνουν.

Και απέναντι καμιά δεκαριά φουκαράδες να περιμένουν πότε θα βγει κάποιος… να κάνει μοιρασιά!

Ομάδες νεαρών με τατουάζ σε φουσκωμένα μπράτσα να κυκλοφορούν σαν αρχηγοί σε δικές τους περιοχές.

Πολυτελές τζιπ με κουστουμάτο οδηγό να διασχίζει γειτονιές με παράγκες, βουτηγμένες στα λασπόνερα, και από πίσω να τρέχουν να τον προϋπαντήσουν.

Δεν είναι εικόνες φαντασίας, είναι πραγματικότητα... Και το εμπόρευμα έχει μεγάλη ποικιλία: ναρκωτικά, όπλα, γυναίκες, παιδιά, αυτοκίνητα, τα πάντα όλα… Και το ξέρουν όλοι.

Εκεί είναι τα εργοστάσια παραγωγής «προϊόντων» για να διοχετευτούν στη συνέχεια στους ενδιαφερόμενους.

Μια οικονομία αόρατη και μαύρη, η οποία συντηρεί πολύ, μα πάρα πολύ κόσμο. Ιδιαίτερα τούτα τα χρόνια της κρίσης, της ανεργίας, της έλλειψης κράτους πρόνοιας. Αποτελούν για πολλούς τη μοναδική λύση επιβίωσης.

Και οι διαμάχες μεταξύ όλων αυτών είναι καθημερινές για το ποιος θα έχει το πάνω χέρι και τον έλεγχο των περιοχών και της διακίνησης.

Και μέσα σε όλα αυτά υπάρχουν και κάποιοι όψιμοι διεκδικητές τής εκεί «αγοράς» και του μαύρου εμπορίου που γίνεται και μάλιστα με κάλυψη.

Και δίπλα σε όλα αυτά και χιλιάδες απλοί άνθρωποι, εργάτες, υπάλληλοι, συνταξιούχοι που μπόρεσαν εκεί να φτιάξουν ή να αποκτήσουν μια κατοικία.

Αντιμέτωποι καθημερινά με αυτή την κατάσταση αλλά και με τη συνειδητή αδιαφορία της πολιτείας που τους έχει υποβάλει στην πιο υποβαθμισμένη ποιότητα ζωής.

Χωρίς σχολεία, με άθλιες υποδομές, χωρίς έργα υποδομής, να πνίγονται με την παραμικρή βροχή, με άθλιες υπηρεσίες υγείας και κάθε είδους παραβατικότητα να ανθεί εκεί.

Οταν λοιπόν συγκεντρωθεί σε μια απομονωμένη περιοχή κοντά μισό εκατομμύριο φτωχοδιάβολοι χωρίς να τους δίνει κανένας σημασία, τότε και τα αποτελέσματα θα είναι δεδομένα.

Δυστυχώς για όσους ξέρουν δεν προκάλεσε καμία έκπληξη το περιστατικό με το άτυχο νεκρό παιδί.

Και δεν είναι απλά ζήτημα παραβατικότητας. Είναι το αποτέλεσμα ενός κοινωνικού αποκλεισμού ομάδων πληθυσμού σε μια συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή που για να επιβιώσουν θα αναζητήσουν όλους τους τρόπους, θα χρησιμοποιήσουν όλους τους τρόπους.

Για όλα τα παραπάνω βγήκαν στους δρόμους οι κάτοικοι του Μενιδίου και κυρίως για να ακουστούν επιτέλους εκεί από την πίσω αυλή της Αττικής.

Πηγή: efsyn.gr