«Λύγισε» η Σάρον Στόουν διαβάζοντας την επιστολή θύματος βιασμού (vid)
Η ηθοποιός Σάρον Στόουν «δανείζει» τη διασημότητά της για να ακουστούν οι γυναίκες που έχουν πέσει θύματα βιασμού.
Η διάσημη ηθοποιός, βρέθηκε σε εκδήλωση στο Santa Clara University για το θέμα των βιασμών φοιτητριών μέσα στις πανεπιστημιουπόλεις, όπου διάβασε με πάθος μια σπαρακτική επιστολή ενός θύματος βιασμού και σε πολλές φορές δεν κατάφερε να συγκρατήσει τα δάκρυά της.
Η 58χρονη ηθοποιός, διάβασε αποσπάσματα από το «Emily Doeletter», την επιστολή μιας νεαρής γυναίκας που γράφτηκε που βιάστηκε πέρυσι, ενώ ήταν αναίσθητη από τον πρώην φοιτητή του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ, Brock Turner.
Η επιστολή, την οποία η Στόουν αποκάλεσε εξαιρετικά ισχυρή, έχει γίνει viral και πυροδότησε τη συζήτηση σχετικά με το σύστημα ποινικής δικαιοσύνης, όταν ο Turner καταδικάστηκε σε έξι μήνες φυλάκιση, ενώ βγήκε μέσα σε 3 μήνες.
Η Στόουν τόνισε: «Υπάρχουν πολλές Εμιλυ, πολλές γυναίκες που δεν έχουν ακουστεί, και πρέπει να αλλάξουμε την κουλτούρα και τους νόμους μας».
Και πρόσθεσε: «Είναι μια εξωφρενική κατάσταση – η περίπτωση της Εμιλυ και κάθε τέτοια περίπτωση και η κουλτούρα μας, όπου οκαθένας, μπορεί να κάνει μια σεξουαλική επίθεση και να συνεχίσει να τη ζωή του λες και δεν έγινε τίποτα».
Δείτε στο βίντεο ένα απόσπασμα από την ομιλία της Στόουν.
Διαβάστε παρακάτω ένα μέρος της σπαρακτικής επιστολής της νεαρής γυναίκας, όπως δημοσιεύτηκε στο Buzfeed στις 4 Ιουνίου του 2016.
Δεν με ξέρεις, αλλά ήσουν μέσα μου, και γι 'αυτό είμαστε εδώ σήμερα.
Στις 17 Ιανουαρίου του 2015, ήταν ένα ήσυχο βράδυ Σαββάτου στο σπίτι. Ο μπαμπάς μου ετοίμαζε δείπνο και κάθισα στο τραπέζι με την μικρότερη αδελφή μου, η οποία μας επισκεπτόταν για το Σαββατοκύριακο. Δούλευα με πλήρη απασχόληση και πλησίαζε η ώρα να πέσω για ύπνο. Έίχα προγραμματίσει να μείνω στο σπίτι, να δω τηλεόραση και να διαβάσω, ενώ η αδελφή μου θα πήγαινε σε πάρτι με τους φίλους της. Τότε, αποφάσισα να πάω μαζί της. Εκεί ήπια αρκετά χωρίς να υπολογίσω ότι δεν είχα πια αντοχές στο ποτό, είχε περάσει καιρός από τότε που είχα τελειώσει το κολέγιο.
Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι να βρίσκομαι πάνω σε ένα φορείο σε ένα διάδρομο. Είχα αποξηραμένο αίμα και επιδέσμους στα χέρια και τους αγκώνες μου. Σκέφτηκα ότι ίσως είχα πέσει και είχα χτυπήσει σε ένα γραφείο της πανεπιστημιούπολης. Ήμουν πολύ ήρεμη και αναρωτιώμουν πού ήταν η αδελφή μου. Ένας καθηγητής μου εξήγησε είχα δεχτεί επίθεση. Εξακολουθούσα να παραμένω ψύχραιμη, αφού πίστευα ότι ο καθηγητής μιλούσε με τον λάθος άνθρωπο. Δεν ήξερα κανέναν σε αυτό το πάρτι.
Όταν τελικά μου επέτρεψαν να πάω στην τουαλέτα κατέβασα το παντελόνι του νοσοκομείου που μου είχαν δώσει, και προσπάθησα να κατεβάσω το εσώρουχό μου αλλά δεν ένιωσα τίποτα. Θυμάμαι ακόμα την αίσθηση των χεριών μου, αγγίζοντας το δέρμα μου και να μην αισθάνομαι τίποτα.
Κοίταξα κάτω και δεν υπήρχε τίποτα. Ενα λεπτό κομμάτι ύφασμα ήταν το μόνο πράγμα που υπήρχε ανάμεσα στον κόλπο μου και οτιδήποτε άλλο. Ακόμα δεν έχω λόγια για να περιγράψω αυτό το αίσθημα.
