«Η Ράγιο Βαγιεκάνο είναι κάτι παραπάνω από μια ομάδα!»

Τις περισσότερες φορές που το όνομα της Ράγιο Βαγιεκάνο βρίσκεται στην επικαιρότητα είναι για μη ποδοσφαιρικούς λόγους. Πέρυσι, τα διεθνή ΜΜΕ της υποκλίθηκαν όταν ανέλαβε να πληρώσει το σπίτι μιας κυρίας 80 ετών από τη γειτονιά, στην οποία έγινε έξωση επειδή είχε μπει εγγυήτρια σε δάνειο του γιου της και αδυνατούσε να βοηθήσει στην αποπλήρωσή του. Ήταν επίσης η μοναδική ομάδα της Ισπανίας που κατέβηκε σε απεργία όταν η κυβέρνηση Ραχόι είχε ανακοινώσει μέτρα λιτότητας, θέλοντας να σταθεί αλληλέγγυα σε όλους όσοι επηρεάζονταν από τα μέτρα. Αυτά είναι μόνο μερικά πραδείγματα. «Μικρή στο γήπεδο, μεγάλη στις αξίες» αναφέρει ένα από τα χαρακτηριστικά πανό των οπαδών της, το οποίο περικλείει και την πραγματικότητα.

Το Βαγιέκας, προάστιο της Μαδρίτης έχει βαθιές εργατικές ρίζες και ιστορικό αντίστασης, με τον ποδοσφαιρικό σύλλογο να είναι από τους ελάχιστους που απομένουν για να κρατούν ψηλά τη σημαία της τοπικής κοινότητας και των όσων αυτή εκπροσωπεί. Άλλες ομάδες χαράσσουν ταυτότητα με βάση τα αθλητικά τους επιτεύγματα. Η Ράγιο το κάνει με βάση τις κοινωνικές της αξίες, τη διαφορετικότητα που εκφράζει εντός και εκτός γηπέδων, την μοναδική σχέση κόσμου-αγωνιστικού τμήματος. Το πρώτο μότο των οπαδών μετά τον περσινό υποβιβασμό στη Σεγούντα ήταν το «δεν έχει σημασία η κατηγορία». Ακόμα και όταν οι περαστικοί διοικούντες έχουν διαφορετική κατεύθυνση, η αντίθεσή του κόσμου εστιάζεται αποκλειστικά σε αυτούς και όχι σε εκείνους που τιμούν τον κεραυνό.

Ο Ραούλ Μαρτίν Πρέσα, ο οποίος αγόρασε το σύλλογο το 2011 στο χείλος του γκρεμού, βρήκε τους οπαδούς απέναντί του από νωρίς, καθώς έθεσαν θέμα διαφάνειας στον τρόπο που πήρε την ομάδα, χωρίς να επενδύσει τα χρήματα που υποσχόταν. Μολονότι ο ίδιος υπερηφανευόταν για τις κοινωνικές δράσεις ομάδας και κόσμου και εισήγαγε τη φανέλα με την πολύχρωμη ρίγα κατά της ομοφοβίας, έχει κατηγορηθεί για «λογοκρισία και δικτατορία».

Τελευταίο κρούσμα στην κόντρα Πρέσα-κόσμου ήταν η απόφαση να αποκτηθεί από την Μπέτις ο Ουκρανός Ρομάν Ζοζούλια. Εδώ μπορείτε να διαβάσετε όλο το ιστορικό του... τείχους που ύψωσαν προκειμένου να μην πατήσει στο Βαγιέκας. Οι Bukaneros κυκλοφόρησαν ένα κολλάζ αποδείξεων για το ότι είναι νεοναζί, ξεκαθαρίζοντας πως δεν πρόκειται να δεχθούν την παρουσία του στο σύλλογο. Διοργάνωσαν μάλιστα συνέντευξη Τύπου για την Κυριακή, όπου θα παρουσιάσουν όλο το υλικό που έχουν συλλέξει στα Media. Η αφίσα κυκλοφορεί με το πρόσωπο του παίκτη μέσα σε απαγορευτικό και ένα τεράστιο «not welcome» να τον περιβάλλει.

Με αφορμή το πρόσφατο περιστατικό, το FourFourTwo του gazzetta.gr βρήκε την ευκαιρία να συζητήσει με τον μεγάλο αρχηγό Ρομπέρτο Τρασόρας για τη διαφορετικότητα της Ράγιο Βαγιεκάνο. Ο 35χρονος πλέον μέσος πήρε το προσωνύμιο «μπρουχίτα» στα 7 χρόνια που πέρασε στον οργανισμό της Μπαρτσελόνα, στην οποία έπαιξε μέχρι τη δεύτερη ομάδα, καθώς το στιλ του θύμιζε Βερόν. Έπαιξε στη δεύτερη ομάδα της Ρεάλ Μαδρίτης, πήγε Νουμάνθια, Λας Πάμας και Θέλτα και το 2011 έριξε άγκυρα στη γειτονιά της Μαδρίτης, όπου γνώρισε κάτι το εντελώς ξεχωριστό. Και σταδιακά έγινε μέρος του. Ήταν εκείνος που ως αρχηγός μίλησε στα αποδυτήρια για τις δυσκολίες της 80χρονης και κίνησε τις διαδικασίες βοήθειάς της. Έκλαψε μπροστά στον κόσμο που τον χειροκρότησε ιπποτικά, μετά τον υποβιβασμό, αλλά έμεινε στην ομάδα που σημαίνει τόσα πολλά γι' αυτόν. Και μας εξηγεί τους λόγους.

