Αμπιντάλ στο gazzetta.gr: «Να χαμογελάς κάθε μέρα και να μάχεσαι!»

Ο τελικός του Champions League το 2011 είχε προδιαγεγραμμένη εξέλιξη για τους περισσότερους στη Μπαρτσελόνα. Η εξαιρετική ομάδα του Πεπ Γκουαρδιόλα, στη μάχη με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, είχε μια έξτρα ώθηση. Μια δύναμη ψυχής που πλημμύρισε τα αποδυτήρια, ανεβάζοντας στο μάξιμουμ την θέληση και το κίνητρο του κάθε ποδοσφαιριστή. Κι αυτή η ώθηση οφειλόταν στον Ερίκ Αμπιντάλ και την μεγάλη μάχη που έδωσε, βγαίνοντας νικητής.

«Ήταν απλά η χειρότερη στιγμή που έχω ζήσει ποτέ στα αποδυτήρια», έλεγε αργότερα ο Τσάβι, περιγράφοντας πως ο Γάλλος συμπαίκτης τους, που πάντα έδειχνε ακούραστος και σωματικά ακατάβλητος, τους αποκάλυψε ψύχραιμα ότι πρέπει να υποβληθεί σε επέμβαση αφαίρεσης όγκου στο συκώτι. Όλοι σκέφτηκαν το χειρότερο. Δύο μήνες και κάτι αργότερα, ο Αμπιντάλ έμπαινε μαζί τους στο χορτάρι του Γουέμπλεϊ. Ο Πουγιόλ του φόρεσε το περιβραχιόνιο και ο Γάλλος σήκωσε πρώτος την κούπα μετά το 3-1 επί της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Mια ένδειξη σεβασμού στη μάχη που είχε δώσει, είχε βγει νικητής και είχε επιστρέψει για να βοηθήσει τους «μπλαουγράνα» στον τελικό του Champions League.

Περίπου έναν χρόνο μετά την πρώτη επέμβαση, ο Αμπιντάλ ξαναμπήκε στο χειρουργείο, αυτή τη φορά για μεταμόσχευση, καθώς η αρρώστια δεν είχε απομακρυνθεί ολοκληρωτικά. Σε μια κίνηση που έδειξε ότι το «Animo» που έγραφαν τα μπλουζάκια των παικτών δεν ήταν απλά για το θεαθήναι, ο Ντάνι Άλβες προσφέρθηκε να γίνει δότης. Ο «Άμπι» αρνήθηκε, προκειμένου να μην επηρεάσει την καριέρα του συμπαίκτη του. Ο ξάδερφός του τελικά έκανε τη δωρεά μοσχεύματος. Ο Γάλλος βγήκε ξανά νικητής και σε πείσμα των δυσκολιών, επέστρεψε στο ποδόσφαιρο. Πήγε στη Μονακό κι από εκεί κατηφόρισε στην Ελλάδα, υπογράφοντας για τον Ολυμπιακό. Στους «ερυθρόλευκους» έμεινε τελικά για μισή σεζόν, καθώς αποφάσισε να κρεμάσει τα παπούτσια του τον Δεκέμβριο. Είχε ήδη καταφέρει να εμπνεύσει όσους τον συναναστράφηκαν. «Η μάχη είναι όπως ένας κύκλος. Μπορεί να ξεκινήσει σε οποιοδήποτε σημείο, αλλά ποτέ δεν τελειώνει», είχε πει ο Υποδιοικητής Μάρκος των Ζαπατίστας και ο πρώην αμυντικός της Μπάρτσα έμαθε να ζει παλεύοντας.

Ο Αμπιντάλ ήταν προσκεκλημένος για το Μatch for Solidarity που διεξήχθη στη Γενεύη και την προηγούμενη μέρα, παρακολούθησε από κοντά τους ημιτελικούς του Youth League στη Νιόν (Πόρτο-Τσέλσι, Μπαρτσελόνα-Μάντσεστερ Σίτι). Το gazzetta.gr τον συνάντησε μετά την πρώτη αναμέτρηση και ο Γάλλος, ο οποίος δεν θέλησε να μιλήσει λεπτομερώς για τον Ολυμπιακό (το όνομά του βρίσκεται στα ρεπορτάζ για τον επόμενο τεχνικό διευθυντή της ομάδας), άνοιξε την καρδιά του για τη μάχη που έδωσε.

Παρακολούθησες από κοντά τους ημιτελικούς του Youth League, ποια είναι η γνώμη σου για το επίπεδο των νεαρών στις ομάδες που έφτασαν μέχρι εδώ;

«Νομίζω ότι το Youth League είναι κορυφαία διοργάνωση. Το επίπεδο είναι πολύ επαγγελματικό. Είδαμε ότι υπάρχουν παίκτες με ταλέντο, με τακτική παιδεία και ότι ανάμεσα σε αυτούς και την πρώτη ομάδα δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά. Μεγάλος στόχος των παιδιών είναι να ανέβουν στην πρώτη ομάδα και νομίζω ότι έχουν το επίπεδο να φτάσουν εκεί και να τους δούμε στο μέλλον με τις φανέλες των ομάδων που εκπροσωπούν εδώ σε επίπεδο νέων».

