ΑΡΣΕΝΑΛ 2003/04

Οι Invincibles έγραψαν ιστορία στην Premier League με το αήττητο κατόρθωμα τους, καθώς ο Τιερί Ανρί ενέπνεε μια ομάδα που σάρωσε τους ανταγωνιστές της στην Αγγλία. Εμεινε, φυσιολογικά, μια πικρία επομένως όταν οι ευρωπαϊκές φιλοδοξίες της έλαβαν τέλος από ένα γνώριμο αντίπαλο. Την Τσέλσι, την οποία οι Κανονιέρηδες είχαν ήδη νικήσει τρεις φορές εκείνη τη σεζόν στο πλαίσιο άλλων διοργανώσεων.

Η ήττα με 3-0 από την Ιντερ στο Highbury στην πρεμιέρα των ομίλων ήταν το χειρότερο δυνατό ξεκίνημα και στη συνέχεια ήρθε η ισοπαλία με τη Λοκομοτίβ Μόσχας και η ήττα από τη Ντιναμό Κιέβου στην Ουκρανία. Οι ελπίδες πρόκρισης μειώθηκαν πολύ, αλλά τρεις νίκες στη σειρά -συμπεριλαμβανομένου του εντυπωσιακού 5-1 επί της Ιντερ στο Μιλάνο- είχαν ως αποτέλεσμα να προκριθεί και μάλιστα ως 1η.

Στους "16" η Αρσεναλ απέκλεισε με συνολικό σκορ 5-2 τη Θέλτα και στον προημιτελικό αντιμετώπισε την Τσέλσι. Η ισοπαλία με 1-1 στο πρώτο ματς στο Stamford Bridge έδωσε ελαφρύ προβάδισμα στους Κανονιέρηδες, μεγαλώνοντας το σερί σε 17 ματς χωρίς ήττα κόντρα στους Μπλε, αλλά η ομάδα του Αρσέν Βενγκέρ ηττήθηκε, αν και προηγήθηκε στο ημίχρονο, με 2-1 στη ρεβάνς του Highbury και αποκλείστηκε. Εκείνο το γκολ του Γουέιν Μπριτζ στο 87' πονάει ακόμη στο βόρειο Λονδίνο...

ΤΣΕΛΣΙ 2004/05

Η επιρροή του Ζοσέ Μουρίνιο στην Τσέλσι ήταν άμεση και έντονη. Ο Πορτογάλος ανέλαβε τους Μπλε έχοντας κατακτήσει την προηγούμενη σεζόν, κόντρα σε κάθε πρόβλεψη, το Champions League με την Πόρτο αλλά δεν κατάφερε να επαναλάβει κάτι τέτοιο με τους Λονδρέζους, παρά τα ρεκόρ που έσπασε στην Αγγλία.

Οι 95 βαθμοί των Μπλε ήταν η καλύτερη επίδοση και υπήρχαν κι άλλα ρεκόρ: Δέχθηκαν τα λιγότερα γκολ (15), έκαναν τις περισσότερες νίκες (29), τις περισσότερες εκτός έδρας νίκες (15) και κράτησαν τα περισσότερα clean sheets (25) σε μια σεζόν. Οσο για το Champions League, όλα πήγαν καλά στην αρχή, αφού η Τσέλσι τερμάτισε 1η στον όμιλο με Παρί Σεν Ζερμέν, ΤΣΣΚΑ Μόσχας και Πόρτο, έχοντας μόνο μία αδιάφορη ήττα στην τελευταία αγωνιστική.

Δεν είχαν εύκολες κληρώσεις όμως οι Μπλε. Στους "16" αντιμετώπισαν την Μπαρτσελόνα του Ρονάλντίνιο και την απέκλεισαν με συνολικό σκορ 5-4 μετά το 4-2 του Stamford Bridge, για να ακολουθήσει η Μπάγερν Μονάχου και μια πρόκριση-θρίλερ με συνολικό σκορ 6-5. Το ταξίδι της Τσέλσι, όμως, θα τελείωνε στον ημιτελικό λόγω του "ghost goal" του Λουίς Γκαρσία, με το οποίο η Λίβερπουλ νίκησε με 1-0 στο Anfield.

Μιλώντας στο FourFourTwo πέρυσι, ο Γκαρσία αποκάλυψε ότι ο Μουρίνιο ακόμη δεν έχει ξεχάσει εκείνο το γκολ. «Εκνευρίζεται ακόμη με αυτό», είπε ο Ισπανός. «Αρνείται πάντα το γκολ μου, αλλά κι εγώ στη θέση του το ίδιο θα έκανα».

