Η μεγάλη αγάπη του Μονάχου

Η ιστορία της Μόναχο 1860 είναι γεμάτη ίντριγκες, μάχες εξουσίας, ανατροπές, χρυσές σελίδες, σκοτεινές εποχές, σκάνδαλα. Ό,τι πρέπει για να σου κεντρίζει το ενδιαφέρον, ειδικά αν αναλογιστείς ότι ζει στη σκιά της Μπάγερν.

Μετά από 1.860 μήνες ζωής, οι «60άρηδες» βρίσκονται για ακόμη μία φορά στο χείλος της καταστροφής. Η πτώση από τις επαγγελματικές κατηγορίες μετά από 32 ολόκληρα χρόνια είναι και πάλι υπαρκτός κίνδυνος. Τότε, μόνο για οικονομικούς λόγους. Τώρα λίγο… απ’ όλα.

Η γνωριμία μου με τα ματς της Παρασκευής στην Bundesliga έγινε με τον Ντανιέλ Μπιρόφκα να οργώνει την αριστερή πλευρά με τη γαλάζια φανέλα. Τώρα, αφού έκλεισε την καριέρα του στα Λιοντάρια, είναι βοηθός προπονητή στην U16. Αν και ξεκίνησε από τις ακαδημίες της Μπάγερν, ο 36χρονος Γερμανός αποτελεί τυπικό παράδειγμα για την 1860. Ο πατέρας του, Βίλι, ήταν παίκτης και στη συνέχεια προπονητής της ομάδας του Μονάχου (ξεκίνησε επίσης από τις ακαδημίες της Μπάγερν). «Μία φορά Λιοντάρι, για πάντα Λιοντάρι», όπως είναι και το μότο του συλλόγου, με τον… τελευταίο Μπιρόφκα, τον 7χρονο Νταβίντ, να συνεχίζει την παράδοση.

Ανήμερα του κρίσιμου εντός έδρας ματς με τη Νυρεμβέργη (βαυαρικό ντέρμπι) τα Λιοντάρια κλείνουν 155 χρόνια από τη στιγμή που επανιδρύθηκαν το 1860. Διότι η ιστορία τους ξεκινάει αρκετά χρόνια νωρίτερα. Στις 15 Ιουλίου του 1848 σε μία ταραχώδη εποχή για την Βαυαρία. Τότε, ο Βασιλιάς Μαξιμίλιαν ΙΙ απαγόρευσε τη λειτουργία του γυμναστικού συλλόγου «Turn- und Sportverein München von 1860 e. V» το 1849 για πολιτικούς λόγους.

Εκείνοι, όμως, συνέχισαν να γυμνάζονται κρυφά, πριν η αστυνομία εντοπίσει τον εξοπλισμό, τον κατασχέσει και τον κάψει μπροστά τους. Οι πρώτοι αθλητές ήταν ηττημένοι και ταπεινωμένοι. Δύο έννοιες που στον 21ο αιώνα έχουν γίνει – δυστυχώς – σήμα κατατεθέν. Στις 17 Μαΐου του 1860 οι συνθήκες το επέτρεψαν και ο σύλλογος πήρε ξανά ζωή, με το ποδοσφαιρικό τμήμα να παίρνει σάρκα και οστά τον Απρίλιο του 1899.

Από τα πρώτα τους χρόνια τα Λιοντάρια αυτοπροσδιορίστηκαν ως «Münchens Große Liebe», «η μεγάλη αγάπη του Μονάχου». Για να φτάσουμε στο σήμερα της αβεβαιότητας και κατά κάποιον τρόπο της διχόνοιας (θα εξηγήσω παρακάτω), έγιναν πάρα πολλά. Από τις ιστορίες που θέλουν τους Φραντς Μπέκενμπαουερ και Γκερντ Μίλερ να καταλήγουν την τελευταία στιγμή στην Μπάγερν αντί για την Μόναχο 1860, στο πρώτο Κύπελλο το 1942, στο πρώτο (και μοναδικό πρωτάθλημα) το 1966, στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων το 1965, στον υποβιβασμό στην Bayernliga το 1982, όταν λόγω οικονομικών προβλημάτων οι Sechzger δεν κατάφεραν να λάβουν άδεια συμμετοχής, στην 4η θέση στην Bundesliga το 2000, στον τελευταίο υποβιβασμό το 2004 και το σκάνδαλο με τον πρόεδρο Βίλντμοζερ μέχρι το σήμερα.

