Ο κορυφαίος Ισπανός σέντερ μπακ

Πριν από οποιαδήποτε αναδρομή στο βιογραφικό και τα κατορθώματα του, αξίζει να ξεκινήσουμε με την απίθανη -όχι και τόσο γνωστή- ιστορία που έχει να κάνει με το πως κατέληξε στη Ρεάλ και τι συνέβη την ίδια στιγμή με την Μπαρτσελόνα και την Ατλέτικο. Οπως και ο μεγαλύτερος αδερφός του, Μανόλο, ο Φερνάντο ακολούθησε τα βήματα του πατέρα Μανουέλ και του θείου Πέπε, οι οποίοι κλωτσούσαν επαγγελματικά το τόπι. Το 1984 λοιπόν, ο Μανόλο παρουσίασε τον 16χρονο τότε Φερνάντο Ιέρο στη Μάλαγα. Εκεί όμως θεώρησαν ότι ο πιτσιρικάς σέντερ φορ δεν τους έκανε και τον αγνόησαν.

Η αλήθεια ήταν ότι είχαν τα δίκια τους. Ο μικρός ήταν φιλότιμος επιθετικός, αλλά όχι για το επίπεδο της Primera, επειδή ήταν σχετικά αργός. Ετσι παρέμεινε στην μικρή Βέλεθ και δύο χρόνια αργότερα ακολούθησε τον αδερφό του στη Βαγιαδολίδ. Μόνο που όταν δοκιμάστηκε εκεί, πλέον είχε γίνει αμυντικός μέσος. Οχι μόνο τους άρεσε, αλλά ένα χρόνο αργότερα, ο 19χρονος θα γινόταν βασικός με τους Blanquivioletas και θα έκανε με το καλημέρα τη διαφορά.

Το 1988 συνέβαλε τα μέγιστα ώστε η Βαγιαδολίδ να τερματίσει 8η και το 1989 στην 6η θέση. Επίσης την οδήγησε στον τελικό του Κόπα ντελ Ρέι, όπου ηττήθηκε από τη Ρεάλ. Πλέον για τον 21χρονο θα σφαζόταν όλη η καλή κοινωνία της La Liga. Η Ατλέτικο συμφώνησε πρώτη με την ομάδα του. Μόνο που εκείνος προτιμούσε τη Βασίλισσα κι ας έφτασε δεύτερη. Ο πρόεδρος της Ατλέτικο, ο διαβόητος, Χεσούς Χιλ, πήγε την υπόθεση στα δικαστήρια και έχασε. Ο ταλαντούχος σέντερ μπακ θα έπαιζε στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου».

Και τότε ο Χιλ έκανε το επικό με τα χρήματα της μεταγραφής που δεν πραγματοποιήθηκε. Αγόρασε 70.000 ρολόγια και τα χάρισε στα μέλη του club. Το άλλο φοβερό με την μεταγραφή του, ήταν ότι ο πρόεδρος τη Μπαρτσελόνα, Τζουάν Γκασπάρ, ενημερώθηκε για τον παίκτη, αλλά αφού έφτασε τρίτος και καταϊδρωμένος, αγόρασε τον αδερφό του, Μανόλο Ιέρο, τον οποίο όμως ο κόουτς Γιόχαν Κρόιφ δεν ήθελε κι έτσι δεν έπαιξε ποτέ στη Μπαρτσελόνα. Τα υπόλοιπα από εκεί και έπειτα αναφορικά με την τεράστια πορεία του Ιέρο είναι ιστορία. Μία εκπληκτική διαδρομή που τον τοποθετεί στην κορυφή της λίστας των Ισπανών που αγωνίστηκαν στην δική του θέση (σ.σ.: προσωπική εκτίμηση και τον βάζω πάνω και από τον λατρεμένο Κάρλες Πουγιόλ)...