ΓΙΟΥΒΕΝΤΟΥΣ 1996-99

Είναι εύκολο να καταλάβει κανείς γιατί οι οπαδοί της Γιουβέντους πιστεύουν ότι η ομάδα τους είναι καταραμένη στους τελικούς του Champions League. Δύο σερί χρονιές έφτασαν ως τον τελικό έχοντας μια πολύ δυνατή ομάδα αλλά και τις δύο έχασαν.

Βασικά, είναι αντικειμενικά άδικο να συμπεριλάβουμε σε αυτή τη λίστα μια ομάδα που είχε κατακτήσει το Champions League μόλις την προηγούμενη σεζόν (1995-96), αλλά το ταλέντο που είχαν ως ομάδα, η κυριαρχία τους στην Ιταλία σε μια εποχή που η Serie A ήταν το πιο δυνατό πρωτάθλημα της Ευρώπης και το γεγονός ότι είχαν ομάδα για να κατακτήσει τρεις συνεχόμενες χρονιές το Champions League, δικαιολογούν την επιλογή μας.

Η ήττα από την Μπορούσια Ντόρτμουντ στον τελικό του 1997 παραμένει ένα από τα πιο σοκαριστικά αποτελέσματα της διοργάνωσης, αφού οι Βεστφαλοί κατέκτησαν τον ένα και μοναδικό τίτλο τους κόντρα σε μια ομάδα που είχε, μεταξύ άλλων, τους Ζινεντίν Ζιντάν, Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο, Κριστιάν Βιέρι και Ντιντιέ Ντεσάμπ.

Η ομάδα του Μαρτσέλο Λίπι δεν πτοήθηκε και έφτασε ως τον τελικό και την επόμενη σεζόν, τρίτη συνεχόμενη, αλλά αυτή τη φορά ηττήθηκε από τη Ρεάλ Μαδρίτης στο Αμστερνταμ με το γκολ του Πρέντραγκ Μιγιάτοβιτς. Εκείνη την ημέρα, οι Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο και Πίπο Ιντσάγκι, ως επιθετικό δίδυμο, είχαν πίσω τους τον Ζιντάν, ενώ στο κέντρο είχε προστεθεί και ο Εντγκαρ Ντάβιντς.

Παρά το γεγονός ότι είχε ένα ρόστερ που μοιάζει με Who’s Who με τους σούπερσταρς των 90's, η Γιούβε -μετά τον αποκλεισμό από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στον ημιτελικό του 1999- έπρεπε να συμβιβαστεί... μόνο με την κούπα του 1996 εκείνη τη δεκαετία.

Από τότε, οι Ιταλοί πήγαν σε άλλους τρεις τελικούς και έχασαν σε όλους. Μπορεί ο Κριστιάνο να τους βοηθήσει να σπάσουν την κατάρα;

ΑΤΛΕΤΙΚΟ ΜΑΔΡΙΤΗΣ 2013/14 & 2015/16

Ο Ντιέγκο Σιμεόνε άλλαξε εντελώς την Ατλέτικο μετά την ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας τον Δεκέμβριο του 2011. Παίρνοντας μια ομάδα που είχε τερματίσει στην 7η θέση της La Liga και είχε αποκλειστεί από τον όμιλο του Europa League την προηγούμενη σεζόν, ο παθιασμένος Αργεντίνος μεταμόρφωσε την ομάδα του σε πρωταθλήτρια Ισπανίας και διεκδικητή του Champions League.

Το 2013/14 η Ατλέτικο στέφθηκε πρωταθλήτρια Ισπανίας και έφτασε ως τον τελικό του Champions League, όπου ηττήθηκε από τη Ρεάλ. Βασικά, δέχθηκε την ισοφάριση στο τελευταίο λεπτό και μετά κατέρρευσε στην παράταση. Η ομάδα του Σιμεόνε, όμως, απέδειξε ότι η επιτυχία της δεν ήταν κάτι τυχαίο, αφού δύο χρόνια μετά έφτασε ξανά στον τελικό, ξανά κόντρα στη Ρεάλ.

