5. ΠΑΤΡΙΚ ΒΙΕΪΡΑ

Πότε ένας αμυντικός μέσος δεν είναι αμυντικός μέσος; Οταν είναι ο Πατρίκ Βιεϊρά. Δεν είναι σύμπτωση το γεγονός ότι η σχεδόν 10ετής απουσία της Αρσεναλ από τα τρόπαια άρχισε όταν ο Βιεϊρά έφυγε για τη Γιουβέντους το 2005. Ενα τεράστιο κενό σε προσωπικότητα όσο και σε ικανότητα και phisicality που ποτέ δεν κατάφεραν να καλύψουν οι Κανονιέρηδες. «Από όλους όσοι αντιμετώπισα, αυτός με έκανε να βελτιωθώ», είπε ο Ρόι Κιν για την νέμεσις του. «Προφανώς η Αρσεναλ ήταν η ομάδα που πραγματικά κόντραρε τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και, για ένα μικρό διάστημα, μας προσπέρασε. Στη μέρα του, όταν οδηγούσε την Αρσεναλ με τη δύναμη του και την προσωπικότητα του, δεν παιζόταν».

4. ΣΤΙΒΕΝ ΤΖΕΡΑΡΝΤ

Το top-4 αυτής της λίστας μπορεί εύκολα να αλλάξει θέσεις αφού τους χωρίζει ένα... τσιγαρόχαρτο. Η ερώτηση για το πόσο καλός θα ήταν ο Τζέραρντ αν είχε καλύτερους συμπαίκτες στη διάρκεια της καριέρας του είναι ενδιαφέρουσα. Συνήθως, υποθέτουμε ότι η μεγαλύτερη ποιότητα ενός συναδέλφου σε οδηγεί σε καλύτερη απόδοση, αλλά οι καλύτερες στιγμές του Τζέραρντ έρχονταν ότι έμοιαζε να κοιτάζει γύρω του και να σκέφτεται «μάλλον κανείς δεν πρόκειται να το κάνει, άρα ίσως πρέπει να το συνηθίσω...». Το να είναι καλύτερος από τους συμπαίκτες του έδειχνε να τον εμπνέει, ήταν άραγε αυτό που τον έκανε τόσο καλό και ήρωα για τους οπαδούς της Λίβερπουλ; Ο Τζέραρντ δεν κοντρόλαρε τα παιχνίδια με τον τρόπο που το έκαναν τόσοι χαφ, αλλά τα έκρινε. Ηταν παίκτης στιγμών... αλλά τι στιγμών.

3. ΠΟΛ ΣΚΟΟΥΛΣ

Εχει γίνει κάτι σαν ρουτίνα πλέον το να ερωτάται ένας σπουδαίος ξένος παίκτης για το ποιος είναι ο καλύτερος Αγγλος που αντιμετώπισε ποτέ και να απαντάει «ο Σκόουλς της Μάντσεστερ». Προφανώς υπάρχει ένας λόγος για αυτό: Ο Σκόουλς ήταν φαινόμενο. Ο σπουδαίος πρώην άσος της Γιουνάιτεντ μπορούσε βασικά να κάνει τα πάντα: Μακρινή πάσα, κοντινή πάσα, μακρινό σουτ, κοντινό τελείωμα, ήταν δυνατός, μπορούσε να κρατήσει την μπάλα, έβλεπε γήπεδο. Αν μπορούσε και να μαρκάρει με τάκλιν...

2. ΦΡΑΝΚ ΛΑΜΠΑΡΝΤ

Ισως το πιο ωραίο πράγμα στο να παρακολουθείς ποδοσφαιριστές του τοπ επιπέδου είναι ότι βλέπεις κάτι που δεν μπορείς να εξηγήσεις. Μια ποιότητα που δεν μπορείς να "εντοπίσεις", να εξηγήσεις. Το timing του Λάμπαρντ ήταν ένα από αυτά τα πράγματα. Μια ικανότητα που ίσως ούτε ο ίδιος δε θα μπορούσε να εξηγήσει, αλλά το έκανε πάντα: Εφτανε στη σωστή στιγμή στο σωστό σημείο της περιοχής για να σκοράρει. Πολλές φορές. Η Τσέλσι απόλαυσε τα 211 από τα 274 γκολ της καριέρας του, με αποτέλεσμα να γίνει ο πρώτος σκόρερ της ιστορίας της, ενώ όταν ήταν στο peak του έβαλε τουλάχιστον 20 γκολ σε πέντε συνεχόμενες σεζόν. Αυτοί οι αριθμοί θα μπορούσαν να παραπέμπουν σε έναν στράικερ του Hall of Fame, αλλά ήταν μέσος και αυτό κάνει σχεδόν... θαύμα τις επιδόσεις του. «Ο Φρανκ είναι ο καλύτερος χαφ με τον οποίο έπαιξα», είπε ο Ντιντιέ Ντρογκμπά. «Ο πιο έξυπνος και ο πιο αποτελεσματικός».

1. ΡΟΪ ΚΙΝ

Τα βλέμματα είναι στο κέντρο. Εκεί κερδίζονται ή χάνονται οι αγώνες. Εκεί είναι που αναμένεται ο περισσότερος έλεγχος, εκεί όπου απαιτείται η μεγαλύτερη προσωπικότητα, εκεί όπου οι παίκτες ηγούνται. Γι' αυτούς τους λόγους ο Ρόι Κιν είναι στην κορυφή αυτής της λίστας. Δεν έχει τις τεχνικές ικανότητες των άλλων (αν και ήταν καλύτερος από ό,τι πιστεύουν οι περισσότεροι), δεν έβαλε τόσα πολλά γκολ, δεν ήταν το ίδιο αθλητικός. Κέρδιζε αγώνες όμως με τη θέληση του, τη δύναμη της προσωπικότητας του και τη μανιώδη επιθυμία του όχι μόνο να προσπεράσει τους αντιπάλους του αλλά μερικές φορές να περάσει από πάνω του, μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά κάποιες φορές. Φυσικά δεν είχε κανένα πρόβλημα να τα βάλει και με τους συμπαίκτες του, γεγονός που μπορεί κάποιες φορές να έκανε... τρομακτικό το να παίξεις μαζί του. Μπορεί να προτιμούσες να δεις να παίζει οποιονδήποτε άλλο αυτής της λίστας, αλλά δε θα ήθελες κανέναν εξ αυτών περισσότερο από τον Ρόι Κιν στην ομάδα σου.