Σερνόμουν από δωμάτιο σε δωμάτιο με μια κουβέρτα τυλιγμένη γύρω μου, ενώ άφηνα πίσω μου μια γραμμή από πευκοβελόνες. Άφηνα ένα βουναλάκι από δαύτες σε κάθε δωμάτιο που καθόμουν. Μου ζήτησαν να υπογράψω κάτι χαρτιά που έλεγαν "Θύμα Βιασμού" και τότε πίστεψα πως όντως κάτι είχε συμβεί. Τα ρούχα μου κατασχέθηκαν και στεκόμουν γυμνή, ενώ οι νοσηλεύτριες μετρούσαν με έναν χάρακα διάφορες γρατσουνιές που είχα στο κορμί μου και τις φωτογράφιζαν. Οι τρεις μας ασχοληθήκαμε με το να ξεμπλέξουμε τα μαλλιά μου και να βγάλουμε τις πευκοβελόνες. Έξι χέρια και γεμίσαμε μια χαρτοσακούλα. Για να με ηρεμήσουν μου έλεγαν ότι είναι η χλωρίδα και η πανίδα, η χλωρίδα και η πανίδα. Είχα πολλά επιθέματα μέσα στον κόλπο και τον πρωκτό μου, βελόνες για ενέσεις, χάπια και μια Nikon που σημάδευε κατευθείαν στα ανοιγμένα πόδια μου. Είχα μακριά, μυτερά νυστέρια μέσα μου και ο κόλπος μου ήταν αλειμμένος με μια κρύα, μπλε μπογιά, ώστε να τον ελέγξουν για γρατσουνιές.
Λίγες ώρες μετά μου επέτρεψαν να πλυθώ. Στάθηκα όρθια και παρατηρούσα το σώμα μου κάτω από τους υδρατμούς του νερού και αποφάσισα πως δεν το θέλω πια. Το φοβόμουν, δεν ήξερα τι είχε υπάρξει μέσα του, αν ήταν μολυσμένο, ποιος το είχε ακουμπήσει. Ήθελα να βγάλω το κορμί μου σαν να ήταν ζακέτα και να το άφηνα εκεί στο νοσοκομείο, μαζί με όλα τα υπόλοιπα.
Εκείνο το πρωί, το μόνο που μου είπαν ήταν ότι είχα βρεθεί πίσω από έναν κάδο σκουπιδιών, πιθανότατα βιασμένη από έναν άγνωστο και ότι θα έπρεε να με ξαναελέγξουν για HIV, επειδή τα αποτελέσματα δεν είναι πάντα έγκυρα από την πρώτη στιγμή. Για την ώρα όμως, έπρεπε να πάω σπίτι και να επιστρέψω φυσιολογικά στη ζωή μου. Φαντάσου να πρέπει να ξαναβγεις στον κόσμο σαν να μην τρέχει τίποτα, έχοντας μόνο αυτή την πληροφορία. Με έκαναν τεράστιες αγκαλιές και έφυγα από το νοσοκομείο, περπατώντας μέχρι το πάρκινγκ, φορώντας το καινούριο φούτερ και τη φόρμα που μου έδωσαν, αφού μου επέτρεψαν να κρατήσω μόνο το κολιέ και τα παπούτσια μου.
Με πήρε η αδερφή μου, με ένα πρόσωπο γεμάτο δάκρυα και παραμορφωμένο από την αγωνία. Ενστικτωδώς και άμεσα, ήθελα να απαλύνω τον πόνο της. Της χαμογέλασα, της είπα να με κοιτάς, είμαι εδώ, είμαι εντάξει, όλα είναι εντάξει, είμαι εδώ. Τα μαλλιά μου είναι πλυμένα και καθαρά, μου έδωσαν το πιο παράξενο σαμπουάν, ηρέμησε, και κοίτα με. Δες αυτά τα αστεία ρούχα, μοιάζω με δασκάλα. Πάμε σπίτι, να φάμε κάτι. Δεν ήξερε ότι κάτω από τα γελοία ρούχα είχα γρατσουνιές και επιδέσμους στο δέρμα μου και ότι ο κόλπος μου ήταν ξηρός και είχε πάρει ένα παράξενο, σκούρο χρώμα από τη βιαιότητα της διείσδυσης, ότι δεν φορούσα το εσώρουχό μου κι ότι ένιωθα εντελώς άδεια για να συνεχίσω να λέω το οτιδήποτε. Δεν ήξερε ότι φοβόμουν κι ότι ήμουν συντετριμμένη. Εκείνη τη μέρα γυρίσαμε στο σπίτι και η αδερφή μου με κρατούσε για ώρες χωρίς να λέμε λέξη.