Και πάλι, όμως, η καρδιά των Ροχιμπλάνκος θα έσπαγε με δραματικό τρόπο, αυτή τη φορά στη διαδικασία των πέναλτι. Τουλάχιστον πήραν μια παρηγοριά κατακτώντας κόντρα στη Ρεάλ το ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ φέτος, ενώ πέρυσι κατέκτησαν και το Europa League. Και ο Σιμεόνε δεν έχει εγκαταλείψει την προσπάθεια του για το Champions League...

ΒΑΛΕΝΘΙΑ 1999-2001

Ακόμη μία ομάδα που είχε περισσότερες από μία ευκαιρίες για την ευρωπαϊκή επιτυχία, η αξιομνημόνευτη ομάδα της Βαλένθια στην εποχή του millennium έφτασε πολύ κοντά στη δόξα. Το 1999/00 η ομάδα του Εκτορ Κούπερ πέρασε... αέρα από δύο ομίλους, πριν αποκλείσει στα νοκ-άουτ μια Λάτσιο γεμάτη αστέρες, η οποία κατέκτησε τελικά τη Serie A εκείνη τη σεζόν, και μετά την Μπαρτσελόνα. Και οι δύο προκρίσεις ήρθαν χάρη σε δύο εκπληκτικά ματς της Βαλένθια στο Mestalla αλλά δεν μπορούσε να κάνει το ίδιο και στο Παρίσι, όπου έχασε με 3-0 από τη Ρεάλ Μαδρίτης στον τελικό.

Ο αρχηγός Γκαΐθκα Μεντιέτα οδήγησε την ομάδα στον τελικό και την επόμενη χρονιά, αποκλείοντας τις Αρσεναλ και Λιντς σε προημιτελικό και ημιτελικό αντίστοιχα. Το πέναλτι του Μεντιέτα έδωσε το προβάδισμα στον τελικό κόντρα στη Μπάγερν Μονάχου, αλλά ο Στέφαν Εφενμπεργκ ισοφάρισε με τον ίδιο τρόπο, έχοντας αστοχήσει νωρίτερα σε άλλη εκτέλεση πέναλτι.

Οι Γερμανοί, τελικά, επικράτησαν στη διαδικασία των πέναλτι και πήραν την κούπα, με τον Κούπερ να αποχωρεί από τη Βαλένθια αφήνοντας τη θέση του στον Ράφα Μπενίτεθ.

ΙΝΤΕΡ 1998/99

Ενώ η ιστορική αντίπαλος της Ιντερ, η Γιουβέντους, μπορεί να έχει μεγαλύτερες τύψεις για τις ήττες της στους τελικούς τη δεκαετία του '90, οι Νερατζούρι είχαν επίσης μια ομάδα που πέτυχε λιγότερα από όσα μπορούσε. Και όχι μόνο αυτό, αλλά είχαν και τον καλύτερο παίκτη εκείνης της εποχής, τον Ρονάλντο. Ο Βραζιλιάνος ήταν εκπληκτικός ένα χρόνο νωρίτερα, τη σεζόν 1997/98, βάζοντας 34 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις καθώς η Ιντερ τερμάτισε στη 2η θέση της Serie A και κατέκτησε το κύπελλο UEFA. Το να κάνει το... μπαμ και στο Champions League ήταν το λογικό επόμενο βήμα για την ομάδα του Τζίτζι Σιμόνι, αλλά τα πράγματα γρήγορα στράβωσαν πολύ στο Meazza.

Η ομάδα άλλαξε τέσσερις προπονητές μέσα σε μια σεζόν: Σιμόνι, Μιρτσέα Λουτσέσκου, Λουτσιάνο Καστελίνι και τελικά Ρόι Χόντσον, με συνέπεια να τερματίσει στην 8η θέση στο πρωτάθλημα. Ετσι, όλοι εστίασαν στο πόσο εξαρτημένη ήταν η Ιντερ από τον Ρονάλντο, ο οποίος είχε τραυματισμούς και έκανε μόλις 19 συμμετοχές στο πρωτάθλημα το 1998/99.

Η επιστροφή των Νερατζούρι στην κορυφαία ευρωπαϊκή διοργάνωση έπειτα από απουσία εννιά χρόνων άρχισε καλά, με τον Λουτσέσκου να εξασφαλίζει την πρόκριση από τον όμιλο, έχοντας πάρει τη θέση του Σιμόνι τον Νοέμβριο. Στον όμιλο, μάλιστα, οι Ιταλοί νίκησαν και τη Ρεάλ Μαδρίτης με 3-1, αλλά τα δύο γκολ του Ντουάιτ Γιορκ στον πρώτο προημιτελικό στο Old Trafford (2-0 η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ), έβαλε τέλος στα όνειρα αφού στη ρεβάνς οι δύο ομάδες έμειναν στο 1-1.

