Αν είσαι εναντίον της πολιτικής, είσαι υπέρ της πολιτικής που σου επιβάλλουν...

Εμείς εδώ στην Ελλάδα γίναμε... έξαλλοι με την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ ως νέου προέδρου των ΗΠΑ. Γιατί, μην με ρωτάτε, δεν ξέρω να σας απαντήσω... Είναι αλήθεια ότι κανείς στην θεωρία δεν είναι χειρότερος του Τραμπ, αλλά αν σκεφτείς ρε Έλληνα τα πρόσωπα που έχεις στείλει στο κοινοβούλιο τα τελευταία 30 χρόνια, δεν μπορείς να απορείς, πόσο μάλλον να εξοργίζεσαι με την εκλογή του Τραμπ...

Θυμάμαι πριν περίπου δύο μήνες όταν είδα ένα ρεπορτάζ, όπου ένας Αγγλος δημοσιογράφος ρωτούσε Αμερικανούς ψηφοφόρους του Τραμπ στη Νέα Υόρκη. Για την ακρίβεια τους διάβαζε 10 φράσεις που υποτίθεται ότι είχε πει ο Τραμπ. Η συντριπτική πλειοψηφία των ερωτηθέντων τις έβρισκε απολύτως σωστές. Στη συνέχεια ο δημοσιογράφος εξηγούσε ότι οι φράσεις που μόλις είχε αναφέρει δεν ανήκαν στον Τραμπ, αλλά τον Χίτλερ.

Κανείς από τους ερωτηθέντες δεν έδειχνε σοκαρισμένος. Κάποιοι άλλαζαν τα λεγόμενά τους, κάποιοι ενοχλούνταν με τον δημοσιογράφο που τους είχε εξαπατήσει... Κανείς δεν κατέληγε στο λογικό συμπέρασμα “θα ψηφίσω κάποιον που απηχεί τις απόψεις του Χίτλερ και εγώ έχω φτάσει στο σημείο να τον δικαιολογώ – καλύπτω, για αυτές;”. Εκείνη την ημέρα σχεδόν πείστηκα ότι ο Τραμπ θα είναι ο επόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ. Οι Αμερικανοί είχαν μπει στον ίδιο λαβύρινθο με τον περισσότερο κόσμο παγκοσμίως. Απόρριψη των πολιτικών...

Φυσικά αυτή η απόρριψη οδηγεί σε αυτό που οι εκλογολόγοι παγκοσμίως έχουν βαπτίσει “ψήφος διαμαρτυρίας”. Επί της ουσίας ο πλανήτης έχει στραφεί (δικαίως, αλλά αυτή είναι άλλη συζήτηση) εναντίον όχι μόνο των πολιτικών, αλλά και της πολιτικής. Ο Τραμπ βγήκε διότι δεν ήταν πολιτικός. Δεν έχει καμία σημασία τι είναι. Δεν απασχολεί τον κόσμο αν είναι τσαρλατάνος, φασίστας, επικίνδυνος, καραγκιόζης, ότι άλλο θέλετε προσθέστε, τους αρκεί που δεν είναι πολιτικός και θεωρητικά δεν εκπροσωπεί το σύστημα (κι ας είναι το πλέον γνήσιο τέκνο του συστήματος, το ίδιο το σύστημα αυτοπροσώπως για να είμαι ακριβέστερος). Αν ο βασικός αντίπαλος της Χίλαρι ήταν ένα ζώο (κυριολεκτικά και όχι μεταφορικά), το ζώο θα είχε πάρα πολλές πιθανότητες να κερδίσει. Αλλωστε σε αυτές τις εκλογές πάνω από 10 χιλιάδες Αμερικανοί ψήφισαν για πρόεδρο των ΗΠΑ, ένα ζώο, έναν γορίλα, τον οποίο σκότωσαν οι φρουροί στον ζωολογικό κήπο του Σινσινάτι.

Πάνω κάτω και απλώς σε διαφορετική κλίμακα το ίδιο συμβαίνει παγκοσμίως. Είτε σε λένε Λεπέν, είτε Χρυσή Αυγή, είτε Τραμπ, είτε Brexit με κύριο εκφραστή τον Νάιτζελ Φάραντζ, αυτό που σε αφορά δεν είναι αυτός που ψηφίζεις, αλλά αυτός που δεν ψηφίζεις. Δεν σε αφορά τι λέει η λογική, σε αφορά τι λέει η στιγμή... Και η στιγμή τα τελευταία χρόνια είναι η διάλυση του υπάρχοντος συστήματος και ότι αυτό εμπεριέχει, κυρίως δηλαδή ταmedia. Τα media που αφού πρώτα ταυτίστηκαν με το σύστημα και το γιγάντωσαν, με αντάλλαγμα και την δική τους γιγάντωση, στη συνέχεια έγιναν και ο κύριος εκφραστής του συστήματος. Η δύναμη που δεν ανέβαζε και κατέβαζε κυβερνήσεις όπως έλεγαν οι παλιότεροι με την δύναμη της κριτικής, αλλά η δύναμη που διατηρούσε το σύστημα και τους συστημικούς στη θέση τους.

Κάπως έτσι κρίθηκε το δημοψήφισμα στην Ελλάδα, κάπως έτσι κρίθηκε το Brexit στην Αγγλία, κάπως έτσι νίκησε ο Τραμπ την Χίλαρι. Κανείς δεν ενδιαφέρονταν για το “όχι” (εκτός από τον Τσίπρα που το πρότεινε και τρόμαξε όταν το είδε στην κάλπη), κανείς δεν ενδιαφέρονταν για τις συνέπειες του Brexit, κανείς δεν νοιάστηκε για το τι λέει και τι κάνει ο Τραμπ. Το μόνο που μετρούσε ήταν να ψηφίσεις κόντρα στο σύστημα και στα media...

Λογικό έτσι όπως εξελίχθηκαν και οι πολιτικοί και τα media παγκοσμίως, αλλά από την άλλη παραμένει σε απόλυτη ισχύ η διαχρονική φράση του Γερμανού συγγραφέα Μπρεχτ “Αυτοί που είναι εναντίον της πολιτικής είναι υπέρ της πολιτικής που τους επιβάλλεται...”. Οπως μιας και αναφερόμαστε σε αμερικάνικες εκλογές παραμένει και θα παραμένει διαχρονική η φράση του Αβραάμ Λίνκολν. “Η ψήφος είναι πιο δυνατή από την σφαίρα. Με την σφαίρα σκοτώνεις τον εχθρό σου, με την ψήφο, το μέλλον των παιδιών σου...”