Ο Μιχάλης Κακογιάννης, η Έλλη Λαμπέτη και ένας μεγάλος, ανεκπλήρωτος έρωτας… (pics & vid)

Σινέ Νοσταλγία Σινέ Νοσταλγία
Ο Μιχάλης Κακογιάννης, η Έλλη Λαμπέτη και ένας μεγάλος, ανεκπλήρωτος έρωτας… (pics & vid)
Το Σινέ «Νοσταλγία» ήρθε στο Gazzetta Plus με σκοπό να σας ξεναγεί κάθε εβδομάδα στις πιο αγαπημένες στιγμές του ελληνικού κινηματογράφου! To ταξίδι στις πιο αγαπημένες ελληνικές ταινίες, που έχουν «ντύσει» όλες μας τις αναμνήσεις συνεχίζεται...

ME THN EΥΓΕΝΙΚΗ ΧΟΡΗΓΙΑ ΤΗΣ Bergmann Kord

Υπάρχουν ορισμένες γυναίκες που η μοίρα τις προόριζε για σπουδαία πράγματα, ακόμα και αν οι ίδιες είτε δεν το ήθελαν, είτε ακόμα ακόμα αντιστέκονταν σε αυτή. Και η Έλλη Λαμπέτη ήταν αναμφισβήτητα μια τέτοια γυναίκα. Μια γυναίκα που την ερωτεύθηκαν τρελά και πέρα από όρια η Τέχνη, οι άνδρες, ο κινηματογραφικός φακός, η θεατρική σκηνή. Μια ηθοποιός, μια καλλιτέχνης μύθος, από κάθε άποψη. Για την ζωή και το ταλέντο της έχουν γραφτεί χιλιάδες σελίδες, ωστόσο η άποψη που είχε γι’ αυτήν ένας μεγάλος άνθρωπος της Τέχνης δείχνει με εκκωφαντικό τρόπο το μέγεθος της προσωπικότητάς της. Και όταν αυτός ο άνθρωπος είναι ο Μιχάλης Κακογιάννης, τότε η άποψη αυτή καταλήγει σχεδόν σε αξίωμα. Το κείμενο που ακολουθεί το έχει γράψει ο ίδιος ο Κακογιάννης στο πλαίσιο της βιογραφίας του και είχε δημοσιευθεί πριν αρκετά χρόνια στη σειρά βιογραφιών της Ελευθεροτυπίας, με τίτλο «Λέσχη Αθανάτων». Η βιογραφία του Κακογιάννη κυκλοφόρησε αργότερα από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Ιδού λοιπόν τι έλεγε τότε ο Μιχάλης Κακογιάννης για την Έλλη Λαμπέτη:

«Δεν της άξιζαν οι σχέσεις που κατά καιρούς έκανε»

«Το 1964 είχα σκηνοθετήσει την Λαμπέτη και τον Κώστα Καρρά στο “Ξυπόλητη στο πάρκο”, στα “Διονύσια”. Έπαιζε μαζί τους και η Σμάρω Στεφανίδου που ήταν έξοχη. Μετά την δικτατορία, το 1975 ανέβασα για την Έλλη τη “Δεσποινίδα Μαργαρίτα”, του βραζιλιάνου Ρομπέρτο Ατάιντε, σε μετάφραση Κώστα Ταχτσή. Της είπα τότε πως με αυτό το έργο θα ξαναέμπαινε το κοινό στο θέατρό της. Έτσι και έγινε. Την έπαξε επί δύο χρόνια κι ας αρνιόταν αρχικά να παίξει αυτό το…χυδαίο έργο. Η παράσταση βλέπετε ξεκινούσε με την Έλλη να λέει τη λέξη “κώλος”. Στην αρχή δήλωσε πως αδυνατούσε να την πει. Στο τέλος βέβαια την είπε μια χαρά. Ακκιζόταν πάντως δηλώνοντας δεξιά-αριστερά “με τρομάζει όλη αυτή η λεκτική τόλμη. Υπάρχουν λέξεις που δεν τολμώ να ξεστομίσω”. Στο μεταξύ είχαν παντρευτεί με τον Γουέικμαν, με τον οποίο για ένα διάστημα έζησαν στις ΗΠΑ και λίγο μετά την αρχή της δικτατορίας έκαναν στην Ελλάδα σε δικό του σενάριο μια ταινία σχετική με την Σβετλάνα Στάλιν. Λάτρευα την Έλλη, αλλά ένιωθα πως ούτε ο γάμος της με τον Γουέικμαν θα είχε αίσιο τέλος, ούτε και της άξιζαν οι σχέσεις που κατά καιρούς έκανε και πίστευε πως θα διαρκούσαν αιώνια».