Ο Λουτσέσκου, τελικά, απολύθηκε αφού δεν κατάφερε να πάρει το 100% από μια ομάδα που είχε τρομερό ταλέντο, αφού πλην του Ρονάλντο υπήρχαν οι Ρομπέρτο Μπάτζιο, Χαβιέρ Ζανέτι, Ντιέγκο Σιμόνε και ένας νεαρός με το όνομα Αντρέα Πίρλο.

ΝΤΟΡΤΜΟΥΝΤ 2012/13

Πριν πάει στη Βεστφαλία ο Γιούργκεν Κλοπ, ο θρίαμβος του 1997 ήταν με διαφορά το highlight της ευρωπαϊκής ιστορίας της Μπορούσια. Παρ' όλα αυτά, ο Γερμανός τεχνικός επανέφερε το κλαμπ στο υψηλότερο επίπεδο με το gegenpressing που έφερε εντυπωσιακά αποτελέσματα και κέρδισε τη συμπάθεια των ουδέτερων.

Ο Κλοπ καθιέρωσε τη Ντόρτμουντ ως μία πραγματική δύναμη πριν την πορεία τους ως τον τελικό του 2012/13, αφού την οδήγησε στην κατάκτηση δύο συνεχόμενων πρωταθλημάτων. Εχοντας κληρωθεί σε ένα δύσκολο όμιλο με τις Μάντσεστερ Σίτι, Αγιαξ και Ρεάλ Μαδρίτης, οι Βεστφαλοί πήραν την 1η θέση χωρίς ήττα, νικώντας τόσο τους Ισπανούς όσο και τους Αγγλους.

Οι Σαχτάρ Ντόνετσκ και Μάλαγα ήταν τα δύο πρώτα "θύματα" στα νοκ-άουτ, πριν η Ντόρτμουντ έρθει ξανά πρόσωπο με πρόσωπο με τη Ρεάλ για μια θέση στον τελικό. Το αξέχαστο 4-1 στο Signal Iduna Park, με τον Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι να βάζει και τα τέσσερα γκολ, ουσιαστικά έκρινε την υπόθεση πρόκριση πριν τη ρεβάνς στη Μαδρίτη (2-0 η Ρεάλ).

Η ομάδα του Κλοπ είχε την ευκαιρία να επεκτείνει την κυριαρχία της επί της Μπάγερν Μονάχου, εκείνη τη διετία, στον πρώτο γερμανικό τελικό, αλλά δεν ήταν γραφτό να γίνει... Η Μπάγερν που είχε χάσει δύο τελικούς σε τρία χρόνια είχε απίστευτο κίνητρο και επικράτησε με 2-1 στο Wembley, χάρη στο γκολ του Αριεν Ρόμπεν στο φινάλε.

ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ 1993-96

Το ξεκίνημα της εποχής του Champions League το 1992/93 έφερε ένα... επίπονο διάστημα για ένα από τα σπουδαιότερα μυαλά που είδε ποτέ το ποδόσφαιρο, τον Γιόχαν Κρόιφ. Η Μπαρτσελόνα του θρυλικού Ολλανδού κατέκτησε το τελευταίο Κύπελλο Πρωταθλητριών (1991/92), αλλά δεν κατάφερε να επαναλάβει αυτή την επιτυχία στην ίδια διοργάνωση που είχε πλέον άλλο όνομα και σύστημα διεξαγωγής.

Η ομάδα του Κρόιφ έγινε γνωστή σαν "Dream Team" καθώς κατέκτησε τέσσερα συνεχόμενα πρωταθλήματα από το 1991 ως το 1994, όπως και το κύπελλο Κυπελλούχων του 1989, πέρα από το Πρωταθλητριών του 1992 που προαναφέραμε. Ο Ολλανδός κατέκτησε 11 τίτλους με τους Μπλαουγκράνα και ήταν ο πιο επιτυχημένος προπονητής τους πριν τον Πεπ Γκουαρδιόλα, αλλά οι επιδόσεις του στο Champions League έφεραν απογοήτευση με δεδομένο το ρόστερ.

