Το τελευταίο θύμα

«Θα αναπτύξουμε ένα πλάνο για τα επόμενα 3-5 χρόνια», είχε πει στην πρώτη του συνέντευξη ως πρόεδρος της Στουτγκάρδης ο Μπερντ Βάλερ στην Stuttgarter Nachrichten τον Σεπτέμβριο του 2013. «Ποιος είναι, λοιπόν, ο στόχος;», τον ρώτησε ο δημοσιογράφος Thomas Näher. «Η επιστροφή στο Champions League σε αυτό το διάστημα».

Μετά το 2007 οι Σουηβοί βρίσκονται συνεχώς σε αναζήτηση «μεσσία». Μπορεί αυτός να είναι κάποιος παίκτης, μπορεί να είναι κάποιος προπονητής, μπορεί ακόμη και να είναι απλά ένας πρόεδρος. Διότι, ως τέτοιον υποδέχθηκαν τον Βάλερ πριν από 3 χρόνια. Ένας άνθρωπος της περιοχής, που διακατέχεται από τις σουηβικές αξίες. Δεν είναι κακό να έχεις φιλοδοξίες, όμως όταν από τις πρώτες μέρες σε έναν σύλλογο, που έμοιαζε να ζει με ψευδαισθήσεις και σε διαρκή άρνηση, λες κάτι τέτοιο, είναι δύσκολο η κατάληξη να είναι διαφορετική.

«Δουλέψαμε σκληρά, αλλάξαμε πολλά, παλέψαμε, όμως δεν ήταν αρκετό», θα πει ο Βάλερ, που χαρακτήρισε το περασμένο Σάββατο (14/05) «μαύρη μέρα στην ιστορία του συλλόγου». Την Κυριακή υπέβαλε την παραίτησή του. Λίγες ώρες αργότερα, έγινε γνωστό ότι ο Γίργκεν Κράμνι δε θα συνεχίσει στον πάγκο. Το συμβόλαιό του είχε ισχύ μόνο για την Bundesliga και ο Μάρτιν Σέφερ, που έχει αναλάβει να τρέξει τις εξελίξεις, αποφάσισε να του ζητήσει να συνεχίσει στην U23. Άγνωστο ακόμα αν θα το κάνει, καθώς και η δεύτερη ομάδα της Στουτγκάρδης υποβιβάστηκε την ίδια μέρα από την 3η στην 4η κατηγορία...

Και σήμερα (17/05) ήταν η σειρά του Ρόμπιν Ντουτ. «Αναλαμβάνω την πλήρη ευθύνη για την επιλογή των προπονητών», θα πει ο τεχνικός διευθυντής των Σουηβών στο SWR, που συνεχίζει να βλέπει τον εαυτό του ως το μεγαλύτερο θύμα της κατάστασης. «Ο σύλλογος ήταν για 4-5 χρόνια στην άβυσσο. Νιώθω ότι γίνεται μία προσπάθεια να τα ρίξουν όλα πάνω μου», συνέχισε, αποκλείοντας το ενδεχόμενο παραίτησης. Επίσημα, θεωρεί ότι θα πρέπει να έχει ακόμη μία ευκαιρία, ανεπίσημα θα λάβει 1 εκατ. ευρώ ως αποζημίωση με την απόλυσή του... «Το μεγάλο ερώτημα είναι πόσο μερίδιο ευθύνης μου αναλογεί», ολοκλήρωσε και φάνηκε ποιο είναι το μοναδικό που τον απασχολεί. Ήθελε την ευκαιρία να συνεχίσει, απλά για να μην αποχωρήσει ως πλήρως αποτυχημένος.

Σε μία ταλαιπωρημένη ομάδα, το «εγώ» του τεχνικού διευθυντή θα έπρεπε να είναι το τελευταίο, που απασχολεί. Στο Εποπτικό Συμβούλιο θα υπάρξουν αλλαγές, αλλά αυτό που γίνεται τώρα, δείχνει και τον λανθασμένο τρόπο λειτουργίας. Χωρίς να έχει βρεθεί τεχνικός διευθυντής, ο Γιος Λουχουκάι είναι και επίσημα ο νέος τεχνικός, υπογράφοντας μέχρι το καλοκαίρι του 2018. Ο τελευταίος δεν ήταν καν στις επιλογές του Ντουτ, μοιάζει σωστή επιλογή, όμως ακόμη και όταν στη Στουτγκάρδη πάνε να κάνουν κάνουν κάτι σωστό, καταφέρνουν να το κάνουν με λάθος τρόπο. Προπονητής χωρίς την έγκριση τεχνικού διευθυντή και χωρίς η χημεία μεταξύ τους να είναι εγγυημένη, είναι οιωνός αποτυχίας στην Γερμανία.