Πώς είδες την πρώτη σεζόν του Ερνέστο Βαλβέρδε στη Μπαρτσελόνα;

«Είναι σε ένα κλαμπ δύσκολο, που έχει πάντα υψηλούς στόχους και στόχο να πάρει όσο το δυνατόν περισσότερους τίτλους. Πήγε πολύ καλά στο Πρωτάθλημα και το Κύπελλο, όμως στο Champions League ήταν λίγο πιο δύσκολα τα πράγματα. Χρειάζεται κάθε μέρα να παλεύεις όταν είσαι σε αυτόν τον σύλλογο γιατί όλες οι ομάδες θέλουν να κερδίζουν τη Μπαρτσελόνα, σε όποια διοργάνωση κι αν αγωνίζονται κι αυτό το βλέπουμε και φέτος».

Θεωρείς ότι μπορεί να μείνει για καιρό στη Μπαρτσελόνα;

«Μακάρι να καταφέρει να μείνει. Νομίζω ότι είναι ένας πολύ καλός προπονητής και πιστεύω ότι αποδείχθηκε σωστή η επιλογή του συλλόγου να τον προσλάβει. Έφερε το κάτι παραπάνω στην ομάδα, κυρίως σε ένα τακτικό επίπεδο. Έφερε ένα διαφορετικό σύστημα και μια διαφορετική προσέγγιση, βασισμένη στους παίκτες που υπάρχουν στο ρόστερ, αντιμετωπίζοντας διαφορετικά το κάθε ματς και προσαρμόζοντας την ομάδα ως προς τον αντίπαλο».

Πώς είναι η ζωή χωρίς το ποδόσφαιρο;

«Είναι διαφορετική, αλλά έχει αρκετές ομοιότητες γιατί συνεχίζω να ασχολούμαι με το ποδόσφαιρο. Προπονούμαι κάθε μέρα, προσέχω πολύ την υγεία μου και συνεχίζω να παρακολουθώ πολλούς αγώνες γιατί δουλεύω για το Being Sport. Παρακολουθώ γενικά τα πάντα που συμβαίνουν στον κόσμο και ζω την κάθε μέρα!».

Πώς είναι η υγεία σου;

«Είμαι πολύ καλά, από κάθε άποψη, ευχαριστώ!».

Έχοντας καταφέρει να νικήσεις δύο φορές τον καρκίνο, τι συμβουλή θα ήθελες να δώσεις σε παιδιά που δίνουν μάχη;

«Η αρρώστια είναι κάτι πολύ δύσκολο. O πόνος είναι αβάσταχτος, αλλά πρέπει να είσαι πάντα θετικός. Η νίκη νομίζω πρώτα χρειάζεται τη βοήθεια του θεού και έπειτα των γιατρών, πρέπει να μάχεσαι καθημερινά. Οι μέρες είναι δύσκολες, πρέπει να προσπαθείς να χαμογελάς κάθε μέρα και να ξέρουν όλοι ότι μετά τα δύσκολα έρχεται η χαρά».

Υπάρχει μυστικό σε αυτή τη μάχη;

«Δεν υπάρχουν μυστικά, κάθε μονοπάτι είναι διαφορετικό. Σίγουρα η στήριξη της οικογενείας και των φίλων είναι πάντα πολύ σημαντικά στοιχεία για εκείνους που δίνουν τη μάχη».

H εποχή του Αντρές Ινιέστα στο Καμπ Νόου οδεύει στο τέλος της. Τον έζησες. Τι γνώμη έχεις;

«O Aντρεσίτο είναι πραγματικός μαέστρος. Και δεν υπάρχει μουσική χωρίς μαέστρο. Είναι ένας θρύλος για την ομάδα και το παγκόσμιο ποδόσφαιρο, μια προσωπικότητα που πρέπει να σέβονται όλοι οι ποδοσφαιριστές. Ένα πραγματικό παράδειγμα για το ποδόσφαιρο».

Έχεις καλές αναμνήσεις από την Ελλάδα;

«Ναι βέβαια, στην Ελλάδα πέρασα πολύ καλά. Σταμάτησα το ποδόσφαιρο έπειτα από πέντε μήνες βέβαια γιατί αυτό πρόσταζε το μυαλό και τα πόδια, είχε έρθει η στιγμή να κρεμάσω τα παπούτσια μου, αλλά ήταν μια πολύ καλή εμπειρία. Πολύ καλός κόσμος, ένας σύλλογος φανταστικός. Τόσο οι άνθρωποι του κλαμπ, οι οπαδοί όσο και οι Έλληνες γενικά ήταν καταπληκτικοί με εμένα. Ήταν μια πολύ καλή εμπειρία και για την οικογένεια μου, εξαιρετικό φαγητό και έμαθα κάποιες ελληνικές λέξεις: Ευχαριστώ πολύ (στα ελληνικά)!»