Το αγόρι μου δεν ήξερε τι είχε συμβεί, αλλά με πήρε εκείνη τη μέρα και είπε "Ανησύχησα για σένα χτες, με τρόμαξες, έφτασες καλά στο σπίτι;". Ήμουν τρομοκρατημένη. Τότε έμαθα ότι τον είχα πάρει τηλέφωνο το προηγούμενο βράδυ, μέσα στη ζαλάδα μου, ότι του άφησα ένα ακατανόητο ηχητικό μήνυμα, ότι είχαμε μιλήσει στο τηλέφωνο, αλλά μουρμούριζα τόσο πολύ που φοβήθηκε για μένα και μου είπε επανειλημμένως να πάω να βρω την αδερφή μου. Με ξαναρώτησε "Τι συνέβη χτες; Έφτασες καλά στο σπίτι;". Είπα ναι, του το έκλεισα και έβαλα τα κλάματα.
Δεν ήμουν έτοιμη να πω στο αγόρι μου ή τους γονείς μου ότι βασικά μάλλον με βίασαν πίσω από έναν κάδο, αλλά δεν ξέρω ποιος το έκανε ή πότε ή πώς. Αν τους το έλεγα θα έβλεπα τον φόβο στα πρόσωπά τους και ο δικός μου θα δεκαπλασιαζόταν, οπότε προτίμησα να κάνω πως δεν είχε συμβεί τίποτα.
Προσπάθησα να το βγάλω από το μυαλό μου, αλλά ήταν τόσο βαρύ όλο αυτό που δεν μιλούσα, δεν έτρωγα, δεν κοιμόμουν, δεν αλληλεπιδρούσα με κανέναν. Μετά τη δουλειά, οδηγούσα μέχρι ένα απομονωμένο μέρος για να ουρλιάξω. Δε μιλούσα, δεν έτρωγα, δεν κοιμόμουν, δεν αλληλεπιδρούσα με κανέναν και απομονώθηκα από τους ανθρώπους που αγαπούσα περισσότερο από κάθε τι. Για περισσότερο από μία εβδομάδα από το συμβάν δεν είχα καμία περαιτέρω ενημέρωση για το τι ακριβώς είχε γίνει εκείνη τη νύχτα και τι μου είχε συμβεί. Το μόνο στοιχείο που αποδείκνυε πως όλο αυτό δεν ήταν απλά ένας εφιάλτης, ήταν το φούτερ του νοσοκομείου που είχα στο συρτάρι μου.
Μια μέρα, ήμουν στη δουλειά και χάζευα τις ειδήσεις στο κινητό μου, όταν έπεσα πάω σε ένα άρθρο. Σ' αυτό διάβασα και έμαθα για πρώτη φορά ότι με βρήκαν αναίσθητη, αναμαλλιασμένη, με το μακρύ κολιέ μου τυλιγμένο γύρω από το λαιμό μου, το σουτιέν τραβηγμένο πάνω από το φόρεμά μου, το φόρεμά μου κατεβασμένο στους ώμους και ανεβασμένο πάνω από τη μέση. Ήμουν γυμνή από τα οπίσθια μέχρι τις μπότες μου, τα πόδια μου ορθάνοιχτα και κάποιος που δεν αναγνώριζα με είχε κακοποιήσει με ένα ξένο αντικείμενο. Έτσι έμαθα τι μου είχε συμβεί: καθισμένη στο γραφείο μου, διαβάζοντας τις ειδήσεις στη δουλειά μου. Έμαθα τι μου είχε συμβεί, τη στιγμή που το μάθαιναν και όλοι οι υπόλοιποι στον κόσμο.
Τότε κατάλαβα πώς βρέθηκαν οι πευκοβελόνες στο κεφάλι μου.Δεν έπεσαν από κανένα δέντρο. Μου είχε βγάλει το εσώρουχο, τα δάχτυλά του είχαν μπει μέσα μου. Δεν γνώριζα καν αυτόν τον άνθρωπο. Ακόμα δεν τον γνωρίζω. Όταν διάβασα κάτι τέτοιο για τον ίδιο μου τον εαυτό, είπα, αποκλείεται να είμαι εγώ, δε μπορεί να είμαι εγώ. Δε μπορούσα να χωνέψω ή να αποδεχτώ καμία από αυτές τις πληροφορίες. Δε μπορούσα να φανταστώ την οικογένειά μου να διαβάζει όλ' αυτά online. Συνέχισα την ανάγνωση. Στην επόμενη παράγραφο διάβασα κάτι που δε θα συγχωρήσω ποτέ. Διάβασα ότι σύμφωνα μ' εκείνον, μου άρεσε. Μου άρεσε. Γι' ακόμα μια φορά, δεν έχω λόγια για να περιγράψω αυτά τα συναισθήματα.
Είναι σαν να διαβάζεις ένα άρθρο στο οποίο τράκαραν ένα αυτοκίνητο και το βρήκαν κατεστραμένο σ' ένα χαντάκι. Αλλά μπορεί του αυτοκινήτου να του άρεσε που το τράκαραν. Ίσως πάλι το άλλο αυτοκίνητο να μην ήθελε να το τρακάρει, απλά να το ακουμπήσει λιγάκι. Τα αυτοκίνητα εμπλέκονται σε ατυχήματα όλη την ώρα, οι άνθρωποι δεν προσέχουν πάντα, ποιος μπορεί να πει ποιος φταίει στ' αλήθεια;
Και στη συνέχεια, στο τέλος του άρθρου, αφού είχα ενημερωθεί με κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια για την ίδια μου τη σεξουαλική κακοποίηση, βρήκα τους χρόνους του στην κολύμβηση. Όταν την βρήκαν ανέπνεε, αλλά δεν αποκρινόταν, το εσώρουχό της ήταν 20 εκατοστά μακριά από το γυμνό στομάχι της, κουλουριασμένη σε εμβρυακή στάση. Παρεμπιπτόντως, είναι πολύ καλός στην κολύμβηση. Βάλτε και τον χρόνο που κάνω εγώ το ένα μίλι, αν αυτό είναι που κάνουμε τώρα. Επίσης είμαι καλή στη μαγειρική, βάλτο κι αυτό εκεί, νομίζω στο τέλος είναι που βάζουμε όλα τα άσχετα προκειμένου να ακυρωθούν όλα τα αποκρουστικά πράγματα που συνέβησαν.
Τη μέρα που βγήκε αυτή η είδηση, είπα στους γονείς μου ότι είχα κακοποιηθεί και να μην δουν τα νέα επειδή θα στεναχωρηθούν, και να ξέρουν πως είμαι καλά, είμαι εδώ και είμαι καλά. Στα μισά όμως όλων αυτών που έλεγα, η μαμά μου έπρεπε να με πιάσει γιατί δε μπορούσα να σταθώ όρθια.
Τη νύχτα μετά το συμβάν, εκείνος είπε πως δε γνώριζε το όνομά μου, πως δε θα μπορούσε να αναγνωρίσει το πρόσωπό μου σε μια ουρά, δεν ανέφερε κάποιον διάλογο μεταξύ μας, καμία λέξη, μόνο χορεύαμε και φιλιόμασταν. Ο χορός είναι μια πολύ χαριτωμένη λέξη: ήταν άραγε χτυπήματα των δαχτύλων στο ρυθμό και φιγούρες πάνω στη μουσική ή απλά σώματα που τρίβονταν μεταξύ τους σ' ένα γεμάτο δωμάτιο; Αναρωτιέμαι αν με το "φιλί" εννοεί πρόσωπα να πιέζονται άτσαλα το ένα πάνω στο άλλο. Όταν ο επιθεωρητής τον ρώτησε αν σκόπευε να με πάει στο δωμάτιό του, είπε όχι. Παραδέχτηκε ότι φίλησε κι άλλα κορίτσια στο ίδιο πάρτι, ένα από τα οποία ήταν η ίδια μου η αδερφή, η οποία τον έσπρωξε μακριά. Παραδέχτηκε ότι έψαχνε κάποια να κάνει σεξ εκείνο το βράδυ. Εγώ ήμουν η πληγωμένη αντιλόπη του κοπαδιού, εντελώς μόνη και ευάλωτη, ανίκανη να προστατέψω τον εαυτό μου κι έτσι διάλεξε εμένα. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι αν δεν είχα πάει, όλο αυτό δε θα είχε συμβεί ποτέ. Μετά όμως συνειδητοποιώ ότι θα συνέβαινε, απλά σε κάποια άλλη. Μόλις θα ξεκινούσαν τέσσερα χρόνια στα οποία θα είχες πρόσβαση σε τόσα μεθυσμένα κορίτσια και πάρτι και αν έτσι ήθελες να ξεκινήσεις, τότε είναι πολύ σωστό που δεν συνεχίζεις. Τη νύχτα μετά το συμβάν, είπε πως πίστευε ότι μου άρεσε επειδή του έτριψα την πλάτη. Ήταν ένα τρίψιμο στην πλάτη.