Το «θαύμα του Βόλφσμπουργκ», που ήταν το μότο του συλλόγου τις τελευταίες ημέρες αποδείχθηκε μία ακόμη αυταπάτη. Περίπου 4.500 οπαδοί έκαναν το ταξίδι, για να δουν την ομάδα τους να παίζει χωρίς νεύρο, χωρίς πάθος στο κρισιμότερο ματς στη σεζόν. Στο ματς, που έκρινε τα πάντα. «Έμοιαζε με φιλικό παιχνίδι», όπως είπε και ο Γκουίντο Μπούχβαλντ, από τις δόξες του συλλόγου, που ήταν στην εξέδρα.

Τα πανό τους είχαν στόχο τη διοίκηση. «Καμία προοπτική», «κανένα όραμα», «καμία γνώση», «καμία απάντηση», ήταν μόνο κάποια από αυτά, που μπορούσες να διαβάσεις. «Versager raus – alle!», «Losers φύγετε – όλοι!». Σε αντίθεση με την ήττα από την Μάιντς, δεν είχαμε ακρότητες. Φαίνεται ότι όλοι είχαν αποδεχθεί το μοιραίο. Στο τέλος, ο Κράμνι έφυγε με δάκρυα για τη φυσούνα, ενώ οι παίκτες που έκαναν κίνηση να πλησιάσουν τους οπαδούς και να απολογηθούν, εισέπραξαν αποδοκιμασίες και χειρονομίες. «Wir sind Stuttgart, und ihr nicht», «Εμείς είμαστε η Στουτγκάρδη και εσείς όχι!», ακούστηκε.

Η εικόνα μελαγχολίας επισκίασε την προσωρινή επανάσταση στις πρώτες ημέρες του Κράμνι. Τότε, που η Στουτγκάρδη όχι μόνο είχε βγει από την ζώνη του υποβιβασμού, αλλά είχε φτάσει μέχρι το +8 από τη σωτηρία. Οι οπαδοί, που δικαίως θεωρούνται η ουσία του συλλόγου, έβλεπαν την ομάδα τους να κάνει αυτό που έκανε συνεχώς τελευταία: να μην καταλαβαίνει τη σοβαρότητα της κατάστασης.

Ακόμη και μετά το γκολ του Ντιντάβι, που μείωσε σε 2-1 απέναντι στην μέλλουσα ομάδα του, δεν υπήρξε καμία αχτίδα αισιοδοξίας. «Δεν υποβιβαστήκαμε σήμερα», τόνισε ο Χάρνικ, ο οποίος ήταν από τους λίγους, που βρήκαν το θάρρος να μιλήσουν. «Απλά τώρα το ποτήρι ξεχείλισε και δεν μπορεί να είναι σύμπτωση». Ο εφιάλτης έγινε πραγματικότητα στη Στουτγκάρδη, όμως μία νέα κατηγορία παρουσιάζει και την ευκαιρία για μία νέα ζωή.

Μετά από 39 χρόνια οι Σουηβοί θα παίξουν ξανά στη δεύτερη κατηγορία. Εκεί, που μετά τον υποβιβασμό τους το 1975 ανακάλυψαν ξανά τον εαυτό τους και το δέσιμο με τον κόσμο. Γκέντνερ και Γκίντσεκ υπέγραψαν νέα συμβόλαια μέχρι το 2019 και το 2020 αντίστοιχα, ενώ Γκρόσκροϊτς, Λάνγκερακ, Ντιέ ανακοίνωσαν ότι θα παίξουν και στην 2.Liga. Μετά την τρικυμία, η διοίκηση θα έχει την ευκαιρία να συσπειρώσει τους πάντες γύρω από τον σύλλογο.

Αν τα καταφέρει, η μετάβαση τουλάχιστον θα είναι ομαλή. Όσο και αν ακούγεται κυνικό, αυτή είναι η ευκαιρία της Στουτγκάρδης να ξορκίσει το φάντασμα της παράδοσης και να μπει επιτέλους στο σωστό δρόμο. Ενεργώντας χωρίς φόβο, που γίνεται πραγματικά επικίνδυνος, μόνο όταν αποφασίζεις να ενδώσεις σε αυτόν, κάτι που οι Σουηβοί έμαθαν για τα καλά φέτος. Η Στουτγκάρδη είναι το τελευταίο θύμα ανθρώπων, που βάζουν τον εαυτό τους πάνω από τον σύλλογο και θεωρούν ότι το παρελθόν από μόνο του είναι αρκετό για την επιτυχία του μέλλοντος.