Πάντα μπορούσε να βρει μια ατάκα ο Ζοσέ Μουρίνιο. Πολύ πριν σκεφτεί σοβαρά να αναλάβει την Τότεναμ, ο εκνευρισμός του για την τακτική της είχε ως αποτέλεσμα να γίνει μέρος του ποδοσφαιρικού λεξικού. Τα Σπιρούνια του Ζακ Σαντινί είχα μόλις πάρει ισοπαλία στο Stamford Bridge το 2004. «Η Τότεναμ πάρκαρε ακόμη και το πούλμαν της ομάδας σήμερα μπροστά από την εστία», είπε. Οταν ο Μουρίνιο πρόσθεσε το «πάρκαρε το λεωφορείο» στο ποδοσφαιρικό λεξιλόγιο, ήταν ο αυτοαποκαλούμενος «Special One». Οχι πια... Μέρος της ίντριγκας που έχει η απόφαση της Τότεναμ να αντικαταστήσει τον Μαουρίσιο Ποτσετίνο με τον Μουρίνιο, είναι το γεγονός ότι δείχνει να είναι το αντίθετο όλων όσων αντιπροσώπευε η ομάδα τα τελευταία χρόνια. Ενα θέμα, είναι το αν ο Μουρίνιο μπορεί να αντιστρέψει την πορεία της καριέρας του. Μπορεί να προβάλει τη 2η θέση του 2018 με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ως ένα από τα σπουδαιότερα κατορθώματα του και να αναφέρει τις κατακτήσεις του Carabao Cup ή του Europa League το 2017, αλλά η εναλλακτική οπτική είναι ότι η θητεία του στο Old Trafford ήταν η πρώτη πραγματική αποτυχία του μετά την Μπενφίκα.

Ηταν special, πραγματικά special. Στη χρυσή δεκαετία του από το 2002 ως το 2012 κατέκτησε επτά πρωταθλήματα σε τέσσερις χώρες, το μοναδικό Champions League της Πόρτο μετά το 1987 και το μοναδικό της Ιντερ μετά το 1965. Εκθρόνισε την Μπαρτσελόνα του Πεπ Γκουαρδιόλα για να κατακτήσει το ισπανικό πρωτάθλημα. Εγινε πρωταθλητής στην Premier League ξανά στη συνέχεια, αλλά τα τελευταία επτά χρόνια δεν είναι το ίδιο. Παρ' όλα αυτά, αν είναι το αντίθετο του Ποτσετίνο, τότε η ανακοίνωση της Τότεναμ για την πρόσληψη του συμπεριλαμβάνει και την τροπαιοθήκη του με 25 τίτλους. Είναι 25 περισσότεροι από αυτούς του Αργεντίνου...

Το ποδόσφαιρο, όμως, είναι μία βιομηχανία που κινείται γρήγορα. Ο κίνδυνος είναι ότι οι Λονδρέζοι αντικατέστησαν ένα μέλος της ελίτ του σύγχρονου ποδοσφαίρου με έναν αναχρονιστικό. Η ειρωνεία, επίσης, είναι ότι στους τελευταίους του μήνες, ο Ποτσετίνο καθώς γινόταν όλο και πιο unhappy, κατέκρινε όλο και περισσότερο δημοσίως τους εργοδότες του, άρχισε να μοιάζει όλο και περισσότερο στον Μουρίνιο. Τον Μουρίνιο των τελευταίων επτά χρόνων όμως, όχι αυτόν που διεκδικούσε θέση στους κορυφαίους όλων των εποχών.

Οι μέθοδοι του Ποτσετίνο μοιάζουν πιο σύγχρονοι. Παίζει ένα pressing game που ο Μουρίνιο δεν το κάνει. Για την ακρίβεια, ίσως η αρχή του τέλος για τον Πορτογάλο στη δεύτερη θητεία του στην Τσέλσι να ήταν όταν οι Spurs τους διέλυσαν με 5-3 το 2015, παρά το γεγονός ότι ο Μουρίνιο σήκωσε το πρωτάθλημα τέσσερις μήνες μετά. Ο Ποτσετίνο έλαμψε με νεαρούς παίκτες ενώ ο Μουρίνιο δεν τους εμπιστεύθηκε ποτέ, αναζητώντας την άνεση που προσφέρει η εμπειρία.

Στη Γιουνάιτεντ ο Πορτογάλος δεν κατάλαβε τον Αντονι Μαρσιάλ. Ή τον Λουκ Σο. Ή τον Πολ Πογκμπά. Ή, για να πούμε την αλήθεια, οποιονδήποτε που γεννήθηκε τη δεκαετία του '90 και δεν τον έλεγαν Σκοτ ΜακΤόμινεϊ. Ισως, σε τόσο αφοσιωμένους επαγγελματίες όπως οι Χάρι Κέιν και Σον Χονγκ-Μιν, δει αναμνήσεις από μια νεότερη εποχή. Ή ίσως κοιτάξει τριγύρω του στα αποδυτήρια και αναρωτηθεί γιατί δε βλέπει τους Ντιντιέ Ντρογκμπά, Φρανκ Λάμπαρντ και Πετρ Τσεχ. Τον κοιτούσαν και έβλεπαν τον cool μεγαλύτερο αδερφό τους, να οργίζεται εναντίον του περιβάλλοντος με ένα στυλ που τον έκανε μια cult φιγούρα. Η ομάδα της Γιουνάιτεντ είδε έναν λυπημένο "γέρο".