Στο τεύχος Μαρτίου το 11Freunde φιλοξένησε μεγάλο αφιέρωμα για την Μόναχο 1860. Ο κεντρικός τίτλος ήταν «Η ζωή στην εξορία». Αυτό, διότι, μέσα σε όλα τα προβλήματα του συλλόγου είναι και η Allianz Arena. Ένα στάδιο, που έχει ταλαιπωρήσει αφάνταστα τα Λιοντάρια. Το 2004 ο πρόεδρος Καρλ-Χάιντς Βίλντμοζερ παραιτήθηκε στη σκιά του σκανδάλου με κεντρικό πρόσωπο τον γιο του, που τελικά εξέτισε ποινή φυλάκισης 4,5 ετών, καθώς αποδείχθηκε ότι η κατασκευαστική εταιρεία Alpine τους είχε δώσει μίζες ύψους 2,8 εκατ. ευρώ. Αυτή φαίνεται ότι ήταν και η αρχή του τέλους.

Οι μετοχές αρχικά ήταν στο 50-50 για τις ομάδες του Μονάχου, όμως το 2006 η ταλαιπωρημένη από οικονομικά προβλήματα 1860 αναγκάστηκε να πουλήσει το ποσοστό της στην Μπάγερν για 11 εκατ. ευρώ. Η συμφωνία ήταν καταστροφική, καθώς το ενοίκιο για όλες τις χρήσεις ανέρχεται πλέον περίπου στα 5 εκατ. ευρώ ετησίως (2 για το στάδιο και 3 για τις εμπορικές χρήσεις), με το συμβόλαιο να έχει ισχύ μέχρι το 2025…

Έτσι, με την 1860 να βρίσκεται αυτή τη στιγμή στην προτελευταία θέση της δεύτερης κατηγορίας, όλοι είναι διχασμένοι. Διότι, εδώ και καιρό υπάρχει ένα μεγάλο όνειρο. Αυτό της επιστροφής στο ιστορικό (και ανακαινισμένο πρόσφατα) Grünwalder και στις ρίζες του συλλόγου. Οι οπαδοί θέλουν να ζήσουν ξανά το ποδόσφαιρο στην αυθεντική του μορφή, να λυτρωθούν και να σχεδιάσουν από το μηδέν την επόμενη μέρα. Κανένας, φυσικά, δε λέει ότι αυτό είναι εύκολο.

Το 2011 ο Χασάν Ισμαϊκ αποφάσισε να σώσει την ομάδα από την οικονομική καταστροφή, με τους οπαδούς, που αντέδρασαν, να αναγκάζονται να κάνουν «συμφωνία με τον διάβολο». Ο Ιορδανός πλήρωσε περίπου 18 εκατ. ευρώ για το 60% των μετοχών, όμως με το 50+1 σε ισχύ δεν μπορούσε να ασκήσει διοίκηση. Από τις πρώτες ημέρες άρχισε να κάνει απίστευτα όνειρα και δηλώσεις μεγαλομανίας τύπου Μπαρτσελόνα και Παρί, πριν στη συνέχεια πει ότι εξαπατήθηκε, καθώς δεν γνώριζε για τον παραπάνω κανονισμό…

Όπως και να έχει, μέχρι σήμερα η επένδυσή του αγγίζει τα 40 εκατ. ευρώ, όμως προκοπή ο σύλλογος δεν έχει δει. Και οι οπαδοί – δικαιολογημένα – πιστεύουν ότι θα καταφέρουν να απαλλαγούν από την παρουσία του σε περίπτωση που έρθει ο υποβιβασμός. Μαζί με την επιλογή να φύγει από την Allianz Arena η 1860 ίσως ξαναπάρει πίσω την ψυχή της, που αναγκάστηκε να πουλήσει…

«Με πληγώνει να βλέπω τα ματς», είπε ο Hans Vonavka, ένας από τους γηραιότερους οπαδούς της 1860, στο 11Freunde. «Η πτώση είναι η μοναδική ευκαιρία για νέο ξεκίνημα». Τα χρέη που θα μείνουν υπολογίζονται περίπου στα 10 εκατ. ευρώ, όμως ό,τι και να συμβεί η κατάσταση είναι ούτως ή άλλως μη αναστρέψιμη… Οι Sechzger κινούνται στη μετριότητα και στα όρια του λήθαργου.

Από τον Ιανουάριο του 2014 διευθύνων σύμβουλος είναι ο Μάρκους Ρέγιεκ, ο οποίος δούλεψε για χρόνια στην Μπορούσια Ντόρτμουντ ως υπεύθυνος του τμήματος μάρκετινγκ και βρίσκεται πίσω από την επιτυχία της «Αληθινής Αγάπης» των Βεστφαλών. «Το όνειρο της ανόδου θα πρέπει να περιμένει. Πρέπει πρώτα να αρχίσουμε να λύνουμε τα προβλήματα του τώρα», τόνισε, καθώς κάθε σεζόν ξεκινάει με το απατηλό όνειρο της επιστροφής στην Bundesliga. Ο ίδιος αποκάλυψε ότι εντόπισε πολλές ατασθαλίες στα οικονομικά του συλλόγου, που έλαβαν χώρα τα τελευταία χρόνια και δίνει μάχη για ένα καλύτερο αύριο. «Χρειαζόμαστε μία ομάδα με την οποία μπορείς να ταυτιστείς», ήταν το σημαντικότερο που είπε.

Διότι από το 2005 και μετά η προσέλευση του κόσμου ακολουθεί πτωτική πορεία. Από τον μέσο όρο των 41.371 θεατών το 2005, φτάσαμε στους 19.312 κατά τη διάρκεια της περσινής σεζόν. Και να σκεφτεί κανείς ότι το 1970 μετά τον υποβιβασμό στη δεύτερη κατηγορία στο ματς με την Άουγκσμπουργκ στο Ολυμπιακό Στάδιο το παρών είχαν δώσει 90.000 οπαδοί. Για τέτοιο μέγεθος μιλάμε. Το χειρότερο, λοιπόν, είναι ότι σιγά-σιγά τα Λιοντάρια βυθίζονται στην αδιαφορία. Κάτι που δεν τους αξίζει. Ίσως η κρυφή επιθυμία του υποβιβασμού να υπάρχει και για λόγους συσπείρωσης, με την TZ να θέτει το μεγαλύτερο ερώτημα: «Καταστροφή ή ευκαιρία για νέο ξεκίνημα;».

Τα τελευταία χρόνια ο πιο συνηθισμένος χαρακτηρισμός στον γερμανικό τύπο για την 1860 είναι «Chaos-Klub». Φέτος, έχουν γίνει ήδη 3 αλλαγές στην τεχνική ηγεσία, με τον Μάρκους φον Άλεν να αντικαθιστά τον Μονίς και στη συνέχεια να αντικαθιστάται από τον Τόρστεν Φρέλινγκ. Ειδικά για τον τελευταίο, που ήταν στην U21, η απόφαση του τεχνικού διευθυντή Γκέρχαρντ Πόσνερ ήταν άκρως τολμηρή.

Η 1860 έχει τον μικρότερο μέσο όρο ηλικίας στην κατηγορία (23) και αυτό έχει τις επιπτώσεις του. «Ένας χρόνος δουλειάς εδώ είναι σαν 10 σε άλλο σύλλογο», όπως λέει ο Πόσνερ. Διότι και αυτό έχει τη γοητεία του. Οι παλαιότεροι οπαδοί ζουν φέτος ένα Déjà vu. Την πρώτη φορά που τα Λιοντάρια υποβιβάστηκαν χρειάστηκαν 7 χρόνια για να επιστρέψουν, τη δεύτερη 9 και τώρα έχουμε ήδη φτάσει στα 11. Παίκτες όπως ο Ρούντι Φέλερ, τα αδέρφια Μπέντερ και ο Κέβιν Φόλαντ, που θα μπορούσαν να γράψουν ιστορία με τα Λιοντάρια, βρέθηκαν σε άλλους συλλόγους, καθώς η 1860 απλά δεν μπορούσε να τους κρατήσει.

To 2004 μετά το ματς με την Γκλάντμπαχ την τελευταία αγωνιστική, που έφερε και το μοιραίο, η κάμερα ήταν στραμμένη στον πρόεδρο Καρλ Άουερ, που δεν μπορούσε να κρατήσει τα δάκρυά του. «Είναι η πιο πικρή μου στιγμή», μονολογούσε και από τότε η 1860 δεν έχει καταφέρει να ξανασηκώσει κεφάλι. «Μία σαπουνόπερα χωρίς τέλος», όπως έχει χαρακτηρίσει αυτή τη διαδρομή η Süddeutsche.

Το 2013 κυκλοφόρησε το βιβλίο του Κλάους Μέλχιορ «111 λόγοι να αγαπήσεις την Μόναχο 1860». Ανάμεσά τους και το «γιατί μέχρι και ο ουρανός είναι γαλάζιος». Τα Λιοντάρια βρίσκονται μόνιμα σε μάχη με τα φαντάσματα του παρελθόντος. Με την ίδια τους την παράδοση, με τον ίδιο τους τον εαυτό. Ο δικός τους ουρανός είναι σκοτεινός, συννεφιασμένος. Και για να γίνει ξανά γαλάζιος χρειάζεται ολικό restart. Δύο φορές η 1860 κατάφερε να αναγεννηθεί από τις στάχτες της και η διχόνοια, που χαρακτηρίζει το σήμερα, μπορεί να γίνει η επλίδα του αύριο...

Follow me @entanovasilis