Ηταν τέλη Μαρτίου, 7-8 αγωνιστικές πριν το τέλος της Serie A, η Γιουβέντους νικούσε με 1-0 την Εμπολι, ήθελε 4-5 βαθμούς για να καθαρίσει και μαθηματικά το πρωτάθλημα και ο Τζόρτζιο Κιελίνι έγραφε στα social media για μια πολύ σοβαρή εμφάνιση, για ακόμη μία μάχη που κατακτήθηκε, για το χαρακτήρα κλπ. Σε ένα πρωτάθλημα που είχε κριθεί από τον Ιανουάριο και δεν υπήρχε η παραμικρή πίεση, λίγο πριν το τέλος του, οι Μπιανκονέρι αντί να παίζουν για να βάλουν όσα περισσότερα σε όποιον είχαν απέναντι τους, αντιλαμβάνονταν ως επιτυχημένη αποστολή το να είναι σοβαροί για να μην πάθουν καμιά ζημιά (δηλαδή να μη φάνε γκολ) από το πουθενά από την Εμπολι. Για τους οπαδούς των Τορινέζων, το μήνυμα του αρχηγού μάλλον προκάλεσε το συναίσθημα της απελπισίας. Για τον επόμενο προπονητή, αυτόν που ήρθε για να παρουσιάσει κάτι εντελώς διαφορετικό, είναι η επιβεβαίωση για το πόσο δύσκολη αποστολή έχει. Και επειδή είναι τέτοια, η φετινή σεζόν έχει μεγάλο ενδιαφέρον για τη Γιούβε. Γιατί δεν ξέρεις πού θα καταλήξει, αλλά αν καταλήξει εκεί που θέλει ο Μαουρίτσιο Σάρι;

Προς το παρόν, το πιο πειστικό επιχείρημα του είναι τα αποτελέσματα. Η Κυρία πάει σε αυτή τη διακοπή έχοντας περάσει στην 1η θέση με διπλό στο Meazza και στο Champions League θα μπορούσε να έχει καθαρίσει ήδη την 1η θέση αν στη Μαδρίτη δεν ισοφαριζόταν από 0-2. Μετά το τέλος εκείνου του παιχνιδιού, ο Σάρι ήταν σκασμένος επειδή δεν έγινε το 1-3 στις ευκαιρίες που υπήρξαν. Οι παίκτες ήταν σκασμένοι επειδή δεν κράτησαν το σκορ. Το αποτέλεσμα το ίδιο είναι, σκασμένοι ήταν όλοι, αλλά από διαφορετική οπτική. Και αυτό είναι που θα κρίνει στο τέλος και το αν θα πετύχει αυτή η συνεργασία. Αν θα καταφέρουν και οι δύο πλευρές να το βλέπουν από την ίδια πλευρά, αρκεί αυτή να είναι του Σάρι. Σύμφωνα με τον Λουτσιάνο Μότζι για παράδειγμα, ο οποίος μεταγραφικά δεν πετυχαίνει τίποτα πλέον αλλά αγωνιστικά δεν πέφτει έξω, δε γίνεται. Δεν μπορεί ο προπονητής να αλλάξει τον τρόπο σκέψης αυτής της ομάδας, με αυτόν τον κορμό. Να βγάλει από το μυαλό τους ό,τι ήξεραν και να τους βάλει σε αυτό ότι θα μπαίνουν σε κάθε γήπεδο νιώθοντας αφεντικά και θα παίζουν για να βάλουν ένα περισσότερο και όχι να φάνε ένα λιγότερο.

Σύμφωνα με τον προπονητή γίνεται, ζητώντας όμως από όλους να είναι πιο προσεκτικοί όταν κρίνουν, όπως είπε. «Στην Εμπολι ξεκίνησα με ένα σύστημα και έκανα τον κύκλο μου με ένα άλλο, στη Νάπολι ξεκίνησα με ένα σύστημα και έκανα τον κύκλο μου τελειοποιώντας ένα άλλο. Στην Τσέλσι το σύστημα έμοιαζε ίδιο με της Νάπολι, αλλά παίζαμε με διαφορετικό τρόπο. Κάθε δημιούργημα είναι διαφορετικό, αλλά η φιλοσοφία η ίδια», έλεγε πριν και μετά το Μιλάνο, ενώ νωρίτερα είχε πει ότι ασκόπως θα περιμένει κάποιος να δει τη Γιουβέντους να κάνει ό,τι η Νάπολι, χαρακτηρίζοντας συμμετρική ομάδα τους Παρτενοπέι και ασύμμετρη τους Μπιανκονέρι. Οταν ρωτήθηκε το βράδυ της Κυριακής για το πόσο απόλαυσε τη νίκη και την προσπέραση στη βαθμολογία, ο Σάρι απάντησε ότι απολαμβάνει το γεγονός ότι έχει καλά πόδια στην ομάδα. Και γι' αυτό υπογράμμισε ότι η Γιούβε έχει κάνει βήματα προόδου στο passing αλλά έχει ακόμη πολλή δουλειά να κάνει στο να κυριαρχεί εδαφικά, να μεταφέρει το ματς στο μισό του αντιπάλου «και να περνάμε εκεί όση περισσότερη ώρα γίνεται, όλο το ματς».

