Ο καλύτερος τρόπος για να μάθει κάποιος να κολυμπάει, λένε, είναι να τον ρίξεις με τη μία στα βαθιά. Ο Μίραλεμ Πιάνιτς ήξερε, όταν αποφάσιζε να πει «ναι» στην πρόταση της Γιουβέντους, ότι θα άφηνε τα νερά μιας γνώριμης θάλασσας για να πάει σε αυτά ενός ωκεανού. Αυτό που δεν ήξερε και θα το μάθαινε σύντομα, ήταν ότι αυτά τα νερά μπορούν να γίνουν πολύ ορμητικά. Και έγιναν έτσι, επειδή η πώληση του Πολ Πογκμπά προκαλούσε την παραδοσιακή -πλέον- και μάλλον γούρικη καλοκαιρινή γκρίνια των Γιουβεντίνων, οι οποίοι ήταν έδειχναν ικανοί να «μειώσουν» την καλύτερη μεταγραφική καμπάνια δεκαετιών, ξεχνώντας ποιον χαφ είχε αποκτήσει η ομάδα τους.

Στα πέντε χρόνια που έζησε στη Ρόμα, ο Βόσνιος κατάφερε να γίνει φίλος του Φραντσέσκο Τότι. Το γεγονός θεωρείται «κατόρθωμα», επειδή ο αρχηγός των Τζαλορόσι δεν συνήθιζε να κάνει φίλους... άμπαλους. Και για να κερδίσεις την -πρώτα από όλα- ποδοσφαιρική εκτίμηση του Capitano, μάλλον είσαι πραγματικά καλός. Αυτό μπορούσαν να το δουν και όλοι οι υπόλοιποι, ειδικά από την στιγμή που οι Ρωμαίοι προσέλαβαν τον Ρούντι Γκαρσία. Ο Πιάνιτς εξελισσόταν συνεχώς ως ποδοσφαιριστής, η απουσία του την σεζόν 2014-15 λόγω τραυματισμού για ένα σεβαστό διάστημα προκάλεσε τόσα προβλήματα στην Ρόμα ώστε να χάσει επαφή με την κορυφή, δύο σερί σεζόν (2014-15, 2015-16) ήταν πρώτος σε ασίστ στη Serie A και γενικά ο Μίραλεμ έπεισε ότι από καλός μπορεί να γίνει πολύ καλός.

Αν δεν έπεισε τον κάθε οπαδό αυτής της γης, έπεισε αυτούς που έπρεπε: Μασιμιλιάνο Αλέγκρι και Φάμπιο Παράτιτσι σημείωσαν πολύ ψηλά το όνομα του και από εκεί και πέρα ο Μπέπε Μαρότα αποφάσισε να δώσει το ποσό της ρήτρας (32 εκατ. ευρώ) για να τον ντύσει Μπιανκονέρο. Τον έντυσε, το χάρηκε και μετά... δέχθηκε κριτική. Μια κριτική που αφορούσε στο κακό ξεκίνημα της ομάδας σε ό,τι αφορά το θέαμα, γιατί τα αποτελέσματα έρχονταν. Η αποχώρηση του Πογκμπά και η μη απόκτηση κάποιου άλλου, είχε ως συνέπεια ο Βόσνιος να βρεθεί ξαφνικά στο μάτι του κυκλώνα και το περίεργο δικό του ξεκίνημα δεν βοήθησε τα πράγματα.

Η σεζόν, για όσους θυμούνται, άρχισε με τον Πιάνιτς να μην είναι συνεχώς στην 11άδα, γεγονός που ο Αλέγκρι αιτιολογούσε λέγοντας πως χρειάζεται χρόνο για να προσαρμοστεί. Ο προπονητής επιβεβαιωνόταν από τον ίδιο τον ποδοσφαιριστή, ο οποίος τότε δήλωνε πως «δεν είμαι ακόμη 100% έτοιμος, η δουλειά στη Γιουβέντους είναι εντελώς διαφορετική σε σχέση με την Ρόμα. Τόσο σε ό,τι αφορά το στυλ παιχνιδιού, όσο και στη φυσικά κατάσταση και τη δύναμη. Ποτέ στη ζωή μου δεν έχω τρέξει τόσο και ποτέ στην μέχρι τώρα καριέρα μου δεν έπρεπε να έρχομαι τόσο λίγο σε επαφή με την μπάλα».

