Κανείς δεν μίλησε πραγματικά για το "United Way" όταν ο Σερ Αλεξ Φέργκιουσον, με το μετάλλιο του πρωταθλητή στον λαιμό του, αποχαιρετούσε το κλαμπ που έφτιαξε καθ' εικόνα του και καθ' ομοίωση του για σχεδόν τρεις δεκαετίες. Ο θρυλικός Σκωτσέζος αναφέρθηκε στους "ανώτερους" τρόπους της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στην ομιλία του προς τους πιστούς του Old Trafford, αλλά αυτά που έλεγε δεν είχαν να κάνουν με το στυλ της ομάδας στον αγωνιστικό χώρο.

Ο Φέργκιουσον, αντιθέτως, μίλησε για την ανάγκη «να σταθούμε στον νέο μας μάνατζερ», λόγια που δεν θα απέτρεπαν την αποπομπή του Ντέβιντ Μόγιες εννιά μήνες μετά, εστιάζοντας στο πώς δόθηκε χρόνος στον ίδιο μετά την άφιξη του στο Old Trafford. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ δεν είναι ένα κλαμπ που απολύει, ένα sacking club, ή τουλάχιστον δεν ήταν.

Οι συζητήσεις για το ποδοσφαιρικό στυλ, έμειναν στην άκρη. Αυτές, άλλωστε, ήρθαν στα επόμενα -μετά την αποχώρηση του Φέργκιουσον- χρόνια. Οχι από τον ίδιο, αλλά από άλλους, οι οποίοι όπως φαίνεται θέλουν να εξηγήσουν τις glory days. Ποτέ ξανά στο παρελθόν δεν είχαμε τόσες αναφορές στο "United Way" όσες τον τελευταίο χρόνο, σε σημείο που ο μύθος τελικά να στρεβλώνει την πραγματικότητα.

Είναι σίγουρα αλήθεια ότι στα καλύτερα της ως ομάδας, στην πιο δυνατή εποχή της, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ του Φέργκιουσον ήταν μια ομάδα που σου άρεσε να βλέπεις. Χάρισαν κάποιες από τις πιο δραματικές στιγμές στην ιστορία του αγγλικού και ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, από την ανατροπή στις καθυστερήσεις στον τελικό του Camp Nou το 1999, μέχρι το νικητήριο γκολ του Μάικλ Οουεν σε ντέρμπι του Μάντσεστερ μία δεκαετία αργότερα. Αλλά ενώ η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ μπορεί να είχε δώσει έμφαση στο επιθετικό ποδόσφαιρο, αυτή ήταν σχετικά χαλαρή.

Ο Φέργκιουσον δεν ήταν ποτέ ένας φιλόσοφος όπως ο Γιόχαν Κρόιφ ή ο Πεπ Γκουαρδιόλα. Βασικά, υπήρχαν περίοδοι που ήταν πραγματιστής, όπως όταν αναγνώρισε την ανάγκη να προσλάβει τον Κάρλος Κεϊρόζ για να τον βοηθήσει με την αμυντική οργάνωση στην Ευρώπη. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ειδικά στα τελευταία χρόνια της θητείας του Φέργκιουσον, υπήρξε ακόμη και βαρετή κάποιες φορές. Αν είχαν μια ταυτότητα, αν είχαν μια φιλοσοφία, όπως συμβαίνει με κάθε δυνατή ομάδα στη σύγχρονη εποχή, αυτή ήταν η νίκη, το να νικάει. Αυτό ήταν που χαρακτήριζε τη Γιουνάιτεντ που έγινε η κυρίαρχη δύναμη του αγγλικού ποδοσφαίρου.

Ολο αυτό έχει... διανθιστεί κάπως τώρα τελευταία. Ισως είναι μια αντανακλαστική αντίδραση σε όσα άσχημα... πρόσφερε ο Ζοσέ Μουρίνιο, όπως και οι Λουίς Φαν Γκάαλ και Μόγες πριν από αυτόν. Τόσο άσχημες ή λίγες είναι οι εμφανίσεις και οι επιδόσεις τα τελευταία χρόνια, ώστε να είναι φυσιολογικό το γεγονός ότι οι οπαδοί στο Old Trafford σκέφτονται τις παλιές καλύτερες εποχές.

Αν το "United Way" χρησιμοποιείται σαν φως που θα δείξει τον δρόμο, όμως, είναι σημαντικό να αποσαφηνιστούν κάποια πράγματα ή παρεξηγήσεις. Ο Ολε Γκούναρ Σόλσκιερ, λέγεται ευρέως, σχεδιάζει να επαναφέρει την παλιά λογική, τους παλιούς τρόπους, αλλά ξέρει πραγματικά ο Νορβηγός τι ήταν αυτά; Πολλοί φαίνεται πως πιστεύουν ότι το να χρησιμοποιεί ο Σόλσκιερ παίκτες όπως οι Τζέσε Λίνγκαρντ, Αντονι Μαρσιάλ, Πολ Πογκμπά και Μάρκους Ράσφορντ σε μια counter-attacking ομάδα, ξαναφέρνει το "United Way". Αυτός ήταν ο τρόπος του Φέργκιουσον πιστεύουν, το να κάθεται στην άμυνα πριν χτυπήσει στην κόντρα με ταχύτητα και πειστικότητα.

Σίγουρα υπήρξαν κάποιες τέτοιες στιγμές -δείτε το γκολ του Κριστιάνο Ρονάλντο στο Emirates Stadium το 2009 ή αυτό του Γουέιν Ρούνεϊ στο ίδιο γήπεδο ένα χρόνο μετά. Η Γιουνάιτεντ όμως, γενικά, κυριαρχούσε στα παιχνίδια με την μπάλα στην κατοχή της. Επνιγαν τους αντιπάλους με την κατοχή μπάλας, όχι ακριβώς με τον τρόπο που το έκανε η σπουδαία Μπαρτσελόνα του Γκουαρδιόλα, αλλά με τέτοιο που να τους επιτρέπει να έχουν τον πλήρη έλεγχο. Το να υποστηρίζουν κάποιοι ότι οι ομάδες του Φέργκιουσον βάσιζαν την στρατηγική τους στην άμυνα και τις γρήγορες αντεπιθέσεις, είναι ακόμη ένα σημάδι της σύγχυσης που υπάρχει γύρω από το "United Way".

Κάποιοι μπορεί να υποστηρίξουν, έχοντας δίκιο ως ένα βαθμό, ότι όλο αυτό έχει βασικά τις ρίζες του στην εποχή του Σερ Ματ Μπάσμπι, τον άνθρωπο που εισήγαγε στο passing football στην Αγγλία. Οι οπαδοί της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και οι pundits, όμως, ειλικρινά αντλούν αυτό που πιστεύουν ότι είναι η αλήθεια για το "United Way", από τις δεκαετίες του '50 και του '60; Στην καλύτερη περίπτωση, όσοι μιλάνε για το θρυλικό "United Way" είναι έμποροι νοσταλγίας που βλέπουν ακόμη πιο όμορφες τις παλαιότερες επιτυχίες του κλαμπ. Στη χειρότερη περίπτωση, είναι ρεβιζιονιστές που διαμορφώνουν έτσι το παρελθόν ώστε να ταιράζει στα επιχειρήματα τους για το παρόν.

Οπως και να έχει, ο Σόλσκιερ και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ συνολικά, δεν θα πρέπει να επιτρέψουν το να σχεδιαστούν τα πλάνα τους για το μέλλον, βασισμένα σε αρχές και αξίες που έχουν στρεβλωθεί με την πάροδο του χρόνου...

ΠΗΓΗ: FourFourTwo