Δεν ανέφερε ποτέ ότι εγώ συμφώνησα, δεν ανέφερε ποτέ ότι μιλήσαμε, μόνο ένα τρίψιμο στην πλάτη. Για μια ακόμα φορά, έμαθα από τα νέα, ότι τα οπίσθια και το αιδοίο μου ήταν εντελώς εκτεθειμένα, είχε χουφτώσει το στήθος μου, δάχτυλα είχαν μπει μέσα μου μαζί με σκουπίδια, το γυμνό μου δέρμα και το κεφάλι μου τρίβονταν στο έδαφος πίσω από έναν κάδο, ενώ ένας ερεθισμένος νεαρός έπιανε το ημίγυμνο, αναίσθητο κορμί μου. Αλλά δε θυμάμαι τίποτα, οπότε πώς να αποδείξω ότι δε μου άρεσε;
Πίστευα πως δεν υπήρχε καμία περίπτωση να δικαστεί. Υπήρχαν μάρτυρες, είχα χώμα στο σώμα μου, έτρεξε, αλλά τον έπιασαν. Εκείνος θα ηρεμήσει, θα ζητήσει επίσημα συγγνώμη και θα προχωρήσουμε κι οι δύο. Αντί γι' αυτό, μου είπαν ότι προσέλαβε πολύ καλό δικηγόρο, εμπειρογνώμονες και ιδιωτικούς ανακριτές που θα προσπαθούσαν να βρουν λεπτομέρειες για την προσωπική μου ζωή, ώστε να τις χρησιμοποιήσουν εναντίον μου, να βρουν κενά στην ιστορία μου ώστε να ακυρώσουν εμένα και την αδερφή μου, προκειμένου να αποδείξουν ότι αυτή η σεξουαλική επίθεση ήταν στην πραγματικότητα, μια απλή παρεξήγηση. Θα έκανε ό,τι χρειαζόταν προκειμένου να πείσει τον κόσμο ότι βασικά είχε μπερδευτεί.
Δεν μου είπαν μόνο ότι είχα κακοποιηθεί, μου είπαν ότι επειδή δεν μπορούσα να το θυμηθώ, δεν μπορούσα τεχνικά να αποδείξω ότι δεν το ήθελα. Αυτό με τρέλανε, με κατέστρεψε, σχεδόν με διέλυσε. Είναι η χειρότερη μορφή σύγχυσης, να σου λένε ότι κακοποιήθηκες, σχεδόν βιάστηκες, εμφανώς και δημοσίως, αλλά δεν ξέρουμε ακόμα αν πιάνεται σαν κακοποίηση. Έπρεπε να παλέψω για έναν ολόκληρο χρόνο για να ξεκαθαρίσω ότι κάτι δεν πήγαινε καλά μ' αυτή την υπόθεση.
Όταν μου ζήτησαν να προετοιμαστώ σε περίπτωση που δεν κερδίζαμε, είπα ότι δε μπορούσα να προετοιμαστώ γι' αυτό. Ήταν ένοχος τη στιγμή που ξύπνησα. Κανείς δε μπορεί να με κάνει να ξεχάσω το κακό που μου έκανε. Το χειρότερο απ' όλα ήταν ότι με προειδοποίησαν, πως επειδή ήξερε ότι δε θυμόμουν, θα έφτιαχνε εκείνος το σενάριο. Μπορούσε να πει ό,τι ήθελε και κανείς δε θα τον αμφισβητούσε. Δεν είχα καμία δύναμη, δεν είχα φωνή, ήμουν ανυπεράσπιστη. Η απώλεια μνήμης μου θα χρησιμοποιούνταν εναντίον μου. Η κατάθεσή μου ήταν αδύναμη, ελλιπής και με είχαν κάνει να πιστέψω πως ίσως δεν είμαι αρκετά δυνατή για να κερδίσω αυτή τη μάχη. Ο συνήγορός του θύμιζε συνεχώς στους δικαστές ότι ο μόνος που μπορούμε να πιστέψουμε είναι ο Brock, επειδή εκείνη δε θυμάται. Αυτή η ανικανότητα ήταν τραυματική.
Αντί να πάρω τον χρόνο μου να γίνω καλά, τον χρησιμοποιούσα προκειμένου να θυμηθώ την νύχτα με κάθε βασανιστική λεπτομέρεια, για να είμαι προετοιμασμένη για τις ερωτήσεις του δικηγόρου που θα ήταν επεμβατικές, επιθετικές και είχαν σχεδιαστεί ώστε να με κατευθύνουν εκτός πορείας, να κάνουν αμφισβητήσιμα τα λεγόμενα τα δικά μου και της αδερφής μου και να χειραγωγήσουν τις απαντήσεις μου. Ο δικηγόρος του, αντί να με ρωτήσει "Παρατηρήσατε κάποια γδαρσίματα;", μου είπε "Δεν προσέξατε κανένα γδάρσιμο, σωστά;". Αυτό ήταν ένα παιχνίδι στρατηγικής, ώστε να με κάνουν να αναρωτηθώ για την ίδια μου την αξιοπιστία.
