Το Calcio... ξεπουλάει την ψυχή του στο jogo bonito

“Αμπαρωμένες πόρτες”, “σύρτες”, “αλυσίδες” και ένα σωρό αντίστοιχοι όροι για να περιγράψουν αυτό που ξεκίνησε στη δεκαετία του '30 στην Ελβετία ο Αυστριακός, Καρλ Ράπαν. Μόνο που το δικό του “Verrou” το πήρε στα 60s ο Αργεντινός, Ελένιο Ερέρα, απογείωσε τη δική του Ιντερ και μαζί έμαθε ένα ολόκληρο ποδοσφαιρικό έθνος να παίζει όχι με τα πόδια και το μυαλό, μα με την ψυχή και το dna, αυτό που μέχρι σήμερα οι Ιταλοί μας έμαθαν να αποκαλούμε “Catenaccio”.

Εκτοτε, οι περισσότεροι κορυφαίοι αμυντικοί στον κόσμο προήλθαν από το Campionato. Εμβληματικές φιγούρες, απόλυτα προσηλωμένες και πειθαρχημένες στη μία και μοναδική λογική της μπάλας που ήθελαν να εφαρμόζουν στη Serie A. Για δεκαετίες και μέχρι πολύ πρόσφατα επικρατούσε η ίδια αγωνία εάν ήσουν αντίπαλος. Καμία ιταλική ομάδα δεν έπρεπε να σου βάλει πρώτη γκολ. Επειδή μετά έπρεπε να... ματώσεις για να σπάσεις τις αλυσίδες.

Μια σχολή, πολλές διαφορετικές εποχές, μα πάντα το ίδιο στιλ, η ίδια φιλοσοφία και τα λιγότερα γκολ. Μόνο που πλέον αυτό δείχνει να μην ισχύει πια. Δεν χρειάζεται να γυρίσεις και πολλά χρόνια πίσω για να θυμηθείς τον εαυτό σου: ότι αποκλείεται να μπορούσες να πιστέψεις, εάν σου έλεγαν πως στην Ιταλία μπαίνουν τα περισσότερα γκολ από τα υπόλοιπα μεγάλα πρωταθλήματα της Ευρώπης.

Η απόλυτη αυτή μεταβολή εντοπίστηκε στις πρώτες επτά αγωνιστικές της σεζόν 2017-'18. Οταν στη Serie A είχαν μπει 199 γκολ και υπήρχε ο υψηλότερος μέσος όρος σκοραρίσματος ανά αγώνα (2,84). Για να φτάσουμε, δύο χρόνια αργότερα, στο ακόμα πιο διευρυμένο παράδοξο αυτό φαινόμενο. Στις τέσσερις πρώτες αγωνιστικές στην Ιταλία βλέπουν υπερθέαμα επιθετικό. Η μπάλα έχει βρεθεί στα δίχτυα ήδη 123 φορές συνολικά, με τον μέσο όρο ανά αγώνα να είναι απίστευτος (3,075).

Χρειάζεται να ταξιδέψει κανείς πολύ πίσω στην ιστορία της μπάλας στην εν λόγω χώρα. Να βρεθεί πολύ πριν την εμφάνιση του Catenaccio, για να βρει υψηλότερη συχνότητα γκολ στις πρώτες τέσσερις αγωνιστικές. Ηταν η εποχή του Νόρνταλ, του Μπονιπέρτι, του Νούερς, η εποχή των 150 τερμάτων του 1950-'51. Τώρα είναι Νάπολι του Κάρλο Αντεσλότι που δίνει το πρόσταγμα (13 γκολ) και ακολουθούν Ρόμα (10) και Σασουόλο (9). Το ίδιο και ο Ντομένικο Μπεράρντι της Σασουόλο που έχει ξεκινήσει με πέντε γκολ και τον ακολουθούν με ένα λιγότεροι οι Ιμόμπιλε (Λάτσιο), Καπούτο (Σασουόλο).

Κάπως έτσι το ιταλικό ποδόσφαιρο δείχνει να έχει μπει για τα καλά στον δρόμο του θεάματος. Ισως είναι τα σημάδια των καιρών. Το πρόσταγμα της εποχής του Κριστιάνο Ρονάλντο και των τηλεοπτικών συμβολαίων. Για κάποιους αυτό μπορεί να είναι υπέροχο. Για τους παραδοσιακούς λάτρεις του όμως, το Calcio είναι σα να χάνει λίγο λίγο την ψυχή του. Πώς αλλιώς να ερμηνεύσεις το μόλις ένα και μοναδικό 0-0 (Φιορεντίνα-Γιουβέντους) σε 76 αγώνες;

Follow me: @jorgekaraman