Το 3-5-2 των Μπιανκονέρι, προφανώς, δεν είχε καμία σχέση με το στυλ παιχνιδιού της Ρόμα, το οποίο βασιζόταν στην κατοχή μπάλας, με τον Βόσνιο να την έχει αρκετά συχνά στα πόδια του. Και σε μία Γιούβε που ψαχνόταν, αφού ο Αλέγκρι άλλαζε συχνά συστήματα στην προσπάθεια του να βρει το καλύτερο, η προσαρμογή γινόταν όλο και πιο δύσκολη. Τόσο δύσκολη, ώστε ο Μαρότα να ρωτάται ευθέως αν έκανε λάθος με την απόκτηση του, αφού κάθε φορά που η ομάδα δεν έπαιζε καλά, ακόμη κι αν νικούσε, όλες οι αναλύσεις περιστρέφονταν γύρω από τον Πογκμπά και από το πόσο λείπει.

Κατά τον Αλέγκρι, αυτό που έλειπε δεν ήταν ο Γάλλος αλλά η υπομονή. «Δεν θέλουμε να είμαστε έτοιμοι αυτή την περίοδο, δεν χρειάζεται να είμαστε έτοιμοι τώρα. Η ομάδα θα είναι όπως πρέπει την κατάλληλη στιγμή και ο Πιάνιτς θα μάθει να παίζει μπροστά από την άμυνα. Θα γίνει ένας από τους καλύτερους, αν όχι ο καλύτερος, σε αυτό τον ρόλο τα επόμενα χρόνια», επαναλάμβανε συνεχώς ο allenatore σε κάθε συνέντευξη Τύπου πριν ή μετά τους αγώνες. Κι όπως συμβαίνει συνεχώς αυτή την τριετία, δικαιώθηκε.

Ο Αλέγκρι χρησιμοποίησε τον Βόσνιο μπροστά από την άμυνα σαν Πίρλο, τον έβαλε 10άρι πίσω από Ντιμπάλα-Ιγουαΐν, τον έβαλε χαφ σαν Μαρκίζιο, γενικά τον δοκίμασε σε όλες τις θέσεις που θα μπορούσε να τον δοκιμάσει, μέχρι που ήρθε η ήττα από την Φιορεντίνα για να αλλάξουν τα πάντα. Η επιλογή του 4-2-3-1 έδειξε από την αρχή ότι ταίριαζε στη Γιουβέντους και ταίριαζε και στον πιο μπαλαδόρο χαφ. Ναι μεν ο Πιάνιτς ήταν μπροστά από την άμυνα ξανά, θέση που δεν είχε ξαναπαίξει και δεν του άρεσε, αλλά δεν ήταν μόνος του πλέον.

Με τον Κεντίρα να τον καλύπτει όποτε χρειαζόταν, ο Βόσνιος ένιωσε αμέσως μεγαλύτερη άνεση και αυτό βγήκε και στο γήπεδο. «Συνέχεια με ρωτάνε αν είμαι αντι-Πίρλο. Οχι. Πάντα μελετούσα τις κινήσεις του Αντρέα γιατί ήταν ο καλύτερος σε αυτό τον ρόλο. Δεν μπορώ και δεν θέλω να του μοιάσω όμως», έλεγε ο 27χρονος, ο οποίος δεν έδινε πλέον μόνο λύσεις με τις εκτελέσεις στα φάουλ ή στα κόρνερ αλλά και με τον ρυθμό που έδινε στην ομάδα.

Παράλληλα με αυτό, όμως, ο Πιάνιτς παρουσίαζε σταθερά «βελτίωση» σε έναν άλλο τομέα: Στον χαρακτήρα. Στο ντέρμπι των Μπιανκονέρι με την Μίλαν τον Οκτώβριο, από την στιγμή που ο Ριτσόλι ακύρωσε το κανονικό του γκολ με φάουλ, ο Μίραλεμ έδειξε την κακή νοοτροπία που είχε. Στο υπόλοιπο του αγώνα, εκνευρισμένος λόγω διαιτητή, το μόνο που έκανε ήταν να διαμαρτύρεται και να ρίχνει κλωτσιές. «Με κάθε σεβασμό στη Ρόμα, εδώ μιλάμε για την Γιουβέντους. Δεν αμφιβάλω για το πόσο καλό πόδι έχει ο Πιάνιτς, αμφιβάλω όμως για το αν έχει τον χαρακτήρα για να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις που υπάρχουν», έλεγε ο Μάρκο Ταρντέλι στη La Domenica Sportiva. Λίγους μήνες μετά, λέει ότι ο Βόσνιος είναι από τα πιο σημαντικά κλειδιά της Γιούβε.