Η σεξουαλική επίθεση ήταν τόσο ξεκάθαρη, αλλά εγώ ήμουν εδώ, στο δικαστήριο, να απαντάω σε ερωτήσεις όπως:
Πόσο χρονών είστε; Πόσα κιλά; Τι φάγατε εκείνη την ημέρα; Λοιπόν, τι είχατε για γεύμα; Ποιος έκανε το δείπνο; Μήπως πίνετε με το δείπνο; Όχι; Ούτε νερό; Πότε ήπιατε; Πόσο ήπιατε; Από τι δοχείο ήπιατε; Ποιος σας έδωσε το ποτό; Πόσο πίνετε συνήθως; Ποιος σας πήγε στο πάρτι; Τι ώρα; Αλλά πού ακριβώς;Τι φορούσατε; Γιατί πήγατε σε αυτό το πάρτι; Τι κάνατε όταν φτάσατε εκεί; Είστε σίγουροι ότι το κάνατε αυτό; Αλλά τι ώρα το κάνατε αυτό; Τι σημαίνει αυτό το κείμενο; Σε ποιον στέλνατε μηνύματα; Πότε ουρήσατε; Πού ουρήσατε; Με ποιον ουρήσατε έξω; Ήταν το τηλέφωνό σας στο αθόρυβο όταν σας κάλεσε η αδελφή σας; Θυμάστε να το βάζετε στο αθόρυβο; Αλήθεια, γιατί στη σελίδα 53 θα ήθελα να επισημάνω ότι είπατε ότι είχε οριστεί στο δυνατό. Μήπως πίνετε στο κολέγιο; Είπατε ότι ήσασταν party animal; Πόσες φορές λιποθυμήσατε; Πηγαίνατε σε πάρτι από αδελφότητες; Η σχέση με τον φίλο σας είναι σοβαρή; Είστε σεξουαλικά ενεργή μαζί του; Πότε αρχίσατε να βγαίνετε; Θα τον απατούσατε; Έχετε ιστορικό απιστίας; Τι εννοούσατε όταν είπατε ότι θέλατε να τον ανταμείψετε; Θυμάστε τι ώρα ξυπνήσατε; Φορούσατε τη ζακέτα σας; Τι χρώμα ήταν η ζακέτα σας; Θυμάστε κάτι άλλο από εκείνη τη νύχτα; Όχι; Εντάξει, καλά, θα μας πει ο Brock τα υπόλοιπα.
Με βομβάρδιζαν με πολύ συγκεκριμένες ερωτήσεις που διαμέλιζαν την προσωπική μου ζωή, την ερωτική μου ζωή, το παρελθόν μου, την οικογένειά μου, βλακώδεις ερωτήσεις, που συσσώρευαν ασήμαντες λεπτομέρειες, ώστε να βρουν μια δικαιολογία γι' αυτόν τον τύπο που με ξέντυσε πριν καν μάθει το όνομά μου. Μετά από τη σωματική επίθεση, μου επιτέθηκαν και με ερωτήσεις έτσι σχεδιασμένες ώστε να με αποδείξουν ότι όντως, δείτε, τα όσα λέει δεν βγάζουν νόημα, είναι τρελή, βασικά είναι αλκοολική και μάλλον ψαχνόταν για σεξ, ενώ εκείνος είναι αθλητής, ήταν και οι δύο μεθυσμένοι, τέλος πάντων, το προσωπικό του νοσοκομείου που θυμάται εκείνη είναι μετά το συμβάν, οπότε γιατί να το λάβουμε υπόψιν, για τον Brock διακυβεύονται τόσα πολλά, περνάει πολύ δύσκολες στιγμές τώρα.
Και μετά ήρθε η ώρα να καταθέσει αυτός και έμαθα τι θα πει να ξαναγίνεσαι το θύμα. Θέλω να σας θυμίσω ότι τη νύχτα μετά το συμβάν, είπε πως δεν σκόπευε ποτέ να με πάει στο δωμάτιό του. Είπε ότι δεν είχε ιδέα γιατί ήμασταν πίσω από έναν κάδο. Σηκώθηκε να φύγει επειδή δεν ένιωθε καλά, όταν ξαφνικά τον κυνήγησαν και του επιτέθηκαν. Μετά έμαθε οτι εγώ δε θυμόμουν τίποτα.
Ένα χρόνο μετά λοιπόν, όπως είχε προβλεφθεί, προέκυψε ένας νέος διάλογος. Ο Βrock είχε μια παράξενη, καινούρια ιστορία που ακουγόταν σχεδόν σαν ένα κακογραμμένο ερωτικό βιβλίο για ενήλικες με φιλιά και χορούς και κράτημα απ' τα χέρια και εμάς να κυλιόμαστε αγαπησιάρικα στο έδαφος και βασικά, σ' αυτή τη νέα ιστορία, όλως τυχαίως υπήρχε συναίνεση. Έναν χρόνο μετά το γεγονός, θυμήθηκε, α ναι, παρεμπιπτόντως, είχε πει ναι σε όλα, οπότε ξέρετε.
