Κλοπ: Η χιουμοριστική ιδιοφυΐα ενός κατά συρροή... νικητή

Απέμεναν λίγες μέρες έως τον περσινό τελικό του Κιέβου. Στήθηκε στη συνέντευξη τύπου, χαμογέλασε διάπλατα, τόσο που φάνηκε αλλόκοτα πάλευκη όλη η πορσελάνινη οδοντοστοιχία που φορούσε όχι και τόσο πολύ καιρό. «Θα κοιτάξω ξανά τι έκανα λάθος τα προηγούμενα χρόνια και θα αλλάξω τα πάντα», απάντησε και έκλεισε πονηρά το μάτι στον δημοσιογράφο. Ηταν μια ερώτηση προβοκατόρικη, με τους πέντε προηγούμενους χαμένους τελικούς της καριέρας του να επισκιάζουν κάθε άλλο ζητούμενο εκείνο το απόγευμα. Λίγα 24ωρα αργότερα, ο Γιούργκεν Κλοπ θα έχανε ακόμα έναν και το χειρότερο προσδιοριστικό επίθετο για όποιον ασχολείται με τα σπορ, το εκκωφαντικό “loser” θα κολλούσε σαν τσιμπούρι σε καφανειακές και επαγγελματικές αναλύσεις για τις προπονητικές ικανότητές του.

Η αλήθεια είναι τότε, κόντρα στη Ρεάλ δεν έφταιγε. Του χτύπησε νωρίς ο δαιμονισμένος Σαλάχ και του βγήκε διάολος ο Κάριους. Οπότε, δεν μάθαμε ποτέ, εάν ο Γερμανός τεχνικός είχε μελετήσει τα αρνητικά και είχε πάει σε εκείνο το ραντεβού βελτιωμένος. Σίγουρα όμως η ήττα του επιβεβαίωσε έναν ιδιαίτερο ορισμό για εκείνο που οι άνθρωποι ονομάζουν μοίρα και που στην ουσία είναι ένα σύνολο ανοησιών που έκαναν στο παρελθόν ή και στο παρόν. Το θέμα ωστόσο, με την περίπτωση του Κλοπ είναι πάντοτε το μέλλον και με όσα επικά έστησε απέναντι στην Μπαρτσελόνα, έδειξε ότι πήρε το μάθημά του για τα καλά. Πως γνωρίζει πλέον ότι για να παράξει διαφορετικά αποτελέσματα, οφείλει να μεταβάλει τον τρόπο που αντιμετωπίζει τις καταστάσεις.

Το θέμα ανέκαθεν με τον Κλοπ ήταν ότι είχε σχεδόν πάντα θεωρητικά υποδεέστερες ομάδες και όμως άγγιζε τις μεγάλες κούπες, που για διαφορετικούς λόγους κάθε φορά δεν κατακτούσε. Με εξαίρεση τον χαμένο τελικό Κυπέλλου από τη Βόλφσμπουργκ το 2015, κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει για την ήττα στο Λονδίνο το 2013 από την υπέροχη Μπάγερν του Γιουπ Χάινκες, ούτε για τον δεύτερο χαμένο τελικό του από τη Ρεάλ. Ακόμα και πρόπερσι στο Europa League κόντρα στη Σεβίλλη, είχε ένα σύνολο με απειρία και απέναντί του την ομάδα που θα το σήκωνε για τρίτη διαδοχική χρονιά. Και πάλι όμως, οι ήττες στους τελικούς φέρνουν το ίδιο προσδιοριστικό επίθετο δίπλα του. Μα είναι ο Κλοπ ένας loser προπονητής;

Εξαρτάται από τον καθένα να αποφασίσει από ποια οπτική το βλέπει. Εάν θα στηρίξει τη χαζομάρα των Αμερικανών για τον δεύτερο που «δεν είναι τίποτα” ή εάν θα επιλέξει να κρατήσει ότι τρία χρόνια τώρα δεν έχει χάσει ευρωπαϊκό διπλό νοκ άουτ με τη Λίβερπουλ, ότι την οδήγησε σε τρίτο διαδοχικό ευρωπαϊκό φινάλε και μάλιστα με τον πλέον εμφατικό-μαεστρικό τρόπο. Εάν θα σκεφτεί ότι κάνει όσα κάνει ως αουτσάιντερ και ειδικά φέτος σε συνδυασμό με την τρελή κούρσα στην Premier League, όπου πάλι δύσκολα θα το σηκώσει ακόμα και με 97 βαθμούς. Δεν υπάρχει πρόσφατο άλλο παράδειγμα προπονητή, που να μην έχει τους καλύτερους επιθετικούς του, να έχει παίξει λίγες ώρες πριν ένα τρελό 90λεπτο με τη Νιούκαστλ γεμάτο άγχος με νίκη στο φινάλε και να στήνει τέτοια ανατροπή, χαρίζοντας στους παίκτες του την υπέρτατη ψυχολογική προετοιμασία και ένα υπέροχο κοουτσάρισμα.

Ο ίδιος, πριν τη ρεβάνς των ημιτελικών στο “Ολίμπικο” πέρσι με τη Ρόμα, εξηγούσε στους παίκτες του ότι: «Ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται για τους losers των ημιτελικών ή των τελικών». Εκείνη η διάλεξή του στα αποδυτήρια μοιάζει εντελώς οξύμωρη σε σχέση με τα δικά του βιώματα. Ουσιαστικά ήταν λες και παραδεχόταν ότι ο ίδιος είναι ένας ηττοπαθής των τελικών. Μόνο που σε αυτές τις περιπτώσεις για να ηττηθείς, θα πρέπει πρώτα να έχεις φτάσει εκεί και ο Γερμανός φωνάζει διαδοχικά παρών. Βρίσκεται στα μεγάλα ραντεβού και το κάνει με στιλ, βγάζοντας καινούργιους παικταράδες της κάθε εποχής, όπως π.χ. ο Γκέτσε τότε και οι Ρόμπερτσον, Αλεξάντερ-Αρνολντ τώρα.

Αναμφίβολα, η ζωή και κυρίως η αθλητική πλευρά της, μας έχει μάθει λανθασμένα να αναγνωρίζουμε απλοϊκά τις κατηγορίες σε... νικητές και ηττημένους. Στη δική του περίπτωση ωστόσο, οι ήττες δεν γίνεται να ακυρώσουν την προπονητική ιδιοφυΐα. Στον σχετικό ορισμό ο “ηττοπαθής” είναι κάποιος που αποδέχεται την ήττα με καλό ή άσχημο τρόπο. Με τον Γιούργκεν Κλοπ όμως δεν ισχύει αυτό. Εκείνος δεν την αποδέχεται με κανέναν τρόπο και κάθε χρόνο καταφέρνει να είναι παρών και να παλεύει να ξορκίσει τα δικά του φαντάσματα. Κάποτε, πριν από ένα ματς με την Μάριμπορ στο Champions League, επιχείρησε να αντιμετωπίσει το ζήτημα με τον κλασικό χιουμοριστικό τρόπο του: «Είμαι ένας χαρισματικός, αστείος loser», είχε πει, φορώντας την παλιά κιτρινισμένη ακόμα οδοντοστοιχία του. Την 1η Ιουνίου στη Μαδρίτη, θα έχει ακόμα μία ευκαιρία να αποτάξει το αρνητικό και να επαναπροσδιοριστεί ως αυτό που πραγματικά είναι: ένας χαρισματικός και αστείος προπονηταράς...

Follow me: @jorgekaraman