Τα καλά πόδια αποδεικνύονται και από τη φάση του 2ου γκολ, όπου οι Τορινέζοι αλλάζουν 24 πάσες πριν σκοράρει ο Ιγουαΐν. Για να κυριαρχήσει εδαφικά, θα πρέπει η ομάδα να είναι συμπαγής καθώς θα μεταφέρεται πιο μπροστά και στο Meazza η πρώτη από την τελευταία γραμμή απείχαν 32 μέτρα. Οι αριθμοί, γράφουν σήμερα οι Ιταλοί, ενθουσίασαν τον Σάρι, από τον οποίο μέχρι στιγμής, με βάση όσα έχει πει ο ίδιος, ξέρουμε τα εξής.

* Οταν είναι υγιής ο Ντάγκλας Κόστα, προτεραιότητα έχει το 4-3-3, με τον Βραζιλιάνο και τον Ρονάλντο στα άκρα.

* Οταν δεν είναι διαθέσιμος ο Ντάγκλας, το σύστημα είναι το 4-3-1-2, με τον Ντιμπάλα να υπολογίζεται ως φορ, άρα αυτός ή ο Ιγουαΐν δίπλα στον Ρονάλντο.

* Οταν ο αντίπαλος παίζει κλειστά, ο κατάλληλος για trequartista είναι ο Ράμσεϊ, επειδή έχει τέλεια πρώτη/μία επαφή με την μπάλα και βρίσκει χώρους.

* Οταν ο αντίπαλος παίζει ανοιχτά, κατάλληλος για trequartista είναι ο Μπερναρντέσκι, επειδή μπορεί να κουβαλήσει πιο άνετα την μπάλα σε χώρους και παράλληλα να μαρκάρει τον αντίπαλο playmaker (π.χ. Μπρόζοβιτς).

* Το σενάριο με τον Ντιμπάλα trequarista και μπροστά Ρονάλντο-Ιγουαΐν «είναι για να το συζητάμε στα μπαρ προς το παρόν», αν και στο Μιλάνο το επιχείρησε για 10 λεπτά και κατάλαβε έγκαιρα ότι έπρεπε να το αλλάξει.

Απέναντι σε όλα αυτά, οι παίκτες είναι θετικοί. «Το βλέπουμε ότι σιγά-σιγά, σταθερά, βελτιωνόμαστε γιατί καταλαβαίνουμε αυτά που ζητάει ο προπονητής», είπε στο BBC πριν τρεις μέρες ο Ράμσεϊ, την ώρα που ο Πιάνιτς αρχίζει πλέον και ψάχνει πάντα να παίξει κάθετα, ο Ντιμπάλα βγάζει και πάλι νεύρο γιατί νιώθει μέλος της ομάδας, ο Κουαδράδο δουλεύει καθημερινά με τον Αντρέα Μπαρτσάλι πάνω στο αμυντικό κομμάτι για τη θέση του δεξιού μπακ, ο Ρονάλντο έχει σε κάθε ματς ευκαιρίες για να σκοράρει (χάνει τώρα αλλά λογικά αυτός θα είναι εκεί αργότερα), ο αποκλεισμένος από το Champions League Τσαν είναι ο πρώτος που τρέχει πάνω στον Ιγουαΐν μετά το 1-2 και ο Ντάγκλας Κόστα που πέρυσι όταν ήταν τραυματίας πήγαινε στο Παρίσι να δει τον Νεϊμάρ ή είχε μπλεξίματα λόγω τρακαρίσματος, φέτος ποστάρει πανηγυρικά μηνύματα έπειτα από κάθε ματς και στο τελευταίο "προειδοποίησε" ότι «και μετά τη διακοπή θα είμαι κι εγώ».

Οι ποδοσφαιριστές, με λίγα λόγια, δείχνουν ότι στηρίζουν την ιδέα του προπονητή, ότι πιστεύουν σε αυτό που κάνουν, ότι θεωρούν πως είναι στο σωστό δρόμο και θα φτάσουν εκεί που θέλουν. Ισως ναι, ίσως όχι. Το ωραίο στη φετινή Γιουβέντους είναι ότι δεν ξέρεις τι μπορεί να πετύχει, γιατί δεν μπορείς να ξέρεις ποιες είναι οι πραγματικές δυνατότητες αυτού του ρόστερ, αν είναι έτοιμο να αλλάξει ή αν μπορεί. Προς το παρόν, φαίνεται πως αρκεί το γεγονός ότι θέλει.

Ενα από τα "θέματα" του καλοκαιριού, ήταν το αν ο allenatore θα είναι στον πάγκο με τη φόρμα του ή με το κοστούμι. Τελικά, όπως φαίνεται, βρήκαν τρόπο να συμφωνήσουν σε κάτι ενδιάμεσο. Αν "συμφωνήσουν" προπονητής και διοίκηση και στο ότι πρέπει να γίνεται και rotation, σίγουρα πιο συχνά από ό,τι σε Νάπολι ή Τσέλσι γιατί το ρόστερ δίνει αυτή τη δυνατότητα, τότε ο Σάρι ίσως έχει καλές πιθανότητες να παρουσιάσει μια ευχάριστη, επιθετική, σίγουρη Γιουβέντους. Στο κάτω-κάτω, κάποια στιγμή, θα προσαρμοστεί και ο Ντε Λιχτ, ο οποίος έπεσε αμέσως στα βαθιά.

Ας μην παραπονιέται όμως (που δεν παραπονιέται, αλλά λέμε τώρα) ο Μπονούτσι. Αυτός ήταν χειρότερος όταν πήγε δίπλα στον Κιελίνι το 2010...