Πανέξυπνος, πολυτάλαντος, άκρως εγκεφαλικός και τεχνίτης, ήξερε πολύ μπάλα και έπαιξε αρκετά ως αμυντικός μέσος. Ωστόσο, η κανονική δουλειά του ήταν λίμπερο. Εκεί τον τοποθέτησαν σταδιακά ο Ράντομιρ Αντιτς που πέρασε για ένα φεγγάρι από τη Ρεάλ και οριστικά ο Χόρχε Βαλδάνο το 1994. Δεν έπαιρνε man to man, αλλά κάλυπτε χώρο και καθώς διάβαζε τις φάσεις, μακιγιάριζε την αδυναμία του που δεν ήταν άλλη από την ταχύτητα. Το θέμα με την καριέρα του δεν ήταν μόνο οι 545 συμμετοχές στην Primera και οι τεράστιοι τίτλοι του, αλλά το ότι σκόραρε με τη δεινότητα σέντερ φορ. Εκείνου δηλαδή που επισήμως δεν έγινε ποτέ. Συνολικά έβαλε 134 συλλογικά γκολ και άλλα 29 με την Εθνική. Το τελευταίο νούμερο είναι φοβερό, καθώς επί των ημερών του υπήρξε ο κορυφαίος σκόρερ της, με τους Ραούλ, Φερνάντο Τόρες και Νταβίδ Βίγια (νυν 1ος σκόρερ) να το προσπερνούν.

Ανίκητος στον αέρα, εκτελούσε με μαεστρία και φάουλ. Ειδικά τη σεζόν 1991-'92 βρήκε δίχτυα 21 φορές σε 37 αγώνες σε όλες τις διοργανώσεις. Μιλάμε για μυθικό νούμερο για κεντρικό αμυντικό. Σε 14 χρόνια στη Ρεάλ πήρε πέντε πρωταθλήματα, ένα Κύπελλο και τέσσερα Σούπερ Καπ. Κορυφή όμως έπιασε στο Champions League, κατακτώντας το τρεις φορές (1998, 2000, 2002), ενώ πήρε και ένα Σούπερ Καπ Ευρώπης και δύο Διηπειρωτικά. Μάλιστα το 1998 ψηφίστηκε ως κορυφαίος αμυντικός στην Ευρώπη και το 1997 κορυφαίος Ισπανός παίκτης γενικά. Με την Εθνική (89 συμμετοχές) πήγε σε τέσσερα Μουντιάλ (σκόραρε στα τρία), δύο EURO και το 2002 βρέθηκε στην MVP 11άδα του Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Από το 1989 έως και το 2003 έζησε τρεις διαφορετικές εποχές με τους Μαδριλένους. Αρχικά βρέθηκε στο φινάλε της Quinte del Buitre, πανηγυρίζοντας μαζί με την παρέα του Εμίλιο Μπουτραγκένιο και το Μίτσελ το τελευταίο από τα πέντε σερί πρωταθλήματα. Επειτα βρέθηκε απέναντι από την Dream team της Μπαρτσελόνα, η οποία πήρε με τη σειρά της τέσσερα διαδοχικά και στα δικά του τελειώματα στη Μαδρίτη, βίωσε την περίοδο των Galacticos. Σε όλες αυτές τις περιόδους υπήρξε βασικότατος και άκρως χαρισματική επιρροή, για να εξελιχτεί σταδιακά στον ηγέτη του club. Ολα αυτά μέχρι τη στιγμή που ο Φλορεντίνο Πέρεθ τον έδιωξε μαζί με τον Βιθέντε ντελ Μπόσκε. Το έκανε μάλιστα με άκομψο τρόπο, άδικο και αταίριαστο για τον σημαντικότερο σέντερ μπακ στην ιστορία του συλλόγου.

* Αφορμή για το αφιέρωμα υπήρξαν τα 48α γενέθλια του. Αιτία παραμένει ο μεγάλος θαυμασμός απ' όσους τον απολαύσαμε στα καλύτερα του!

Follow me: @jorgekaraman