Το 1992-93 η Μπαρτσελόνα αποκλείστηκε από την ΤΣΣΚΑ Μόσχας στο δεύτερο γύρο ενώ την επόμενη σεζόν συνετρίβη με 4-0 από τη Μίλαν στον τελικό, παρά το γεγονός ότι παρουσίασε μια ομάδα που είχε τον Ρομάριο, τον Χρίστο Στόιτσκοφ ή τον Ρόναλντ Κούμαν. Οι Καταλανοί αποκλείστηκαν από την Παρί Σεν Ζερμέν στον προημιτελικό την επόμενη χρονιά, πριν αποτύχουν να προκριθούν καν έστω για τη διοργάνωση στην τελευταία σεζόν του Κρόιφ στον πάγκο.

ΓΙΟΥΒΕΝΤΟΥΣ 2014-ΣΗΜΕΡΑ

Στα τέσσερα χρόνια στο Τορίνο, ο Μασιμιλιάνο Αλέγκρι έχει μετατρέψει τη Γιουβέντους σε μια μηχανή κατάκτησης τίτλων. Χτίζοντας πάνω στα θεμέλια που έβαλε ο Αντόνιο Κόντε, ο Μαξ έχει πανηγυρίσει το νταμπλ κάθε χρόνο σε αυτή την τετραετία του στους Μπιανκονέρι, αλλά ένας μεγάλος στόχος δεν έχει επιτευχθεί ακόμη.

Για όλες αυτές τις εκπληκτικές επιτυχίες στην κυριαρχία της εντός συνόρων, δεν μπορεί να αγνοηθεί το γεγονός ότι η Γιούβε θέλει απεγνωσμένα να βάλει τέλος στα 23 χρόνια αναμονής για την κατάκτηση του Champions League.

Εχει παίξει σε δύο τελικούς με τον Αλέγκρι, χάνοντας από τις Μπαρτσελόνα (2015) και Ρεάλ (2017). Είτε στη μία περίπτωση είτε στην άλλη, οι Τορινέζοι θα ήταν άξιοι πρωταθλητές Ευρώπης αν είχαν σηκώσει την κούπα. Η ομάδα του 2015 ήταν χτισμένη γύρω από την ευφυία του Πίρλο, τον δυναμισμό των Πολ Πογκμπά-Αρτούρο Βιδάλ και την εκρηκτικότητα του Κάρλος Τέβες, ενώ η ομάδα του 2017 είχε την εκπληκτική αμυντική σταθερότητα του BBC (Barzagli, Bonucci, Chiellini), η οποία στήριζε μια νέα επιθετική γραμμή με τους Πάουλο Ντιμπάλα, Γκονσάλο Ιγουαΐν και Μάριο Μάντζουκιτς.

ΑΓΙΑΞ 1995-97

Ο Λουίς Φαν Χάαλ επανέφερε τον Αγιαξ στο προσκήνιο στα μέσα της δεκαετίας του '90 με μια ομάδα που είχε τα καλύτερα ταλέντα της Ολλανδίας. Φαινόταν ότι η ομάδα του πήγαινε ολοταχώς για μια νέα εποχή κυριαρχίας μετά την κατάκτηση του Champions League το 1995, η πρώτη μεγάλη κούπα μετά το Total Football με τις τρεις διαδοχικές κατακτήσεις στην αρχή των 70's.

Αυτό που ακολούθησε δεν μπορεί να καταγραφεί και σαν απογοήτευση, αλλά είναι δύσκολο να διαγράψεις τη σκέψη ότι οι ομάδες του Αγιαξ την επόμενη διετία θα μπορούσαν να προσθέσουν ακόμη μία μεγάλη κούπα στην τροπαιοθήκη. Οι Ολλανδοί έφτασαν στον τελικό και τη σεζόν 1995/96 αλλά ηττήθηκαν από τη Γιουβέντους στη διαδικασία των πέναλτι. Οι Εντγκαρ Ντάβιντς, Εντβιν Φαν Ντερ Σαρ, Πάτρικ Κλάιφερτ και τα αδέρφια Ντε Μπουρ ήταν ορισμένοι από αυτούς που φορούσαν τη φανέλα του Αγιαξ εκείνη την ημέρα.

Η Γιούβε, όμως, ήταν η ομάδα που επιβλήθηκε και την επόμενη σεζόν, αυτή τη φορά στον ημιτελικό, όπου η ομάδα του Φαν Χάαλ -στην τελευταία του χρονιά στον πάγκο του Αγιαξ- αποκλείστηκε με δύο ήττες και συνολικό σκορ 6-2.