Τι είναι αυτό που κάνει τη Ράγιο Βαγιεκάνο ξεχωριστή;

«Είναι διαφορετική για πολλούς λόγους. Αρχικά είναι μια ομάδα πολύ κοντά στην κοινωνία, πολύ κοντά στις αξίες που έχει. Μια ομάδα σχετική μικρή μπορείς να πεις, αλλά με αξίες πολύ πολύ ξεκάθαρες, όπως η αλληλεγγύη, το ότι είναι κοντά σε ανθρώπους που αντιμετωπίζουν δυσκολίες, όλα αυτά. Δείχνει τις αξίες αυτές προς κάθε κατεύθυνση και παρότι δεν είναι ένα κλαμπ που κατακτά τίτλους, αυτό την κάνει τόσο ξεχωριστή».

Έχεις παίξει σε ομάδες όπως η Ρεάλ Μαδρίτης και η Μπαρτσελόνα, αλλά έχεις δηλώσει ότι η Ράγιο σου έδωσε περισσότερα. Γιατί;

«Είναι λογικό κάθε ποδοσφαιριστής να ονειρεύεται παίξει σε μεγάλες ομάδες όπως η Ρεάλ και η Μπαρτσελόνα. Ίσως όμως να είναι οι σύλλογοι σαν τη Ράγιο εκείνοι που σου αφήνουν περισσότερο το σημάδι τους, για όλα αυτά που είπαμε πριν. Δεν έχει το ποδοσφαιρικό μέγεθος των άλλων, αλλά είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζει τα πράγματα που την κάνει διαφορετική. Οι ιδέες και ο τρόπος που αντιλαμβάνεται το ποδόσφαιρο. Με έφερε πιο κοντά στους ανθρώπους, με βοήθησε να δω τα προβλήματά τους διαφορετικά. Η ομάδα και ο κόσμος βαδίζουν προς την ίδια κατεύθυνση και όλα αυτά την κάνουν ένα ιδιαίτερο σύλλογο».

Οι παίκτες αισθάνονται όλη αυτή τη διαφορετικότητα;

«Σίγουρα, είναι κάτι που το αισθάνονται οι ποδοσφαιριστές και γίνονται μέρος του. Η ομάδα είναι πολύ κοντά στον κόσμο της γειτονιάς, σε εκείνους που έχουν ανάγκη, που έχουν προβλήματα. Πάντα τα κοινωνικά προβλήματα βρίσκονται στο επίκεντρο αυτής της ομάδας».

Το μότο «Mes que un club» συνοδεύει τη Μπαρτσελόνα. Το έζησες στην Καταλονία. Αισθάνεσαι ότι ισχύει και για τη Ράγιο;

«Χωρίς αμφιβολία είναι κάτι παραπάνω από ένα κλαμπ. Είναι ένας διαφορετικός τρόπος αντίληψης της ζωής. Όταν λέμε για την Μπαρτσελόνα ότι είναι κάτι παραπάνω από ένας σύλλογος αναφερόμαστε στις διαφορετικές διαστάσεις που έχει. Έτσι και η Ράγιο επίσης έχει μια ξεχωριστή κοινωνική διάσταση και δίνει το δικό της στίγμα στην τοπική κοινωνία. Σε μικρό βαθμό, αλλά υπάρχουν πολλά πράγματα, πολλές λεπτομέρειες, που την φέρνουν στο ύψος των μεγάλων ομάδων».

Η κατάσταση με τον Ζοζούλια δεν έχει ξεκαθαρίσει ακόμα...

«Είναι μια περίεργη κατάσταση για εμάς τους ποδοσφαιριστές, γιατί δεν μπορούμε να εμπλακούμε σε όλο αυτό. Ο παίκτης δίνει τη δική του εκδοχή, ο κόσμος έχει άλλη. Εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι, περιμένουμε να δούμε τι θα γίνει. Ακούμε με σεβασμό όλες τις πλευρές, όπως είναι λογικό εμείς δεν μπορούμε να πούμε πολλά γιατί δεν θέλουμε να επηρεάσουμε την κατάσταση. Οι οπαδοί λένε κάποια πράγματα, ο παίκτης ισχυρίζεται ότι δεν είναι έτσι, οπότε πρέπει να περιμένουμε».

Μπορεί ένας σύλλογος όπως η Ράγιο Βαγιεκάνο να επιβιώσει στο σύγχρονο ποδόσφαιρο;

«Ναι, μπορεί. Και στην τελική νομίζω ότι λείπουν από το σύγχρονο ποδόσφαιρο τέτοιες ομάδες. Όχι με πολλά χρήματα, αλλά μεγάλες με διαφορετικό τρόπο, με τους παίκτες να είναι προσιτοί για τον κόσμο. Είναι διαφορετικές ομάδες, στις οποίες οι οπαδοί μπορούν να αισθανθούν πιο κοντά στον ποδοσφαιριστή. Είναι κοντά όχι μόνο όταν ο παίκτης μπαίνει μέσα στο γήπεδο για να αγωνιστεί. Και όλο αυτό μπορεί να σε κάνει να αγαπήσεις περισσότερο το ποδόσφαιρο».

Είναι κάτι το μοναδικό αυτό που συμβαίνει στο Βαγιέκας;

«Δεν ξέρω αν είναι μοναδικό, αλλά είναι κάτι το σπέσιαλ σίγουρα. Όλες οι ομάδες που ξέρω και έχω ζήσει αντιμετωπίζουν διαφορετικά τα πράγματα. Σε ελάχιστες γίνονται κάποια από αυτά που γίνονται εδώ. Κάποιες φορές πάνε καλά, άλλες όχι, ωστόσο γίνονται πράγματα που δεν τα έχω συναντήσει πουθενά αλλού. Και σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο».