Το φαινόμενο survivor την εποχή των social media...
Είχα την κουβέντα του survivor, όχι των εξελίξεων στο ριάλιτι, αλλά της απήχησής του, με τον Βασίλη Σαμπράκο. Και δεν αναφέρομαι στην απήχηση του ίδιου του τηλεοπτικού προϊόντος του ΣΚΑΙ, σε ότι έχει να κάνει με τα νούμερα της τηλεθέασης, αλλά της απήχησης γενικά.
Ενας... παροξυσμός άνευ προηγουμένου με τον Ελληνα να καταναλώνει μετά μανίας οτιδήποτε αφορά το παιχνίδι. Από τις καρύδες στη λαχαναγορά του Ρέντη, όπου παρουσιάζουν αύξηση πωλήσεων σε ποσοστό που αγγίζει το 900%, μέχρι την απήχηση που έχει στο ίδιο το gazzetta και γενικά στο διαδίκτυο το συγκεκριμένο ριάλιτι.
Ενα φαινόμενο άνευ προηγουμένου. Η λέξη survivor ή τα ονόματα Ντάνος, Παπαδοπούλου κ.ο.κ. προκαλούν υστερία στο κοινό. Δεν υπάρχει ανάρτηση που να είχε κάποια από τις... μαγικές λέξεις και να μην τα έσπασε. Περίπου το 70% των επισκεπτών του gazzetta θα κάνουν κλικ σε τουλάχιστον μία από τις αναρτήσεις που θα αφορούν το survivor, κάτι που δεν ισχύει για αναρτήσεις που αφορούν τις μεγάλες ελληνικές ομάδες ή ακόμη και την Ρεάλ ή την Μπαρτσελόνα. Κάτι που δεν συνέβη ούτε με τις τρομοκράτικες επιθέσεις σε Λονδίνο και Στοκχόλμη ή ακόμη και στην Αίγυπτο, οι οποίες σημειώθηκαν τις τελευταίες ημέρες. Κάτι που δεν συνέβη ούτε με τις πολιτικές εξελίξεις και το πρόσφατο Eurogroup. Κάτι που δεν συμβαίνει με τίποτα. Σαν να ξύπνησε ένα πρωί ο Ελληνας και να μη θέλει να διαβάσει, να ακούσει, να δει, τίποτα άλλο εκτός από το Survivor. Και δεν κράτησε δύο τρεις ημέρες, μία εβδομάδα, ένα μήνα, συνεχίζεται ο παροξυσμός για περισσότερους από δύο μήνες.
Δεν είμαι από αυτούς που το βλέπουν συχνά. Μετά από ένα - ενάμιση μήνα προβολής του, είδα δύο ολόκληρα επεισόδια, προκειμένου να καταλάβω. Δεν κατάλαβα. Ούτε γιατί υπάρχει τέτοιος παροξυσμός, αλλά ούτε έχασα πάσα ιδέα για τα γούστα του Ελληνα. Δεν το βρήκα χειρότερο θέλω να πω, από αυτά που δείχνει γενικά η ελεύθερη τηλεόραση εδώ και 15 χρόνια. Στα επίπεδά της, στα στάνταρ της, καμία έκπληξη. Εχω δει πολύ χειρότερα σκουπίδια στην ελληνική τηλεόραση για να πάθω σοκ με το survivor. Με την απήχησή του όμως εξακολουθώ να παθαίνω σοκ. Τι είναι αυτό που κάνει τους μισούς Ελληνες από τα 50 και κάτω να το παρακολουθούν μετά μανίας;
Μία από τις πρώτες εξηγήσεις είναι ότι πρόκειται για το πρώτο ριάλιτι την εποχή της κυριαρχίας των social media. Το πρώτο ριάλιτι στην Ελλάδα που το... παρακολουθείς ακόμη κι' αν δεν το έχεις δει ποτέ, αρκεί να είσαι χρήστης των social media. Αυτό είναι που μεγάλωσε την απήχηση αυτού του ριάλιτι. Δεν χρειάζεται να έχεις δει ούτε ένα λεπτό για να ξέρεις τον Ντάνο ή τον Χανταμπάκη. Φτάνει να έχεις λογαριασμό στα social media ή να περιηγηθείς για 10 λεπτά στο ίντερνετ γενικώς.
Προσφάτως είχα την ευκαιρία να ανοίξω την κουβέντα για το survivor με τους φοιτητές μιας δημοσιογραφικής σχολής. Να τους ρωτήσω αν το παρακολουθούν και κυρίως αν τους ενοχλεί ότι σχεδόν όποια ιστοσελίδα κι' αν επισκεφτούν θα βρουν “ειδήσεις” για το survivor. Τα ποσοστά είναι εκείνα που ισχύουν γενικά πάνω κάτω και με το ίδιο το ριάλιτι. Παντού το 70-30%. Αναζητώντας μαζί τους τα αίτια άκουσα επιχειρήματα για την έλλειψη παιδείας, για την κρίση που κρατά τον κόσμο σπίτι και άλλα που κινήθηκαν σε αυτή την γραμμή.
Από τους πιο δυναμικούς φοιτητές άκουσα και επιχειρήματα για τον ελληνικό κόσμο των media και τους δημοσιογράφους που τάιζαν για χρόνια τον Ελληνα με τέτοια προϊόντα και “ειδήσεις” που τον έμαθαν πλέον να τρέφεται με αυτά. Ακουσα και το ανάποδο. Οτι το κοινό κάποια στιγμή θέλεις δεν θέλεις το... ταϊζεις ότι του αρέσει να καταναλώνει. Μία κουβέντα σαν το “η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα;”, η οποία ασφαλώς δεν έχει και μεγάλο νόημα.
Πάντα θα βρίσκεις πρόθυμους να καταναλώσουν ότι τους προσφέρεις και πάντα θα βρεις και εκείνους που θα το αρνηθούν. Προφανώς λιγότεροι αυτοί που ανήκουν στην δεύτερη κατηγορία, αλλά υπάρχουν. Το θέμα είναι τι θα επιλέξει ο καθένας, όχι όμως για το δήθεν, όχι για την ψευτοκουλτούρα. Θέλω να πω το survivor είναι ένα φαινόμενο που φτάνει παντού. Ακόμη και στα σχολεία, όπου τα παιδιά μαλώνουν στο προαύλιο για τον Χανταμπάκη και τον Αγγελόπουλο. Το να το... δαιμονοποιούμε ή ακόμη χειρότερα να το... ξορκίζουμε, είναι εύκολο. Θα μπορούσα να το κάνω κι' εγώ που το συγκεκριμένο ριάλιτι δεν ταιριάζει στην αισθητική μου και να αναζητήσω τα τα σχόλια του τύπου “μπράβο ρε Τσόχο, κράξε για τα σκουπίδια που μας δείχνουν...”, δεν έχει νόημα όμως.
To survivor δεν είναι η “Χρυσή Αυγή” ώστε να μην ακούς, να μην δέχεσαι κανένα επιχείρημα νεοναζί φασίστα. Το survivor είναι ένα φαινόμενο που κάπου οφείλεται. Το να αναζητήσουμε τα αίτια που ένα πρωί οι μισοί Ελληνες ξύπνησαν και ήθελαν να μάθουν, τι θα φάνε σήμερα οι “διάσημοι” κι' αν θα φύγει ο μάνατζερ ράγκμπι από το παιχνίδι, δεν μπορεί να είναι κάτι που δεν μας απασχολεί. Ολους όσους το βλέπουμε ή δεν το βλέπουμε...