«Η Λαμπέτη μου λείπει πιο πολύ κι απ’ τους γονείς μου»

«Στη “Δεσποινίδα Μαργαρίτα” κάναμε ανοικτή τη γενική δοκιμή για να μετρήσουμε τις πρώτες αντιδράσεις. Ήταν εκεί η Μελίνα με τον Ντασσέν, η Παπά, ο Αλεξανδράκης, η Γαληνέα, ο Άγγελος Αντωνόπουλος, ο Ανδρέας Φιλιππίδης, η Λιλή Παπαγιάννη και ο Μάριος Πλωρίτης. Ένα σωρό κόσμος. Ενθουσιάστηκαν όλοι και οι πρωταγωνίστριες που παρακολουθούσαν από την πλατεία…χλώμιασαν λίγο. Η Έλλη ήταν για μια ακόμα φορά υπέροχη. Δεν το ήξερα τότε, αλλά ήταν η

τελευταία φορά που θα σκηνοθετούσα τη γυναίκα για την οποία είχα γράψει αποκλειστικά τα σενάρια για το “Κορίτσι με τα μαύρα” και το “Τελευταίο ψέμα”. Όπως δεν ήξερα πως θα ακολουθούσε μια περίοδος ψυχρότητας ανάμεσά μας, αφού και την Έλλη έπιαναν πότε πότε ορισμένες βίδες, χαρακτηριστικό των ελληνίδων πρωταγωνιστριών. Είχαμε τσακωθεί, αλλά το φταίξιμο δεν ήταν δικό μου. Εκείνη την εποχή δεν κολυμπούσα στα πλούτη και έτσι αποδέχθηκα ότι μου είχε προτείνει για ν’ ανεβάσω τη “Δεσποινίδα Μαργαρίτα”. Πίεζα όμως στη συνέχεια τον διαχειριστή της για να εισπράττω τα ποσοστά μου. Τσακωθήκαμε και πέρασε καιρός για να μιλήσουμε. Πάνε όμως αυτά. Τώρα πια όταν την σκέφτομαι έχω την εικόνα ενός απαλού πλάσματος. Την βλέπω να μιλάει σε ορισμένες στάσεις κι εγώ να κοιτάζω τον εκπληκτικό λαιμό της. Και να ρουφάω το φυσικό άρωμά της. Ανάμεσα σε χιλιάδες, αυτές τις εικόνες έχω κλέψει και κρατάω μέσα μου. Απ΄όλους όσοι έχουν φύγει από τη ζωή μου, είναι αυτή που μου έχει λείψει περισσότερο. Ίσως θα ήθελα να μου έλειπαν οι γονείς μου ή ο αδελφός μου, αλλά ούτως ή άλλως είμαστε χώρια πολλά χρόνια».

«Σκέφτηκα να ολοκληρώσω την σχέση μου με την Έλλη, αλλά…»

Και κάπου εδώ, ο Μιχάλης Κακογιάννης εισέρχεται σε πιο προσωπικές εξομολογήσεις: «Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω πώς δεν παρέβλεψα την ύπαρξη του Χορν και τη σχέση τους. Στο Λονδίνο είχε μείνει δύο φορές στο διαμέρισμά μου. Εκείνη κοιμόταν στην κρεβατοκάμαρά μου κι εγώ στο γραφείο, που είχε ένα μεγάλο ντιβάνι. Και η αίσθηση ότι ήταν τόσο κοντά μου και κοιμόταν, με τρέλαινε. Ένα βράδυ είπα, δεν γίνεται να είμαι εγώ εδώ και η Έλλη μέσα και να μην μπορούμε να ολοκληρώσουμε την σχέση μας. Ζούσε όμως ακόμα με τον Χορν, που επιστρέφοντας στην Αθήνα θα μας περίμενε στο αεροδρόμιο. Δεν μπορώ να είμαι διπρόσωπος απέναντι στους φίλους μου. Αυτό ήταν που με κράτησε. Αλλά θυμάμαι πως για μια στιγμή άνοιξα την πόρτα, η Έλλη κοιμόταν σαν αγγελούδι, εγώ προχώρησα μέχρι ενός σημείου και μετά στράφηκα και βγήκα. Το πάθος μου για την Λαμπέτη όμως δεν εξηγείται μόνο σεξουαλικά. Μαγευόμουν από πολλά στοιχεία του ταλέντου της. Ο τρόπος ας πούμε που μπορούσε ξαφνικά να αποδώσει μια σκηνή με άφηνε κατάπληκτο. Προσπαθούσα να βρω τις ρίζες από τις οποίες ξεπηδούσε όλη αυτή η μαγεία. Ο καλλιτέχνης μπορεί να ξεκινήσει θαυμάζοντας και να ερωτευθεί εν τέλει το υψηλό ταλέντο που στέκει απέναντί του. Όμως δεν ήταν αυτή η δική μου περίπτωση. Τέλος πάντων, υπήρξε περίοδος στη ζωή μου που μόλις ξυπνούσα το πρωί αναρωτιόμουν τι ώρα θα έβλεπα την Έλλη»…

Περιμένουμε σχόλια, απόψεις και παρατηρήσεις στο mail μας

Σινέ Νοσταλγία
Σινέ Νοσταλγία