Δεν είναι αποκλειστικά θέμα ηλικίας. Η ικανότητα του Ποτσετίνο να πλάσει τους νεότερους παίκτες βοήθησε την Τότεναμ να είναι ανταγωνιστική σε δύσκολο οικονομικά περιβάλλον. Ο Μουρίνιο συνήθιζε να λειτουργεί με μεγαλύτερα μπάτζετ. Ξόδεψε 391 εκατ. λίρες στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και την άφησε με τη μεγαλύτερη μισθοδοσία στην Αγγλία. Η υπογραφή του Μουρίνιο για 3,5 χρόνια συνεπάγεται και αλλαγή της οικονομικής δομής της Τότεναμ.

Οχι ότι ο Ζοσέ, ο οποίος κοιτάζει πάντα το άμεσο μέλλον, είναι πιθανό να παραμείνει ως το 2023. Ο Ποτσετίνο υποσχόταν περισσότερη μακροζωία. Ο Μουρίνιο έφυγε από το Stamford Bridge τη 2η φορά με την Τσέλσι στην 16η θέση και εν μέσω "ακαμψίας". Οι σχέσεις δεν ήταν καλύτερες όταν έφυγε από το Old Trafford. Ο Μουρίνιο ήταν τόσο τοξικός ώστε να φαίνεται ότι ο βασικός λόγος για εκείνο το καλό τρίμηνο του Ολε Γκούναρ Σόλσκιερ οφειλόταν στο γεγονός ότι αυτός δεν ήταν ο Sour One. Ο Πορτογάλος ήταν ένας άνθρωπος που πέρασε 2,5 χρόνια μένοντας σε ξενοδοχείο και κάνοντας παράπονα ότι τα πράγματα δεν ήταν όπως θα έπρεπε να είναι.

Είναι κάτι επαναλαμβανόμενο. Οι άνθρωποι της Τσέλσι αισθάνθηκαν ότι γύρισε διαφορετικός από τη Ρεάλ Μαδρίτης, επηρεασμένος πολύ ίσως από τον πικρό τελευταίο του χρόνο στο Santiago Bernabeu. Τα τελευταία επτά χρόνια του Μουρίνιο, όσο λαμπερή κι αν είναι η συλλογή του από μετάλλια, δείχνουν ότι έχει να αποδείξει περισσότερα από ό,τι ο Ποτσετίνο πλέον. Σίγουρα πρέπει να αποδείξει ότι μπορεί να δουλέψει με τους παίκτες άλλου προπονητή - ίσως τον βοηθάει το γεγονός ότι είχε προσπαθήσει να πάρει τον Τόμπι Αλντερβάιρελντ στη Γιουνάιτεντ και μια αμυντική τετράδα με τις ηλικίες της Τότεναμ του δίνει τη δυνατότητα να παρατάξει μια πιο βαθιά αμυντική γραμμή. Γενικά, με τη λογική του, οι Spurs θα πετυχαίνουν λιγότερα γκολ και θα δέχονται λιγότερα. Κάτι τέτοιο, όμως, μπορεί να μοιάζει ξεπερασμένο στην εποχή του Πεπ Γκουαρδιόλα και του Γιούργκεν Κλοπ.

Εν τω μεταξύ, ο Μουρίνιο πρέπει να αποδείξει ότι μπορεί να φέρει βελτίωση με τον τρόπο που το έκανε κάποτε. Είναι ο άνθρωπος που είπε κάποτε στον Λάμπαρντ, στο ντους, ότι μπορεί να γίνει ο καλύτερος παίκτης του κόσμου και η προφητεία σχεδόν βγήκε αληθινή. Οι καλύτερες ομάδες του ήταν σπουδαιότερες από τα ρόστερ τους, έχοντας παίκτες που προόδευσαν περισσότερα και γρηγορότερα υπό τις οδηγίες του σε σύγκριση με οποιονδήποτε άλλο προπονητή, χάρη στις ικανότητες του σε τακτικό και πνευματικό επίπεδο. Αλλά το ίδιο μπορεί να ειπωθεί και για τον Ποτσετίνο στους Spurs.

Καθώς στοχεύει στο να αναστήσει την καριέρα του και να αναγεννήσει την Τότεναμ, ο Μουρίνιο θα πρέπει να είναι ταυτόχρονα η πρώτη εκδοχή του εαυτού του και η πιο πρόσφατη εκδοχή του προκατόχου του...

ΠΗΓΗ: FourFourTwo