Οι αριθμοί δείχνουν ότι ο Πιάνιτς έχει 8 γκολ και 14 ασίστ φέτος. Αριθμοί που καλύπτουν μια χαρά αυτούς του Πογκμπά, για παράδειγμα. Σημαντικότερο κι από τους αριθμούς, είναι η άνεση με την οποία πλέον κάνει στο γήπεδο πράγματα που δεν έκανε μέχρι τώρα. Ο Βόσνιος ξέρει πότε να σπρώξει την ομάδα μπροστά και πότε να κρατήσει μπάλα, αντιλαμβάνεται πότε είναι η σωστή στιγμή για να ανεβάσει τον ρυθμό του παιχνιδιού και πότε να τον... νεκρώσει, καταλαβαίνει ότι θα είναι το ίδιο, ή και περισσότερο, πολύτιμος αν αντί να δώσει μια έξτρα μπαλιά, κάνει ένα έξτρα κόψιμο.

«Ο Μίραλεμ έχει το μυαλό και το πόδι, έχει την ποιότητα για να γίνει ένας από τους τρεις καλύτερους χαφ του κόσμου αλλά κάθε φορά που χάνει την μπάλα γίνεται μια τραγωδία. Εχει κάνει πολύ σημαντικά βήματα αλλά θέλει λίγο ακόμη, με εκνευρίζει πολύ όταν αφήνει κάτι να τον επηρεάσει», λέει ο Αλέγκρι, ο οποίος έχει αδυναμία στον Πιάνιτς και δεν το κρύβει.

Οπως δεν κρύβει και ο ίδιος ότι όλη αυτή η κριτική που του έγινε, τον έχει βοηθήσει τελικά. «Η εμπειρία μου στην Ρόμα ήταν υπερθετική, η καριέρα μου εξελίσσεται ωραία. Η Γιουβέντους είναι κάτι διαφορετικό, εδώ υπάρχει μια εμμονή με τη νίκη, η οποία αρχικά μπορεί να "πνίξει" αλλά καταλαβαίνεις γρήγορα πόσο καλό σου κάνει. Νικάμε και δεν το πανηγυρίζουμε γιατί ήδη σκεφτόμαστε ότι πρέπει να νικήσουμε και στο επόμενο ματς. Βασικά, εδώ τους φαίνεται αδιανόητο να μην νικήσουν, όταν ήρθα το καλοκαίρι είδα τη νοοτροπία που είχαν στις προπονήσεις και κατάλαβα γιατί νικούσαν συνεχώς. Η φετινή σεζόν με έχει βοηθήσει πολύ, έκανα βήματα γίγαντα σε όλους τους τομείς και ειδικά στη νοοτροπία. Οταν ήρθα εδώ, ο στόχος μου ήταν γίνω πιο δυνατός για να σταθώ ανάμεσα στους καλύτερους. Είμαι σε καλό δρόμο».

Βασικά είναι σε τόσο καλό δρόμο, ώστε από εκεί που δεν είχε κατακτήσει ούτε έναν τίτλο στην καριέρα, τώρα να «απειλεί» να τους κατακτήσει όλους. «Είμαστε μια χαρά, είμαστε ένα ωραίο δεμένο γκρουπ, η σεζόν είναι ούτως ή άλλως πάρα πολύ καλή και έχουμε την ευκαιρία να την κάνουμε τέλεια. Δουλέψαμε πολύ αλλά άξιζε τον κόπο. Ξέρουμε ότι ο τελικός δεν θα είναι εύκολος, ξέρουμε ότι η Ρεάλ έχει σπουδαίους ποδοσφαιριστές αλλά δεν σκεφτόμαστε αυτούς. Μας απασχολεί μόνο το να κάνουμε το παιχνίδι μας με ηρεμία και ας ανησυχήσουν αυτοί για εμάς. Το θέμα είναι να κάνουμε το παιχνίδι μας», είπε στην Tuttosport πριν δύο εβδομάδες.

Και για να κάνει το παιχνίδι της η Γιουβέντους, θα πρέπει να είναι ήρεμος και καλός ο Πιάνιτς. Με Κρος, Μόντριτς απέναντι μόνο εύκολο δεν το λες αλλά από την άλλη, καλύτερα στα βαθιά με την μία...