15 Δεκεμβρίου 1990: Λίβερπουλ-Σέφιλντ Γιουν. 2-0
Το ντεμπούτο μου με έβαλε στο δρόμο για μια καριέρα στην Premier League που ήταν όλα όσα ονειρεύτηκα. Ταξίδευα με την ομάδα για περίπου ένα χρόνο αλλά αυτό ήταν την εποχή που γίνονταν μία ή δύο αλλαγές, οπότε βασικά ποτέ δεν έβαλα τη φανέλα μου. Τότε, ξαφνικά, ο Κένι Νταλγκλίς με έβαλε στην ομάδα για να νιώσω λίγο από την πρώτη ομάδα. Ημουν πολύ νευρικός. Μπήκα για τα τελευταία 10-15 λεπτά, με πραγματικά πολύ κοντό σορτς. Ηταν μια υπέροχη στιγμή.

9 Μαΐου 1992: Λίβερπουλ-Σάντερλαντ 2-0
Το κύπελλο Αγγλίας του 1992 ήταν ο πρώτος τίτλος που κατέκτησα, ήμουν μόλις 20 ετών. Τραυματίστηκα στο γόνατο στον ημιτελικό με την Πόρτσμουθ και δεν πίστευα ότι θα προλάβαινα να επιστρέψω πριν τον τελικό. Επαιξα σε ένα ματς της δεύτερης ομάδας εκείνη την εβδομάδα, σκεφτόμενος ότι έπρεπε να είμαι έτοιμος για τον τελικό, απλά για το ενδεχόμενο να με χρειαστούν. Τότε τραυματίστηκε ο Τζον Μπαρνς και απουσίασε από τον τελικό. Ο Γκρέιαμ Σούνες με ρώτησε πώς ήμουν, είπε πως είμαι απολύτως καλά και έτσι ξαναμπήκα στην ομάδα. Επαιξα πραγματικά καλά σε εκείνο τον τελικό (αναδείχθηκε Man of the match).

2 Απριλίου 1995: Λίβερπουλ-Μπόλτον 2-1
Το να κατακτήσω το Λιγκ Καπ πετυχαίνοντας δύο γκολ ήταν κάτι ξεχωριστό. Νομίζω πως ο τερματοφύλακας έπρεπε να αποκρούσει το πρώτο, αλλά το δεύτερο ήταν ωραίο. Πήρα το βραβείο του Man of the match από τα χέρια του Στάνλεϊ Μάθιους, μια επίσης πολύ όμορφη στιγμή. Το να σκοράρεις στο Wembley για να κατακτήσεις ένα τρόπαιο είναι ο λόγος που παίζεις ποδόσφαιρο. Ο πατέρας μου με πήγε στο Wembley να δω την Εβερτον να κατακτά τρόπαια και είχα εκστασιαστεί, οπότε ήταν ξεχωριστό το να είμαι στην άλλη πλευρά και να είμαι πλέον αυτός που σήκωνε κούπες.

15 Ιουνίου 1996: Αγγλία-Σκωτία 2-0
Το να εκπροσωπώ την Αγγλία στο Euro 96 ήταν μοναδικό και υπήρχαν τόσα πολλά συναισθήματα στο ματς με τη Σκωτία. Είχαμε έρθει ισόπαλοι με την Ελβετία στον πρώτο αγώνα και έπρεπε να νικήσουμε. Προηγούμασταν με 1-0, μετά φοβήθηκα πραγματικά ότι ο Γκάρι ΜακΑλιστερ θα ισοφάριζε με το πέναλτι μετά το μαρκάρισμα του Τόνι Ανταμς στον Γκόρντον Ντούρι, αλλά ο ΜακΑλιστερ το έχασε και μετά ο Γκασκόιν έκανε το 2-0. Ηταν ένα πολύ όμορφο γκολ και ο πανηγυρισμός μας μαζί του, σαν σε καρέκλα του οδοντίατρου, ήταν μια εικόνα που έμεινε.

24 Μαΐου 2000: Ρεάλ Μαδρίτης-Βαλένθια 3-0
Εφυγα από τη Λίβερπουλ γιατί ήθελα να παίξω στο Champions League, οπότε το να το κατακτήσω στην πρώτη μου χρονιά στη Ρεάλ Μαδρίτης ήταν εκπληκτικό. Ολοι ξέρουν ότι η πρώτη σου χρονιά σε μια νέα ομάδα, σε μια νέα χώρα είναι πολύ σκληρή. Δεν τα πήγαμε πολύ καλά στο πρωτάθλημα, αλλά παίξαμε πολύ καλά στο Champions League, ένας ιστορικός θεσμός για το κλαμπ. Οταν παίζεις στη Ρεάλ Μαδρίτης το μόνο που μετράει είναι να νικάς. Στον τελικό νικήσαμε άνετα, αλλά το γεγονός ότι σκόραρα μπροστά στην οικογένεια μου και στους φίλους μου, όπως και το γεγονός ότι πολλοί έλεγαν πως ήμουν ο Man of the match, το έκανε ακόμη πιο όμορφο.