Εσύ γούσταρες με την Deadline Transfer Day;

Ηταν μανούρα, κούραση, είχε και από σιχτίρισμα. Κάναμε κειμενάκι τους πάντες. Από το ρεκόρ της Λέστερ με τα 35 χαρτιά για τον Ισλάμ Σλιμανί, στον δανεισμό του Μπόικο της Μπεσίκτας στην Μάλαγα, τον Κούπις από την Κιέβο στην Νοβάρα της Σεριε Β' έως και το επικό: «gazzetta, ξέρεις αν θα πάρει Τζιμπούρ η Λαμία;». Πόσους και πόσους δεν βρίσαμε εδώ στο gazzetta.gr, έχοντας ανοικτό το live της deadline transfer day για περισσότερες από 17 ώρες. Μα πώς γίνεται να έχεις κοντά τέσσερις μήνες να στήσεις την ομάδα σου και να τρέχεις το τελευταίο δευτερόλεπτο, για να συμμαζέψεις τα ασυμμάζευτα; Ηταν όμως και ωραία. Εχει αυτό το κατιτίς της η μέρα. Η ίντριγκα πιάνει κόκκινο και συνειδητοποιείς μέσα από τα σχόλια, το πόσο απασχολεί όλους μας τούτο το αντικειμενικά ασήμαντο για τις ζωές μας event.

Είναι σαν να παρακολουθείς την εξέλιξη στο football manager του κολλητού σου. Φτιάχνεις αρχικά καφέ και εάν θέλεις αργότερα το γυρίζεις και σε ποτό και αράζεις δίπλα του. Δεν έχει δικαίωμα στις αποφάσεις, μα μπορείς να έχεις άποψη καφενειακή. Κράζεις, συμφωνείς, του τα χώνεις του άμπαλου που δεν ξέρει πώς να διαχειριστεί τα φράγκα του, πώς να κάνει σωστά τα πάρε δώσε. Εννοείται ότι εγώ και εσύ ξέρουμε καλύτερα από όλους τους τεχνικούς διευθυντές του κόσμου. Αντε το πολύ πολύ κάνας Μόντσι (Σεβίλλη) ή κάνας Στιβ Γουόλς (σ.σ.: ο τύπος που έκανε όλες τις σούπερ κινήσεις που έχρισαν πρωταθλήτρια τη Λέστερ και τον αγόρασε η Εβερτον) να μας ξεπερνούν σε γνώση.

Για να επιστρέψουμε στο άνωθεν θεμελιώδες ερώτημα: αυτό με το πώς γίνεται να περιμένουν όλοι στο τέλος. ΟΚ, κάνεις τον σχεδιασμό σου, αλλά προκύπτουν στην πορεία θέματα. Δεν κάνει ο τάδε ή ο δείνα στον προπονητή. Και περιμένεις ως club να δεις στο φινάλε τι ευκαιρία μπορείς να τσιμπήσεις. Μόνο που στις περισσότερες των περιπτώσεων, το μόνο που καταφέρνεις είναι να πληρώσεις υπεραξία. Υπάρχουν βέβαια και οι περιπτώσεις που ανήκουν στην κατηγορία «λαϊκής». Οπως συμβαίνει και στους πάγκους, όσο περνάει η ώρα, ψωνίζεις φθηνά, μα τότε παίρνεις ό,τι έχει απομείνει και όχι την καλύτερη πραμάτεια.

Το κορυφαίο όλων όμως είναι αυτή η ιστορία με τα... συγκοινωνούντα δοχεία. Σαν το Φαινόμενο της Πεταλούδας ένα πράγμα. Το πώς γίνεται μία πράξη στο Μάντσεστερ που δεν έχει καμία σχέση με την Εβερτον, να της στερεί το μεγάλο μπαμ μέσω Λονδίνου. Ο Ζοσέ Μουρίνιο αφού το σκέφτηκε και το ξανασκέφτηκε, απεφάνθη ότι ο Μόργκαν Σνάιντερλιν μπορεί και να του φανεί χρήσιμος. Είπε λοιπόν το ΟΧΙ την ύστατη στιγμή στην Τότεναμ. Και εκείνη φρόντισε να κλέψει τον Μούσα Σισοκό λίγο πριν μπει στο αεροπλάνο που του είχε στείλει η Εβερτον. Την υπογραφή του στους Λονδρέζους την έριξε λίγο μετά τα μεσάνυχτα.

Το πιο φοβερό όμως ήταν αυτό με τον Αξελ Βίτσελ. Καθόταν το παλικαράκι έξω από τα γραφεία της Γιουβέντους και περίμενε. Μπορείς να τον κάνεις σχεδόν εικόνα να αναμένει εναγωνίως. Ολα έτοιμα ήταν. Μέχρι και τη μουτζούρα του στο χαρτί θα είχε βάλει λογικά. Ελα όμως που έπεσε το τηλεφώνημα της Ζενίτ και χάλασαν όλα. Στο τελευταίο δευτερόλεπτο ζήτησε από την Γηραιά Κυρία πιο πολλά από τη συμφωνία των 18+3 εκατ. ευρώ και την χάλασε επίτηδες. Εφταιγε που οι Ρώσοι δεν τα βρήκαν αντίστοιχα με την Μπενφίκα (σ.σ.: τους έκανε ακριβώς το ίδιο με τη συμφωνία) για τον Αντρέα Σάμαρη. Και επειδή δεν γινόταν να μείνει ο Μιρτσέα Λουτσέσκου χωρίς αμυντικό χαφ, ξέμεινε και η Γιούβε από την τελευταία της προσθήκη.

Ενδεικτικό της δύναμης που έχει πάντα η αποτυχία, η μεταγραφή που δεν έγινε (Βίτσελ), είχε περισσότερα σχόλια στο gazzetta.gr από εκείνες που πραγματοποιήθηκαν. Ολες αυτές οι μεγάλες και ακόμα δεκάδες ή εκατοντάδες μικρές περιπέτειες της τελευταίας μέρας, είναι αυτές που την κάνουν τόσο ξεχωριστή. Ασήμαντη μεν για τη ζωή μας, τα είπαμε αυτά, αλλά... γαμάτη στον ποδοσφαιρικό μικρόκοσμο μας. Για να έχουμε να χαζολογάμε δηλαδή...

The longer the wait, the bigger the reward. Life goes on.

— Axel Witsel (@axelwitsel28) September 1, 2016

Follow me: @jorgekaraman