Είπε πως με ρώτησε αν θέλω να χορέψουμε. Απ' ό,τι φαίνεται είπα ναι. Με ρώτησε αν ήθελα να πάω στο δωμάτιό του, είπα ναι. Με ρώτησε αν θέλω να μου βάλει δάχτυλο, είπα ναι. Οι περισσότεροι άντρες δε ρωτάνε καν, μπορώ να σου βάλω δάχτυλο; Συνήθως υπάρχει μια φυσική εξέλιξη των πραγμάτων, η οποία προχωράει συναινετικά, όχι με ερωταπαντήσεις. Μάλλον όμως του είχα δώσει πλήρη άδεια. Είναι σαφέστατος. Ακόμα και στην ιστορία του, είπα συνολικά μόνο τρεις λέξεις, ναι ναι ναι, μέχρι τη στιγμή που με είχε ημίγυμνη στο έδαφος. Για μελλοντική χρήση να πω κάπου εδώ, αν αναρωτιέσαι αν ένα κορίτσι μπορεί να συναινέσει, δες αν μπορεί να αρθρώσει μια ολόκληρη πρόταση. Εσύ δεν έκανες ούτε καν αυτό. Ήταν μόλις μια σειρά από λέξεις. Πού ακριβώς μπερδεύτηκες; Αυτό είναι κοινή λογική, ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Σύμφωνα με αυτόν, ο μόνος λόγος που βρεθήκαμε στο έδαφος ήταν επειδή έπεσα. Σημείωση: αν ένα κορίτσι πέσει κάτω, βοήθησέ τη να σηκωθεί. Αν είναι τόσο μεθυσμένη που δε μπορεί να περπατήσει και απλά ξαναπέφτει, μην την κουβαλήσεις, χούφτωσέ τη, βγαλ' της το εσώρουχο και βάλε το χέρι σου μέσα στον κόλπο της. Αν ένα κορίτσι πέσει, βοήθησέ τη να σηκωθεί. Αν φοράει ζακέτα πάνω από το φόρεμά της, μην της τη βγάλεις ώστε να μπορείς να πιάσεις το στήθος της. Μπορεί να κρυώνει, ίσως γι΄αυτό τη φόρεσε τη ζακέτα.
Στη συνέχεια της ιστορίας, είπες ότι δυο Σουηδοί πάνω σε ποδήλατα σε πλησίασαν κι εσύ έτρεξες. Όταν σε έπιασαν γιατί δεν είπες "Σταματήστε, είναι όλα καλά, ρωτήστε κι εκείνη, είναι εκεί πέρα, θα σας πει". Είχες πάρει την άδειά μου, σωστά; Είχα τις αισθήσεις μου, έτσι; Όταν ο αστυνόμος έφτασε και ανέκρινε τον κακό Σουηδό που σε πρόλαβε, εκείνο έκλαιγε τόσο που δε μπορούσε να μιλήσει, εξαιτίας αυτού που είχε δει.
Ο συνήγορός σου επανέλαβε πολλές φορές ότι δεν ξέρατε ακριβώς γιατί έχασα τις αισθήσεις μου.
Και ίσως έχεις δίκιο, μπορεί τα μάτια μου ακόμα να ανοιγόκλειναν και να μην ήμουν εντελώς χαλαρή. Αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Παραήμουν μεθυσμένη για να μιλήσω Αγγλικά ή να δώσω τη συγκατάθεσή μου για οτιδήποτε, πολύ πριν βρεθούμε στο έδαφος. Δε θα έπρεπε καν να με αγγίξεις από την αρχή. Ο Brock είπε "Δεν φάνηκε καμία στιγμή ότι δεν ανταποκρινόταν. Αν οποιαδήποτε στιγμή ένιωθα ότι δεν ανταποκρινόταν, θα σταματούσα αμέσως". Άκου να δεις: αν το σχέδιό σου ήταν να σταματήσεις μόλις θα έπαυα να αντιδρώ, τότε και πάλι δεν καταλαβαίνεις. Δε σταμάτησες καν, ούτε όταν ήμουν ούτως ή άλλως αναίσθητη! Κάποιος άλλος σε σταμάτησε. Δύο τύποι σε ποδήλατα πρόσεξαν μέσα στο σκοτάδι ότι δε κινούμουν και σε κυνήγησαν. Εσύ πώς γίνεται να μην το πρόσεξες ενώ ήσουν από πάνω μου;
Είπες ότι θα σταματούσες και θα ζητούσες βοήθεια.
Το λες αυτό, αλλά θέλω να εξηγήσεις πώς θα με βοηθούσες, βήμα προς βήμα, μίλησέ μου γι΄αυτό. Θέλω να ξέρω, αν αυτοί οι δύο κακοί Σουηδοί δεν με είχαν βρει, πώς θα εξελισσόταν η βραδιά; Σε ρωτάω! Θα μου ξαναέβαζες το εσώρουχο; Θα ξέμπλεκες το κολιέ που είχε μπερδευτεί γύρω από το λαιμό μου; Θα έκλεινες τα πόδια μου και θα με έντυνες; Θα μου έβγαζες τις πευκοβελόνες από τα μαλλιά; Θα με ρωτούσες αν πονάνε οι γρατσουνιές στο λαιμό και τα οπίσθιά μου; Θα πήγαινες να βρεις έναν φίλο να του πεις να σε βοηθήσει να με πάτε κάπου μαλακά και ζεστά; Δεν μπορώ να κοιμηθώ όταν σκέφτομαι τι θα είχε συμβεί, αν δεν είχαν εμφανιστεί ποτέ αυτά τα δυο παιδιά. Τι θα μου είχε συμβεί; Γι' αυτή την ερώτηση δε θα έχεις ποτέ μια καλή απάντηση. Γι΄αυτή την ερώτηση δεν έχεις καμία καλή εξήγηση έναν χρόνο μετά.
Εκτός απ' όλα αυτά, υποστήριξε ότι ολοκλήρωσα ένα λεπτό μετά τη διείσδυση. Η νοσοκόμα είπε ότι είχα εκδορές, αμυχές και βρωμιά στα γεννητικά μου όργανα. Ήταν πριν ή μετά τον οργασμό αυτό;
Το να ορκίζεσαι και να μας πληροφορείς ότι ναι όντως το ήθελα και έδωσα την άδειά μου και ότι εσύ είσαι το αληθινό θύμα που του επιτέθηκαν Σουηδοί για άγνωστους λόγους, είναι φρικτό, είναι τρελό, εγωιστικό, καταστροφικό. Είναι αρκετό για να υποφέρει κανείς. Είναι ακόμα ένα πράγμα να έχεις κάποιον να προσπαθεί ανηλεώς να μειώσει τη σοβαρότητα του πόνου σου.
Η οικογένειά μου έπρεπε να δει φωτογραφίες με το κεφάλι μου γεμάτο πευκοβελόνες, δεμένο σε ένα φορείο, το σώμα μου μες στη βρωμιά με τα μάτια μου κλειστά, τα μαλλιά μου ανακατεμένα, τα άκρα λυγισμένα και το φόρεμά μου σηκωμένο. Ακόμα και μετά από αυτό, η οικογένειά μου έπρεπε να ακούσει τον συνήγορό σου να λέει ότι οι φωτογραφίες ήταν μετά το συμβάν κι ότι μπορούμε να τις πετάξουμε. Να λέει, ναι η νοσοκόμα επιβεβαίωσε ότι υπήρχε ερυθρότητα και εκδορές στα γεννητικά της όργανα, αλλά αυτό συμβαίνει όταν βάζεις δάχτυλα σε κάποιον και αυτό το έχει ήδη παραδεχτεί..
Η ζωή μου είχε μπει σε παύση για έναν χρόνο, έναν χρόνο θυμού, αγωνίας και αβεβαιότητας, μέχρι που μια κριτική επιτροπή συνομηλίκων μου, κατέστησε μια απόφαση που επικύρωνε τις αδικίες που είχα υποστεί. Αν ο Brock είχε παραδεχτεί την ενοχή, είχε απολογηθεί και είχε συμφωνήσει νωρίτερα, θα ζητούσα μια ελαφρύτερη ποινή, σεβόμενη την ειλικρίνειά του και ούσα ευγνώμων που μπορούμε να προχωρήσουμε με τις ζωές μας. Αντίθετα, ρίσκαρε να πάμε στο δικαστήριο, πρόσθεσε προσβολές στον τραυματισμό μου και με έκανε να ξαναζήσω όλο αυτό, ενώ δημοσιοποιήθηκαν λεπτομέρειες από την προσωπική μου ζωή και τη σεξουαλική επίθεση, στο κοινό. Ο ίδιος έβαλε εμένα και την οικογένειά μου σε έναν χρόνο ανεξήγητης και άσκοπης ταλαιπωρίας και θα πρέπει να αντιμετωπίσει τις συνέπειες του εγκλήματός του, και που αμφισβήτησε τον πόνο μου, που μας έκανε να περιμένουμε τόσο πολύ για να δικαιωθούμε.
Είπα στον ανακριτή ότι δε θέλω ο Brock να πεθάνει στη φυλακή. Δεν είπα ότι δεν του αξίζει να είναι πίσω από τα σίδερα. Η πρόταση του υπεύθυνου ποινής για ένα έτος ή λιγότερο στην φυλακή, είναι σαν διάλειμμα, σαν παρωδία της σοβαρότητας του εγκλήματός του και αποτελεί προσβολή για μένα και όλες τις γυναίκες. Περνάει το μήνυμα ότι οποιοσδήποτε ξένος μπορεί να μπει μέσα σου χωρίς συναίνεση και θα λάβει πολύ λιγότερο απ' ό,τι έχει οριστεί ως ελάχιστη ποινή. Η ποινή αυτή δεν πρέπει να γίνει δεκτή. Είπα επίσης στον υπεύθυνο ότι αυτό που πραγματικά ήθελα, ήταν να καταλάβει ο Brock και να παραδεχτεί το σφάλμα του.
Πηγή: thetoc.gr
